Zabójstwo Sharon Tate: Mord rytualny?

«Charles Manson i jego „rodzina”, mieszkający na pustyni i żywiący się resztkami z supermarketów, to odpady społeczeństwa – odpady, które można łatwo poświęcić, aby ochronić potężnych, tj. tych którzy za owe zbrodnie są faktycznie odpowiedzialni…»

Skrótowy opis wydarzeń

Rano, 10 sierpnia 1969, w willi w Bel Air (Los Angeles), przy 10050 Cielo Drive, zostały odnalezione zwłoki pięciu straszliwie zmasakrowanych osób.

Są to ludzie znani w świecie biznesu i rozrywki: Sharon Tate (żona reżysera Romana Polańskiego – Żyda o prawdziwym nazwisku Raymond Thierry Liebling) będąca w 9 miesiącu ciąży, Abigail Folger, córka potentata przemysłowego, jej kochanek Wojciech Frykowski, Jay Sebring, sławny fryzjer gwiazd hollywoodzkich. Zamordowany zstaje także Steven Parent, student (znajomy stróża posiadłości), który w willi znalazł się przypadkowo.

[Tu w oryginale zdjęcia ofiar mordu – admin]

Po niecałych dwóch dniach, zmasakrowani w podobny sposób zostają Leno LaBianca i Rosemary LaBianca.

Ofiary giną od licznych ran kłutych, a niektóre z nich mają także zmiażdżone czaszki. Głębokość ran jest duża (13 centymetrów), podobnie ich szerokość (3 lub 4 centymetry), co sugeruje, że podczas mordu zostało użyte coś innego od noża.

Wspólnym elementem obydwu mordów, oprócz brutalności ich realizacji, jest także słowo „Pig” (świnia), napisane krwią ofiar, jakie pojawia się w pomieszczeniach, w których masakry odbyły się. Precyzując, w domu Polańskiego odnaleziono napis „świnia”, zaś w domu pary LaBianca – sformułowanie „śmierć świniom”.

Przez kilka następnych tygodni nie udaje się znaleźć jakichkolwiek poszlak ani też żadnych podejrzanych. Ojciec Sharon Tate nie jest byle kim, jest pułkownikiem amerykańskich służb tajnych. Podczas gdy policja błąka się w niewiedzy, pułkownik Tate prowadzi własne, prywatne śledztwo. Nie znajdzie jednakże niczego.

W pewnym momencie następuje punkt zwrotny: pojawiają się osoby, które oskarżają sią o masakrę, angażując w nią lidera społeczności hippisowskiej, do której należą – Charlesa Manson’a. Winowajcy zostają zlokalizowani w społeczności, która mieszka na pustyni i utrzymuje się ze środków całkowicie prowizorycznych (odpady z supermarketów, kradzieże, itp.).

Większość z członków społeczności to młode dziewczyny, niektóre z nich nieletnie, narkomanki i alkoholiczki: Susan Atkins, Patricia Krenwinkel i Linda Kasabian; jednym mężczyzna był Charles Tex Watson. W zabójstwo pary LaBianca miała być zaangażowana także Leslie Van Houten.

Manson określony zostaje jako lider grupy – (którą mass media będą nazywać „The Manson Family”), swego rodzaju przywódca-ojciec, posiadający nieograniczoną władzę nad wszystkimi członkami wspólnoty – czczony na wzór bóstwa. W wyniku procesu, Manson zostanie skazany na karę śmierci, która zostanie następnie zmieniona na dożywocie.

Dowody przeciwko Manson’owi:

Głównym elementem jest oświadczenie Lindy Kasabian, która oskarżając się o udział w zbrodniach twierdzi, że zostały one zlecone przez Manson’a (który jednakże nie brał fizycznego udziału w zabójstwach).

Inni świadkowie, choć nie są obecni na scenach mordów, będą twierdzić, że słyszeli Charlie’go chwalącego się dokonywaniem zabójstw; twierdzą że dysponują zwierzeniami dziewcząt należących do gangu; zeznają, że Manson był człowiekiem brutalnym, który uwielbiał zabijać dla czystego zabijania.

