„Udu***y cię tak, że się nie wypłacisz”. Jak Amazon zwalnia pracowników w Polsce.

Anna została oskarżona o kradzież i z dnia na dzień wyrzucona z pracy w Amazonie, choć do dziś nie wie, co i kiedy miałaby ukraść. Przedstawiciele amerykańskiego giganta mieli przymuszać ją do podpisania dokumentów, strasząc wysoką karą i nie pozwalając skorzystać z toalety, dopóki nie przystanie na ich warunki.

— Zostałam fałszywie oskarżona. Czuję się z tym okropnie. Nie mogę spać, jestem na lekach uspokajających — opowiada była już pracownica w rozmowie z Onetem.

„Udupimy cię tak, że się nie wypłacisz”.

Anna od niemal trzech lat pracowała w ogromnym centrum logistycznym Amazona pod Poznaniem. Jak zaznacza, nigdy nie było na nią żadnych skarg.

W połowie lutego została nagle wezwana przez dział HR [Human Resources – admin] i oskarżona o kradzież bliżej nieokreślonego „produktu”.

Pracownica nie chciała podpisać porozumienia stron rozwiązującego umowę. Ostatecznie jednak uległa pod presją przedstawicieli Amazona

Anna miała także zostać przeszukana w obecności wyłącznie pięciu mężczyzn, którzy nakazali jej m.in. zdjąć część jej garderoby.
Amazon nie odniósł się wprost do naszych pytań o tę sprawę i szersze stosowanie podobnych praktyk.

— Wie pan co, ja jeszcze po nocach płaczę. Jak tylko wstanę, to mi się to przypomina — mówi Anna, gdy rozmawiamy pierwszy raz w lutym, kilka dni po jej zwolnieniu.

Anna (nazwisko pozostawiamy do wiadomości redakcji) od prawie trzech lat była zatrudniona w magazynie Amazona, jednej z największych globalnych korporacji, która w ostatnich latach zdominowała handel internetowy na świecie. Razem z Microsoftem, Apple, Metą i Alphabetem zaliczana jest do tzw. wielkiej piątki technologicznych gigantów, które rządzą światowym rynkiem informatycznym.

Amazon w Polsce posiada 10 ogromnych centrów logistycznych, w których zatrudnia ponad 70 tys. ludzi. Większość ulokowana jest na zachodzie naszego kraju, w pobliżu prowadzących do Niemiec autostrad.

Anna pracowała w magazynie w podpoznańskich Sadach. Od poniedziałku do czwartku, po 10,5 godziny dziennie, zbierała zamawiany towar z półek, wkładała do specjalnej skrzynki nazywanej „totem” i odwoziła go na taśmę, skąd produkty jechały dalej do pakowania i wysyłki.

„Mamy dowody, co się wypierasz”

Jej podstawowym narzędziem pracy był elektroniczny skaner, na który dostawała informacje, po jaki towar ma się udać i gdzie ma go znaleźć. W czwartek, 16 lutego, krótko po godz. 18.00, na jej skanerze pojawiła się wiadomość, że ma natychmiast podejść do znajdującego się przy magazynie głównego biura działu HR.

— Wystraszyłam się jak cholera. Nie wiedziałam, o co chodzi. Przez trzy lata pracy nie miałam żadnych nagan — opowiada Anna.

Na miejscu wyszło po nią dwóch mężczyzn, których wcześniej nie znała. Zaprowadzili ją do pokoju na tyłach biura. Kazali jej usiąść. Powiedzieli, że zajmują się kradzieżami i oznajmili, że jeden z produktów, które Anna ostatnio „pikowała”, czyli zbierała z półek, nie dojechał do pakowania.

— Nie chcieli mi powiedzieć, co to za produkt ani kiedy miał zaginąć. Kiedy o to pytałam, powiedzieli, że ja już dobrze wiem, co to było i nie muszą mi się tłumaczyć. Z nerwów się poryczałam. Nie miałam pojęcia, o co chodzi — wspomina Anna w rozmowie z Onetem.

