Nazwiska żydowskich przechrztów – neofitów

Już pismo Biblioteka Warszawska rocznik 1844 notuje, że nazwiska urobione od miesięcy lub dni lub zaczynające się przysłówkiem „nowo” mogą należeć do ludzi pochodzenia żydowskiego, których antenaci zostali przechrztami już za Jagiellonów.

Należą do nich m.in.: Majewski, Lipiński, Poniedzielski, Wrzesiński. Podobnie jest z Kwiatkowskimi i Kwiecińskimi – którzy brali chrzest w miesiącu kwietniu. A także ze Styczyńskimi, Czerwińskimi. Najwybitniejsi z nich to WACŁAW SIERPIŃSKI – profesor matematyki, czy Bolesław Czerwiński – poeta i dziennikarz, autor dawnego komunistycznego hymnu Czerwony Sztandar.

Wśród nazwisk urobionych od dni tygodnia najczęstsze jest Niedzielski, eksponujące, że Żyd przyjął święcenie niedzieli i odżegnał się od szabasu.

Najczęściej żydowskie pochodzenie wskazują nazwiska z przysłówkiem nowo: Nowopolski, Nowakowski czy Nowicki (nowe Icki). Fakt, że Żydzi dokonywali konwersji na katolicyzm nieprzymuszani przez nikogo, wskazują nazwiska Dobrowolski. Nie pochodzą one od miejscowości Dobra Wola, bowiem nigdzie w herbarzach nie występuje ono aż do XVII wieku. Istniała taka neoficka rodzina Dobrowolskich herbu Nałęcz, legitymująca się bardzo nowym szlachectwem, bo nadanym po przejściu na katolicyzm w 1789 roku. Czyżby z tej żydoneofickiej rodziny wiódł swą genealogię pan Nałęcz – Marszałek Sejmu? [Artykuł pochodzi z roku 2013 – admin]

Odmianą nazwiska Dobrowolski jest Wolski. To jeden z nich był wielkim łowczym księcia Radziwiłła i cichym jego… bankierem i powiernikiem. Może to z tych kontaktów pochodzą wybitne rysy semickie współczesnej gałęzi Radziwiłłów w polskim Sejmie i Senacie?

Także oznaką zasymilowanego i wychrzczonego żydostwa są Krzyżanowscy – szlachta mająca w swych herbach krzyż (ale bywają też Krzyżanowscy herbu Dębno – bez krzyża i ci są aryjczykami). Często na przechrzczenie się wskazują nazwiska Nawrocki, wskazujące swym brzmieniem na przyjęcie katolicyzmu, czyli na nawrócenie się na wiarę prawdziwą.

Również Żydem był przechrzta późny Lejba Blumental vel Leopold Belmont, wszechstronny acz niezbyt utalentowany publicysta. Kaleczył literaturę polską, tłumacząc ją na rytualny zlepek żydowskiej masonerii, czyli esperanto. Za czasów carskich był więziony z powodu swych żydofilskich przekonań. Jako chrześcijanin zajmował się judaizacją społeczeństwa polskiego, piejąc hymny pochwalne na cześć wielkości Żydów.

Widać jaskrawo, że przejście na katolicyzm było parawanem do krzewienia żydowskiej ideologii oraz kahalnych dywersji w społeczeństwie polskim. W ostatnim okresie swego życia Belmont stał się – dla niepoznaki – wojującym antyjudaistą. Zdawał sobie jednak sprawę, że z żydostwem zerwać nie można.

Znani wydawcy książek Bigeleisenowie (Żelazkowie) wywodzili się z rodu Nachmana Krochmala. Ci przechrztowie wydawali chętnie wszystkie mistyczne utwory Mickiewicza i Słowackiego, gloryfikujące żydowskich bohaterów. Wielki potentat finansowy był synem Szulima Blocha (po rosyjsku pchła). Jego syn Bogumił przeszedł na kalwinizm. Przechrzcił się, by sobie nie zamykać jako Żyd drogi awansu w karierze urzędnika carskiego. Potem – jako kapitalista – spekulował, finansując drogę żelazną Koluszki – Łódź. Główna jego działalność to spekulacje giełdowe w Rosji i łożenie sum na podnoszenie oświaty Żydów w Polsce. Przez całe życie – jak mówił – żałował, że zerwał z judaizmem i dalej czuł się Żydem.

Genialny artysta, geniusz fortepianu Fryderyk Chopin był z ojca Francuzem i matki neofitki, przechrzczonej z żydostwa Justyny Krzyżanowskiej.

Zżydzona została też rodzina hrabiów Drohojowskich, ród dyplomatów austriackich, potem i polskich, przez małżeństwo Władysława hrabiego Drohojowskiego, pana na Falowcach pow. Kołomyja, konsula Austrii w Warszawie, który zaślubił neofitkę z baronów Brunsteinów Miriam (Marię).

