Przedmurze Zachodu.

„Rzeczpospolita”: budowa polskiej części amerykańskiego systemu obrony antyrakietowej ma się rozpocząć już w 2007 roku „.

Nie ma jednak (na razie?) mowy o systemie obrony przeciwlotniczej, który zabezpieczałby bazę, a także znaczną część terytorium Polski przed atakiem z powietrza sąsiadów zza wschodniej granicy.

Mówiąc językiem trywialnym: Polska ma nadstawić d… za Wielkiego Brata, nie mając żadnych gwarancji, iż Wielki Brat nadstawi d… za Polskę. Przeciwnie, zdrowy rozsądek i doświadczenia historyczne z „sojusznikami” wykazują jednoznacznie, iż w razie czego możemy liczyć jedynie na SMS-a z Białego Domu: „Chłopaki, trzymajcie się. Duchem jesteśmy z Wami!”.

Molestowanie.

Nie zauważyliśmy nawet, kiedy słowo „molestować”, jeszcze nie tak dawno (np. w słowniku Kopalińskiego) definiowane jako „natrętnie prosić o co, zanudzać prośbami, naprzykrzać się”, zmieniło znaczenie. Współczesna polskojęzyczna prasa używa go już wyłącznie w sensie „nachalnie nagabywać kobietę w celu wiadomym”.

Niespecjalnie podobają nam się anglicyzmy, czy inne obce wtręty w polskiej mowie, ale to tylko margines kwestii. Uwagę naszą zwraca raczej fakt, iż „molestowanie” stało się dla niektórych Pań tym, czym brzytwa w ręku małpy, niekoniecznie czerwonej: środkiem do bezpardonowego ataku na mężczyzn,  z których nie mogą już czerpać wymiernych korzyści albo na których chcą się odegrać za inne, prawdziwe bądź urojone krzywdy i upokorzenia.

Żeby nie było nieporozumień: sami brzydzimy się nachalstwem indywiduów, nie rozumiejących, iż kobieta ma prawo powiedzieć „nie” i chętnie dalibyśmy takiemu zalotnikowi po mordzie, co i Bogu, jak się wydaje, mogło by być miłe.

W praktyce jednak wielka – zbyt wielka – liczba przypadków „molestowania” okazuje się mieć niezwykle kruche podstawy i jest najzwyklejszą zemstą. Zupełnie, jak w przypadku owej panienki, która płaciła w sklepie za nabyte artykuły: „Proszę Pani, ta stuzłotówka jest fałszywa. – Ratunku, zostałam zgwałcona!”.

Problemem z „molestowaniem” jest to, iż ocena, czy miało miejsce, zależy wyłącznie od subiektywnej oceny poszkodowanej, co daje pole do popisu dla mniej skrupulatnych etycznie Pań. I mężczyzna ma naprawdę niewielkie szanse, aby udowodnić, iż nie jest przysłowiowym wielbłądem, zwłaszcza gdy ma do czynienia z neurotyczną sędziną.

Zastanawiamy się, czy istnieje jakikolwiek bezpieczny sposób nawiązania znajomości z kobietą, która nam się podoba. Wszak i sam gajowy Marucha musiał co nieco pomolestować swą przyszłą żonę, która okazała się być kobietą jego życia, zanim zgodziła się na wspólnotę stołu i łoża… no, ale to było jeszcze w czasach, gdy nikt nie słyszał o Jarugach-Nowackich, Środach, Senyszynach i innych wybitnych działaczkach Stowarzyszenia Rozbijania Rodziny.  

Kardynał Dziwisz nie chce.

Informacje z niezależnej prasy odnośnie książki „Księża wobec SB na przykładzie diecezji krakowskiej”:
Ks. kardynał Dziwisz nie chce czytać książki ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego.

Według wypowiedzi samego ks. Isakowicza:
Kardynał nie chce czytać tej pracy przed drukiem, „bo jak mówi, nie chce się spotkać z zarzutem cenzury”.

Nie skomentujemy nic, bo naszych czytelników uważamy za osoby inteligentne.