Mężczyźni z biura HR mieli twierdzić, że mają zapis z kamery dowodzący, że wzięła z półki zaginiony produkt.
— Trzy razy powtarzałam — proszę mi pokazać nagranie, co to w ogóle było. Ja jestem uczciwa, szczera i nie przypominam sobie takiego cyrku — mówi nam Anna, która stanowczo zaprzecza jakimkolwiek zarzutom kradzieży.

Żadnego nagrania jednak nie zobaczyła. Dostała za to wybór — albo podpisze porozumienie stron, rozwiązujące umowę ze skutkiem natychmiastowym, albo otrzyma dyscyplinarne wypowiedzenie.

— Powiedzieli, że jeśli chcę widzieć nagranie, to zobaczymy się w sądzie. Jeśli wybiorę dyscyplinarkę. Powiedzieli, że tak mnie udupią, że się nie wypłacę. Użyli dokładnie takich słów — opowiada. — Byłam tak przestraszona, że nie wiedziałam, co robić. Nie mam tyle pieniędzy, żeby latać po sądach.

Anna nalegała na przedstawienie zapisu wideo lub chociaż wskazanie, o jaki produkt chodzi i kiedy miało dojść do rzekomej kradzieży. Nie doczekała się żadnej z tych informacji. — Powiedziałam prosto z mostu, że chcę dyscyplinarkę. No to oni nadal: przecież mamy dowody, co się wypierasz.

Toaleta dopiero po podpisie

Nerwowa rozmowa się przeciągała. Nasza rozmówczyni nie wie, jak długo trwała, bo mężczyźni zabronili jej sprawdzać godzinę na telefonie. Nie pozwalali jej także wyjść do toalety, dopóki nie podpisze porozumienia stron, mimo że zgłaszała taką potrzebę.

— Zakręcili mnie. Ciągle zadawali szybkie pytania, czy kiedyś coś wyniosłam. Non stop powtarzali „mamy nagrania, mamy nagrania, mamy nagrania”. Nie mogłam wytrzymać, tak bardzo chciało mi się siku. W końcu podpisałam porozumienie — mówi Anna.

Dopiero wtedy pracownicy HR zgodzili się, by skorzystała z ubikacji, do której obaj ją odprowadzili i czekali na nią przed drzwiami. Nie pozwolili jej przy tym wejść do damskiej toalety. Nie odpowiedzieli na jej pytanie o powód takiej decyzji. Zamiast tego kazali jej skorzystać z pomieszczenia dla osób niepełnosprawnych.

Następnie Anna została zaprowadzona przez mężczyzn do ochrony, gdzie musiała odblokować swój prywatny telefon i wpisać kod pokazujący numer IMEI urządzenia. Tu ponownie kobieta została oskarżona o kradzież, tym razem jej własnego telefonu, chociaż rozpoczynając pracę w Amazonie, zarejestrowała go u ochroniarzy zgodnie z wewnętrznymi procedurami. Miała na nim nawet specjalną naklejkę, poświadczającą, że jest to jej urządzenie. Ostatecznie pracownicy HR odpuścili w tej kwestii. Nie był to jednak koniec kontroli.

Anna została zaprowadzona do szatni. Tam w obecności pięciu mężczyzn — dwóch z HR-u i trzech z ochrony — została przeszukana. — Sprawdzili wszystko, co miałam w plecaku, wszystkie kieszenie w kurtce, czapkę. Kazali mi nawet zdjąć buty i skarpetki. Oczywiście nic nie znaleźli. Dopiero wtedy mnie puścili.

Gdy kobieta wyszła z magazynu Amazona, sprawdziła telefon. Była 20. Wszystko trwało około dwóch godzin.

— Zostałam fałszywie oskarżona. Czuję się z tym okropnie. Nie mogę spać. Byłam u lekarza, jestem na lekach uspokajających. Cały czas myślę, co to w ogóle mogło być — opowiada.

Najlepszy pracodawca na świecie

Jak słyszymy od innych pracowników magazynów Amazona, do podobnych sytuacji, w których zwalniani ludzie mieli być przymuszani do podpisywania porozumień stron, miało w przeszłości dochodzić częściej. Jedną z metod stosowanych przez firmę miało być właśnie długotrwałe przetrzymywanie pracownika w pomieszczeniu połączone z zakazem korzystania z toalety.

