Kolejna dobra wiadomość: bazar Różyckiego odżywa!

Tu można było kupić dolary, zagraniczne kosmetyki i wszystko.

Ponad 150 nowych kupców pojawiło się na bazarze Różyckiego po zamknięciu targowiska na stadionowych błoniach. – To szansa na drugie życie podupadającego „Różyca” – cieszą się weterani najstarszego bazaru stolicy.

Zamknięte od lat budki na bazarze Różyckiego od wczoraj znów pootwierały okiennice. Handel odbywał się już nie tylko, jak ostatnio, w głównej alei i części obuwniczej. Bluzki, sukienki, spodnie, a nawet warzywa i grzybki w occie można było kupić w pustych dotychczas rejonach „Różyca”.

– Ustawiają się kolejki kupców do wynajęcia stanowisk handlowych – przyznaje Zenon Jędra, prezes Stowarzyszenia Kupców Warszawskiego Bazaru Różyckiego. Nie ukrywa, że to efekt upadku bazaru przy dawnym Stadionie Dziesięciolecia. – Już jest ok. 150 nowych osób, wybierają sobie budki. Jest szansa na reaktywację bazaru – cieszy się prezes. Przyznaje, że pierwszeństwo mają polscy kupcy. – Obcym życia nie utrudniamy, ale musimy popierać nasz handel. Taka jest bazarowa tradycja – wyjaśnia. [Aj waj, co za okrutny raszizm i antysemitnictwo! Co na to pani Hajka? – admin]

Blisko, wśród swoich

Stadionowi kupcy już od kilku tygodni informowali klientów o przeprowadzce. – Pawilon 11, wejście lewą bramą od ul. Targowej – mówiła pani sprzedająca rajstopy. Była marketingowo przygotowana – rozdawała ulotki z adresem budki i numerem telefonu.

Pan od dresów i gimnastycznych spodenek ulotek nie miał. Ale każdego klienta zapraszał od sierpnia na „Różyca”. – Blisko stadionu, więc stały klient do nas trafi – mówił. – A i miejsce dobre, przy ulicy, autobusem i tramwajem człowiek dojedzie. No i miejsce z tradycją.

Efektów pierwszego dnia handlu nowi kupcy komentować nie chcieli. – Na stadionie poniedziałek też był kiepski – pocieszali się nowi handlowcy. Starzy bazarowi kupcy patrzą na nowych z mieszanymi uczuciami. – Tylko szumu narobili. Ale długo tu nie wytrzymają. To umieralnia – mówi starsza pani sprzedająca damskie bluzki. – Tu tylko w sobotę jakiś klient się trafia. Ze stadionem nie ma porównania.

– Dobrze, dobrze – mówi Ewa Komańska, zwana panią Ewą od staników. – Będzie konkurencja, będą klienci. A ja towar mam elegancki, sprzedam. Ale nie wszyscy patrzą na nowych kupców przychylnym okiem. – Jak przeniosą tu stadionowe ceny, to może być z nami krucho – mówi pan od męskich spodni. Choć zaraz dodaje, że on ma towar dobrej jakości i klient się na nim pozna.

Niektórzy weterani z Różyckiego mają żal do nowych kolegów. – Większość z nich wróciła jak synowie marnotrawni po 10 – 15 latach – mówi pani Ewa. – My byliśmy Różyckiemu wierni – dodaje.

Ale prezes Jędra już zaciera ręce i snuje plany. – Budki się wprawdzie rozsypują, ale kupcy deklarują, że postawią nowe. To będzie wkrótce piękny, polski bazar.

Ratunek w folklorze

Czy napływ nowych kupców uratuje dogorywający do niedawna bazar Różyckiego?
– Wielkim optymistą bym nie był – mówi wiceburmistrz Pragi-Północ Jarosław Sarna. Choć przyznaje, że chętnie widziałby tu kontynuowanie tradycji kupieckich, ale w warunkach na miarę XXI wieku.

Jedną z przeszkód w reaktywacji bazaru może być nieuregulowany stan prawny. Spółka kupiecka zarządzająca obiektem właściwie powinna bazar opuścić. – Jest wyrok sądu sprzed dwóch lat, nakazujący zwrot miastu gruntu – potwierdza rzecznik dzielnicy Marta Zawiła-Piłat. – Ale kupcy się odwołują.

To niejedyne spory ciążące na Różyckim. Część gruntu odzyska spadkobierca byłego właściciela. – Czy będziemy zainteresowani handlem, zdecydujemy, jak otrzymamy dokument potwierdzający własność – mówi Michał Różycki. Kolejna przeszkoda to wewnętrzne spory między kupcami. – Już tyle razy wyciągano od nas pieniądze na modernizację. Jeden i drugi prezes pokazywali piękne plany z halami, a nawet basenem. Potem pomysłodawca znikał. I pieniądze też – żalą się kupcy.

Szansę na reaktywację bazaru władze upatrują w powstającym obok Muzeum Pragi. – Jak turyści przyjadą do muzeum, to warto, by zobaczyli ten praski folklor, którego jest już coraz mniej – mówi Paweł Barański, dyrektor Stołecznego Zarządu Rozbudowy Miasta. Dodaje, że kupcy mogliby starać się o dofinansowanie ze środków unijnych.

Ale varsavianista Janusz Owsiany nie wierzy w taką reaktywację bazaru. – To tylko przenoszenie prowizorki. Kolejna budka z majtkami nie przyciągnie klientów. Tu muszą być kompleksowy pomysł, pomoc miasta i pieniądze – komentuje Owsiany.

Bazar Różyckiego powstał w 1874 r. Na początku miał siedem zadaszonych kramów, później zaczęły powstawać samodzielne budki. W okresie międzywojennym zyskał rangę ogólnowarszawskiego targowiska. Podczas wojny obok towarów reglamentowanych przez Niemców była i broń dla Państwa Podziemnego. Po wojnie „Różyc” stał się enklawą wolnego handlu. Tu można było kupić dosłownie wszystko, począwszy od kawioru, na obcej walucie kończąc.

„Życie Warszawy”, http://www.zw.com.pl/artykul/501048_Odrodzenie_Rozyckiego.html

Gajowy wyraża nadzieję, że i ten artykuł tchnie szczyptę jakże potrzebnego optymizmu w umęczone dusze niedobitków narodu Polaków. Cieszmy się, zanim Unia Europejska nie zakaże handlu w miejscach nie należących do narodu wyznania handlowego.