Propozycja referendum Bronisława Komorowskiego to pic na wodę i fotomontaż

Propozycja referendum Bronisława Komorowskiego to pic na wodę i fotomontaż. Szczegóły można przeczytać na stronie internetowej głowy państwa [tutaj].

Istotą proponowanego referendum mają być trzy pytania:

• wprowadzenie jednomandatowych okręgów wyborczych,
• likwidacja finansowania partii politycznych z budżetu państwa,
• wprowadzeniem zasady rozstrzygania wątpliwości podatkowych na korzyść podatnika.

Pan Komorowski powiedział: „(…)Chodzi o to, aby to obywatele rozstrzygnęli parę istotnych kwestii, które nie mogą doczekać się rozstrzygnięcia od dłuższego czasu. (…)” [Źródło: j.w.], pogrążając się już tak totalnie, że w ogóle szkoda słów. Przecież całe tak zaprezentowane referendum to jeden wielki pic na wodę i fotomontaż. To jest przykład myślenia tych ludzi, którzy otaczają pana Komorowskiego na co dzień, w wydaniu „spijamy sobie z dziubków” i „jesteśmy wspaniali”. Co to w ogóle za kwestie referendalne? Przeanalizujmy – oczywiście subiektywnie:

Wprowadzenie jednomandatowych okręgów wyborczych – w wyborach jak należy rozumieć do Sejmu, bo do Senatu już są, to przecież nic innego jak wielkie przyznanie władzy rządzącemu obozowi, którego ludzie mają największe możliwości finansowe. W Polsce kampania wyborcza to wciąż triada – telewizja, plakat/ulotka i spotkanie wyborcze. Liczą się te trzy rzeczy, im więcej – tym większy wynik. Doszedł jeszcze Internet, ale tutaj można zrobić stosunkowo dużo za stosunkowo niewielkie pieniądze. Ten postulat jest oczywistym ukłonem w stronę pana Pawła Kukiza i jego elektoratu, tylko pan Komorowski najwyraźniej nic z tego przekazu nie zrozumiał.

Panu Kukizowi i ludziom go popierającym nie chodzi o JOW-y same w sobie, istotą ich pomysłu było stworzenie takiego systemu wyborczego, w którym liderzy partyjni nie mogliby przekłamywać rzeczywistości ustawiając swoje listy. Celem nie są więc JOW-y, tylko zmiana – poprzez odsunięcie obecnie rządzących od przysłowiowego koryta, z panem Komorowskim i jego poplecznikami na czele.

Likwidacja finansowania partii politycznych z budżetu państwa – to także ma być kwestia referendalna? Przecież to samo w sobie jest kpiną z ludzi, bo Sejm powinien to po prostu w ramach przyzwoitości zlikwidować, albo ograniczyć tak, żeby partiom płacić tylko za kampanie, a nie dawać im pieniędzy na funkcjonowanie, wręcz nakazując gromadzenie pieniędzy z funduszy prywatnych. Jest zrozumiałym, że Sejm sam sobie nie podetnie gałęzi na której siedzi, ale prezydent państwa, mógł sprawę wynegocjować z rządzącą partią w ramach reform państwa. Dzisiaj jest za późno na taki postulat od pana Komorowskiego, nikt w niego nie uwierzy, właśnie dlatego bo jest zgłaszany teraz w takim, a nie w innym kontekście.

[Jest też inny aspekt sprawy: finansowanie partii politycznych przez zagraniczne agentury – tak zgodnie z prawem amerykańskim określa się organizacje finansowane zza granicy, czyli „organizacje pozarządowe”, NGO. Czego można po takim finansowaniu oczekiwać? Chyba nie ma sensu wyjaśniać… – admin]

Wprowadzeniem zasady rozstrzygania wątpliwości podatkowych na korzyść podatnika – to już jawna kpina. Skoro jest stosowna ustawa pana prezydenta w Sejmie, to dlaczego nie rozpatruje jej ten Sejm, w którym obóz pana prezydenta ma większość? Dlaczego, to nie może się doczekać rozstrzygnięcia od dłuższego czasu? Co takiego wstrzymuje naszych Posłów od zajęcia się kluczową zmianą prawa w państwie, nakazującą administracji skarbowej ograniczenie praktyk nazywając rzeczy po imieniu – gnojenia obywateli? Dzisiaj o tym mówi pan prezydent? Co robił przez pięć długich lat swojej kadencji? Jakoś podpisanie wieku emerytalnego lub niewolniczych zmian w Kodeksie pracy przyszło mu gładko, a tego się nie dało przeforsować?