Motywacja mordów:

Według prokuratora Vincenta Bugliosi, Manson chciał rozpętać bunt czarnych przeciwko białym, a masakra przy Cielo Drive miała dać początek rewolcie globalnej. Pomysł miała zasugerować mu piosenka Beatlesów, „Helter Skelter” – jak zaczną ogłaszać mass media.

Narzędzia zbrodni?

Nigdy ich nie znaleziono.

Jedyna broń, rewolwer kalibru 22 – który jakieś dziecko znajdzie w śmieciach – zostanie uznany przez co poniektórych świadków za „broń podobną do tej, której użyto w noc masakry”.

Tak więc, praktycznie, nie ma żadnego narzędzia zbrodni.

Wątpliwości, luki i absurdy oficjalnej wersji wydarzeń

W rzeczywistości, przeanalizowana dogłębnie, oficjalna rekonstrukcja, z wielu powodów nie trzyma się kupy.
1) Po pierwsze, z uwagi na całkowity brak wiarygodnych dowodów, o czym wkrótce się przekonamy.
2) Żaden element fizyczny i techniczny nie połączy Mansona z dwoma masakrami.
3) Podawany oficjalnie powód jest całkowicie kuriozalny.
4) Narzędzie zbrodni nigdy nie zostanie znalezione.
5) Punktów niejasnych i sprzecznych, jest tak wiele, że oficjalna wersja jest całkowicie nieprawdopodobna.
6) Istnieje dodatkowy element, który nigdy nie jest brany pod uwagę: jest nim duża liczba tzw. zgonów pobocznych (do których zalicza się na przykład śmierć Ronalda Hughesa – adwokata Mansona, następnie wujka Mansona, a także innych kluczowych świadków procesu); liczba ta jest tak duża, że bardzo wątpliwe jest, aby zabójstwa te mogły być dokonane przez „Family”. Będąc wspólnotą ćpunów – wiecznie nawalonych, bosych i żyjących z prowizorki – nie byliby w stanie działać z tak wielką precyzją – nie zostawiając ponadto po sobie jakiegokolwiek śladu.

Poczynając od braku wiarygodnych zeznań, należy stwierdzić, że główny świadek, Linda Kasabian była narkomanką o zaburzonej osobowości, a zatem podmiotem zupełnie niewiarygodnym, który podczas procesu oświadczył, iż jest zarówno Jezusem Chrystusem, jak i osobą kontrolowaną przez wibracje Mansona – nie wydającego co prawda rozkazów, lecz zwyczajne „sugestie” – które jednakże były tak bardzo nie do odparcia, że – wg. mówiącej – «ktokolwiek byłby skłonny zabić dla niego».

Równie niewiarygodni są pozostali świadkowie.

Dwóch głównych świadków oskarżenia, na przykład Danny De Carlo i Al Springer, należało do gangu motocyklowego o bardzo znaczącej nazwie: Straight Satans. Po procesie, Al Springer zniknie bez śladu.

Również inne, oskarżone o mord dziewczyny, są osobami pozbawionymi równowagi i uzależnionymi od narkotyków i to do tego stopnia, że prokurator Bugliosi przyznaje, iż „wyglądały bardziej jak lalki Barbie niż istoty ludzkie”, zaś o jednej z nich napisze w swej książce: „Ona była szalona, byłem tego pewien, prawdopodobnie nie w rozumieniu prawnym, ale była szalona”.

Na pytanie, czy Charlie nakazywał kraść członkom wspólnoty, Susan Atkins odpowiedziała: „Nie, to ja sam decydowałam o tym. Byłam zaprogramowana, by robić najrozmaitsze rzeczy” . Dziewczyna opowiadała, że była zaprogramowana nie tyle przez Charliego, co „przez nieskończoność”.

A jednak, właśnie na podstawie opowieści tychże dziewcząt zostaje sformułowane oskarżenie przeciwko Charles’owi Manson’owi.

Zeznania są mylące, sprzeczne, niepełne, a w niektórych przypadkach mają charakter urojeń. Według Virginii Graham, na przykład, ofiary zostały wybrane losowo. Niektóre dziewczyny będą twierdziły, że istniał nawet plan zabicia wielu gwiazd Hollywood.

