Po co Polakom Państwo Polskie?

Mój tekst z pierwszego lipca zamieścił na swojej stronie profesor Antoni Dudek. Chodziło mu o pokazanie przykładu klientelizmu. Od komentatorów oberwało mi się za fragment, w którym spytałem, jaki jest sens bronienia Polski w jej obecnym, zdegenerowanym kształcie politycznym.

Sporo nad tym myślałem.

Moje pokolenie powinno pamiętać ze szkoły wiersz Władysława Broniewskiego, w którym poeta pisał o tym, że „są w ojczyźnie rachunki krzywd, którego obca dłoń nie przekreśli” i tę myśl kończył, że „krwi nie odmówi nikt”, a miała być „wytoczona z piersi i z pieśni”.

Broniewski pisał o postawie komunistów, która miała ich odznaczać w momencie agresji Niemiec na Polskę w 1939 roku. Za PRL-u w szkolnych podręcznikach symbolem takiej postawy miał być poległy w tej wojnie komunista Marian Buczek, który jakoby z więzienia, gdzie siedział za swoje przekonania, poszedł walczyć w obronie Polski, która go prześladowała.

Słowem również w PRL-u obowiązywał etos przeciwny rzymskiemu ibi patria, ubi bene. W tym etosie, kształtowanym przez setki lat, Polska w oderwaniu od kształtu politycznego, ekonomicznego i społecznego jest wartością samą w sobie, której mamy moralny obowiązek bronić z narażeniem zdrowia i życia.

I ja się z tym proszę Państwa nie zgadzam.

W ubiegłą sobotę miałem okazję krótko wystąpić na imprezie nazywanej „Piwo z Mentzenem”. Na sali było kilkaset osób i odniosłem wrażenie, że jestem najstarszy spośród zebranych. Zapytałem tych młodych ludzi czy Polska jest im potrzebna i do czego oraz czy chcą takiej Polski, jak obecnie pod rządami PiS-u. Po wyrazie twarzy większości odniosłem wrażenie, że nie bardzo zrozumieli o co mi chodzi, a współcześnie to pytanie uważam za zasadnicze.

Dzisiaj rozmawiałem o tym z przedsiębiorcą w średnim wieku i wniosek jest krótki, co i zatrważający – taka Polska jest niepotrzebna! W jego przypadku ta Polska, to opresyjne państwo, nękające tysiącami bzdurnych przepisów, ograniczające swobodę w różnych dziedzinach, traktujące go jako już nie potencjalnego, ale jak faktycznego oszusta i złodzieja, któremu chwilowo jeszcze nie dobrano się do skóry. Największymi wrogami w tym polskim państwie są polscy mali i średni przedsiębiorcy, którzy paradoksalnie w największym stopniu podtrzymują jego istnienie.

Osobiście uważam, że w tej Polsce jest pięć kategorii obywateli, podzielonych hierarchicznie pod względem przywilejów, obowiązków i odpowiedzialności. Przywileje, obowiązki i odpowiedzialność dotyczą dostępu do dóbr, którymi państwo dysponuje i zarządza.

Pierwsza grupa – najwyżej w hierarchii – to członkowie PiS-u wraz z rodzinami i bliskimi znajomymi. Ci mają głównie przywileje, trochę obowiązków i żadnej odpowiedzialności.

Druga kategoria, to Ukraińcy, mający głównie przywileje.

Trzecia, to ci, którzy nie lubią PiS-u, ale uważają, że Ukraińcy muszą być uprzywilejowani względem Polaków. Ci prawie nie mają przywilejów, mają obowiązki i za swoje działania ponoszą już odpowiedzialność.

Czwarta kategoria do której siebie zaliczam, to ci, którzy uważają, że rządy PiS-u są przekleństwem i nie zgadzają się na uprzywilejowanie Ukraińców względem Polaków. Tacy, jak ja, nie mają już żadnych przywilejów, mają głównie obowiązki i jako „ruskie onuce” ponoszą pełną odpowiedzialność w tym za wszystkie głupie działania rządzącej formacji.

I piąta, najniżej w hierarchii postawiona grupa, to wspomniani mali i średni przedsiębiorcy. Oni nie mają żadnych przywilejów za to mnóstwo obowiązków i pełną odpowiedzialność, ponoszoną codziennie w wymiarze całego swojego majątku. Nie wiem co ta grupa w swej masie myśli o przywilejach dla Ukraińców, ale jestem pewien, że szczerze nie cierpi rządów PiS-u. To ta grupa w największym stopniu płaci na przywileje PiS-u i Ukraińców. Im już Jarosław Kaczyński powiedział, że skoro nie radzicie sobie z gigantyczną biurokracją, nie jesteście w stanie płacić coraz wyższych i coraz liczniejszych podatków, to znaczy, że się nie nadajecie do prowadzenia swoich firm. Im państwo polskie w takim wydaniu nie jest kompletnie potrzebne. To państwo jest ich wrogiem!

Do tego w obecnej sytuacji, dochodzą nawoływania do zbrojnego udziału w wojnie, gdyby wojna z Ukrainy przesunęła się do Polski. Zanim z tego wyciągnę wniosek, to muszę zrobić jedną, fundamentalną uwagę. Otóż Polska nie jest dla mnie abstrakcyjną ideą, oderwaną od realiów historycznych, politycznych, ekonomicznych i innych mających istotny wpływ na jej kształt jako państwa. Polska dla mnie jest zawsze bardziej tym, czym jest w aktualnym czasie i miejscu, a nie wyidealizowanym tworem, który może w przyszłości uda się stworzyć albo nie.

Teraz wniosek. W obecnych, wszystkich tych realiach, Polska to dla mnie państwo, które nie jest niepodległe. W tym państwie rządząca formacja rujnuje jego struktury na różnych poziomach i różnymi nieuczciwymi metodami próbuje zapewnić sobie przedłużenie władzy i bezkarność. Twierdzę również, że PiS pcha Polskę do wojny, bo to może mu zapewnić dalsze rządy na nieokreślony czas i bezkarność.

Jeśli Polska weszłaby do tej wojny w pełnym wymiarze militarnym i jakimś cudem, ta wojna okazałaby się wygrana, to jaka siła polityczna byłaby tego beneficjentem i co oznaczałoby to dla systemu politycznego, ekonomicznego i prawnego państwa? Odpowiedź jest dość oczywista i przynajmniej dla mnie w najwyższym stopniu zniechęcająca do narażania zdrowia i życia dla takiej Polski.

Młodym ludziom na „Piwie z Mentzenem” powiedziałem, że wobec tej Polski, rządzonej przez PiS, możecie przyjąć którąś z czterech postaw. Pierwsza, to zapisać się do PiS-u. Druga, to nic nie robić i gnić. Trzecia, to wziąć dupę w troki i wyjechać na Zachód. I czwarta, to robić wszystko, by zmienić to, co jest.

Ja opowiadam się za czwartą postawą, którą staram się realizować, również przez to, co napisałem i jeszcze mam zamiar napisać.
A Państwo uważacie, że trzeba narażać życie i zdrowie dla Polski bez względu na to jaka ona jest i jaka może być?

Andrzej Szlęzak
https://konserwatyzm.pl