Niestety, to referendum to temat zastępczy, pokazujący co jest w stanie wymyślić pan Komorowski i jego otoczenie w kryzysie, jak już Belweder przysłowiowo „płonie”, już podłożono ogień – już się dzieje, już idzie zmiana, już wietrzą pokoje – a ten pan zaproponował referendum w swojej istocie o naturze pozareferendalnej.

Pierwsza kwestia wymaga dyskusji eksperckiej i jest do przeprowadzenia w Sejmie, to po prostu zmiana ordynacji wyborczej, nie ma potrzeby do tego robić referendum – to marnowanie czasu i odrywanie uwagi ludzi od spraw ważnych.

Druga kwestia to również problem do rozstrzygnięcia w Sejmie – dlaczego politycy nie są w stanie tego rozstrzygnąć? Ktoś kto uwierzy panu Komorowskiemu, że finansowanie partii politycznych to jeden z trzech wiodących problemów w kraju jest najdelikatniej mówiąc – nie dzisiejszy.

Trzecia sprawa to już czyste technikalia, albowiem wychodzi na to, że pan prezydent – przez lata walczy z własnym państwem, gdyż zły rząd i jego parlament nie chcą przepchnąć jego ustawy, która ograniczałaby prawo gnojenia obywateli przed instytucjami podatkowymi. Brakuje jeszcze odznaczeń dla kombatantów tej jakże istotnej sprawy – na froncie zmagań wewnętrznych w ramach Platformy Obywatelskiej i Polskiego Stronnictwa Ludowego. Po prostu kpina z ludzi w żywe oczy.

Może zaproponujmy realne pytania referendalne, odpowiadające trzem istotnym problemom społecznym? Tak, dla pokrzepienia serc:

• Czy jesteś za likwidacją wszystkich ulg podatkowych, parapodatkowych i emerytalnych z wyjątkiem tych dla sierot, osób niepełnosprawnych i chorych na choroby rzadkie oraz wprowadzeniem zasady, że państwo nie może wydawać więcej niż zarabia z wyjątkiem wydatków na inwestycje?
• Czy jesteś za płynnym wiekiem emerytalnym oznaczającym, że każdy kto ukończy 60 lat życia i będzie miał określony prawem staż pracy – będzie miał prawo do emerytury obywatelskiej w wysokości będącej wynikiem ilorazu ilości składek wpłacanych przez wszystkich pracujących a liczbą ludzi uprawnionych do jej pobierania?
• Czy jesteś za wprowadzeniem III-ciego progu podatkowego dla osób o najwyższych dochodach (na zasadach określonych w szczegółowych przepisach) oraz za ujednoliceniem stawek podatku VAT na wszystkie towary i usługi w Polsce na poziomie 15% (który będzie wprowadzany stopniowo – przez co najmniej 5 lat w zależności od tego jak będą wyglądały finanse państwa)?

W pierwszym przypadku tak ukształtowanego pytania – chodzi o likwidację wszystkich ulg podatkowych, parapodatkowych i emerytalnych z wyjątkiem tych dla sierot, osób niepełnosprawnych i chorych na choroby rzadkie. Tak, żeby wszyscy płacili takie same podatki, byli tak samo obciążeni z tytułu składek na świadczenia społeczne i tak samo składali się na emerytury. Oczywiście najbardziej uderzyłoby to w rolników oraz w pracowników na umowach śmieciowych – doszłoby do urealnienia systemu. Równolegle należałoby się pogodzić ze zmniejszeniem obecnie przyznawanych rent i emerytur, albowiem państwo nie mogłoby wydawać więcej niż zarabia z wyjątkiem wydatków na inwestycje.

W drugim pytaniu mamy słynny postulat płynnego wieku emerytalnego, w którym każdy kto skończy 60 lat życia i będzie miał określony prawem staż pracy w ogóle, będzie miał prawo do emerytury obywatelskiej, bez względu na to czy już będzie pracował, czy nie – to jego indywidualna sprawa. Jednakże emerytury w naszym kraju wypłacane przez system państwowy byłyby również płynne – stanowiłyby iloraz ilości składek wpłacanych przez wszystkich pracujących a liczbą ludzi uprawnionych do pobierania emerytury – i nie oszukujmy się byłyby co najwyżej zbliżone poziomem do obecnych najniższych emerytur. Jeżeli byłyby równe pensji minimalnej – to byłby wielki sukces naszego państwa. Przy czym uwaga – co roku byłyby indeksowane, wedle tego co się udało zebrać. Jeżeli składki maleją – to w kolejnym roku, lub jeszcze w roku bieżącym następowało by ich zmniejszenie, tak żeby dostosować system, żeby się bilansował. Jeżeli składki by rosły, to odkładane pieniądze – w kolejnych latach posłużyłyby albo do jakiegoś równoważenia systemu, albo waloryzacji emerytur. Wszyscy dostawaliby mniej więcej takie same, nawet jeżeli płaciliby większe składki, które w istocie byłyby niechcianym podatkiem emerytalnym.

