W Europie dzieje się! „Nieprawdopodobnie głupie zagranie Junckera. Jeśli dojdzie do italoexitu, nie wińcie Włochów”

Komisja Europejska dała Włochom ultimatum: Albo zaostrzą dyscyplinę finansową (przypomnijmy – Włochy to kraj z gigantycznym długiem publicznym i rosnącym deficytem budżetowym), albo zapłacą Brukseli 3,5 mld euro kary.

Na podjęcie decyzji mają 48 godzin. Bartłomiej Radziejewski (dyrektor i założyciel think-tanku „Nowa Konfederacja”) komentuje to w ten sposób: „Być może Unia właśnie weszła w najgłębszy kryzys od 2008 roku”. Jednocześnie sugeruje, że ultimatum KE wynika z „doszczętnego przeżarcia mózgu odchodzącego szefa KE przez luksemburską odmianę »wirusa filipińskiego«”.

W Jerozolimie odbędzie się amerykańsko-rosyjski szczyt

Już w przyszłym miesiącu w Jerozolimie ma odbyć się bezprecedensowy szczyt poświęcony bezpieczeństwu, w którym udział wezmą przedstawiciele Izraela, Rosji oraz Stanów Zjednoczonych. Podczas trójstronnego spotkania poruszona ma zostać przede wszystkim kwestia syryjska, a dokładniej umacnianie się irańskich wpływów na Bliskim Wschodzie.

W szczycie mają wziąć udział osoby zajmujące się kwestiami bezpieczeństwa w izraelskiej, rosyjskiej oraz amerykańskiej administracji. Tym samym do Jerozolimy przybędą John Bolton, główny doradca amerykańskiego prezydenta ds. bezpieczeństwa, a także jego rosyjski odpowiednik Nikołaj Patruszew, których ugości Meir Ben-Szabat, czyli izraelski doradca ds. bezpieczeństwa narodowego.

Ukraina zaczęła wyprzedawać rezerwy złota

Szef Narodowego Banku Ukrainy Jakow Smolij oświadczył, że w maju 2019 roku rezerwy złota i walut obcych kraju skurczyły się o 1,2 miliarda dolarów, donosi „Strana.ua”.

Według gazety wynika to z dużej kwoty płatności z tytułu długu publicznego. W tym miesiącu wyniosły około dwóch miliardów dolarów.

Wojciech Jaruzelski – glosa w pięciolecie śmierci

Piszę te słowa 25 maja 2019 roku. Pięć lat temu zmarł gen. Wojciech Jaruzelski. Mój stosunek do Generała wszyscy znają, więc nie będę się powtarzał. 

Koniec naftowej „Przyjaźni”?

Andrzej Szcześniak

Rosja ma dzisiaj potężny kłopot. Główny kanał eksportu jej najważniejszego towaru eksportowego – ropy naftowej został ciężko uderzony, i to w najbardziej czułe miejsce.

Rurociąg naftowy „Przyjaźń” to radziecka inwestycja sprzed pół wieku, która przyniosła na tereny podporządkowane ZSRR tanią ropę, umożliwiła powstanie przemysłu rafineryjnego.

List otwarty do Grzegorza Brauna

Panie Grzegorzu!

Pragnę przede wszystkim pogratulować Panu wyniku wyborczego, choć w Pańskiej przytomności pozwoliłem sobie kiedyś wyrazić brak przekonania co do sensowności startowania dziś w wyborach.

Miałem na myśli głównie nieprzygotowanie samego siebie, aczkolwiek wniosek ten można by rozciągnąć na całą formację nieuczestniczącej w demoliberalnym kartelu władzy prawicy.

A gdzie tu Polska? A gdzie tu Polak?

Mimo twierdzeń, że są na najwyższym poziomie, stosunki polsko-żydowskie nigdy po 1989 roku nie były normalne, lecz zafałszowane. Dlaczego?

Bo po stronie polskiej określają je ludzie niepolskiego pochodzenia.

Ramadan w Norwegii

Automat z napojami na dworcu głównym w Oslo to najnowszy przykład islamizacji naszego społeczeństwa, przypominający o braku wspólnoty wartości między nami a wieloma imigrantami: ponieważ muzułmanie obchodzą teraz Ramadan, automat obwieszcza, że jest nieczynny do zachodu słońca.

