Polska dla Polaków

4 czerwca 1990 to finał gorączkowych rewindykacji etnicznych. Po ideologicznym recyclingu i partyjnej metamorfozie (tj. wstąpieniu do UD/UW, najlepszej inwestycji Kominternu w Polsce), na rządowych stołkach zasiada drugie, a nawet trzecie pokolenie pewnej mniejszości.

Zmiana warty udaje się znakomicie – kosmopolityczna szajka, której szef dogadał się w Magdalence z Kiszczakiem, znalazła się w pierwszym szeregu budowniczych III RP. W starych demokracjach jest czymś oczywistym, że opinia publiczna ma prawo znać przeszłość ludzi, którzy w jakikolwiek sposób decydują o jej losach. Prześwietlany jest każdy. W Polsce dla sitwy, która swymi mackami omotała całe państwo, wszelkie pytania i rozważania o rodzinnych korzeniach to „ohydne grzebanie w życiorysach” i „antysemityzm”.

Czy komentowanie polityki ma jeszcze sens?

Mija mniej więcej trzydzieści lat od czasu, gdy – będąc jeszcze na studiach – zacząłem zajmować się komentowaniem bieżących wydarzeń politycznych. Z tej perspektywy czasowej mogę oceniać ewolucję tego, co komentowałem, a mianowicie polityki.

Kierunek tej ewolucji jest taki, że coraz częściej zadaję sobie pytanie czy to komentowanie ma jeszcze w ogóle sens? I nie dotyczy to tylko moich analiz, lecz analiz każdego, kto ma IQ na poziomie przynajmniej średnim.

Cynizm zachodnich postępowców

Przez dekady liberalni zachodni postępowcy tłumaczyli zwłaszcza rzekomo mentalnie zacofanej Europie Wschodniej żeby się otworzyła na inne kultury, inne religie i cywilizacje.

Tłumaczyli nam, że islam w gruncie rzeczy nie jest taki zły, że narosło wokół wyznawców Mahometa mnóstwo stereotypów. Wmawiano nam, że może i owszem muzułmanie mają po cztery żony, ale tylko ci, których na to stać a jeśli nawet mają kilka, to o wszystkie muszą dbać.

Dwa wektory hipokryzji

Citius, fortius, altius! – głosi wymyślone przez Piotra Coubertin hasło ruchu olimpijskiego, co się wykłada, że szybciej, mocniej, wyżej! Ta dewiza – jak przypuszczam – obowiązuje w sporcie w ogóle, bo w przeciwnym razie, czyż pierwszorzędni fachowcy z dziedziny fizjologii i medycyny nie kombinowaliby tak intensywnie nad metodami, pozwalającymi przekraczać granice wydolności organizmu ludzkiego?

Poczciwy Coubertin sądził, że to będzie szlachetna rywalizacja, chociaż nawet w starożytnej Grecji, w której nawet czas liczono według igrzysk olimpijskich, musiały zdarzać się przekręty, skoro w ówczesnym regulaminie czytamy, że nie wolno podstawiać innym zawodnikom nogi.