„Marsz Pokoju” w Moskwie – relacja zawstydzonego świadka

Relacja naocznego świadka z „Marszu Pokoju”, który miał miejsce w Moskwie 21 września b.r. (tłum. tekstu opublikowanego na portalu vKontakte).

Kilka słów wprowadzenia:

Nie wszyscy Rosjanie są zgodni zarówno w ocenie sytuacji na Ukrainie, jak i sytuacji międzynarodowej, czy stosunku do Władimira Putina. Zresztą – polskie i zachodnie media prześcigają się w informacjach na ten temat – ich ulubieńcem jest aferzysta Chodorkowski, a sporym szacunkiem cieszą się też zdemoralizowane moskiewskie i petersburskie elity, niechętne rosyjskiemu prezydentowi i celebryci, często jawnie opowiadający się po stronie kijowskiego reżimu, jak np. piosenkarka Zemfira, o której entuzjastycznie pisano w dodatku do Wyborczej „Wysokie Obcasy”, może dlatego, że epatuje swym homoseksualizmem.

Widać analogię z Polską – szczere uczucia zwykłych obywateli i narodu jaskrawo kontrastują z haniebną postawą celebrytów i elit. Tak jak w Polsce Maryla Rodowicz (w przeszłości ulubienica komunistycznego reżimu), czy Maciej Maleńczuk (o którym mówi się, że ma ukraińskie pochodzenie), czy gwiazdy telewizji śniadaniowej i dziennikarze oraz politycy wrzaskliwie deklarują swe „poparcie dla Ukrainy”; tak i rosyjskie elity postępują podobnie.

W przypadku Rosji sprawa jest o tyle bardziej bulwersująca, że tam nie sposób nie wiedzieć, co naprawdę siły ukraińskie wyprawiały w Donbasie i jaka jest skala ich zbrodniczej działalności. W sytuacji, gdy zwykli Rosjanie przekazują swe skromne oszczędności na rzecz powstańców Donieckiej Republiki Ludowej, a często wstępują ochotniczo w ich szeregi, czy wysyłają paczki z żywnością głodującym mieszkańcom Doniecka, elity rosyjskie organizują marsze z niebiesko – żółtymi, a nawet czerwono – czarnymi, banderowskimi flagami…

W takiej sytuacji uczucie wstydu, jakie ogarnęło naocznego świadka, nie dziwi. Oto jego relacja:

„Dziś było mi bardzo wstyd. Nienormalność tego, co się dzieje na Ukrainie, jest widoczna dla każdego odpowiedzialnego człowieka. To, co tam się dzieje, może się podobać tylko osobom patologicznym i sadystom – wszystkie normalne osoby powinny dążyć do tego, żeby ukraińskie szaleństwo powstrzymać.

Gdy znalazłem się na miejscu, gdzie miała się zacząć demonstracja, przeżyłem największy szok w moim życiu. Wstyd mi było nie tylko za siebie, ale i za ludzi, których znałem od dawna i poważałem. Ludzi, dla których demokratyczne przekonania były podobno najważniejszymi w ich życiu. Gdzie się podziały teraz?

Nie mam nic przeciwko ukraińskim flagom. Problem tylko w tym, że ukraińskie flagi w centrum Moskwy na „Marszu Pokoju” były – delikatnie mówiąc – niestosowne. Akcja „Marsz Pokoju” przeobraziła się w marsz poparcia dla Poroszenki i jego „operacji antyterrorystycznej”, na skutek której zginęło tysiące ludzi – żołnierzy,cywilów, kobiet, dzieci.

A było to zupełnie odmienne od tego, co pragnąłem swą obecnością popierać.

To jednak na razie drobiazgi.

Zwaliły mnie z nóg powiewające nad tłumem, wszechobecne czerwono – czarne, banderowskie flagi. Jak się one mają do wolności, pokoju, demokracji? Ludzi, których do tej pory uważałem za szczerych demokratów i liberałów, te flagi nie przerażały, spokojnie kroczyli pod tymi samymi barwami, pod którymi wymordowano podczas Rzezi Wołyńskiej dziesiątki tysięcy Polaków.

Z nóg zwalił mnie też jegomość paradujący z flagą NATO. Nie zwróciłem uwagi,kto to był, ale to nieistotne. Nikt go nie przegnał, nikt nie zwrócił mu uwagi. Czyżby był przez kogoś podstawiony? Jeśli tak, to dlaczego go – jako prowokatora – nie przepędzono? Jak można na manifestacji w imię pokoju powiewać flagą NATO, militarnego bloku odpowiedzialnego za agresję na Jugosławię, Libię, Irak, Afganistan, za miliony ofiar, które potwierdził ONZ?

Wznoszono hasła, skandowano okrzyki. Wszystkich powtarzać nie będę, jednak jeden warto przytoczyć: „Chwała Ukrainie, Chwała bohaterom”. Po usłyszeniu tego hasła zdecydowałem opuścić tych, z którymi przyszedłem na marsz. Uznałem, że banderowskie hasła z ideą pokoju nie mają nic wspólnego. Ci, którzy je wznosili, byli bądź prowokatorami, bądź patologicznymi głąbami – wznoszenie w centrum Moskwy nieco tylko zmodyfikowanych haseł nazistowskich to już podłość!

W związku z powyższym muszę stwierdzić, że ruchu pokojowego z prawdziwego zdarzenia w Moskwie nie ma. Jest większość, która popiera Doniecką i Ługańską Republikę Ludową i Noworosję oraz – mniejszość, aktywnie i głośno popierająca agresywną politykę Kijowa. I tych widzieliśmy na marszu.

Druga kwestia – na oczy naszych demokratów spadła jakaś zasłona. Ludzie, którzy jeszcze niedawno organizowali antyfaszystowskie konferencje, dziś kroczą pod banderowskimi symbolami i wznoszą hitlerowskie hasła…

Jeśli „Marsz Pokoju” do czegoś przekonał zwolenników Noworosji, to tylko do ich absolutnych racji.

Brawo, organizatorzy! Zrobiliście wszystko, by wojna stała się jeszcze okrutniejsza, a przepaść między dwiema częściami naszego społeczeństwa – jeszcze głębsza.”

http://sokzzuka11.blog.onet.pl