Jedna z nich opowie, że Manson zabił w przeszłości, w ciągu zaledwie dwóch dni, aż 35 osób. «Ale Charlie był miłością» – oświadczy inna – «i zabijał z miłości».

Ponadto, obiektywne potwierdzenia zeznań i różnych oświadczeń procesowych praktycznie nie istnieją.

W willi Polańskiego i Tate, na drzwiach, odnalezione zostaną dwa odciski palców: prawego palca serdecznego Charlie’go Tex’a Watson’a i małego palca Patricii Krenwinkel. A przecież, w przypadku tego rodzaju mordu, powinny zostać odnalezione dziesiątki lub nawet setki odcisków palców, a nie wyłącznie dwa.

W rezydencji pary LaBianca nie znaleziono żadnych odcisków palców, a widelec tkwiący w brzuchu zabitego Leno LaBianca został wyczyszczony z odcisków.

Z zeznań dziewcząt wynika również, iż grupa morderców weszła do willi nieuzbrojona i że masakrowała swe ofiary nożami znalezionymi w kuchni. Autopsja wykazała jednak, iż użyta broń nie była nożem, ale czymś znacznie większym i szerszym.

Podawany oficjalnie motyw mordu jest tak niezrozumiały, że, jak mówi sam prokurator Bugliosi, nawet sędzia miał trudności z jego pojęciem, tak, iż trzeba mu było kilkakrotnie go wyjaśniać. Pomimo to, sędzia odpowiadał: „Nie widzę żadnego związku między tym, co Manson myślał abstrakcyjnie na temat białych i czarnych a motywowaniem zabójstw”.

Czytając książkę Bugliosi’ego na temat rzezi, nie można nijak zrozumieć jego rozumowania, które łączyło piosenkę Beatlesów z buntem czarnych przeciwko białym, jako że tekst nie mówi o jakimkolwiek buncie. Przedstawiany powód jest tak bardzo nieprzekonywujący, że następny prokurator zajmujący się sprawą, uzna, iż motywem mordu była kradzież (co jest hipotezą równie dziwaczną, biorąc pod uwagę, że portfele ofiar pierwszej masakry pozostały nietknięte, a z domu nie skradziono żadnych kosztowności).

Według jednego ze świadków bodźcem miało być „zaszczepienie strachu w establishmencie”, a według jeszcze innego – zemsta (Manson faktycznie został kiedyś źle potraktowany przez jedną z ofiar). Nie brakuje jednak kolejnych wersji rozmaitych kryminologów, którzy postawili hipotezę, że za zbrodniami kryło się pragnienie Mansona, stania się sławnym, lub jego chęć zemsty na bogatych jako grupie społecznej.

Przejdźmy teraz do listy niespójności dochodzeniowych, tak istotnych, że można poważnie wątpić w oficjalną wersję mordu.

Po pierwsze, trudno uwierzyć, by grupa hippisów żyjących z prowizorki włamywała się do domów, dokonywała masakry, a klejnoty i pieniądze pozostawiała nietknięte. Równie niewiarygodne jest to, że była w stanie zrealizować przestępstwo tak doskonałe, iż nie zostało ono rozwikłane przez osoby związane z Secret Service, takie jak ojciec Sharon Tate.

Absolutnie niemożliwe jest także przypisanie „Rodzinie” dziesiątków śmierci osób mających powiązania ze sprawą – jak zrobił to Bugliosi. Jeśli Manson był jedynym „mózgiem” wspólnoty, a inni niewiele więcej niż czymś w rodzaju robotów, to kto i jak był w stanie zabić wszystkich tych ludzi po jego aresztowaniu?

Ale przede wszystkim: dlaczego Manson miałby zabić własnego wuja, czy też własnego adwokata (co więcej, jedynego adwokata, z którego obrony Manson był zadowolony; do przypomnienia jest fakt, że Manson wielokrotnie skarżył się na osoby broniące go wcześniej i prosił sąd o możliwość skorzystania z prawa do samoobrony)? Jaki miałby więc interes w owych mordach?