Wysłaliśmy do Amazona szczegółowe pytania o sprawę Anny. Chcieliśmy się dowiedzieć, jaka była przyczyna jej zwolnienia i w jaki sposób firma skomentuje traktowanie pracownicy, w tym wulgarne groźby ze strony przedstawicieli HR, rewizję przeprowadzoną przez samych mężczyzn czy oskarżenie o kradzież bez przedstawienia żadnych dowodów.

W przesłanej nam odpowiedzi Marta Andreasik z biura prasowego Amazona nie odniosła się bezpośrednio do żadnej z tych kwestii, pisząc, że „nie może komentować poszczególnych przypadków”.

„Pragniemy podkreślić, że musimy podejmować odpowiednie kroki, gdy dostrzegamy dowody niewłaściwego postępowania” — czytamy w e-mailu. Jednocześnie przedstawicielka firmy w wiadomości przekonuje, że Amazon jest w pełni transparentny w kwestii podejścia do pracowników i dąży do tego, by być najlepszym pracodawcą na świecie.

Biuro prasowe nie odpowiedziało na nasze pytanie, czy opisane przez Annę praktyki są normą przy zwalnianiu pracowników i czy są zgodne z wewnętrznymi procedurami firmy.

„Każdy mówi, że zrobiłam głupotę”

Anna opowiada, że sprawa szczegółów rzekomej kradzieży nie daje jej spokoju. — Ten produkt mógł gdzieś spaść. Jeśli był mały, mógł wypaść z tota. Może ktoś przy pakowaniu go gdzieś przełożył. Takie rzeczy się zdarzają i te produkty są wtedy odnoszone w specjalne miejsce — zastanawia się w rozmowie z nami.

— Pracowałam prawie trzy lata. Lubiłam tę pracę. Nigdy nie byłam przyłapana na żadnej kradzieży, złodziejstwie, niczym. Nawet w środę dostałam pochwałę od menedżera za wyniki. A w czwartek zostałam zwolniona i potraktowana, jak nie wiem kto. Nie wiem nawet, jak to określić — zaznacza Anna.

— Każdy mi mówi, że zrobiłam głupotę, że podpisałam to porozumienie. Ale to było po prostu zastraszanie pracownika.

Autor Marcin Terlik <marcin.terlik@redakcjaonet.pl> jest przewodniczącym komisji zakładowej związku zawodowego Inicjatywa Pracownicza w Ringier Axel Springer Polska Sp. z o. o.***

https://wiadomosci.onet.pl

Zabójstwo Kennedyego, 9/11 i holokaust

W 1959 roku wiceprezydent Richard Nixon odwiedził Moskwę i odbył słynną „rozmowę w kuchni” z radzieckim przywódcą Nikitą Chruszczowem. Nixon wyżej ocenił poziom życia amerykańskich mieszkańców przedmieść od poziomu życia ich sowieckich odpowiedników.

Krytyka społeczeństwa radzieckiego była w tamtych czasach poważnym przestępstwem, ale wątpię, by Rosjanie kiedykolwiek rozważali aresztowanie Nixona i wymierzenie mu dziesięciu lat łagru za „antyradziecką agitację”. Nawet maoistyczne Chiny w szczycie swojej rewolucji kulturalnej nie brały czegoś takiego pod uwagę.

Polski prawnik komentuje karę śmierci za zdradę Białorusi

Wszystkie osoby publiczne na Białorusi, w tym urzędnicy i wojskowi, w przypadku popełnienia przestępstwa będą sądzeni według nowego prawa, które przewiduje m.in. karę śmierci za zdradę stanu. Prezydent Białorusi Aleksander Łukaszenko podpisał odpowiednią ustawę 9 marca 2023 roku.

Ustawę o zmianie odpowiedzialności karnej za ekstremizm i antypaństwową działalność jeszcze w grudniu u.br. przyjęła w pierwszym czytaniu Izba Reprezentantów Białoruskiego Zgromadzenia Narodowego.