Żydem aż do chwil przedzgonnych był Wilhelm Feldmann – publicysta i historyk literatury polskiej, który całe swoje życie nie zdradzał żadnych predylekcji do chrześcijaństwa. Stworzył miesięcznik Krytyka, starając się w nim być apologetą żydostwa i wychowywać w redakcji młodych polskich żydofilów. Trwał całe życie przy judaizmie, przyjmując chrzest dopiero na łożu śmierci. W jego twórczości wiele jest o Żydach z małych miasteczek.

Żydówką z matki-frankistki, Celiny Szymanowskiej, była córka Adama Mickiewicza – Maria Górecka (i wszystkie dzieci z tego związku).

Wielu Żydów we Lwowie w XVIII już wieku, przyjmując status przechrzty, przyjmowało nazwisko Jeziorańscy. To z tych Jeziorańskich był Jan Jeziorański, który przeniknął aż do ścisłego kierownictwa Rządu Narodowego w Powstaniu 1863 roku. Został powieszony na stokach cytadeli warszawskiej.

Głośny tenor, Jan Kiepura, miał matkę Żydówkę, z domu Najman. Jego dziadek ze strony matki był w rodzinnym Pajęcznie krawcem-łaciarzem. Brat matki, Herszlik Najman, był kantorem w synagodze w Będzinie. To z tej rodziny odziedziczył Kiepura zdolności wokalne.

Neofitą-przechrztą był też Juliusz Kleiner, profesor Uniwersytetu we Lwowie w XIX wieku. Chętnie w swoich pracach badawczych eksponuje motywy kabalistyczne w twórczości Mickiewicza.

Żydem był aż do lat siedemdziesiątych swego życia (przechrzcił się dopiero wtedy) Aleksander Kraushar, historyk, który próbował czynić z Żydów patriotów polskich. Zajmował się propagowaniem judaizmu w polskojęzycznym piśmie „Jutrzenka”.

Znana rodzina bankierów-finansistów, której antenat Lejba (Leopold) Kronenberg w 1845 r. przeszedł na kalwinizm, była znana jako jedna z pierwszych rekinów finansowych w Warszawie. Pozwalał dla splendoru uczestniczyć w swym konsorcjum arystokracji polskiej (Zamojscy, Potoccy). Dla pozyskania dla swych celów społeczeństwa polskiego wydawał polskojęzyczną „Gazetę Polską”. To jego sportretował Kraszewski w powieści „Żyd”. W owym czasie uważano go za intruza w społeczeństwie polskim. Prowadził działalność charytatywną w instytucjach żydowskich.

Bardzo zażydzeni byli przez żydowskie małżeństwa przedstawiciele rodu hrabiów Lanckorońskich. Pierwszą dawkę krwi żydowskiej wprowadził dyplomata, Żyd z Polski Szafir, który przyjął prawosławie. Skoligacił się on z wieloma rodami arystokratycznymi. Wprowadził krew żydowską do około dwudziestu rodów książęcych w Europie (niem. Holstein, nawet włoscy – ród Chiggich). Jedna z wnuczek Szafira wyszła za hrabiego Potockiego, ambasadora Rosji w Neapolu, pochodzącego z hetmańskiej gałęzi rodu Potockich herbu Piława, którego matka wywodziła się z książąt Sapiehów. Zaś córka Potockiego zrodzona z jego małżeństwa z Żydówką Szafirówną została żoną Kazimierza hrabiego Lanckorońskiego z linii wodzisławskiej.

W ten sposób ród Lanckorońskich pochodził po kądzieli od… Żyda Szafira.

Żydem był zmarły w 1929 roku poeta, Antoni Lange. Był to rasowy semita implantowany do polskiej poezji. Uciekał w czysty, przerafinowany intelektualizm, starając się w swej poezji nie dotykać zagadnień swej rasy. Ucieka do motywów świata antycznego, naśladuje nawet sonety wedyjskie, mity o bogach z wyspy Tonga – a nic o Judei. W poemacie „Latający Holender” kamufluje jako bohatera Żyda, o którym mówi, że jest skazany na wieczną tułaczkę, nie będąc w stanie żyć własnym życiem. Szkoda, że nie podaje jednak przyczyn żydowskiego tułactwa: obłędnej, zawsze tej samej idee fixe o panowaniu nad innymi, wyzysku ich i władzy nad gojami. Słusznie natomiast napisał, że religia żydowska to przyrodzone kalectwo duchowe, obłęd mroku i karykaturalna deformacja (O sprzecznościach sprawy żydowskiej, W-wa 1911). Ano, nic dodać. Demaskuje też Żydów jako wiecznych koczowników. Potępia też syjonizm jako ideę bałamutną.

