Kto kogo wciągnął w pułapkę?

Ahmed Zakajew uważa, że polskie MSZ wciągnęło go w pułapkę, wydając najpierw wizę, po to, żeby przyjechał, a potem został zatrzymany, czego kompletnie się nie spodziewał.

W wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” Zakajew formułuje bardziej jednoznaczne wnioski: „Najbardziej jednak boli to, że władze Polski depcą wartości demokratyczne wywalczone przez polską „Solidarność”. Depcą i walkę o wolność innych narodów, i własną niezależność od dyktatu obcych polityków”.

Zaiste zdumiewające słowa wobec państwa, które musiało zastosować procedury obowiązujące w takim przypadku. W Danii Zakajew też był zatrzymany i poddany procedurze ekstrakcyjnej. Trwało to jakiś czas. Powoływanie się teraz na orzeczenie sądu duńskiego, którego nie przekonały dowody przeciwko Zakajewowi przedstawione przez Moskwę – nie ma sensu. Od tamtego czasu minęło 7 lat i w sprawie pojawiły się być może nowe wątki, z którymi musi zapoznać się polski sąd.

Jedyne co dziwi, to decyzja MSZ o wydaniu Zakajewowi wizy wjazdowej. Tego nie należało robić – zakaz wjazdu byłby zrozumiały i zapobiegłby znalezieniu się Polski w sytuacji dwuznacznej. Nie przypuszczam jednak, żeby to MSZ i rząd zastawił na Zakajewa pułapkę. Rząd nie ma tu żadnych zysków, ma natomiast potężny problem. Nikt rozsądny nie sprawia sobie kłopotów na własne życzenie.

Powstaje wobec tego pytanie – komu tak naprawdę zależeć mogło na takim scenariuszu wydarzeń? Nie wiemy jeszcze wszystkiego, ale już wiadomo, że zgodę na tzw. Światowy Kongres Narodu Czeczeńskiego wydała kancelaria prezydencka Lecha Kaczyńskiego a Zakajewa zaprosił do Polski sen. Zbigniew Romaszewski. Co najmniej od kilku dni wiadomym było, że Zakajewowoi grozi jednak zatrzymanie. Mimo to przyjechał. Dlaczego? Może ktoś go przekonał, że nic mu nie grozi, tak jak przy poprzednich wizytach (np. w 2007 roku był w Polsce dwa razy). Czy ten ktoś zrobił to celowo, a jeśli tak to po co?

Nie tak dawno padł pod adresem rządu zarzut, że uprawia wobec Rosji politykę serwilizmu, a Polska jest „kondominium niemiecko-rosyjskim”. W decydującym momencie znajdują się negocjacje w sprawie umowy gazowej z Rosją, wreszcie Zakajew przyjeżdża do Polski w przeddzień rocznicy 17 września. Jego zatrzymanie w takiej chwili jest więc niejako dowodem, że tak właśnie jest – rząd jest na usługach Rosji. Ale to może być tylko jeden z celów tej prowokacji. Drugi to próba wepchnięcia potężnego kija w tryby rysującego się polsko-rosyjskiego porozumienia. No bo jeśli np. Zakajew nie byłby zatrzymany, to Rosja ostro by zaprotestowała, a w konsekwencji mogłoby to doprowadzić do ponownej mroźnej nocy w naszych stosunkach. Ale nawet gdyby został zatrzymany i potem nie wydany Rosji – to też jest przecież nadzieja na zerwanie dobrych stosunków. Jak nie kijem go, to pałką.

Filozofia takich działań jest czytelna – np. jeden ze polityków partii opozycyjnej powiedział dobitnie, że negocjacje gazowe z Rosją należy w ogóle przerwać i ich nie prowadzić. Nie ma gazu, nie ma problemu – chciałoby się powiedzieć. A to, że padnie kilka kluczowych zakładów przemysłowych już tego pana nie obchodzi – liczy się tylko to, że nie będziemy gadać z Ruskimi.

Zakajew został więc „zwabiony” do Polski celowo i z premedytacją – celem tej operacji jest odgrzanie starego antyrosyjskiego kotleta, wywołanie kolejnej awantury i zadymy. Tylko co to ma wspólnego z Polską i polskimi interesami? Niech mi ktoś na to uczciwie odpowie? No bo chyba jako ponury żart traktować należy „wyjaśnienie” ze strony pos. Pawła Kowala: „Jednak polska tradycja, to co mamy na sztandarze, czyli „Solidarność” i walka o demokrację, powinno zobowiązywać”.
Jan Engelgard, Nowa Myśl Polska