Słodkie, trujące fiołki

Viola reichenbachiana

„Ten lasek liściasty gdzie wiosną się z nim spotkałam i gdzie mnie całować próbował…” – śpiewała Sława Przybylska w piosence „Słodkie fiołki”.

Było to w roku 1970, kiedy nikt jeszcze nie słyszał o przemyśle molestowania, ani o konwencji stambulskiej, skierowanej przeciwko „przemocy wobec kobiet”, toteż nic dziwnego, że wtedy mężczyźni jeszcze próbowali całować kobiety.

Teraz stanie się to rzadkością, albo zaniknie w ogóle dlatego, że taka, jedna z drugą, kobieta, niechby i po dwudziestu latach przypomni sobie o próbach całowania i poleci do „Gazety Wyborczej”, gdzie opowie, jakie to traumy w związku z tym przeżywała, jak komary gryzły ją nie tylko przez płótno żaglowe, ale i przez „delikatne tkaniny”, jakie krosty jej potem wyskoczyły na pośladkach i innych wstydliwych zakątkach, słowem – jakiego doznała męczeństwa, to wrażliwe moralnie czytelniczki GW spłaczą się ze wzruszenia, a zatrudniony na operetkowej posadzie „rzecznika praw obywatelskich” pan Adam Bodnar poruszy niebo i piekło.

Potem sprawę wezmą w swoje ręce psychologowie i liczący na udział w zyskach z cudzego nierządu adwokaci i tylko patrzeć, jak sprawą zajmą się niezawisłe sąd, zwłaszcza w słynącym na całym świecie z niezawisłości poznańskim okręgu sądowym i posypią się piękne wyroki.

Dzisiaj na próby całowania może odważyć się tylko ksiądz w nadziei, że dozna przyjemności, ale nie zapłaci za to ani grosza, bo milionowe odszkodowanie i dożywotnią rentę dla ofiary molestowania zapłaci fundacja pod wezwaniem św. Józefa, a bracia Sekielscy nakręcą nowy odcinek serialu.

Nawiasem mówiąc, ci bracia Sekielscy idą na łatwiznę, postępując nader schematycznie; biorą ofiarę, która sobie przed kamerami przypomina, a to to, a to tamto, potem surowo przesłuchują molestanta i stawiają go pod pręgierzem opinii publicznej, którą, zgodnie z leninowskimi normami o organizatorskiej funkcji prasy, michnikowszczyna odpowiednio wytresuje.

Taki film mógłby nakręcić każdy głupi, podczas gdy rozwój artystyczny opiera się na nowatorstwie. Owszem, można filmować i przesłuchania, ale gwoli zwiększenia atrakcyjności obrazu, należałoby go wzbogacić o tak zwane „momenty”. Należałoby tedy wynająć aktorów filmów pornograficznych, którzy pokazaliby, jak to całe molestowanie wyglądało. Inaczej serial spali na panewce i ambitne plany wezmą w łeb.

Ale co ja tam będę robił konkurencję panu red. Tomaszowi Terlikowskiemu, który w takich sprawach musi mieć wyjątkową eksperiencję, skoro bracia wzięli go na doradcę doskonałego. Nie o niego przecież tu chodzi, ani nawet o braci Sekielskich, tylko o konwencję stambulską, którą Polska lekkomyślnie ratyfikowała, podobnie, jak traktat lizboński, a którą teraz chciałoby wypowiedzieć stowarzyszenie „Ordo iuris” (bo jest jeszcze stowarzyszenie „Iniuria”, skupiające niezawisłych sędziów, tylko tych „starych”, co to jeszcze samego znali Stalina i które jest szalenie postępowe, niczym paraliż).

Krytykom konwencji szczególnie nie podoba się jej art. 12, w którym państwa-sygnatariusze zobowiązały się do „podejmowania koniecznych środków, by promować zmianę społecznych i kulturowych wzorców zachowań kobiet i mężczyzn w celu wykorzenienia uprzedzeń, zwyczajów, tradycji oraz innych praktyk opartych na idei niższości kobiet lub na stereotypowych rolach kobiet i mężczyzn.”

