Koń to był przyjaciel…

Uważam, że komentarz p. „Zdziwionego” do wczorajszego artykułu „Koń” zasługuje na to, by stać się artykułem samym w sobie.
Admin

To był wielki dzień, kiedy człowiek zaprzągł konia do taczki. To był wielki dzień, kiedy człowiek wymyślił siodło i strzemiona, a więc i kawalerię, zamiast cwałować tylko na oklep. Dzisiaj dzieci znają konia tylko z filmów. Wkrótce konie będą pokazywane w Zoo.

Dlaczego zniknięcie konia zubożyło nas duchowo, może nawet okaleczyło?

Obecność zwierząt wśród nas to był kontakt z życiem – z czymś, czego sami nie stworzyliśmy, z czymś co rosło, żyło, umierało bez naszej woli i naszego współudziału; co miało jakieś swoje „ja”, pozwalało nam się domyślać, że to zwierzę cieszy się, albo jest głodne, że cierpi, że jest zmęczone, że nas poznaje, że ma do nas przywiązanie, że – słowem – dzieli nasze życie.

Koń nam dawał przez wieki poczucie pozycji społecznej, był wyrwaniem nas z warstwy upośledzonej: szlachcic to był człowiek, który jeździł konno, nie gnał na piechotę. Koń – to była wolność. Możność ucieczki, możność podróży, wojażu, a także możność walki: nie darmo konnica przez tyle stuleci uchodziła za królową wojsk, nie darmo przedstawiamy zawsze zwycięskich wodzów na koniu. Któryś z nuncjuszów w Polsce (bodajże Aldobrandini) dziwił się w swych raportach, że Polska jest krajem, w którym każdy ma konia. Koń – to był przyjaciel.

Pamiętam po dziś dzień nowelkę Gogola; była tam mowa o „zwozczyku” czyli dryndziarzu; jego żona umarła i był on bardzo nieszczęśliwy, i chciał się komuś zwierzyć ze swego nieszczęścia, i opowiada jednemu i drugiemu gościowi o swej stracie, a każdy z nich tylko fuka go po chamsku, w sposób „istinnoruski”: wio dalej, nie zawracaj głowy!

Potem dorożkarz chce użalić się wobec kolegów na postoju; ci znowu go tylko rugają: „co nam tu zawracasz głowę, idź napij się wódki!” I biedny „zwoszczyk” tuli swą brudną, kudłatą brodę do grzywy swego biednego konika i szepce mu na ucho: „ty jeden mnie rozumiesz, ty jeden widzisz moją niedolę”.

Można nie lubić Gogola za jego Tarasa Bulbę, za paszkwil antypolski, ale w tej nowelce, a także w innych, jest pazur względem niewrażliwości ludzkiej.

Czy świat, w którym tylko człowiek będzie istotą żyjącą, jest na długie okresy do pomyślenia? Czy raptem w naszym oceanie betonu, stali, komputerów, statystyk, chemikaliów, atomów, elektryczności – słowem w tym sztucznym świecie, stworzonym przez człowieka, nie poczujemy się nagle straszliwie samotni, opuszczeni przez życie na księżycowej pustyni? Czy nagle nie ogarnie nas panika że w tej retorcie, w tym uniwersalnym reaktorze, tym świecie próbek, inseminacji, rozwodu z naturą – że życie staje się koszmarem?

Brak konia na pewno nas uboży. Tracimy przyjaciela, tracimy zwierzę, do którego można się przywiązać, do którego można tęsknić, z którym można dzielić życie, a czyż to nie są uczucia, które życiu nadają sens i wartość? Czy brak konia nie pogłębia raz jeszcze naszego egoizmu? Naszego braku zrozumienia i braku zainteresowania już nie tylko do zwierząt, ale i do człowieka? Czy oschłość naszych zlodowaciałych serc nie zastygnie w jeszcze większą obojętność dla naszych bliźnich? Czy na likwidacji konia, „bo się nie opłaca”, się skończy?

Ale my, Polacy, jesteśmy w duszy romantykami, wszyscy jesteśmy z Don Kiszota, by sparafrazować sławne zdanie Krasińskiego o Mickiewiczu: „My wszyscy z niego”.

Nawet ci z nas, co się uważają za realistów, za pozytywistów, za ludzi trzeźwych, chwilami się roztkliwiają, rozmarzą. I to nie tylko nad sobą, co jest u nas nagminne. Także czasem nad innymi. Nawet nad tym biednym koniem, który był naszym towarzyszem broni i znoju przez tysiąc lat.

Może nie jest to zbyt wysokiego lotu, ale czy musi być?

My, Polacy. mamy specjalne powody, by żegnać konia ze wzruszeniem. Kawaleria była dla Polski tym, czym marynarka dla Anglii. Bez floty Anglia stała sIę własnym cieniem. Bez husarii i jej roli, Polska utraciła niepodległość.

Zdziwiony

Ciekawe, czy osiągniemy poziom Japonii, gdzie kupuje się do domu zwierzątka elektroniczne, imitujące zachowanie żywych, ale nie wymagające zaangażowania (dać jeść, posprzątać, wyczesać, pójść do weterynarza, pogłaskać, poświęcić czas na wspólną zabawę…).
Ech, co ja gadam, w Polsce „nigdy do tego nie dojdzie”.

Admin