Historia Polski wierszem pisana

Program Trzeci Polskiego Radia gościł poetkę znienawidzoną przez polskojęzyczne bydło z obory Szechterów i im podobnych plugawców.
Znienawidzoną – bo kocha Chrystusa i Polskę.
Admin

Gościem audycji „Trójka na poważnie” była poetka Lusia Ogińska, która wierszem opisuje epizody z najnowszej historii Polski.

Prowadzący: Wojciech Reszczyński.

Liryczka w swoich dziełach opisała m.in. losy mjr. Henryka Dobrzańskiego, ps. „Hubal” oraz męczeństwo dzieci Zamojszczyzny. Jest również autorką „Ksiąg Roztoczańskich Krasnali” – cyklu baśni patriotycznych.

Zapraszamy do wysłuchania dołączonej audycji:

Za https://www.polskieradio.pl

 

 

 

Ojciec „Władcy Pierścieni” orędownikiem katolickiej kontrrewolucji

Powszechnie wiadomo, że twórcę m.in. Hobbita czy Władcy Pierścieni cechowała gorliwa wiara, która wręcz emanowała z kart jego powieści. Mało kto jednak wie, że osobę Johna Ronalda Reuela Tolkiena dzisiaj zapewne odebrano by jako klasycznego przedstawiciela „Kościoła walczącego”.

Brytyjski pisarz bowiem zakochany był w Tradycji i Doktrynie Kościoła, przestrzegał przed zagrożeniami aggiornamento i fałszywie pojmowanym ekumenizmem, toczył niekończące się dyskusje z protestantami, a u swoich dzieci starał się zaszczepić przede wszystkim miłość do Najświętszego Sakramentu.

Medale w plwocinach

„Dziękuję Wszystkim za wyrozumiałość. Przepraszam za rozczarowanie. Oddaję medal…” – napisał na swoim FB Józef Skrzek, wybitny polski muzyk i instrumentalista.

Medal, o który chodzi, to Medal Stulecia Odzyskania Niepodległości, nowe odznaczenie powstałe z inicjatywy prezydenta RP. Nadał go i wręczył artyście w pałacu prezydenckim Andrzej Duda.

Ot, wydawałoby się, normalna sprawa. Niestety, jak to w Polsce bywa, z miejsca podniósł się klangor i dziki skowyt.

Z komórką w dłoni w nieznaną przyszłość nowego roku

Przełom roku to zwykle czas reminiscencji. Zaprezentował takowe w swym sylwestrowym artykule dr Paul Craig Roberts.
>https://www.paulcraigroberts.org/2018/12/31/the-world-known-to-me-is-fading-away/

Konstatuje on fakt masowego odejścia społeczeństwa od realiów do cybernetycznej rzeczywistości wirtualnej. „Dziś zawiązuje się wieloletnie przyjaźnie poprzez Internet, nigdy nie widząc się nawzajem, prezentuje się intymne fakty swego życia na Facebooku i delektuje się rozebranymi dziewczynami na portalach randkowych miast spotykać się z nimi twarzą w twarz” – pisze Roberts – „Obecnie widok atrakcyjnej dziewczyny na plaży w stroju kąpielowym składającym się z dwu sznurówek, nie przyciąga mężczyzn wpatrzonych w swe smart-phone’y.”

Polski Robin Hood

Porządkując przed świętami książki, wpadła mi w ręce jedna, o tytule “101 postaci, które zmieniły świat, choć nigdy nie żyły”. Tytuł frapujący, ale zawartość już nie. Książka przeznaczona dla czytelnika amerykańskiego i może szerzej – anglosaskiego.

Można się zastanawiać jaki wpływ na świat miała lalka Barbie, myszka Miki, czy z innej strony Hamlet albo Robin Hood. Nie traktuję tego lekceważąco, bo to moim zdaniem ważna sprawa w kontekście polskiej kultury i polityki.

Wieża Babel

I
Gdy rzucę okiem dokoła siebie na wiedzę filozoficzną lub na to, co taką nazwę nosi, spostrzegam, że ogólny stan umysłów daje się streścić w jednym wyrazie: zamęt. Prawda jest rozwiązaniem zagadnień.

