Prawo jest niczym

Dziś zakończył się w Sztokholmie symptomatyczny proces przeciwko czterem właścicielom popularnej wyszukiwarki „The Pirate Bay”. Wielu użytkowników wykorzystuje ją do odnajdywania również chronionych prawem autorskim plików, zwłaszcza  filmów, gier i oprogramowania komputerowego.

Wyrok sądu – po roku więzienia dla czterech młodych ludzi oraz mająca być solidarnie spłacona kara 30 milionów koron jako rekompensata dla producentów filmów i płyt – wzbudziła spore zdziwienie wśród szwedzkich prawników.

Jak wyraził się jeden z nich, wyrok, jaki zapadł, jest wyrokiem wydanym przez polityków. W następnej instancji (do której już się odwołano) miejmy nadzieję, iż sprawę będą rozpatrywać prawnicy, których werdykt będzie zgodny z prawodawstwem Królestwa Szwecji.

Motywacją do wydania wyroku jest „współudział w przestępstwie pogwałcenia prawa autorskiego”, co dowodzi, iż sędziowie byli idiotami, osobami ulegającymi naciskom lub osobami przekupionymi.

Przez cały czas procesu prasa szwedzka, mimo licznych wyjaśnień, z uporem używała zwrotu „portal wymiany plików” (fildelningssajt), choć na stronie „The Pirate Bay” w ogóle nie są gromadzone żadne pliki, które użytkownicy mogą ściągać, lecz jedynie specjalne adresy do takich plików; innymi słowy portal jest rodzajem wyszukiwarki, a tego szwedzkie prawo nie zabrania.

Sędziowie również przyjęli „medialny” punkt widzenia i, jak się wydaje, wydali wyrok w sprawie, którą nie za bardzo rozumieli. Jeśli bowiem wyjść z założenia, iż należy karać za udostępnianie adresów do plików chronionych prawem autorskim – to przede wszystkim najpopularniejsze wyszukiwarki: Google, Yahoo czy Live Search powinny być zakazane, gdyż można ich bez trudu użyć do znajdywania nie tylko plików z copyrightem, ale i opisów konstrukcji bomb, pędzenia bimbru, czy okradania elektrowni.

Coraz częściej prawo jest bezceremonialnie łamane z powodu nacisków najróżniejszych lobby, wśród których lobby handlarzy i pośredników w przemyśle rozrywkowym należy do najgłośniejszych. Zwróćmy uwagę, że sami artyści, kompozytorzy, wykonawcy, aktorzy – protestują przeciwko internetowej wymianie plików bardzo rzadko, a najwięcej drą się w ich imieniu ci, którzy na artystach zarabiają ciężkie pieniądze, niekiedy za nic. Lobby owo, oczywiście do cna zażydzone (czy tam gdzie w grę wchodzą duże pieniądze, może obejść się bez Żydów?), chce za wszelką cenę doprowadzić do sytuacji, w której użytkowników Internetu pozbawia się najelementarniejszych praw do prywatności, poddając ich nieustannej inwigilacji i kontroli, na którą nie jest wymagana zgoda jakichkolwiek organów sprawiedliwości. Być może przypadkiem jest, a może i nie jest, iż również lobby anty-antysemickie ma identyczne cele: totalnej kontroli nad komputerami gojów.

Jeśli prawo jest złe, należy je zmienić – a nie naginać do potrzeb chwili. Ta żelazna zasada cywilizacji łacińskiej coraz częściej ustępuje talmudycznym interpretacjom, w których przy pomocy trywialnych sztuczek można oszukać samego Pana Boga. I tak, ponieważ w szabas żydowi jest wolno podróżować jedynie na wodzie, należy sobie w przedziale pociągu podłożyć pod tyłek poduszkę z wodą – i możemy spokojnie jechać.

Najzabawniejsze jest jednak, że polityczni durnie – podkręceni przez oszustów z przemysłu rozrywkowego – zrobili z czterech właściciel „The Pirate Bay” – Fredrik Neij, Gottfrid Svartholm Warg, Peter Sunde Kolmisoppi i Carl Lundström – niemal bohaterów narodowych. „Partia Piracka” zanotowała dopływ wielu nowych członków i zamierza wystawić kandydatów do Parlamentu Europejskiego, zaś internauci meldują gotowość dokonania masowej zrzutki na płacenie ewentualnej kary, gdyby do tego jednak doszło.

Na razie portal działa, jak działał, co można sprawdzić na stronie:
http://www.thepiratebay.com