Jedną ze śmierci „ubocznych” było zabójstwo Joela Pugh’a, byłego członka «Rodziny Mansona» (którego ciało zostało znalezione w hotelu w Londynie), zadźganego nożem, bez jakiegokolwiek śladu czy poszlaki łączącej ofiarę z jej mordercami.

Należałoby zatem założyć, że „Rodzina” była w stanie zaatakować bez przeszkód również poza granicami USA, co oznaczało by jednak, że mamy do czynienia ze skomplikowaną organizacją o rozbudowanej strukturze, taką jaką dysponują tajne służby.

Absurdem jest to, że nikt nie zastanawiał się na tym, komu przypisać owe morderstwa. Prokurator po prostu założy, że dokonała tego „Rodzina” i na tym się skończy. Także innego rodzaju okoliczności sugerują, że za mordami stała sieć wyrafinowana i potężna.

Dla przykładu, podczas procesu, prokurator Bugliosi ciągle otrzymuje groźby telefoniczne; kiedy jego numer zostaje zmieniony – pogróżki są kontynuowane; wniosek jest więc taki, że ten, kto dzwonił, był w stanie dotrzeć do numerów zastrzeżonych. Poza tym, jeśli Manson znajdował się w więzieniu – jak mógł wydzwaniać do prokuratora? Czy robiły to cztery niepoczytalne dziewczyny, niektóre z nich nieletnie?

Również sędzia Older otrzymywał groźby, tak, że obawiał się o swe życie.

W tygodniach poprzedzających morderstwo, para LaBianca czuła się śledzona i szpiegowana. Przez kogo? – Przez „Rodzinę Mansona”, to znaczy przez grupę włóczęgów, na wpół obłąkanych, pozbawionych środków do życia?

Ale przede wszystkim, oficjalna wersja wydarzeń jest nieprawdopodobna.

Grupa 5 włóczęgów – naćpanych i źle ubranych, na telepatycznie przekazany rozkaz Mansona bierze samochód, dokładnie identyfikuje willę wybraną przez leadera wspólnoty i przecina przewody telefoniczne tak, aby odizolować dom (co oznacza jednak, że mamy do czynienia z prawdziwymi ekspertami).

Manson – geniusz zła, wysyła 4 szurnięte dziewczęta, by dokonały mordu, pewny tego, że nie popełnią błędów, że nie pozostawią nikogo przy życiu i że usuną wszelkie ślady. Nie wyposaża ich nawet w broń. Grupa wyrusza by dokonać masakry praktycznie nieuzbrojona (jedyną dostarczoną jej bronią ma być rewolwer kaliber 22).

Kwartet wchodzi do domu, w którym znajduje się 5 osób, nie zważając na to, że niektórzy z obecnych mogą być uzbrojeni, zareagować, itp. Innymi słowy, grupa zabójców wie, co robi i wydaje się mieć całkowitą kontrolę nad sytuacją. Ofiary zabijane białą bronią nie podejmują najmniejszej próby oporu, choć Linda, Susan i Leslie były dziewczynami drobnymi, ważącymi około 50 kg, chodzącymi boso – które nigdy wcześniej nikogo nie zabiły.

Po dokonaniu mordów usuwają wszystkie ślady, tak że policji udaje się znaleźć jedynie dwa odciski palców, które mogą być przypisane wykonawcom rzezi.

Opuszczając willę, pomimo że mają mnóstwo czasu na spokojne działanie, nie kradną ani portfeli, ani zegarków; również narkotyki pozostają nietknięte.

W domku gościnnym posiadłości, kilka metrów od miejsca masakry, przebywa chłopak, który pomimo iż nie śpi, niczego nie słyszy – ani krzyków, ani wystrzałów.

Powrót do bazy, po dokonaniu mordu, był według Susan Atkins zaplanowany przy pomocy autostopu.

Krótko mówiąc – absurdalna, dziwaczna historia, pozbawiona jakiejkolwiek logiki.

Symbolika związana z mordami

Żaden ze śledczych nie zauważył pewnych bardzo ciekawych szczegółów, które powinny były przecież wzbudzić podejrzenia.

