Prawactwo, lewactwo, geopolityka

Cała analiza geopolityczna i międzynarodowa sprowadza się w Polsce/u tej części Polaków do rozpoznania kto w danym kraju jest prawactwem, a kto lewactwem. I to ma wystarczać…

Ponadto działa jeszcze kwalifikator “Ale ONI/lewacy/komuchy mieli miny!” – bo to jest najważniejszy powód wszelkich polskich radości geopolitycznych, międzynarodowych, a często i krajowych.

Oranie i masakrowanie, czyli geopolityka po polsku

Tak było ze stosunkiem do wyborów prezydenckich w Stanach, z każdymi niemal wyborami w Europie, ostatnio choćby z Wenezuelą. Mechanizm jest prościutki, jak jego zwolennicy. Według tego kryterium ustala się po prostu, czy “lubimy” danego prezydenta, polityka, czy cieszy nas jego wybór i czy w ogóle jest on ekstra-fajny i w sumie nasz. A jeśli jeszcze “masakruje lewaków” – to już w ogóle zajebioza! Kryterium jest zresztą uniwersalne – tak współczesne, jak i historyczne, daje się bowiem stosować i do dawnych liderów czy postaci historycznych, również własnych.

Już pomińmy litościwie, że spora część tych zachwytów wynika tyleż z niewiedzy, co właśnie z reagowania na czyjeś odbicia w mediach uznawanych za wraże. Ktoś gdzieś z typową emfatyczną przesadą odmalowuje jakiegoś mięciutkiego chadeka jako czarnogardłego faszystę i już polska blogosfera gotowa takiemu stawiać pomnik obok Walusia, Degrelle’a i Jose Antonio, choć w III RP mieściłby się zapewne najdalej w centrowej frakcji Platformy Obywatelskiej.

Naprawdę, musimy wierzyć tym samym przekaziorom, dla których Jarosław Kaczyński to ultrakatolik, który na polecenie Putina dyszy żądzą zniszczenia Unii Europejskiej?

Naturalna głębia

Żeby było śmieszniej – zostaje tak Polakom również na emigracji, także tej trwałej. Polonia w Stanach patrzy z kompleksami, ale miłośnie na prawicę republikańską, głosuje nawet wbrew własnym interesom podatkowym i wzdraga się przed choćby nieśmiałą koordynacją własnych spraw z którąkolwiek z innych, a lepiej zorganizowanych grup mniejszościowych, jak Latynosi czy Czarni.

W UK Polacy momentalnie utożsamiają się z tym, co na miejscu utożsamia się ze „skrajną prawicą”, prasa pełna jest doniesień o występowaniu polskich karków w roli ochroniarzy na wiecach… antyimigracyjnych. Polak w Wielkiej Brytanii nigdy zresztą, przenigdy nie pomyśli o sobie jako o “imigrancie“. Imigranci to przecież tamci, ciapaci! A charakterystyka miejscowych partii sprowadza się tylko do ustalenia kto jest gorszym “komuchem” i “lewakiem“.

Podobnie jest też z naszymi we Francji, w Holandii, we Włoszech. Inna rzecz, że nie jest to cecha wyłącznie polska – np. Serbowie stanowią twardy elektorat Partii Wolności w Austrii, jej kandydaci na specjalną sugestię kierownictwa partii pozowali nawet na plakatach z prawosławną bransoletką na ręce itp.

Jasne, można to racjonalizować, tłumacząc chęcią stabilizacji, naturalną tendencją nowych imigrantów do ochrony już uzyskanych korzyści przed napływem nowej konkurencji itd. – ale faktycznie, u Polaków tendencje takie łączą się z naturalną głębią refleksji ideowo-politycznej.

I CO?

A przecież przy wszystkich politycznych deklaracjach i kreacjach obowiązuje ta sama, podstawowa metoda weryfikacyjna. Należy sprawdzić jak brzmią one po dodaniu najważniejszego kwantyfikatora, który brzmi: I CO?

Jest to mechanizm uniwersalny, do użytku wewnętrznego i zagranicznego np. “Amerykańscy liberałowie nie lubią Donalda Trumpa. I CO?“, „Wenezuelski boliwarianizm ma charakter lewicowy. I CO?”, ale także „X. jest zajebiście prawicowym polskim politykiem. I CO?”.

To naprawdę bardzo pomaga i stanowić może współczesny, a w każdym razie wstępny odpowiednik słynnych siedmiu pytań rzymskich, którymi dziś nikt już przeciw – zwłaszcza w polityce III RP – nie zawraca sobie głowy. Kto? Co? Gdzie? Dlaczego? Z czego pomocą? Jak? i Kiedy? – choć dziś traktuje się je jako podstawę tylko kryminalistyki, to przecież oryginalnie i naturalnie stanowią podstawą wszelkiej analizy ludzkich działań. Bo też bądźmy… logiczni: czy tak wiele różni politykę od kryminału?