Co się tyczy błędu, ma on wobec danych zagadnień rozliczne sposoby postępowania. Przybiera różne postawy, bo na drodze do nicości wiele znajduje się stacji. Rozróżniam trzy główne. Na pierwszej błąd mówi: Oto jest rozwiązanie zagadnienia – i daje rozwiązanie fałszywe. Na drugiej błąd nie próbuje nawet rozwiązać zagadnienia, ale stara się je sformułować i mówi: Oto zagadnienie, ale jest ono nierozwiązalne. Na trzeciej niezdolny ani postawić, ani rozwiązać zagadnienia, wygłasza tylko puste słowa bez związku.

Mam już dosyć tych anglosaskich “dżingoł belsów” i “mery krystmasów”…

Zaczyna się w listopadzie, kiedy sieciowe korporacje liczą zarobione na zniczach i innych gadżetach nagrobnych dutki. Kiedyś wytrzymywali do połowy listopada, ale ostatnio już po pierwszym tygodniu czują mrowienie w okolicach intymnych coby choineczki wstawiać i oznajmiać “dżingoł belsami”, że “mery krystmasy” się zbliżają…i potrzeba jest wielka, żeby dutki już bez opamiętania zacząć znów wydawać…

A jednak Polska papugą jest narodów. Anglosaskie sznyty kopiowane są w Polsce na potęgę, w sklepach oprócz sączących się z głośników “dżingoł belsów”, “mery krystmasów” i “lelyt snołów” i “krystmas tajmów” można nadziać się na anioły z brzozowych pniaków, pałętające się anglosaskie krasnale w czerwonych kubrakach, które ponoć przyjeżdżają z Laponii, choinki z butów, walizek, opon, gałęzi, sznurków…z tego co akurat jest pod ręką i do sprzedania.

Dar niebios czy dzieło szatana? O oddziaływaniu muzyki na człowieka.

Wprowadzenie

W Boże Narodzenie na polach wokół Betlejem śpiewali aniołowie. Ich muzyka była niebiańskim podarunkiem dla pasterzy, dodatkiem do wielkiego daru, który przygotował Pan Bóg. Ta muzyka zachwyciła pasterzy, umocniła ich i podtrzymała w zamyśle odwiedzenia nowonarodzonego Dzieciątka w stajence.

Szef satanistów Aleister Crowley ogłosił w poprzednim wieku, jako zasadę, stwierdzenie: „Nie ma żadnego prawa, poza: czyń, co chcesz”. Wskazał również, jakimi krokami można to osiągnąć: poprzez niczym nieograniczone oddawanie się seksualności, zażywanie narkotyków oraz przez słuchanie muzyki z mocnym i stale powtarzającym się rytmem. W tym kontekście muzyka wydaje się być bezpośrednim narzędziem piekła.

Prawdziwe oblicze neoliberalnej utopii. O książce Janusza Szewczaka „Koniec świata starych elit”

W tytule najnowszej książki Janusza Szewczaka diagnozuje się „upadek” – odnoszony zarówno do „starych elit”, jak i do stworzonego przez nie „świata”.

Ważne jest, by dostrzegać tę podwójną treść pesymistycznej diagnozy Autora, bo też swojej krytyki nie formułuje on bynajmniej wyłącznie pod adresem rządzącej dziś światem demoliberalnej oligarchii, ale pod adresem całej naszej cywilizacji – współczesnego Zachodu, który miast oddawać cześć należną Bogu, uprawia kult Złotego Cielca i dogadza swoim najniższym instynktom.

Rozmowy małżeńskie 25: Neoliberalizm kulturowy

Magdalena Ziętek-Wielomska: Ponieważ stereotyp marksizmu kulturowego na dobre propagowany jest na polskiej prawicy – ostatnio ukazały się nawet dwie książki na ten temat – postanowiłam sprawdzić w Google, kto i kiedy po raz pierwszy zaczął posługiwać się tym określeniem.

Wynik nie był zaskakujący i potwierdzał moje wcześniejsze domysły. Pierwszą, bądź jedną z pierwszych osób, był Max Kolonko, w artykule „Jaśnie Pan Murzyn” opublikowanym w Rzeczpospolitej w 2009 r. Czytamy tam min.: „Kulturowy marksizm zakładał, że tak jak zachodnia kultura stworzyła kapitalizm, tak upadek zachodniej kultury obali kapitalizm. Najistotniejszą misją socjalizmu – pisał Gramsci – jest „przejęcie kultury”. 50 lat później w Ameryce, niepostrzeżenie, ów akt się wypełnia”.

