To w końcu jest jakiś naród, czy go nie ma?

Wiosną 2007 roku wszedł w życie przepis kodeksu karnego, przewidujący karę pozbawienia wolności dla każdego, kto „publicznie pomawia naród polski o udział, organizowanie lub odpowiedzialność za zbrodnie komunistyczne lub nazistowskie”.

Natychmiast odezwali się różni autoryteci, że ów artykuł kodeksu karnego zagraża wolności sumienia, swobodzie badań naukowych itp. Tak to już jest, że zakaz rzucania oszczerstw na naród polski zagraża, a zakaz podważania jedynej prawdy na temat Holokaustu – nie zagraża.

 Rzecznik praw obywatelskich zaskarżył ostatnio do Trybunału Konstytucyjnego artykuł 132a kk.  Profesorka Świda-Zięba w żydowskiej Gazecie Wyborczej stwierdza, iż za pomawianie narodu karać nie można, gdyż narodu nie da się zdefiniować, bo naród to nie jest żaden odrębny byt, a jedynie zbiór jednostek o różnym pochodzeniu narodowym i etnicznym. Ktoś uważny mógłby spytać, co w takim razie znaczy „pochodzenie narodowe”, skoro naród to pojęcie znaczeniowo puste – ale być może pytanie owo przerasta potencjał logiczny pani profesorki.

Zrozumieliśmy jednak przesłanie. Naród na dobrą sprawę nie istnieje – więc kto niby ma się obrażać za pomówienia? Zbior jednostek, których nic nie łączy?

Jednakże gdy chodzi o „polskie obozy zagłady”, „brak współczucia dla ofiar Holocaustu” czy „antysemityzm” – to pojęcie narodu nagle pojawia się z powrotem. Jako cały naród – a nie jako „zbiór jednostek” – mamy się wstydzić (i płacić) za to, że nie wszyscy Polacy byli chętni oddać życie za swych sąsiadów, witających kwiatami wjeżdżające niemieckie czołgi.