Na „Facebooku” ktoś zamieścił krótki filmik z automatem w roli głównej. Widzimy na nim napis: „Denne brusautomaten faster til solnedgang” czyli „Ten automat z napojami pości do zachodu słońca”, a także zegar odliczający godziny, minuty i sekundy do momentu, kiedy spożywanie napojów znowu będzie halal.

Szwajcaria: WHO usuwa transseksualizm z listy chorób

W dniu 25. maja Światowe Zgromadzenie Zdrowia będące organem zarządzającym Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organisation, WHO) przyjęło decyzję o usunięciu transseksualizmu z listy chorób. Decyzja ma spowodować przyjęcie podobnych regulacji na poziomie rządów poszczególnych państw członkowskich, podobnie jak miało to miejsce po wykreśleniu z listy chorób i zaburzeń homoseksualizmu w 1990 r.

Obecnie, środowiska reprezentujące obojnaków domagają się od WHO zaprzestania określania obojnactwa jako „zaburzeń w rozwoju płci”, gdyż miało by to być stygmatyzujące i dyskryminujące.

Z kolei środowiska fanów gier komputerowych protestowały przeciwko wpisaniu po raz pierwszy na listę chorób uzależnienia od gier.

(Na podst. sbs.com.au opr. R.L)
http://xportal.pl

Natomiast chorobą jest wychowywanie dzieci w tradycyjnych wartościach, ubieranie dziewczynek w sukienki a chłopców w spodenki itp.
Admin

Kto da więcej?

W ostatnich dniach w polskich i polonijnych mediach coraz częściej stykamy się z tekstami dotyczącymi porównania rekompensaty banków szwajcarskich na rzecz amerykańskich organizacji żydowskich przed 20 laty z aktualna „afera“ dyplomatyczno-emocjonalna wokół ustawy 447 Act JUST.

Czy to porównanie ma w ogóle sens? Niniejszy tekst powinien pomoc Czytelnikowi w znalezieniu odpowiedzi na to pytanie.

Kuriozum na procesie Stopy! Po sześciu rozprawach sędzia przyznała, że… nie ma głównego dowodu w sprawie. Co dalej?

W poniedziałek (27 maja 2019) odbyła się kolejna rozprawa rapera Stopy, którego oskarżono o antysemityzm i i negację holokaustu.

Prokurator Andrzej Kuśmierski, od 2015 roku związany z lewicową Śląską Platformą Przeciw Nienawiści, oskarżył artystę za opublikowanie utworu pt. „Gdybym był bogaty”, w którym muzyk przypomniał kto współpracował z III Rzeszą i w astronomicznej liczbie zasilał stalinowską bezpiekę oraz skrytykował bezprawne żydowskie roszczenia. To wystarczyło, by polski patriota znalazł się na muszce częstochowskiej prokuratury.

I już po wyborach

„Uroda, uroda, uroda, uroda i już po urodzie” – śpiewała dawno temu Wanda Warska. Przez analogię – wybory, wybory, wybory, wybory – i już po wyborach! A po wyborach – jak to po wyborach – jedni się radują, a inni się smucą. Ale mniejsza już o te radości i smutki, bo ważniejsze są wnioski.

Pierwszy wniosek, to taki, że umacnia się w Polsce system dwupartyjny, w związku z czym coraz trudniej jest wprowadzić na polityczną scenę choćby kroplę świeżej krwi. To już się okazało podczas wyborów do samorządu terytorialnego, a teraz się potwierdziło.

Co naprawdę nas dzieli?

[Co nas dzieli? Przede wszystkim skrajne skretynienie polskiego „narodu” i jego zażydzenie, które sprawia, iż Żydzi bez najmniejszych problemów rządzą ich krajem – admin]

„Jesteśmy gotowi do budowania z Polską normalnych, dobrosąsiedzkich, obopólnie korzystnych stosunków, rozwijania współpracy gospodarczej, więzi humanitarnych i kulturalnych. Po stronie polskiej jednak takiej gotowości na razie nie widzimy” – mówi Siergiej Andriejew, Ambasador Federacji Rosyjskiej w Polsce w rozmowie z Agnieszką Piwar.

