Cyprian Kamil Norwid – nieromantyczny romantyk

W tym roku minie 201 rocznica urodzin jednego z najwybitniejszych poetów z dziejów polskiej poezji i literatury – Cypriana Kamila Norwida. Dziwak, samotnik, niezrozumiany artysta, człowiek tułający się po świecie w celu znalezienia miejsca dla siebie – taki obraz wyłania się z jego życiorysu.

Jednakże obok tego możemy zobaczyć twórcę wszechstronnie uzdolnionego: poetę, dramaturga, prozaika, publicystę zajmującego się też grafiką, malarstwem i rzeźbą. Oryginalnością dorównywał Mickiewiczowi czy Słowackiemu, a jego przenikliwość pozwalała mu dochodzić do wniosków, które o wiele lat prześcignęły epokę, w której żył.

Zamach na Kutscherę

1 lutego 1944 r. miała miejsce udana akcja specjalna na znienawidzonego dowódcę SS i Policji na dystrykt warszawski Generalnego Gubernatorstwa – Franza Kutscherę.

„Kat Warszawy” objął swoje stanowisko 25 września 1943 r. Od samego początku zasłynął z terroru na ludności cywilnej na niespotykaną do tej pory skalę. Kutschera nadgorliwie realizował zarządzenie Hansa Franka o karaniu Polaków za każdego zabitego Niemca. Okres jego rządów to codzienne łapanki, egzekucje na ulicach i wywózki.

Trzymać się z dala od Anglosasów

Od redakcji:  W mediach pojawiły się przekazy o możliwym „sojuszu” Polski z Anglia i Ukrainą. Nie wiadomo co to ma oznaczać, np. w kontekście polskiego członkostwa w NATO. Jedno jest pewne – jest to igranie z ogniem, patrząc zarówno z perspektywy awanturniczej polityki Londynu z szalonym Borisem Johnsonem na czele, jak i z doświadczeń historii.

Z tego względu postanowiliśmy przypomnieć naszym czytelnikom recenzję autorstwa Jana Engelgarda, który w 2014 roku pisał o nieznanym tekście Jana Emila Skiwskiego. Razem z Józefem Mackiewiczem zaliczał się do przeciwników myśli politycznej Narodowej Demokracji, był zwolennikiem opcji niemieckiej.

Żadnych złudzeń

W dawnych czasach, kiedy w Polsce były jeszcze normalne wsie, gdzie zagrody były pełne zwierząt, bram się nie zamykało i drób (głównie) chodził swobodnie po drogach, jazda samochodem przez owe wsie była wyzwaniem, czyli slalomem między kurami. I zazwyczaj, kiedy człowiek spodziewał się, że będzie dobrze, taka kura w ostatniej chwili wbiegała pod koła.

W takiej sytuacji rzadziej perspektywą był rosół, częściej, spotkanie z gospodarzem. Nie wiem, co sobie te kury myślały (pewnie ich intencją nie było stać się synonimem głupoty), ale w każdym razie tego typu zachowania były dość powszechne.