Koniec epidemii w Ameryce

„Dziś moja moc się przesili, dziś poznam, czym najwyższy, czylim tylko dumny” – mógłby powtórzyć za Adamem Mickiewiczem amerykański prezydent Józio Biden. Właśnie ogłosił koniec pandemii zbrodniczego koronawirusa.

Ja zawsze mówiłem, że pandemia skończy się, kiedy będzie trzeba, zgodnie z pełną mądrości sentencją starożytnych Rzymian: cuius est condere eius est tolere, co się wykłada, że kto ustanowił, ten może znieść. A kto ustanowił epidemię zbrodniczego koronawirusa?

Kto chce, żeby dzieci masowo zmieniały płeć?

Po wyroku Sądu Najwyższego w USA, który obalił wyrok Roe vs Wade, wielka sieć klinik aborcyjnych Planned Parenthood była zmuszona zamykać kliniki w tych stanach, które korzystając z wyroku zaczęły zakazywać mordowania nienarodzonych dzieci.

Aborcyjny gigant zdecydował nieco zmodyfikować profil swojej działalności, ale dalej pozostał w branżach cywilizacji śmierci. Już wcześniej Planned Parenthood było największym w Stanach organizatorem deprawacyjnej seksedukacji dla młodzieży. Teraz organizacja zajęła się na większą skalę świadczeniem terapii hormonalnych prowadzących do tzw. zmiany płci. Z tych usług mogą korzystać również niepełnoletni.

+ Dr Artur Górski: Autorytet – służba i szacunek (1999)

Cóż to jest autorytet? To magiczne słowo, nieuchwytne, nienamacalne. Mimo, że w dzisiejszych czasach mówiąc o ziemskich autorytetach nie myśli się o Bogu, słowo to wciąż żyje i znaczy bardzo wiele, posiada konkretną treść.

Najprościej można powiedzieć, że autorytet oznacza powagę umysłową lub moralną, to bycie znamienitym w jakieś dziedzinie wiedzy czy działalności, to posiadanie wpływu i znaczenia. I to by wystarczyło, jeśli chodzi o prostą, krótką, definicję.

Zagadka nieśmiertelności

Po przeczytaniu tekstu red. Ronalda Laseckiego: „Jerzy Urban nie „umarł” ogarnęły mnie wątpliwości, czy faktycznie były rzecznik prasowy PRL-owskich rządów i redaktor naczelny tygodnika „NIE” pozostawił po sobie ponadczasowe dziedzictwo, pozwalające na przeświadczenie o jego „nieśmiertelności”.

Czy można uznać, że po 1989 roku Jerzy Urban w jakimś szerszym zakresie oddziaływał na środowiska polityczne rządzące naszym krajem? Czy pozostawił po sobie jakiekolwiek trwalsze idee, mogące mieć wpływ na obecną i przyszłą rzeczywistość? Nie sądzę.

Anglosaski „mordplan” gospodarczy

Potęga wielkich mocarstw oparta jest na bazie hegemoni i ekonomicznej. Umożliwia ona nie tylko utrzymanie wielkich armii będących faktycznymi strażnikami interesów, ale pozwala również zbudować wielkie struktury wywiadowczo – informacyjne potrafiące zdobywać i analizować dane a następnie przedstawiać decydentom gotowe scenariusze reakcji.

Te wielkie korporacje informacyjne to prawdziwe filary siły i niezależności państwa. Bez ich pracy cała machina administracyjna i gospodarcza nie jest w stanie prawidłowo sama ocenić wszystkich zagrożeń, które pojawiają się w coraz bardziej skomplikowanym świecie.

Dugin: nowa epoka

30 września 2022 roku okazał się przełomową datą w historii. Tego dnia wszystkie ostatnie wydarzenia, już wcześniej mające ogromne znaczenie, dosięgły punktu kulminacyjnego.

30 września ważne było wszystko – nie tylko słowa, czyny i podpisy, lecz również to w jakiej to wszystko odbyło się formie, z jakim wyrazem twarzy i tonem głosu.

Kompleksy Urbana, czyli ostatnia dekada

Jerzy Urban: niegdyś poczytny reportażysta, który jednak z czasem poświęcił skuteczność interwencyjną na rzecz popularnych humoresek kryminalnych. Zawsze gnany potrzebą bycia częścią towarzyskiej elity i niepokojem, że jednak do niej nie przystaje i na swoje miejsce musi zasłużyć nadgorliwością, ekscesem, przerysowaniem.

W butach felietonisty politycznego nigdy nie czuł się zbyt dobrze, co nadrabiał symulowaną pewnością siebie. Wyćwiczył ją na stanowisku rzecznika rządu, tworząc wzorzec informacyjnej arogancji władzy, powielany wielokrotnie w znacznie gorszej formie już przez ówczesnych przedstawicieli aparatu i destrukcyjnie rozwinięty w III RP.

Jerzy Urban nie „umarł”

Urbana czytałem jeszcze w podstawówce – „Alfabet” i „Jajakobyły” („hurtem” wtedy ze Stanem Tymińskim i „Anastazją Potocką”). Do dziś pamiętam, że napisane sprawnie, „z jajem” że tak powiem. Poza rzeczywiście zabawnymi niekiedy plotkami obyczajowymi, zupełnie mnie jednak jego pisarstwo nie porwało tematycznie.

Podobnie, jego „Nie” kupiłem może że dwa razy w życiu. Zboczono-sadystycznego „Złego” Daniszewskiej, który miał chyba prześcignąć w „transgresji” tygodnik samego Urbana – ani razu.