Krótko mówiąc, konwencja ta jest elementem komunistycznej rewolucji, dla której warunkiem powodzenia jest doprowadzenie do destrukcji nie tylko organicznych więzi społecznych, ale i kulturowej różnorodności. W komunizmie bowiem wszyscy muszą nie tylko tak samo się zachowywać, ale nawet tak samo myśleć, to znaczy – nie myśleć w ogóle, tylko wsłuchiwać się w aktualne polecenia Judenratu „Gazety Wyborczej” i Judenratów innych, podobnie nieprzejednanie stojących na nieubłaganym, postępowym stanowisku organów medialnych – bo inaczej eksperyment polegający na zagnaniu Ludzkości do wspólnej obory może się nie udać.

Toteż konwencja stambulska stoi na nieubłaganym gruncie Równości, o której pisał poeta: „By mogła zapanować Równość, trzeba wpierw wszystkich wdeptać w gówno, by człowiek był człowieka bratem, trzeba go wpierw przećwiczyć batem.”

Z kolei do zwolenników podtrzymania udziału Polski w charakterze sygnatariusza konwencji stambulskiej zalicza się pani profesorowa-filozofowa Magdalena Środzina, jak pisał Tadeusz Boy-Żeleński, „stwór podeszły wiekiem, co kobietą być już przestał, a nigdy nie był człowiekiem” – ale również rząd „dobrej zmiany”, który w znowelizowanej niedawno ustawie o policji przeszedł do porządku dziennego nad uprawnieniami właścicielskimi, bo na mocy nowych przepisów to zwyczajny stójkowy może nakazać właścicielowi natychmiastowe opuszczenie własnego mieszkania, o ile tylko żona, czy nawet konkubina, byle tylko „kobieta”, tego zażądała pod pretekstem oskarżenia o „przemoc”.

Nie ma w tym nic oryginalnego, bo własność zawsze była solą w oku komunistów, jako gwarancja autonomii jednostki wobec władzy publicznej, więc jeśli można ją zlikwidować, to każdy pretekst jest dobry, a „przemoc” w szczególności – bo tylko świnia nie ujmie się za „ofiarą przemocy”.

Jeśli tedy pani dojdzie do wniosku, że w przeszłości się pomyliła, rozkładając nogi nie przed tym, co trzeba, a teraz właśnie pojawił się ten jedyny, wymarzony, to będzie mogła bez trudu pozbyć się trutnia i już bez przeszkód baraszkować z absztyfikantem w pozyskanej w ten sposób „chacie”.

Ale wykonywanie konwencji stambulskiej wywoła następstwa nie tylko w sferze stosunków własnościowych. Stanisław Lem w książce „Doskonała próżnia” zawierającej recenzje z nieistniejących książek pisze, jak to pracująca na rzecz Pentagonu firma wymyśliła specyfik mający rozładować eksplozję demograficzną w „trzecim świecie”. Specyfik znosił bowiem wszelkie przyjemne doznania towarzyszące aktowi płciowemu, który wprawdzie był możliwy, ale jako rodzaj ciężkiej pracy.

Naprodukowano tego całe tony i któregoś dnia, czy to wskutek sabotażu, czy nieszczęśliwego wypadku fabryka wyleciała w powietrze razem z magazynami i w ten sposób specyfik przedostał się do atmosfery i wód płynących. Ludzkość stanęła na krawędzi zagłady i tylko wyjątkowo karny naród japoński zacisnąwszy zęby… – i tak dalej.

Katastrofie demograficznej jakoś zaradzono, ale ten wypadek wywołał następstwa również w sferze kulturowej. Cały erotyzm zniknął w jednej chwili i nie bardzo wiadomo było, czym się kultura ma odtąd inspirować, aż z pomocą przyszła gastronomia. Inspiracją stało się żarcie i zaraz pojawiły się tabu. Na przykład jedzenie gruszek na klęczkach uchodziło na wyjątkowo nieprzyzwoite, ale pojawiła się sekta zboczeńców-klęczycieli, którzy rozpoczęli desperacką walkę z „wykluczeniem” i „stygmatyzacją”.

Toteż kiedy każdy bliższy kontakt z kobietą stanie się jeszcze bardziej niebezpieczny, niż bliskie spotkanie III stopnia z krokodylem, o żadnych próbach „całowania”, nie mówiąc już o śmielszych przedsięwzięciach, nie będzie można nawet marzyć.

Co kobiety będą z tego miały – trudno powiedzieć – ale skoro feministki tak się po stronie konwencji stambulskiej angażują, to może rzeczywiście są głupsze, niż przewiduje ustawa?

Stanisław Michalkiewicz
http://michalkiewicz.pl