W chwili zbrodni, Romana Polańskiego nie było w domu; znajdował się w Europie, gdzie promował swój niedawno ukończony film, noszący tytuł „Rosemary’s Baby”. Film opowiada o kobiecie, która rodzi dziecko, praktycznie rzecz biorąc dziecko szatana, a w obsadzie, w roli konsultanta figuruje nie kto inny, ale Anton La Vey, założyciel i przywódca Kościoła Szatana, autor książki „Biblia szatana”.

Anton LaVey (oczywiście Żyd)
>https://en.wikipedia.org/wiki/Anton_LaVey

Ira Levin – autor powieści – także Żyd
>https://en.wikipedia.org/wiki/Ira_Levin
>https://it.findagrave.com/memorial/22889100/ira-levin

Rosemary’s Baby (1968) Trailer
>https://www.youtube.com/watch?v=XNmmwDZKuPw
>https://en.wikipedia.org/wiki/Rosemary%27s_Baby_(film)

A zatem, jest to coś więcej niż wyłącznie film z gatunku fantasy.

Sharon Tate również była w ciąży, natomiast ofiara drugiej masakry nosiła imię Rosemary (LaBianca). Pomimo owego dziwnego – zbyt dziwnego zbiegu okoliczności – nikt nawet przez chwilę nie zakłada związku pomiędzy promocją filmu a obydwiema rzeziami. Nikt nie zauważa niczego.

Zbrodnia ma miejsce przy ulicy noszącej nazwę Cielo Drive, a jej autorem jest jest Manson (man son, syn człowieczy, Chrystus).

A więc „w Niebie, Chrystus zabija Różę”.

Manson, „syn człowieka”, mieszka w Death Valley (w pobliżu Los Angeles), czyli w dolinie śmierci. To znaczy, że żyje na pustyni i jest bezdomny, tak jak – zauważcie tenże szczególny zbieg okoliczności – Chrystus z Ewangelii: Mt 8, 20: «Lisy mają swe nory, ptaki mają swe gniazda, a Syn Człowieczy nie ma gdzie odpocząć».

>https://en.wikipedia.org/wiki/Barker_Ranch

Na dodatek, pierwszym policjantem, który spieszy na miejsce zbrodni jest Jerry De Rosa.

Także sposób zabójstwa i aranżacja zwłok sugerują charakter rytualny mordu. Dwie z ofiar (Tate i Sebring) zostały znalezione związane ze sobą i – cóż za przypadek – były one kiedyś kochankami. Ów szczegół jest tak bardzo podejrzany, że powinien był zmusić śledczych do przeanalizowania dwóch kwestii: tego, że zabójcy dobrze znali przeszłość ofiar (a Manson jej nie znał) i że mord mógł być rodzajem zemsty. Oznacza to, że podejrzenia powinny były paść na Polańskiego, który po dzień dzisiejszy uważany jest przez niektórych za jednego ze zleceniodawców masakry. Nikt ze śledczych nie pójdzie jednakże tym tropem.

>https://www.vanityfair.com/hollywood/2019/07/once-upon-a-time-in-hollywood-sharon-tate-roman-polanski

W brzuchu Leno LaBianca, który był właścicielem sieci restauracji, tkwił widelec kuchenny. W poczynaniach morderców można więc odczytać charakterystykę odwetu – trybu zbyt wyrafinowanego, by przypisać go 4 głupkowatym dziewczynom.

Na koniec należy zauważyć, że również imię najważniejszej ofiary nie wydaje się być wcale przypadkowe: Sharon.

Werset biblijny z «Pieśni nad Pieśniami» mówi: „Jam jest Róża z Sharon, Lilia z Dolin” – z którego wywodzi się różokrzyżowa symbolika róży i lilii, które są również symbolami Izraela.

Innymi słowy, utworzony obraz jest następujący: w Niebie (Cielo Drive), Syn Człowieczy (Manson), pochodzący z Doliny Śmierci, zabija Różę.

*                            *                            *

Jeśli wcześniej opowiedziane wydarzenia mogą wydawać się komuś jedynie zbiegiem okoliczności, to opowiedzmy o tym, co stało się z Krzysztofem Komedą, polskim kompozytorem, który był odpowiedzialny za ścieżkę dźwiękową filmu Polańskiego.

W grudniu 1968 roku, podczas imprezy w Los Angeles, muzyk spadł ze skały.