Żydówkę – przyrodnią siostrę Celiny Szymanowskiej-Mickiewiczowej wziął sobie za żonę polski wybitny poeta Teofil Lenartowicz, zwany lirykiem Mazowsza.

Żydem był adwokat Baruch Lesman, który później zmienił nazwisko na Bolesław Leśmian. Pochodził po kądzieli z rodu Eisenbaumów. Jego poetycka twórczość, na siłę windowana przez Żydów, zawiera wiele cech raczej fantasmagorii niż piękna, więcej właściwej żydowskim artystom frustracji i bezsensowności niż estetyki. Zamazuje granicę między światem żywych a umarłych w sposób paranoidalny, co może być dowodem na zwyrodnienie wyobraźni, jak i twórczość Żyda Szagała (Chagall), Kapłana (Chaplin) czy bazgracza prymitywów i rozprutych pierzyn w żydowskim sztetł – Bruno Szulca. Pełno w jego twórczości krwiożerczych mitów z Tory, jest nawet konstatacja, że Bóg od dawna pochowany w grobie.

Przykładem degrengolady polskiego arystokraty może być mariaż Marcina, księcia Lubomirskiego, który był synem Antoniego, piastującego godność miecznika koronnego. Był pupilkiem króla Stanisława Augusta, generałem wojsk polskich. Ale najbardziej słynął z hulaszczego trybu życia i… dostarczania królowi baletniczek – raczej nie do tańca – na królewski dwór. Kiedy przeputał majątek, ożenił się z Żydówką-frankistką, Teklą Łabęcką. Stąd więc widome hebrajskie fizjonomie u niektórych Lubomirskich!

Przechrztą żydowskim był „kapłan Awangardy” poetyckiej, Tadeusz Peiper. Szerzej pisał o jego żydowskiej biografii Miesięcznik Żydowski w artykule Chaima Löw, nr 4, 1965.

Żarliwy i czołowy antysemita, Stanisław Piasecki, redaktor tygodnika Prosto z Mostu, rzecznik idei rasizmu, urodził się z matki Żydówki, Gizeli Zylberfeld, córki Izraela.

Królewska rodzina Poniatowskich wzięła swój początek od przechrzty pochodzącego z Litwy. Stosunek króla Stanisława Augusta do Żydów był więcej niż życzliwy. Miewał lukratywne interesy z żydowskim bankierem Zbytkowerem. Jak mówią źródła francuskie, ojciec króla był synem naturalnym księcia Sapiehy, hetmana wielkiego litewskiego i Żydówki, którego to ojca zaadoptował szlachcic Poniatowski.

Babka króla po mieczu była z domu Niewiarowska, które to nazwisko przybierali przechrztowie.

Nie brakło mariaży z Żydówkami i u Radziwiłłów. Jeden z nich, Konstanty, książę Radziwiłł ożenił się w 1676 roku z Luizą Antoniną Weiss (Blanc), zżydziwszy mitrę swą książęcą. Inny Radziwiłł, książę Michał, ordynat antonińsko-przygodziecki z Wielkopolski, pułkownik cesarstwa niemieckiego z okresu pierwszej wojny światowej, z Miriam, córką Lejbusia i Augusty Lejbroków, stuprocentowych Żydów, spłodziwszy z nią dwoje żydziąt: syna (ur. 1899) i córkę (ur. 1904).

Również wielki poeta Kazimierz Przerwa-Tetmajer jest synem Żydówki-frankistki – Julii z Grabowskich. Jego brat cioteczny Tadeusz Boy-Żeleński to rodzony syn siostry matki Tetmajera, zatem też rodził się z matki Żydówki.

Wielki muzyk, wirtuoz skrzypiec, Henryk Wieniawski pochodził z rodziny żydowskiej, która nazywała się na początku swej egzystencji Pietruszka. Takie nazwisko nosił jeszcze ojciec Henryka: Tobiasz-Rofe. Matka Henryka, także Żydówka, nosiła nazwisko Wolff.

Z Żydówką ożenił się też jeden ze znanego rodu magnackiego Karol hrabia Zamojski. Uczynił to dla podreperowania fortuny, bo jego wybranka, Róża Kronenberg, była córką słynnego przechrzty barona Kronenberga.

Z Facebooka, wpis jest obecnie niedostępny:
https://www.facebook.com/notes/maciej-krzaczkowski/nazwiska-%C5%BCydowskich-przechrzt%C3%B3w-neofit%C3%B3w/184904108361246
Za http://zbijadek.ning.com

https://ktojestkto.wordpress.com

Nie ponoszę żadnej odpowiedzialności za zawarte w artykule treści.
Admin