Giorgio Agamben o prawdzie i o fałszu

Zgodnie z oczekiwaniami faza 2 [włoskiego Exitplanu] na mocy ministerialnego dekretu sankcjonuje – w większym lub mniejszym zakresie – istniejące ograniczenia konstytucyjnie zagwarantowanych wolności, choć jest to dozwolone wyłącznie na mocy ustawy.

Jednak nie mniej ważne jest ograniczenie prawa człowieka, nie zawarowanego w żadnej konstytucji: prawa do prawdy, łaknienia prawdziwego słowa. To, czego doświadczamy to coś więcej niż bezprzykładne manipulowanie naszymi wolnościami – to w rzeczywistości gigantyczna operacja fałszowania prawdy.

Jak Lincoln zniszczył Stany Zjednoczone

Kolejny ciekawy artykuł rzucający trochę światła na degradację USA, która w ostatnich latach mocno przyśpieszyła.

Pytanie brzmi jednak – kiedy się rozpoczęła? Mam nadzieję, że cytowany niżej artykuł wyjaśni choć trochę tę kwestię.

Propolacy to my

Adam Jerzy ks. Czartoryski powiadał, że w ciągu całego swego życia widział w naszym kraju tylko dwie partie. Partię polską i antypolską, ludzi godnych i ludzi bez sumienia (…) Ile tak naprawdę zmieniło się nad Wisłą?

Powinno mnie cieszyć, że po świeżo zakończonej II turze wyborów prezydenckich obydwie strony konfliktu (zwolennicy prezydenta Dudy i Rafała Trzaskowskiego) licytują się co do wyższości swojej polskości. Jakże jednak odmiennie rozumianej przez obydwa obozy. Jak zawsze stoję obok tego zgiełku. Czy też raczej – naprzeciw. Czy taka postawa wynika z obojętności? Braku miłości do ziemi moich ojców? Nic z tych rzeczy.

Grad strzał spadł na obrońców gródka na Białej Górze w poł. XIV w.

Kilkaset grotów strzał i bełtów kusz odkryli archeolodzy podczas poszukiwań na terenie grodziska na Białej Górze w dzisiejszym Sanoku. Ich zdaniem to świadectwo ataku wojsk Kazimierza Wielkiego w 1340 r. na ziemie należące do Rusi Halickiej. W wyniku najazdu terytorium to włączono do Polski.

Grodzisko w Sanoku, zwane „Zamczyskiem”, znajduje się na jednym z zalesionych szczytów Gór Słonnych – Białej Górze, części sanockiej dzielnicy Wójtostwo. Do niedawna miejsce to było dla naukowców zagadką, bo jedyne większe badania archeologiczne przeprowadzono tam pół wieku temu. Do naszych czasów nie zachowała się wykonana wówczas dokumentacja.

Asumpt do nowych prac terenowych dała nielegalna działalność poszukiwaczy skarbów, zaopatrzonych w detektory metalu. Archeolodzy odnotowali ich intensywną działalność w postaci licznych dołków i porzuconych na powierzchni żelaznych zabytków, które nie interesowały szabrowników.

„Postanowiliśmy wykorzystać taką samą metodę badawczą, a do pracy zaprosiliśmy przedstawicieli Stowarzyszenia Historyczno-Eksploracyjnego Galicja. Wyniki badań przeszły nasze najśmielsze oczekiwania. Podczas kilku sezonów na terenie grodziska i wokół niego znaleźliśmy ponad 200 grotów strzał i bełtów – pocisków używanych do strzelania z kuszy” – opowiada PAP kierownik prac dr Piotr Kotowicz z Muzeum Historycznego w Sanoku.

W jego ocenie jest to świadectwo intensywnych walk. Nie było jednak jasne ani kiedy miałoby do nich dojść, ani kto wojował z kim.