Byłoby to odwrócenie obecnego systemu, gdzie z ze składek biednych – wypłaca się wyższe od przeciętnych emerytury (i świadczenia spoczynkowe) – uprzywilejowanym uczestnikom sub-systemów emerytalnych i spoczynkowych. W tym systemie, wszyscy płaciliby procentową składkę, w zamian mieli minimalną emeryturę obywatelską, której wysokość byłaby pochodną stanu gospodarki państwa.

Pytanie trzecie odnosi się do istotnych kwestii podatkowych, jak wprowadzenie III-ciego progu oraz ujednolicenie podatku VAT. Uwaga – oznacza to w praktyce, że podatki na niektóre towary i usługi – wzrosłyby, dotyczyłoby to przede wszystkim zielonej żywności i wielu produktów podstawowych, jednakże równolegle szereg dóbr i usług by potaniał i to znacznie! Osobnym problemem jest kwestia podatku akcyzowego, który wymaga po prostu pełnego przeglądu prowadzenia jego polityki, ale to można pozostawić do osobnych uzgodnień.

Właśnie mniej więcej tak mogłyby wyglądać trzy pytania referendalne w naszym kraju, gdyby władza podchodziła do państwa i społeczeństwa poważnie. Co więcej – takie referendum powinien był zrobić pan Tusk na początku swojej pierwszej kadencji, a potem na tej podstawie reformować państwo, ponieważ wiadomo, że to nie są kwestie do wprowadzenia z dnia na dzień. Każdy z tych punktów wymaga co najmniej pięciu lat dostosowań powolnej ewolucji systemu, negocjacji w duchu konsensusu dla koniecznego poświęcenia.

Jednakże te trzy punkty spowodowałyby, że zniknąłby deficyt budżetowy (przy mądrym zarządzaniu), siłą rzeczy nastąpiłby renesans instytucji prywatnego oszczędzania na emeryturę, a rewolucja podatkowa – spowodowałaby większą sprawiedliwość w redystrybucji wysokich dochodów jak również być może z czasem przyczyniła się do ożywienia gospodarczego, a przede wszystkim uproszczenia systemu, albowiem nie byłoby kombinowania ze stawkami podatku.

Szkoda, że pan Komorowski nie odważy się na tego typu pytania jak zaprezentowano wyżej, oczywiście poprzedzone dyskusją o państwie, tak żeby wszyscy mieli świadomość wyrzeczeń, które ich wprowadzenie będzie w praktyce oznaczać, albowiem tak to jest z reformami zawsze, że one oznaczają wyrzeczenia, jednak są już konieczne, żebyśmy byli w stanie w ogóle funkcjonować, a nie kombinować, komu można, co jeszcze zabrać, żeby utrzymać obecny system oparty na przywilejach klasowych i z nadania władzy.

Uwaga, ponieważ przedstawione powyżej propozycje są bardzo, wręcz ekstremalnie trudne i w swojej istocie oznaczałyby totalną zmianę funkcjonowania wewnętrznej mechaniki systemu społeczno-gospodarczego kraju, należy je traktować jako pewne hasłowe syntezy otwierające dyskusję w ujętych blokach tematycznych – jednak rząd miał na to prawie osiem lat, zamiast dyskusji dał nam podwyższenie wieku emerytalnego, niewolniczy kodeks pracy, powiększony dług publiczny.

Tak dalej być nie może, bo zmierzamy w kierunku katastrofy, odpowiedzialność za państwo oznacza konieczność co najmniej samoograniczania się w roszczeniach. Tutaj mówimy o uproszczeniu systemu i zapewnieniu państwu samofinansowania. Wielu na tym by straciło, to nie są łatwe propozycje, co więcej to są propozycje możliwe do rozjechania walcem krytyki, ale to są lepsze propozycje niż to, co wymyślił przez noc urzędujący prezydent – jak należy mniemać, ze swoim sztabem. Czy to są możliwe propozycje do wprowadzenia? ZDECYDOWANIE TAK.

Krakauer
http://obserwatorpolityczny.pl/