28 lutego br. Stowarzyszenie Polska-Wschód zorganizowało w Warszawie konferencję z Pana udziałem pt. „Aktualne problemy współpracy polsko-rosyjskiej i możliwości poprawy sytuacji w kontaktach dwustronnych”. Podczas spotkania dał Pan do zrozumienia, że inicjatywa w kierunku poprawy relacji Polski i Rosji musi wyjść ze strony polskiej, bo to ona je popsuła. Co konkretnie należałoby tutaj zrobić?

– Ambasador nie powinien dawać rad władzom kraju pobytu i wskazywać tego co mają robić. To zależy od ich woli. Jeśli będzie taka wola polityczna, to będzie ruch w kierunku normalizacji naszych stosunków.

Co zostało w tych stosunkach popsute?

– Od wiosny 2014 roku, a więc od czasu zaostrzenia kryzysu ukraińskiego, nie ma kontaktów politycznych między naszymi krajami na szczeblu ministerialnym i wyższym oraz między parlamentami, bo strona polska je przerwała. W związku z tym nie pracuje np. komisja międzyrządowa do spraw współpracy gospodarczej, bo jest kierowana z obu stron przez ministrów. Oczywiście doszły do tego sankcje. Polska aktywnie popiera sankcje zachodnie przeciwko Rosji, z kolei Rosja odpowiedziała krokami odwetowymi wobec zachodniego eksportu rolniczego.

Tymczasem podczas wspomnianego spotkania odnotował Pan Ambasador fakt wzrostu obrotów handlowych między Polską a Rosją o 35 procent w roku 2018.

– Tak jest.

Czy te sankcje są jakoś omijane skoro mamy taki wynik?

– Zmniejszenie naszych obrotów handlowych mniej więcej dwukrotnie w latach 2014-2015 i pierwszej połowie 2016 roku było spowodowane nie tyle sankcjami, co raczej niesprzyjającą koniunkturą międzynarodową. Od 2016 roku, czyli od poprawy koniunktury, w tym wzrostu cen ropy naftowej i gazu, nastąpiła odbudowa handlu pomiędzy Rosją i Polską, również między Rosją i Unią Europejską oraz innymi naszymi partnerami zagranicznymi.

Czyli ten dobry wynik obrotów handlowych z 2018 roku nie świadczy o jakimś nagłym wzroście wynikającym z poprawy relacji, a jedynie o stopniowym powrocie do poziomu przed kryzysem?

– Dokładnie tak. W 2018 roku byliśmy na poziomie mniej więcej dwóch trzecich z roku 2013 roku. To znaczy, że jeszcze nie odbudowaliśmy naszej wymiany handlowej do poziomu, jaki był przed rokiem 2014.

Sprawy gospodarcze to jedno, ale zdaje się, że większym problemem wciąż pozostaje polityka historyczna. W wywiadzie dla agencji „Sputnik” – komentując sprawę burzenia pomników i profanację miejsc pamięci związanych z okresem końca II wojny światowej – powiedział Pan, że jest to „najdotkliwszy cios w uczucia rosyjskiego narodu”, czego „nie można zapomnieć ani przebaczyć”. Z drugiej strony, po stronie rosyjskiej zauważamy działania, które uderzają w naród polski. Wystarczy wspomnieć niedawny talk-show w rosyjskiej telewizji, w którym stwierdzono, że „podczas II wojny światowej Polacy wymordowali więcej Żydów niż Niemcy”. Z kolei w muzeum w Katyniu jest wystawa, która prowokuje Polaków, m.in. użyto tam sformułowania „polskie obozy koncentracyjne” (nt. obozów jenieckich z czasów wojny polsko-bolszewickiej 1920 r.) Czy nie odnosi Pan Ambasador wrażenia, że staliśmy się – po obu stronach – ofiarami polityki historycznej?