W początkach ubiegłego stulecia na podstawie legendarnych podań uważano, że założenie obronne miała próbować wznieść w tym miejscu królowa Bona, żona Zygmunta I Starego dopiero w XVI w. Nowsze koncepcje sugerowały, iż istniejąca tam wcześniej twierdza miała być zniszczona już w XIII w. Jednak odkryte w czasie najnowszych badań zabytki wskazują na młodszą metrykę grodziska. Najpóźniejsze zabytki pochodzą z poł. XIV w. – zdaniem dr. Kotowicza nie jest to przypadek. To w tym okresie doszło do przejęcia tych terenów przez króla polskiego Kazimierza Wielkiego, do czego doszło w konsekwencji śmierci Bolesława Trojdenowicza, ostatniego księcia Rusi Halickiej.

„Wygląda na to, że odkryte przez nas groty i bełty to świadectwo walk Rusinów z Polakami. Z analizy rozprzestrzenienia grotów wynika, że większość z nich koncentrowała się na terenie gródka i tuż przy nim. Przeszukaliśmy też teren wokół niego w poszukiwaniu +odpowiedzi+ obrońców na atak. Jednak nie znaleźliśmy zbyt wielu grotów broni miotającej. Oznacza to, że obrońcy byli zdominowani przez najeźdźców i ich odpowiedź na atak była niewielka” – opowiada.

W dawnych kronikach zapisano tylko, że wojska Kazimierza Wielkiego w sile 20 tys. zbrojnych zdobyły w 1340 r. kilka grodów. Niestety nie podano ich nazw. Jednak najnowsze ustalenia w Sanoku przekonują kierownika prac, że można te odkrycia połączyć z tym krwawym wydarzeniem. Tuż potem, w latach 1340-1344, Ruś Czerwona na stałe weszła w granice Polski.

Ostatnie badania archeolodzy prowadzili jeszcze w pierwszej połowie roku. Wówczas z detektorami metalu udali się na stoki wokół grodziska. W ten sposób chcieli zrekonstruować przebieg walk. Ze wstępnych analiz wynika, że główne uderzenie przebiegało od południa. Dzięki ograniczonym badaniom wykopaliskowym ustalono też, że wał chroniący obrońców był miejscami silnie przepalony. Oznacza to – według nich – że gródek został silnie zniszczony.

Dr Kotowicz opisując twierdzę zwraca uwagę, że była niewielka, a jej wewnętrzna powierzchnia zajmowała zaledwie kilka arów. Otoczona była jedną linią wałów i suchą fosą. Pełniła zapewne rolę strażniczą w dolinie Sanu na szlaku wiodącym z północy na południe, ku granicy z Węgrami.

Poszukując śladów walk archeolodzy natknęli się na nieoczekiwane znalezisko. Na odległym o 100 m od grodziska wypłaszczeniu, które uważano za podgrodzie znaleźli liczne zabytki. Ich wiek jednak był inny, niż tych znajdowanych na grodzisku – pochodziły bowiem z IX-X w. Wśród nich jest pierwsza arabska moneta z okresu średniowiecza znaleziona w Sanoku – dirham. Dr Kotowicz uważa, że są to pozostałości po osadzie przemysłowej, o czym świadczą liczne żużle – najpewniej przetapiano tam rudy żelaza.

„Jest to dla nas o tyle zaskakujące, bo w tak wczesnych okresach ludzie rzadko zapuszczali się w tym rejonie na tereny położone tak wysoko, bo ponad 400 m n.p.m.” – podkreśla dr Kotowicz.

PAP – Nauka w Polsce, Szymon Zdziebłowski
https://www.magnapolonia.org

Zob. też
https://pl.wikipedia.org (Biała Góra)

 

Czy Trump kieruje polityką zagraniczną Stanów Zjednoczonych?

Pozornie, wydaje się to oczywiste. Polityką zagraniczną USA kieruje Prezydent. Tak mówi Konstytucja, która ustanawia Prezydenta osobą odpowiedzialną za relacje Stanów Zjednoczonych z innymi krajami.

Za radą i zgodą Senatu Prezydent mianuje Sekretarza Stanu, stojącego na czele Departamentu Stanu, jak też ambasadorów i konsulów. Wszystko to wskazuje, że Prezydent USA ma pod kontrolą politykę zagraniczną, a przynajmniej powinien ją mieć.