„Nie przepraszam za niemieckie zbrodnie.” Cóż tam, panie, w polskiej polityce? Podsumowanie dnia (10.07.2018).

Zaryzykujemy donos do prokuratora: ta Pani bardzo odbiega od potocznie przyjętego pojęcia „kobieta”, nie tylko trudną urodą.

Żałoba w środowisku polskojęzycznych publicystów. Manuela Gretkowska, kobieta wyzwolona, która w ubiegłym miesiącu bredziła, że „Polska jest zapijaczonym facetem, a politycy wejdą feministkom w du**”, zadeklarowała że „nie da więcej głosu w żadnej politycznej sprawie”.

Ale to nie wszystko. Zapewniła wszem i wobec, że nigdy więcej nie przyjmie zaproszenia do programu, w którym będzie musiała komentować obecną sytuację w Polsce. Zaś w „Krzywym Zwierciadle” Superstacji pojawi się tylko dlatego…, że ma z telewizją podpisany kontrakt.

Pochwała głupoty. Post-modernizm, czyli myślenie (nadal) boli!

Na jednym z osiedli spotkałem wymowne graffiti: „Myślenie boli!”

Rosjanie do dzisiaj używają przysłowia: „Kto wie – tego wiodą w łańcuchach, kto nie wie – śpi w poduchach”.

Uznałem, że są to całkiem dobre inspiracje, by podzielić się rozważaniami w formie kilku esejów nad zagadnieniami: w jakim żyjemy społeczeństwie i – choć na ogół nad tym się nie zastanawiamy – jak się ono szybko zmienia. Wcześniejsze okresy historyczne charakteryzowały się bardzo wolnym tempem zmian; współcześnie istotne przeobrażenia zachodzą za życia jednego pokolenia.

Ksantypa

Ksantypa – żona filozofa Sokratesa, matka trójki jego dzieci, postać przysłowiowa poprzez przypisywany jej nieznośny charakter.
Admin

Napisana w 1939 roku”Obrona Ksantypy”do dziś jest najchętniej grywaną sztuką Ludwika Hieronima Morstina. Ten znakomity znawca antyku, potrafiący z przyjaciółmi improwizować długie rozmowy po łacinie, pisał wiele dla teatru.

Kto jednak dziś pamięta „Penelopę”, „€žKleopatrę”, czy „Panteję”, by wymienić tylko dramaty, wchodzące w skład jego tetralogii antycznej? Dlaczego komedia o Ksantypie, stanowiąca czwartą część tego cyklu, oparła się próbie czasu?

Noc Paskiewiczowska. O reformie Gowina.

O ile antypisowska opozycja bardzo głośno protestowała, gdy odbierano przywileje ex-esbekom i gdy władza „zamachiwała się” na niezależność sądów, to zupełnie milczy w obliczu reformy nauki ministra Jarosława Gowina, która w ekspresowym tempie przepychana jest przez Sejm.

Tempo jest ekspresowe, gdyż minister Gowin chce, aby jego „konstytucja dla nauki” obowiązywała od 1 X 2018 roku.

Dekadencja

Dekadencja oznacza chylenie się ku upadkowi. Ten upadek jest nieuchronny, ale upadający raz pochyla się ku upadkowi szybciej, a innym razem wolniej – niekiedy tak powoli, że można odnieść wrażenie, jakby upadek został powstrzymany. Ale to tylko pozory, to tylko – jak powiedział Witkacy – „los ultimos podrigos”, co się wykłada, jako ostatnie podrygi.

Coś takiego przytrafia się ludziom śmiertelnie chorym, którzy w ostatnich chwilach przed śmiercią nabierają wigoru, jakby wracało im zdrowie, ale wkrótce wszystko wraca do stanu poprzedniego i rozpoczyna się agonia.

Patostreaming. Czy jako cywilizacja osiągnęliśmy już dno?

Chyba nie znajdziemy w Polsce użytkownika internetu, który nie słyszałby o nowej modzie szturmem zdobywającej miliony – głównie młodych – fanów. Setki tysięcy internautów zasiada wieczorami przy komputerach, aby oglądać relacje na żywo tzw. „patostreamerów”.

Ta dziwna nazwa nie jest przypadkowa. Pochodzi bowiem od słów „patologia” i „streaming” (ang. transmisja na żywo), czyli w połączeniu – patostreaming.

Prof. Jacek Bartyzel: reforma szkolnictwa wyższego jest katastrofą

„Co by tu jeszcze spieprzyć, Panowie?”
Wojciech Młynarski

– Nikt nie twierdzi, że stan nauki i szkolnictwa wyższego w Polsce jest dobry. Projekt reformy nauki jest przejściem od złego do bardzo złego, do katastrofy, zwłaszcza dla kierunków humanistycznych – powiedział w wywiadzie dla „wPolityce” prof. Jacek Bartyzel z Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu.

Na śmierć Barbary Wachowicz

Barbara Wachowicz w Muzeum Niepodległości – obok Wiesław Raboszuk (wicemarszałek Województwa Mazowieckiego) i Tadeusz Samborski (członek Zarządu Województwa Dolnośląskiego)

7 czerwca zmarła w Warszawie, w wielu 81 lat, Barbara Wachowicz, wybitna pisarka, mistrzyni mowy polskiej i reportażu historycznego, laureatka wielu orderów i odznaczeń, niestrudzona animatorka kultury, nauczycielka światłego patriotyzmu, polegającego na duchowym kontakcie z najwybitniejszymi Polakami z poprzednich pokoleń.

