Nie tylko Czytelnicy, ale i ja sam też wiem, że się powtarzam, ale jakże tu się nie powtarzać, gdy powtarzają się do znudzenia nie tylko sytuacje, ale nawet grzechy? Zauważył to już dawno pan Stanisław Sojka, śpiewając, że „nasze grzechy, ciągle te same i nudne, zadomowiły się w nas.”
Już grzeszenie „samo w sobie” – jak powiedziałby profesor filozofii Jan Hartman – jest przygnębiające, a cóż dopiero, kiedy grzechy są „nudne”? Stan nudnej grzeszności musi być gorszy od śmierci, podobnie jak konieczność słuchania piosenek pana Adama Darskiego, uchodzącego w tak zwanych „kręgach” („wieczorem było u Wardęgów przyjęcie dla partyjnych kręgów” – wspomina poeta w nieśmiertelnym poemacie „Towarzysz Szmaciak”) za pełnomocnika Belzebuba na Polskę, a w każdym razie – na słynące z niezawisłych sądów województwo pomorskie.