Wszystkim odwiedzającym gajówkę, serdecznie dziękuję za uwagi i komentarze - ale nie odpowiadam za ich treści.
Radość to wielka widzieć bezsilną wściekłość twoich wrogów i wiedzieć, że nic nie mogą ci zrobić.
Jeśli chcesz pomóc...
Zajrzyj też na "Fantazje kulinarne".
Tęcza to symbol Przymierza z Bogiem, a nie sodomii
„Mein Kampf” nie jest bynajmniej książką tak złą, jak zwykło się to rytualnie twierdzić – w znaczeniu tak chaotyczną, bełkotliwą czy bez treści, które to cechy chętnie przypisują jej albo czytelnicy platoniczni, z zawartością samego dzieła bezpośrednio niezapoznani, albo ci znający faktycznie marne i pocięte tłumaczenie tłumaczenia „Mojej Walki” krążące po polskim bukinie w latach 90-tych, albo wreszcie ci, którzy uważają, że rytualne zaklęcie się na bezwartościowość pracy Hitlera pomoże osłonić się przed nieuchronnym w innym przypadku zarzutem kryptonazizmu.
Cóż, na tej samej zasadzie nie wolno wszak, jak wiadomo, nawet zasugerować, że Dolfi machał całkiem miłe dla oka pejzaże.
W ogarniętej wojną domową od obalenia Muammara al-Kaddafiego Libii zazwyczaj uwagę przykuwają dwie skrystalizowane siły konfliktu: kontrolujący Trypolis i zachodnią część kraju Rząd Zgody Narodowej z Fajizem as-Sarradżem na czele oraz bazującą w Tobruku i kontrolującą regiony wschodnie Libijską Armię Narodową z gen. Chalifą Haftarem na czele. 
Za sto lat w podręcznikach do historii znajdą się przypisy, w których wstrząśnięci autorzy i badacze dziejów będą stawiać pytania typu: «Jak to możliwe, że w XXI wieku, przy imponującym rozwoju technologicznym, ludzkość była jednocześnie tak głupia i opętana, że pozwoliła na niszczenie i mordowanie własnych narodów? 
Dziennik gajowego Maruchy 