Z naszych dziejów upodobała sobie w szczególności okres schyłku XVIII wieku, wiek XIX i pierwszą połowę dwudziestego stulecia. Jej trwająca od lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku wytężona praca nad poznawaniem i ukochaniem narodowej spuścizny przez młode pokolenia, dobiegła końca. Przestało bić wierne serce, które tak bardzo ukochało Ojczyznę i ludzi w niej mieszkających.

Ujawniamy skąd płyną darowizny dla POLIN.

Z artykułu należy odrzucić bełkot o jakimś „antysemityzmie” władzy w 1968 roku, a szczególnie o „wyrzucaniu” Żydów z Polski, co nigdy nie miało miejsca.
Admin

Placówka zorganizowała kampanię zrównującą antysemityzm władzy z 1968 r. z dzisiejszym marginesem.

Kraków: restauracja w dawnym kościele, naruszony stary cmentarz. A inwestycja trwa.

Realizowana w centrum Krakowa inwestycja budzi coraz więcej emocji. Najpierw opinię publiczną obiegły informacje, że w dawnym kościele powstanie restauracja. Teraz okazało się, że podczas prac archeolodzy natknęli się na ludzkie szczątki. Są podejmowane i mają doczekać się godnego pochówku. Szczegółów brak.

Inwestycja realizowana przez Angel Poland przy ul. ul. Stradomskiej 12-14 po raz kolejny wzbudziła emocje. Po raz pierwszy o budowie zrobiło się głośno, gdy okazało się, że w dawnym (zdesakralizowanym) kościele pw. św. Jadwigi powstać ma restauracja. Taką wyjątkową lokalizacją w swoich materiałach pochwalił się zresztą sam inwestor, najwyraźniej licząc na rozgłos.

Zielone Świątki

Kościelne obchody Zielonych Świątek były doskonałą okazją do świętowania z okazji nadejścia wiosny. Ludność wiejska łączyła Zielone Świątki z różnymi świętami pasterskimi i rolniczymi, a niektóre z tych zwyczajów przetrwały do dzisiaj.

Czy kardynał Nycz jest jak Sai Baba?

Jeśli nie istnieje komunikacja w przestrzeni publicznej, a symbole i znaki zakorzenione w tej przestrzeni są lekceważone, to znaczy tylko tyle, że jest jakaś inna komunikacja i ona odbywa się gdzie indziej. Poza wzrokiem ludzi niewtajemniczonych.

O tym smutnym fakcie poinformował nas kardynał Kazimierz Nycz, wydając zgodę na otwarcie w muzeum diecezjalnym w Warszawie wystawy obrazów Zdzisława Beksińskiego. Kim był Beksiński? Spryciarzem, który z najtańszych, dostępnych materiałów zorganizował sobie produkcję pieniędzy. Kariery na zachodzie nie zrobił, bo do tego trzeba mieć kontakty poważne i znać wpływowych Żydów, ale w Polsce się odnalazł i uznawany był za artystę głębokiego.

Czy sczezną artyści?

Zastrzegam, że nie należę ani do świata sztuki, ani krytyki czy teorii artystycznej i to, co mam do powiedzenia, ma charakter głosu z zewnątrz i nie odnosi się do wewnętrznej sytuacji świata sztuki, ale do tego, co jest poza tym światem i co najwyraźniej nie jest przez niego dostrzegane.

Pozwalam sobie na ten głos, ponieważ temat panelu mówi o upowszechnianiu i popularyzacji sztuki oraz edukacji artystycznej. Mam wrażenie, że ten kongres koncentruje się na kwestiach bytowych sztuki, widząc ich rozwiązanie w przestrzeni między artystami i utrzymującym ich systemem rozdziału środków publicznych, na który nie ma żadnego wpływu społeczeństwo, którego chyba dotyczyć ma upowszechnianie i popularyzacja tego, co produkują artyści.
Wprowadzenie

Wyspiańskiego walka o rząd dusz Polaków

Spacyfikowane po powstaniu styczniowym społeczeństwo polskie na przełomie wieków sprawiało wrażenie niepodatnego na ideologię powstańczą i idee walki zbrojnej.

Sprzyjały temu panujące wówczas w znakomitej części polskiej zbiorowości, żyjącej w trzech różnych organizmach państwowych, nastroje i postawy lojalizmu i pozytywizmu, dzielące potężnym murem od niepodległości.

Bździny i michnikowszyczyna zamiast Trylogii

Rodzice Michnika zginęli w Holocauście. On sam urodził się w 1946 roku. Dla Żydów nie ma rzeczy niemożliwych.

Co się odwlecze, to nie uciecze – powiada przysłowie – i słusznie, bo co ma nadejść, to nadejdzie, a że niekiedy z opóźnieniem, no to się przecież zdarza. 

Zresztą wcale nie jest pewne, czy z opóźnieniem, bo tylko nam, obserwującym rzecz z boku, może się tak wydawać, podczas gdy planistom projektującym przyszłość naszemu mniej wartościowemu narodowi tubylczemu, takie następstwo akurat pasuje? Mam oczywiście na myśli zainaugurowaną w żydowskiej gazecie dla Polaków dyskusję na sposobem „pozbycia się Sienkiewicza z polskiej głowy”.

Z budki dróżnika (1)

Niejeden z czytelników, po przeczytaniu nadtytułu felietonu, żachnie się i zapyta w myśli: „A cóż można zobaczyć z budki dróżnika?” W konsekwencji tego może zrezygnować z lektury poniższego tekstu.

Chyba, że zaciekawi go jego tytuł o Władysławie Reymoncie, gdyż wiedzą o zasługach tego pisarza dla polskiej kultury narodowej i o jego dociekliwości, która sprawiła, że Polacy mogli poznać prawdziwą prawdę o życiu tych mieszkańców polskich miast i wsi u schyłku XIX wieku, o których pisarzom dworskim nie wypadało pisać.