„Papież Franciszek”jest naszą „nagrodą”za tolerowanie błędów Soboru Watykańskiego II

Kończy się rok liturgiczny i rozpoczyna się kolejny Adwent, a Franciszek nadal okupuje papiestwo. Nie możemy w tej sytuacji uciec od wniosku, że kryzys Kościoła w ciągu ostatniego roku jeszcze bardziej się pogłębił.

Wszyscy, z wyjątkiem najbardziej upartych obłudników, uznają, że Rzym nie tylko utracił Wiarę, ale stał się również najpotężniejszym głosem przeciwko prawdziwej Wierze. Odnosimy wrażenie, że słyszymy teraz niezakłócony głos szatana wypowiadany ustami fałszywych pasterzy.

Rytuały satanistyczne versus Tradycyjna Liturgia Rzymska.

Pismo Święte mówi słowami Gamaliela o głosicielach Ewangelii (Dz 5:38-39):

Więc i teraz wam mówię: Odstąpcie od tych ludzi i puśćcie ich. Jeżeli bowiem od ludzi pochodzi ta myśl czy sprawa, rozpadnie się, a jeżeli rzeczywiście od Boga pochodzi, nie potraficie ich zniszczyć i może się czasem okazać, że walczycie z Bogiem.

Wyznacznikiem świętości Kościoła jest jego nadnaturalna trwałość i jedność, która przez dwa tysiące lat, pomimo wielu przeciwności, herezji, ataków, grzechów ludzi Kościoła, nie odstąpiła od jedynej prawdy i jednej doktryny. Świadczy to o działaniu duchowym samego Boga. Świadczy to o działaniu Ducha Świętego.

Tajemniczy i ukryty przed Polakami dokument Niepodległej Polski.

Nasza redakcja jest zniesmaczona nieszczerymi obchodami Dnia Niepodległości, które bardziej, niż na miłości do Polski, zostały zogniskowane w nienawiści do innego narodu.

Zamiast sięgać do własnych wartości, do własnej tożsamości, Marszu Niepodległości i patriotyzmu Polaków używa się w interesie synagogi, kanalizując energię Polaków, by rozpędzoną masę patriotów puścić kanałami, którymi być może ma popłynąć polska krew w obcych interesach.

[Jeśli Polacy są idiotami, to zasługują na swój los. Żal tych niewielu rozumnych. – admin]

Odrywanie Lex Credendi od Lex Orandi

Procesja nie jest jedynym elementem zreformowanej Wigilii Paschalnej, której charakter uległ zmianie, czy to przez modyfikację formy i treści, czy też przez nową interpretację jego roli. Widzieliśmy, jak Exsultet utracił swoją rolę w Błogosławieństwie Paschału i został zredukowany do zwykłego tekstu, podczas gdy dla Paschału wymyślono zupełnie nowy obrzęd.

Mając na uwadze, że pominięcie lub zmiana układu nawet jednego elementu w orkiestrze, lub dodanie elementu obcego, może naruszyć równowagę i harmonię zespołu, możemy sobie wyobrazić szkody wyrządzone tradycyjnej Wigilii, przez pominięcie dwóch trzecich czytań z Pisma Świętego.

Śmierć jest wielką nauczycielką życia

Aby zrozumieć życie, trzeba zacząć od śmierci. W jej perspektywie świat wygląda inaczej. Jest bardziej fascynujący. Doczesność mierzona wiecznością otwiera nas na nieustanne uczucie zdziwienia. Żyć pełnią życia, to znaczy być w podróży, której punkt docelowy nie znajduje się na tym świecie.

Nie wiemy dlaczego pojawiliśmy się na Ziemi, w tym czasie, kim jesteśmy, ale wiemy z całą pewnością, że czeka nas przejście; „kres ziemskiej wędrówki”. Pogodzić się z odchodzeniem, włożyć je do naszej codzienności, wyczekiwać każdej kolejnej minuty istnienia, nie zatracać ciekawości, nabrać dystansu do dnia powszedniego… To kwintesencja życia.

Zbliża się koniec świata

Prezentujemy tekst Michaiła Tiurenkowa – rosyjskiego filozofa i historyka, absolwenta m.in. Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego i Prawosławnego Swiato-Tichonowskiego Uniwersytetu, który został opublikowany na portalu Tsargrad.

Zniesienie Mszy Uprzednio Poświęconych Darów

Innym przykładem starożytnej i czcigodnej ceremonii Wielkiego Tygodnia, a zniesionej w ramach reformy z 1955 r. była końcowa część liturgii Wielkiego Piątku, znana jako „Msza Uprzednio Poświęconych Darów”. Po raz ostatni była ona celebrowana w Rytuale Rzymskim 8 kwietnia 1955 roku, po czym na mocy oficjalnego dekretu doznała damnatio memoriae(potępienie pamięci) (1).

Jest zrozumiałe, dlaczego Crammer zlikwidował w XVI wieku Mszę Uprzednio Poświęconych Darów, ale żeby to się stało za czasów Piusa XII jest nie do pojęcia.

Arcybiskup Viganò beszta „kościół posoborowy” w rocznicę SW II

REPETITA JUVANT
Powtarzanie prowadzi do dobra

„Kościół soborowy”- już samo to określenie, stawia się poza Tradycją Kościoła Chrystusowego.

Stosując określenie, które charakterystyczne jest dla propagandy ideologicznej, niedawny panegiryk Bergoglia z okazji sześćdziesiątej rocznicy otwarcia Ekumenicznego Soboru Watykańskiego II, potwierdził po raz kolejny, że „kościół soborowy” jest wywrotową organizacją, która zrodziła się prawie niezauważalnie z Soboru i która w ciągu tych sześćdziesięciu lat, prawie całkowicie przysłoniła Kościół Chrystusowy, przejmując Jego najwyższe szczeble i uzurpując sobie Jego autorytet.