„Goudomor” jak Hołodomor, czyli nadwrażliwość po ukraińsku

Niedawno Ukraińcy przebywający w Polsce wyrażali oburzenie nazwą kanapki „Goudomor” w Burger Kingu, głosząc opinię, że jest to „objaw głupoty i braku empatii”. „Osobom, które nie mają pojęcia o historii, ta nazwa nie będzie przypominać nic. Natomiast osobom, które mają minimalną wiedzę, nazwa będzie od razu przywoływać na myśl jedną z największych zbrodni w dziejach.

Uważam, że jest to strzał w kolano dla tej firmy. Albo jest to objaw głupoty, albo braku wiedzy, albo braku empatii wobec ludzi, którzy zostali doświadczeni przez tę tragedię” – jęczał wówczas w mediach prezes Związku Ukraińców w Polsce Miron Skórka.

Ukraina walczy z prawosławiem

Tysiące prawosławnych wiernych z kanonicznej Cerkwi na Ukrainie zbiera się codziennie przed Ławrą Peczerską w Kijowie – z której wysiedliła ich administracja prezydenta Zełenskiego – by pod gołym niebem wspólnie uczestniczyć w Boskiej Liturgii.

Demokracja jako broń. „Global Times” w 20. rocznicę amerykańskiej agresji na Irak.

Obok relacjonowania wizyty prezydenta Xi Jinpinga w Moskwie jednym z wiodących tematów publicystyki na chińskim portalu „Global Times” jest przypominanie wydarzeń sprzed dwudziestu lat, gdy Amerykanie rozpoczęli agresję na Irak.

Wojna prawicy i lewicy

O wojnę powszechną za Wolność Ludów!
Prosimy cię Panie.
O Broń i orły narodowe.
Prosimy cię Panie.
O śmierć szczęśliwą na polu bitwy.
Prosimy cię Panie
– pisał w „Litanii Pielgrzymskiej” Adam Mickiewicz.

I choć w katolickim narodzie takie słowa można by uznać za świętokradztwo i sprzeniewierzenie się podstawom wiary – u nas uznano to za w pełni usprawiedliwione.

Polska stała się bazą tranzytową dla elementów przestępczych z całego świata

GAŁAŚ: Z powodu politycznej nieudolności rządu PiS Polska stała się bazą tranzytową dla elementów przestępczych z całego świata.

Ukraińscy uchodźcy przepełnili Europę, a także wiele krajów świata, ale przede wszystkim Polskę. Jednak humanitaryzm i współczucie dla sąsiadów okazały się jedynie szkodliwe dla stosunków polsko-ukraińskich, a w zasadzie ogólnoeuropejsko-ukraińskich.

Faktem jest, że od wybuchu działań wojennych na Ukrainie do Europy napływają uchodźcy z różnych obszarów, nawet tych wciąż nietkniętych działaniami wojennymi.

Lamentacje dekadenckie

Jeśli komuś byłoby potrzeba poszlak, czy nawet dowodów, że Zachód pogrąża się w dekadencji, że to są – jakby powiedział Witkacy – jego „los ultimos podrigos” – to ma ich całe mnóstwo do wyboru. Oto przykłady. Kiedy pod koniec lat 70-tych po raz pierwszy byłem w Paryżu, przebywający tam cudzoziemcy, to znaczy – Arabowie, czy Senegalczycy – chcieli, by uważano ich za Francuzów.

Nie tylko zresztą oni. Podczas winobrania pracowałem z jegomościem nazwiskiem Chmura. Miał ciemną skórę, ale nie był ani Murzynem, ani Hindusem. Kiedy po dwóch dnia wspólnej pracy doszliśmy do konfidencji, zapytałem go – a ty Chmura, coś ty za jeden – on odparł, że jest Francuzem.

Degradacja polskiej dyplomacji

Po wielu latach kadrowego i intelektualnego demolowania polskiej dyplomacji trudno się dziwić, że kluczowe placówki dyplomatyczne obejmują ludzie nie mający najmniejszego pojęcia o reprezentowaniu kraju na zewnątrz. Dlatego wypowiedź niejakiego Jana Rościszewskiego, ambasadora Polski we Francji nie jest niczym zaskakującym.