– Rzeczywiście, w ostatnich latach stosunek w Rosji do polityki historycznej Polski stał się o wiele bardziej twardy i bezkompromisowy. Wcześniej w naszych relacjach to strona polska odwoływała się do kwestii historycznych i naciskała na to, żeby Rosja uznała jej racje, my zaś, co prawda bez większej chęci, zgadzaliśmy się na omawianie tych spraw, chcąc poszukiwać możliwości porozumienia. W tym celu, w szczególności pod egidą ministerstw spraw zagranicznych Rosji i Polski powstała m.in. Grupa do spraw trudnych, wynikających z historii stosunków dwustronnych. Jednak kiedy w Polsce rozpoczęto wojnę z pomnikami radzieckich żołnierzy-wyzwolicieli, a tak naprawdę przeprowadzając rewizję oceny historii dotyczącą wyzwolenia, ocalenia Polski przez Armię Czerwoną, kiedy już zaczęto negować sam fakt wyzwolenia i nazywać go okupacją radziecką, to właśnie stało się granicą, za którą kompromisów już być nie może.

W naszym społeczeństwie rośnie przekonanie, że z taką polską polityką historyczną żadnych kompromisów nie chcemy i nie będziemy mieli. Stąd bierze się takie bardzo twarde stanowisko zarówno w społeczeństwie, mediach, jak i na wystawach muzealnych.

[Po prostu Rosjanie zaczęli odpłacać pięknym za nadobne, i czego się polski motłoch dziwi? – admin]

Co się tyczy przytoczonych przez Panią przykładów, pierwsza wypowiedź to jest oczywisty nonsens, której ja nie mogę wytłumaczyć. Co się tyczy wystawy w Katyniu – tam chodzi właśnie o polskie obozy, gdzie byli przetrzymywani wzięci do niewoli czerwonoarmiści z czasów wojny radziecko-polskiej 1919-1921. Wśród tych obozów były koncentracyjne (to określenie pochodzi z polskich oficjalnych dokumentów z tamtych czasów), rozdzielcze, stacjonarne – właśnie do tej ostatniej kategorii należały najbardziej okropne, w Strzałkowie, Tucholi i inne, gdzie zginęły dziesiątki tysięcy jeńców radzieckich.

Według oceny polskich historyków zginęło do 20 tys. jeńców, według obliczeń ich rosyjskich kolegów – nie mniej niż 25 tys. jeńców, a możliwie, że znacznie więcej. Ginęli oni w strasznych mękach z powodu nieludzkich warunków przetrzymywania, głodu, chłodu, braku higieny, samowoli administracji obozów. Można oczywiście spierać się o słuszność użycia tej lub innej terminologii, jednak istniała również taka mroczna strona w naszej wspólnej historii.

We współczesnym wydaniu książki nt. powstania w obozie zagłady w Sobiborze jej redaktorzy kwestionują prawdomówność Aleksandra Pieczerskiego, który spisując w latach 70. swoje wspomnienia stwierdził, że w czasie ucieczki Polacy okazywali Żydom pomoc, dzielili się żywnością, ostrzegali przed niebezpieczeństwem, itp. Paradoksalnie wychodzi na to, że współcześnie próbuje się w Rosji podważyć słowa wielkiego bohatera Armii Czerwonej, współorganizatora powstania i masowej ucieczki z obozu zagłady w Sobiborze tylko dlatego, że pozytywnie ocenił on Polaków. Czy jest jakiś sposób, żeby zatrzymać tę wymianę ciosów?

– Oczywiście, w ramach jakiejś normalizacji naszych stosunków w późniejszym czasie zostanie wyciszona również polemika w sprawach historycznych. Ale do tematu likwidacji naszego dziedzictwa wojenno-memorialnego w Polsce – wbrew rosyjsko-polskiemu traktatowi z 1992 r. i umowie międzyrządowej z 1994 r. – w każdym wypadku będziemy ciągle wracać. Dopóki polska polityka historyczna w zasadniczej dla nas kwestii wyzwolenia Polski przez Armię Czerwoną nie zmieni stanowiska, uważam, że omawianie innych tematów historycznych w ramach naszych kontaktów oficjalnych jest wykluczone.