O żywej więzi z przodkami

Pour nous, la Patrie, c‘est le sol et les ancêtres, c‘est la terre de nos morts.
[Dla nas Ojczyzna to ziemia i przodkowie, to ziemia naszych zmarłych.]
(Maurice Barrès)

Jeszcze kilkadziesiąt lat temu obchody Święta Zmarłych wiązały się na Mazowszu i Podlasiu z bogatą obrzędowością ludową, która była reliktem czasów przedchrześcijańskich.

Odcienie reformy liturgicznej

Zanim przyjrzymy się przeprowadzonej w 1955 r. reformie obrzędów Świętego Triduum (Wielki Czwartek, Wielki Piątek i Wielka Sobota), warto przypomnieć, że Kościół od czasów apostolskich aż po wiek XX nigdy nie utracił czci wobec tradycji liturgicznej.

Powodem jest właśnie to, że była ona nośnikiem depozytu wiary. Tutaj obowiązuje zasada lex orandi lex credendi: jeśli liturgia ulegnie radykalnej zmianie, to również wiara ludu.

Dezinformacja w celu oczernienia liturgii

Jungmann rozpowszechniał nie tylko mylne informacje, ale także coś znacznie bardziej podstępnego: dezinformację. Podczas gdy pierwsza z nich to błędna lub niedokładna informacja wynikająca z nieznajomości faktów, druga to informacja fałszywa, celowo zaprojektowana w celu wprowadzenia w błąd, zmylenia lub zachwiania poglądów odbiorcy.

W swoich badaniach naukowych Jungmann mieszał bowiem pewną prawdę i obserwację historyczną z fałszywymi wnioskami, półprawdami i kłamstwami, aby oczernić wartość tradycyjnej liturgii. Ta zabójcza mieszanka została przedstawiona w taki sposób, aby wywołać pożądaną reakcję zwłaszcza wśród duchowieństwa czyli wrogość wobec tradycji liturgicznych, które rzekomo od wieków nękają Kościół.

Rewolucyjny charakter monachijskiego Kongresu Eucharystycznego

To, co miało miejsce podczas Kongresu w Monachium w 1960 roku, można określić jako pierwszą „mega-Mszę” w historii. Podczas gdy poprzednie wydarzenia tego typu charakteryzowały się powagą, dostojeństwem i sakralnością, jak przystało na hołd należny Najświętszemu Sakramentowi (1), w Monachium główny nacisk położono na obecność wiernych.

Relacje pokazują, że liturgia odbiegała wyraźnie od tradycyjnego lex orandi, ponieważ była „specjalnie zaprojektowana” (speziell gestaltet), tak aby była „żywą celebracją” (lebendige Mitfeier) ludu. (2)

Pierwsza „mega-Msza” na Kongresie w Monachium 1960

Filmowanie uczestników Mszy

Jak doszło do zmiany celu Kongresu Eucharystycznego.

Kontynuacja artykułu:
>https://marucha.wordpress.com/2022/10/27/istota-mszy-swietej-juz-nie-ofiara-ale-uczta/

W swoim wystąpieniu na Kongresie w Asyżu w 1956 r. ks. Josef Jungmann opisał Mszę Św. w dwóch głównych punktach. Scharakteryzował Mszę zarówno jako zgromadzenie ludu, z kapłanem jako jego liderem, jak i jako celebrację Ostatniej Wieczerzy, z głównym naciskiem na „aspekt posiłku wspólnotowego” (la forme d’un repas en commun). (1)

Te dwa punkty, jak podkreślał, były kluczem do zrozumienia Mszy. Biorąc pod uwagę wpływ, jaki wywarł na opracowanie Novus Ordo, definicja Mszy znajdująca się w artykule 7 Ogólnego Wprowadzenia do Mszału Rzymskiego(OWMR) z 1969 roku, była już przesądzona.

Abp Sheen o Antychryście

Ekscerpcje z innych źródeł.

Antychryst nie będzie nazywał siebie antychrystem, gdyż nie miałby wówczas żadnych zwolenników. (…) Nasz Zbawiciel mówi nam, iż szatan będzie tak bardzo podobny do Niego, że oszuka nawet wybranych. (…)

Istota Mszy Świętej: Już nie ofiara, ale uczta.

W Średniowieczu często umieszczano Chrystusa na ołtarzu, aby podkreślić Jego ofiarę

Ks. Josef Jungmann, jak widzieliśmy, wyraził pogląd, że definicja Soboru Trydenckiego dotycząca Mszy Św. jako Ofiary Kalwarii, była wypaczeniem prawdy, spowodowanym przez jego „przesadną” koncentrację na zwalczaniu ataków XVI-wiecznego protestantyzmu.

Jego zdaniem, jeśli chcemy odnaleźć prawdziwe znaczenie Mszy, nie powinniśmy sięgać do Trydentu i późniejszych katechizmów, ponieważ były one zbyt „ograniczone” i „jednostronne” w swoich definicjach.

Narzekał na przykład, że „kładą nacisk na fakt, że na naszych ołtarzach Chrystus odnawia swoją mękę i śmierć w sposób bezkrwawy”; „mówią o odnowieniu ofiary Krzyża, o ofierze, w której Chrystus oddaje się Ojcu niebieskiemu”. Są nazbyt przepełnione „obecnością Chrystusa w świętej Hostii” (1) i nie dbają o lud.

O herezji

Herezja to wyparcie się Chrystusa. Heretyk to nie katolik. Niekatolik nie może być księdzem katolickim, a gdzie dopiero biskupem. Można jednak wypierać fakty i bić brawo z ustami pełnymi kremówek.