Profesor Roszkowski o zabójczym dla naszej wiary analfabetyzmie kulturowym i historycznym

Jesteśmy nieustanie ograbiani z naszego dziedzictwa kulturowego, odbierana jest nam nasza cywilizacja i tożsamość. Lewica wykorzenia nas, poprzez laicyzacje, szerzenie kłamstw, zawłaszczanie edukacji i kultury, odcinanie nas od dziedzictwa chrześcijaństwa i antyku.

„Na widok lufy rewolweru potracili mowę”. Żydowscy gangsterzy w II Rzeczypospolitej.

Nareszcie dowiedziałem się, co było przyczyną tego zdenerwowania. Otóż ojciec stał pod groźbą bankructwa – brat jego, związany z ojcem finansowymi sprawami, zrujnował się doszczętnie w interesach i uciekł do Ameryki. W następstwie kilka piekarń ogłosiło także bankructwo, każda narażała ojca na kilka tysięcy rubli – pisze Urke Nachalnik w książce „Życiorys własny przestępcy”.

Epilogiem tego było wystawienie na licytację parowej cegielni stryja, z lasem i zabudowaniami. Po spieniężeniu tego wszystkiego brakowało jeszcze 15 tysięcy rubli, by pokryć długi stryja. Ojciec zaczął więc układy z wierzycielami, które odbywały się u nas w domu, a podczas których nie obeszło się bez awantur.

Peer Gynt, czyli dlaczego nie warto „odkrywać siebie”

W latach siedemdziesiątych XIX wieku Edvard Grieg napisał muzykę do dramatu Henrika Ibsena „Peer Gynt”. Muzyka do sztuki przeżyła samą sztukę i wciąż pozostaje najpopularniejszym dziełem norweskiego kompozytora. Powstała jako dodatek do tekstu Ibsena, który w przeciwieństwie do niej nie jest dziś utworem powszechnie znanym.

A szkoda, bo z naszego punktu widzenia ma wybitnie aktualną tematykę i przesłanie. Ibsen ukazuje w nim twarz inną od tych, do jakich przyzwyczaili nas historycy literatury. Nie eksploatuje ulubionych tematów dziewiętnastowiecznej powieści mieszczańskiej (przewartościowanie małżeństwa, rodziny, konwenansów); nie występuje jako naturalista ani literacki prekursor nietzscheanizmu.

Korespondencja Stanisława Remuszki ze Stanisławem Lemem

Mój przyjaciel, redaktor Stanisław Remuszko, zwrócił się do mnie z prośbą o rozpropagowanie projektu, jaki ma zamiar zrealizować, co czynię niniejszym z wielką chęcią.

Można mieć na temat Stanisława Lema, jego poglądów,  jego agnostycyzmu, wreszcie na temat jego pochodzenia różne zdanie. Ale odmawiać mu wielkiego talentu i wielkiej wiedzy – może tylko ograniczony umysłowo bałwan.

*                        *                         *

Film „Niepodległość” – dotknięcie i historii i… propaganda

Film „Niepodległość” emitowany 12 listopada w telewizji Polsat i TVP 1 – przykuł uwagę kilku milionów ludzi. 1,5 godziny pokolorowanych, w dużej mierze nieznanych do tej pory kronik filmowych i ujęć – robi naprawdę duże wrażenie.

Nie wypowiadam się na temat techniki kolorowania zdjęć, bo się na tym znam średnio, choć odnotowuję glosy krytyczne.

Józef Brandt – ku pokrzepieniu serc…

Do 30 września b.r. trwała imponująca wystawa twórczości Józefa Brandta w Muzeum Narodowym Warszawie. Była to pierwsza, tak obszerna, obejmująca ok. 300 prac ułożonych chronologicznie, ekspozycja obrazów, rysunków, szkiców, a nawet fotografii jednego z najważniejszych i najciekawszych malarzy polskich XIX w. – obok Jana Matejki i Henryka Siemiradzkiego. Wszyscy trzej odnieśli sukces międzynarodowy.