Zacznijmy jednak może od najprostszego: I CO?

Co wynika dla Polski i dla Polaków z czyjegoś „prawactwa”, czy przysporzy ono nam jakichś wymiernych korzyści, zaowocuje realną współpracą o celach nieegzotycznych, powstrzyma jakieś szkody i straty polskie? I dalej – czy to samo nie może przydarzyć się w związku z „lewactwem”?

A może w ogóle przeciwnie – może taki „prawak”/”lewak” tak zaszkodzi własnemu krajowi, że to my na tym zyskamy? Czy faktycznie łatwo rozdający swoje sympatie uważają, że akurat ideologie czy raczej ich sprymitywizowane wyobrażenia – to aż Byty Absolutne, do których odnosić się musi wszechstworzenie?

Tylko jedna ideologia

W rzeczywistości bowiem mamy obecnie do czynienia tylko z jedną, dominującą ideologią, czy ją nazwiemy demo-liberalizmem od strony społeczno-politycznej, czy kapitalizmem oligarchiczno-korporacyjnym w sferze gospodarki czy medialną demokracją alienacyjno-polaryzacyjną jeśli chodzi o formę organizacji ustrojowej.

Mamy TEN świat – i całą resztę. Tych pojedynczych, którzy są naprawdę przeciw, tych nielicznych, starających się pozostać na skraju zainteresowania i kontroli TEGO świata i tych lepiej lub gorzej optymalizujących swoją pozycję na zasadach danych, choć nie w pełnej uległości wobec tych reguł. Na nic więcej, póki co, liczyć nie można – a więc do takiej tylko rzeczywistości jest sens się odnosić.

Wyższą szkołą jazdy byłaby umiejętność stosowania tej samej metody także w sprawach krajowych – choć z tym rzecz trudniejsza, we własnym domu sprawy ideologiczne jednak coś tam niekiedy znaczą, w przeciwieństwie do geopolityki, gdzie wspólna ideologia może wprawdzie służyć budowie i umacniania sojuszy, jednak nie jest i nie może być istotą relacji międzypaństwowych i międzynarodowych, choć pośrednie wpływa na ich kształt i głębokość.

Mówiąc prościej, powinny nam być doskonale obojętne losy, powiedzmy, obowiązkowych ubezpieczeń zdrowotnych w USA, ale już winniśmy odnotowywać zasady dotowania produkcji rolnej w tychże Stanach albo prowadzonej przez nich polityki przemysłowej – może to bowiem wywierać (i wywiera…) wymierne skutki dla gospodarki w Polsce, a więc i stanu oraz perspektyw naszego narodu.

Sytuacja ekonomiki wenezuelskiej i tamtejsza struktura własnościowa mogą nam być jeszcze doskonalej obojętne, choć już ich skutki dla światowych cen ropy – niekoniecznie.

A już np. zastanawianie się dajmy na to czy bardziej pro-rynkowy jest Poroszenko czy Saakaszwili, choć niby to kwestie z naszego bezpośredniego sąsiedztwa – pozostają czwartorzędne wobec realnych priorytetów polskich wobec Ukrainy.

Jeśli jednak niektórzy potrafią wdawać się nawet w takie dywagacje (tak jak inni na poważnie łamią sobie głowy „czy pod Grunwaldem bardziej właściwie byłoby być po stronie polskiej czy po chrześcijańskiej?”) – to czy może także dziwić upór, z jakim dajemy się wmanewrowywać w pozorowane sojusze ideologiczne na polskiej scenie politycznej?

Znowu nie chcąc zrozumieć, że istnieje tylko TEN świat i ci, którzy jeszcze mu się opierają – dajemy się wciągać i w pozorowane spory na marginesie ideologii, i w sztucznie wykreowane rzekome bliskości, ponownie na zasadzie „oni tak drażnią lewaków, po prostu muszą być fajni! A przynajmniej nie tacy najgorsi…”. I tak tracimy nie mniej niż na bezmyślności geopolitycznej.

Bo nie chodzi bynajmniej o „prawactwo” i „lewactwo” – tylko o to, żeby myśleć.

[I właśnie dlatego stoimy na straconej pozycji. W kraju, gdzie wciąż zwalcza się „komunę”, nienawidzi „sowietów” I czci Trumpa za parę słów wypierdzianych z otworu gębowego pod adresem Polaków, które nie miały żadnego znaczenia – nie ma miejsca dla rozumu – admin]

Konrad Rękas
https://konserwatyzm.pl/