Czy poza tymi historycznymi kwestiami – które okazały się zbyt trudne – znajdują się jakieś obszary, w których możemy działać wspólnie i w zgodzie z korzyścią dla obu stron?

– Jesteśmy gotowi do budowania z Polską normalnych, dobrosąsiedzkich, obopólnie korzystnych stosunków, rozwijania współpracy gospodarczej, więzi humanitarnych i kulturalnych. Po stronie polskiej jednak takiej gotowości na razie nie widzimy. Rozwojowi kontaktów i współpracy między nami wcale nie sprzyja atmosfera wrogości wobec naszego kraju, która jest podsycana w Polsce. Wspomnieć chociażby los Mateusza Piskorskiego, który przebywał w areszcie trzy lata bez wyroku sądu pod jawnie bezpodstawnym zarzutem szpiegowania na rzecz Rosji. Albo przypadek Macieja Grubskiego, który został wykluczony ze swojej partii z powodu przychylnego wobec Rosji wywiadu, którego udzielił Pani dla agencji Sputnik.

Po tym zaś, jak w grudniu zeszłego roku koncerty Chóru im. Aleksandrowa w Polsce zostały prawie odwołane, ponieważ jego artystom do ostatniej chwili nie były wydawane wizy – organizatorzy takich imprez w przyszłości pewnie wiele razy pomyślą, czy warto zapraszać tu rosyjskich artystów, jeżeli jest to związane z takim ryzykiem. I podobnych przykładów, niestety, jest niemało.

Czy w tych niezwykle trudnych warunkach dostrzega Pan Ambasador jakąś nadzieję? Czy jest coś optymistycznego, od czego można by zacząć odbudowywać nasze relacje?

– Uważam, że między Rosją a Polską nie ma tak naprawdę żadnych realnych problemów, które przy dobrej woli obu stron nie można byłoby rozwiązać. Zagrożenie rosyjskie dla Polski nie istnieje, a jeśli istnieje, to tylko w fantazjach. Nawet jeżeli ktoś nie wierzy w nasze dobre intencje, warto wspomnieć, że ogólny budżet wojenny krajów NATO jest o ponad 20 razy większy, w tym tylko krajów europejskich NATO (bez USA) – o 6 razy większy niż Rosji, oraz według liczebności wojsk i wyposażenia NATO kilkakrotnie wyprzedza Rosję, w tym w Europie.

Rosja nie ma roszczeń terytorialnych – ani żadnych innych – w stosunku do Polski. Chyba Polska również nie ma takich roszczeń wobec Rosji. Sankcje są absolutnie niepotrzebne i do niczego nie prowadzą – one nie zmuszą Rosji do zmiany swojej polityki, nie są w stanie podkopać naszej gospodarki, to znaczy, że nie mają sensu. Problem uzależniania energetycznego Europy od Rosji nie istnieje, bo przecież Rosja z kolei jest tak samo uzależniona bądź od Polski, bądź od Unii Europejskiej.

Od czasów zimnej wojny dostaw ropy naftowej, gazu z ZSRR oraz Rosji nigdy nie powstrzymano z powodów politycznych (jeżeli nie uwzględniać Ukrainy próbującej za pomocą szantażu politycznego wymusić na Rosji sprzedaży jej gazu za niższą cenę). Bezwizowy mały ruch graniczny dla mieszkańców Obwodu Kaliningradzkiego i sąsiednich regionów Polski został zawieszony przez stronę polską pod pretekstem domniemanego zagrożenia dla bezpieczeństwa państwa, czego nikt w sposób oczywisty nie wytłumaczył, oraz pewnie wytłumaczyć nie potrafi. Kontynuacja śledztwa ws. katastrofy smoleńskiej nie ma sensu, ponieważ jej okoliczności i przyczyny od dawna są znane.

Polityka historyczna nie powinna zatruwać naszych stosunków. To prawda, różnie patrzymy na historię, trzeba zaakceptować to jako oczywistość. Jednak dlaczego dopuszczać się obelg i prowokacji? Gdyby nie było wyzwolenia Polski przez Armię Czerwoną, za które oddało swoje życie na polskiej ziemi 600 tys. żołnierzy radzieckich, nie byłoby dzisiaj takiego kraju na mapie. Można spierać się o wiele rzeczy, ale tego faktu nie można negować. Tym niemniej z przyczyn politycznych postanowiono skreślić to z historii i pamięci. W tym celu zaczęto sprzeczną z prawem i amoralną wojnę z pomnikami.

