Zanim wybiła godzina „W”.

Kto nie pamięta swojej przeszłości, nie zasługuje na przyszłość.

Zanim wybiła powstania godzina – podzielono strefy wpływów w nowej, powojennej Europie. W Teheranie oddano inicjatywę w łapska J. Stalina. Emisariusz z Londynu Jeziorański wyraźnie generałowi Komorowskiemu powiedział „żadnej pomocy ze strony aliantów dla Warszawy nie będzie”.

Zanim wybiła godzina „W” patriotycznym dowódcom – nie pozwolono powstrzymać tej tragedii. Już zawczasu opróżniono magazyny w stolicy z zapasów amunicji i z broni rezerwy. Pułkownik Fieldorf-Nil, nie chcąc dopuścić do tej tragedii zagłady kobiet i dzieci, złożył na ręce dowódcy gen. Bora-Komorowskiego wobec groźnej awantury pisemny sprzeciw.

Choć klęską zakończyła się awantura na kresach, to fanatycy inspirowani przez nieprzyjaciół Polski – zdecydowali także w stolicy pożogę rozniecić. Na nic się zdały Naczelnego Wodza przestrogi, który na próżno usiłował zaślepionym dowódcom wytłumaczyć że bez współdziałania z Sowietami powstanie będzie jedynie aktem desperacji -„samobójstwem w rozpaczy”.

Armia Czerwona patrząc na łuny – pozwoliła się bohaterskiej Warszawie wykrwawić. Zamiast jak we wrześniu 1939 roku – zdradziecko nóż stolicy w plecy zabić. Sowieci okazali wobec broczącej krwią stolicy wyjątkową przezorność – nie słowiańską wspaniałomyślność – przewidując czwarty rozbiór Polski. Już wtenczas planując na terenie Polski okupację przyszłą.

[Coraz więcej ludzi wspomina sowiecką okupację jako lepszą od żydoamerykańskiej. Polska nie była krajem idealnym, ale się rozwijała gospodarczo, przybywało ludności, rósł zakres wolności. Nigdy nasi sojusznicy nie występowali łajdacko przeciw nam, jak obecnie UE czy USA. Nasza granica zachodnia była bezpieczna, a Polska cieszyła się na świecie szacunkiem – admin]

Jeśli doszło do tragedii – dlaczego za przykładem dowódcy na Pradze nie przerwano tej strasznej niewinnych rzezi. Komu wykrwawienie Polaków było na rękę? Kto winien przedłużaniu gehenny? Dla sprzymierzonych to była lokalna awantura, „burza” w szklance wody. Nam Polakom ludzi niewinnych serdecznie żal, zgruzowanego bohaterskiego miasta szkoda.

Polityczna poprawność niech nas współczesnych od bolesnej refleksji nie zwalnia!. W tej warszawskiej insurekcji było więcej ofiar śmiertelnych, niż we wszystkich poprzednich zrywach polskich – narodowych powstaniach.

Więc sława wyższych dowódców tej warszawskiej hucpy nie przeminie! W stolicy naliczono więcej ofiar śmiertelnych, aniżeli w rażonej atomem Hiroszimie. Geniusz przywódców powstania nie przyblednie – zaś adepci sztuki wojennej przyswoją sobie na podstawie gehenny bezcenną wiedzę.

Oto przykład, jak bardzo my Polacy jesteśmy ogłupieni i zmanipulowani. Zamiast na piedestał sukcesy wnosić – my ekscytujemy się tą największą w historii zrywów narodu porażką i przegraną!. Nie wolno nikomu dać się tak ogłupić ze szczętem. Klęska nie może być nazwana zwycięstwem!.

Nie wolno odmawiać powstańcom bohaterstwa, jednak samobójstwo jest grzechem. Osoby które ku destrukcji judzą, są winne „grzechów cudzych”. Nie stójmy potulnie jak barany gdy nakładają nam na mózgi poprawności politycznej kaganiec. Przecież nikt myślący inaczej w zasługi bohaterów nie godzi. Powstańczej patriotycznej legendzie, mądry człek nie zaszkodzi.

Myślący determinacji bohaterskich powstańców się dziwi, jednak zapyta o szanse przedsięwzięcia! O sens tego patriotycznego zrywu! Człekowi myślącemu nie daje spokoju frapujące pytanie o warszawskiej tragedii sprawców. Wojennych podżegaczy – nazwiska tej awantury inspiratorów.

Czy „mitologizacja” zbiorowej polskich patriotów pamięci nie wypacza problemu, zdoła zastąpić pogłębioną refleksję? Może to ktoś obcy o nasz komfort psychiczny się troszcząc życzliwie nas uwalnia od samodzielnego myślenia katorgi. Ale skąd pokolenia Polaków mają czerpać takie wzorce?

Jaki wniosek z tej refleksji wynika? Fałszywa historia, kładzie podwaliny pod błędną politykę! A może my już żyjemy w matrixie, w świecie iluzji. Może twór, który my określamy mianem Polski – jest zaledwie mirażem, złudzeniem. Tylko projekcją wyobraźni grupki mieszkających tutaj ludzi.

Tragedia powstańczej Warszawy do smutnej refleksji winna skłaniać. To „eksterminacja ludności” cywilnej, to zawczasu obmyślony ubój rytualny. Polska przetrwała nie dzięki Warszawskiemu Powstaniu – jak to nachalna poprawna politycznie propaganda trąbi lecz pomimo tamtej hekatomby!

Zyga Dulski
https://niepokorny.neon24.info