Komeda doznał poważnych urazów głowy i zapadł w śpiączkę. Po przewiezieniu go do Polski, zmarł w kwietniu następnego roku, w wieku 38 lat.

Kojarzycie? – Ten sam wypadek przydarzył się jednej z postaci z filmu „Rosemary’s Baby”, a konkretnie Hutchowi, przyjacielowi Rosemary, który próbował jej pomóc. Mężczyzna umiera spadając z klifu, zanim zdąży ostrzec Rosemary przed grożącymi jej niebezpieczeństwami.

>https://www.artesettima.it/2018/10/30/rosemarys-baby-il-film-maledetto-5-aneddoti-inquietanti/

Krzysztof Komeda – «Rosemary’s Baby» (Kołysanka)
https://www.youtube.com/watch?v=NQpeNuCZ13E

*                            *                            *

Powiązania z innymi sławnymi mordami

Zapoznanie się z przypadkiem Mansona przywodzi na myśl wiele innych analogii, nie tylko tych łączących go z procesem tzw. Bestii Szatana.
>https://en.wikipedia.org/wiki/Beasts_of_Satan

Przychodzi na myśl mord w Erbie, gdzie Róży Bazzi, mierzącej 1,47 m, udaje się trzymać w szachu osoby o wiele wyższe od niej, dźgać je kilkakrotnie nożem, a następnie zmiażdżyć im czaszki.
>https://mattia-vacca.photoshelter.com/image/I0000i3iFgN1ZIEk

Przychodzi na myśl sprawa tzw. potwora z Florencji; czterech niepoczytalnych i niepiśmiennych chłopów trzyma w szachu policję i tajne służby, eliminuje świadków, grozi sędziom, odcina prąd w miejscu zbrodni, itp.
>https://en.wikipedia.org/wiki/Monster_of_Florence

Przychodzi wreszcie na myśl przypadek Damien’a Echols’a, identyczny scenariusz, identyczni (nieletni, niedorozwinięci) protagoniści, identyczne (nieistniejące) dowody.
>https://en.wikipedia.org/wiki/West_Memphis_Three

Charles Manson i jego „rodzina”, mieszkający na pustyni i żywiący się resztkami z supermarketów, to odpady społeczeństwa – odpady, które można łatwo poświęcić, aby ochronić potężnych, tj. tych którzy za owe zbrodnie są faktycznie odpowiedzialni.

https://en.wikipedia.org/wiki/Sharon_Tate
https://pl.wikipedia.org/wiki/Roman_Pola%C5%84ski
https://allthatsinteresting.com/abigail-folger
https://pl.wikipedia.org/wiki/Wojciech_Frykowski
https://en.wikipedia.org/wiki/Jay_Sebring
https://en.wikipedia.org/wiki/Manson_Family
https://en.wikipedia.org/wiki/Tate%E2%80%93LaBianca_murders

Na podstawie:
https://petalidiloto.com/2013/10/il-caso-charles-manson-le-cose-mai-dette.html

*                            *                            *

VIDEO: The Sharon Tate Murder Story:
>https://www.youtube.com/watch?v=wcgFq50ll2E

VIDEO: Revealing The Little-Known Truth About Sharon Tate
https://www.youtube.com/watch?v=Tk62pMyFm34

VIDEO: Sharon Tate in: «The Eye of the Devil» (1966)
https://www.youtube.com/watch?v=j-DEiynbOQU

VIDEO: THE SACRIFICIAL KILLING OF JEWISH DIRECTOR ROMAN POLANSKI’S WIFE SHARON TATE
https://www.bitchute.com/video/rEcURWcSgWsx/

VIDEO: Roman Polanski on The Murder of His Wife Sharon Tate
https://www.youtube.com/watch?v=r1XPKHT4Cbc

VIDEO: Wywiad z Charles’em Manson’em
https://youtu.be/xEFBgEHlgew

*                            *                            *

O tym jak policja kanadyjska produkuje przestępców pod linkiem:
>http://dakowski.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=18533&Itemid=44

Wybór tekstów, tłumaczenie i opracowanie: RAM
http://ram.neon24.pl/