Jestem przekonany, że możemy być sąsiadami i współpracować spokojnie i produktywnie, bez wymyślonych problemów, lęków i kryzysów. Niestety, nasi polscy partnerzy na razie mają inne podejście do stosunków z Rosją. Więc co mamy, to mamy.

W trakcie pełnienia misji dyplomatycznej w naszym kraju miał Pan Ambasador okazję poznać lepiej Polskę i Polaków. Co spotkało Pana pozytywnego?

– W ciągu ponad czterech lat poznałem w Polsce wielu dobrych ludzi, z którymi miałem i mam przyjemność utrzymywać życzliwe kontakty. To jest najbardziej pozytywna część mojej pracy tutaj.

I jak Panu Ambasadorowi podoba się nasz kraj?

– Piękny kraj, wygodny, sympatyczny, życzliwi, pracowici ludzie, którym szczerze życzę pokoju i dobrobytu na swojej ziemi. [Życzliwi ludzie??? – admin]

Czy poleciłby Pan Ambasador wyjazdy turystyczne Rosjanom do Polski, a Polakom do Rosji?

– Moim zdaniem im częściej nasi obywatele podróżują, im większy mają kontakt osobisty z realiami innych krajów, tym mniej pozostaje przestrzeni do uprzedzeń, nieuzasadnionych lęków, wzajemnych oskarżeń, itd. Więc jak najbardziej jestem za wszechstronnym rozwojem kontaktów między naszymi obywatelami. Jest takie rosyjskie przysłowie „lepiej jeden raz zobaczyć, niż sto razy usłyszeć”.

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiała Agnieszka Piwar

Rozmowę przeprowadzono 12 kwietnia 2019 r. jeszcze przed spotkaniem ministrów Jacka Czaputowicza i Siergieja Ławrowa w Helsinkach
Myśl Polska, nr 23-24 (2-9.06.2019)
http://mysl-polska.pl

Klęska na własne życzenie

Amerykańska ustawa Act 447, podpisana przez Donalda Trumpa w maju 2018 roku, przestała być w Polsce tematem tabu. Stało się to dzięki sekretarzowi stanu USA Mike’owi Pompeo, który w lutym tego roku na konferencji bliskowschodniej w Warszawie zażądał od władz polskich uczynienia „postępów” w restytucji mienia żydowskiego, czyli stworzenia podstaw prawnych do restytucji mienia bezspadkowego.

Fot. Agnieszka Piwar – zdjęcie z demonstracji przeciwko żydowskim roszczeniom

Ruszyła procedura ściągnięcia Gawła z Norwegii i doprowadzenia do więzienia

Rafał Gaweł – jak wszyscy „antyfaszyści” i „antyrasiści” zwykła gnida i kanalia.

Wygląda na to, że skazany prawomocnie na dwa lata więzienia Rafał Gaweł, współzałożyciel Ośrodka Monitorowania Zachowań Rasistowskich i Ksenofobicznych długo nie posiedzi na wolności.

Rafał Gaweł jeszcze przed orzeczeniem wyroku wyjechał z Polski mimo nałożonego na niego zakazu opuszczania kraju.

Czego Krwawa Luna szukała w Laskach?

Po opublikowaniu pierwszej części z planowanego cyklu artykułów poświęconych spiskowi trawiącego od wewnątrz Kościół katolicki w Polsce dotarło do mnie wiele komentarzy, wśród których przeważały takie, których celem było wybicie mi z głowy chęci do publikowania kolejnych treści.

Jako że nadzwyczaj strachliwy nie jestem, że proponuję dziś Czytelnikom tekst, który kilka miesięcy temu ukazał się w zamkniętej grupie facebookowej – Konfraternia Białych Marianów, a dotyczący miejsca kluczowego dla eklezjalnych spiskowców, czyli podwarszawskich Lasek.