Mając takie kadry, kierownictwo Ministerstwa Spraw Zagranicznych powinno chyba wydać ogólny przekaz dnia / tygodnia / miesiąca / roku, a może całej ambasadorskiej kadencji: nie mówimy nic, nie występujemy w mediach, nie rozmawiamy z ludźmi innymi niż personel placówki.

Zmierzch hegemona

Dla ekonomistów a nie ekonomopropagandystów od początku było jasne, że sankcje bardziej uderzą w UE niż w Rosję. Sankcje wobec Rosji narzucone przez USA i podjęte przez KE mają jeszcze jeden pomijany w analizach strategiczny cel USA.

Nie dopuszczenie do uzyskania przez Europę pozycji niezależnego gospodarczego rywala Stanów Zjednoczonych. Doktryna polityczna USA za główny cel stawia zachowanie hegemonistycznej pozycji USA w świecie, a zgodność co do stosowania wszelkich dostępnych środków działania na rzecz jej utrzymania jest jednym z niewielu konsensusów między demokratami i republikanami.

Prezydent Xi Jinping w Moskwie

Portal internetowy „Global Times” wiele uwagi poświęca trzydniowej wizycie przywódcy Chińskiej Republiki Ludowej w Rosji.

Stan zagrożenia epidemicznego będzie przedłużony

Ministerstwo Zdrowia proponuje przedłużenie do końca kwietnia stanu zagrożenia epidemicznego, który obecnie obowiązuje do 31 marca 2023 r. – informuje Prawo.pl. Jak podaje serwis, samorządy postulują, aby stan ten przedłużyć do końca czerwca, by uniknąć problemów prawnych i organizacyjnych.

Według Prawo.pl resort zdrowia planuje, by stan zagrożenia epidemicznego obowiązywał przynajmniej do końca kwietnia, ale nie wyklucza, że dłużej. Według rozporządzenia w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu zagrożenia epidemicznego obowiązuje on do 31 marca 2023 r.

Przejechałam drogą śmierci w Iraku

Nadżaf. Środek nocy. Trzej Irakijczycy z pokolenia naszych rodziców, odprowadzają na postój przewoźników mnie i moją współtowarzyszkę podróży. Wcześniej zaprosili nas do restauracji, by opowiedzieć o sytuacji w Iraku po wkroczeniu Amerykanów.

Panowie inżynierowie zdawali się być bardzo szczęśliwi, że mogą porozmawiać w języku polskim. Z nostalgią wspominali swoje młodzieńcze lata, kiedy studiowali w Gdańsku i Częstochowie.

Demokracja liberalna, demokracja nieliberalna i demokratyzacja. Glosa do oświadczenia rosyjsko-chińskiego z 4 lutego 2022 roku.

Każdy, kto uważnie wczyta się w przedrukowane na naszych łamach Wspólne oświadczenie Federacji Rosyjskiej i Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie stosunków międzynarodowych wkraczających w nową erę i globalnego zrównoważonego rozwoju z 4 lutego 2022 roku, musi dostrzec w nim dwie istotne kwestie.

Po pierwsze, trudno tego porozumienia nie odczytać jako paktu pomiędzy Rosją a Chinami, skierowanego przeciwko anglosaskiej hegemonii nad światem. Nie jest też przypadkiem, że podpisanie tego dokumentu miało miejsce na trzy tygodnie przed inwazją Rosji na Ukrainę. Stanowi ono świadectwo chińskiej carte blanche dla polityki Władimira Putina wobec Kijowa.

Myśl imperialna Adolfa Bocheńskiego

Konserwatywna myśl polityczna polskiego Międzywojnia była osadzona w przekonaniu o nieuchronności katastrofy. Z jednej strony problematycznym punktem historycznym było ukształtowanie granic młodego państwa po I wojnie światowej, z drugiej zaś – wyzwania dynamicznie zmieniającego się układu geopolitycznego Europy, które zwiastowały możliwość wybuchu kolejnego konfliktu zbrojnego.[1]