Prawda o Wielkiej Żydowskiej Rewolucji Październikowej w Rosji

 

Świetnie udokumentowana i logicznie napisana przez Eugeniusza Kościeszę analiza żydowskiej wielkiej rewolucji październikowej z jednym nieprawdziwym wyjątkiem we wprowadzeniu Autora, że „z tych korzeni wyrasta bezpośrednio totalitarny system władzy Putina”.

Obecny system w Rosji nazwany został totalitarnym – właśnie przez faktycznie totalitarny żydowski Zachód dla odwrócenia uwagi od ogromnej ilości faktów potwierdzających to w Europie i Ameryce Północnej.

Marszałek Wiktor Kulikow – szef tajnej organizacji złożonej z samych Rosjan i założonej przez marszałka Żukowa, na pewno nie doradzałby Władimirowi Putinowi, gdyby to była kontynuacja żydowskich rządów. Także sam prezydent Putin nie wziąłby na doradcę prawą rękę Żukowa, który wybił w Moskwie co do jednego 4000 ludzi w 2 garnizonach NKWD złożonych z samych Żydów, w tym samym czasie, gdy Żukow zastrzelił Berię na posiedzeniu Biura Politycznego KPZR.

To że chazarożydowska V Kolumna ma w dalszym ciągu w Rosji duże wpływy jest faktem, ale nie są to wpływy obecnie decydujące, tak jak było do tej pory – w większym lub mniejszym stopniu – od czasu rewolucji w 1917 r.

Polecamy więc na linku tekst wyjaśniający to, oraz komplementarny i uzupełniający do poniższej ciekawej analizy:
>http://www.klubinteligencjipolskiej.pl/2015/08/uszkujnik-paradoksy-historii-tajna-historia-rosji-europy-i-swiata/.

Dla pełniejszego obrazu polecamy następny tekst pt. „Plan podziału świata na 16 państw – a mit drugiej wojny światowej” oparty dokumencie – na mapie z 1941 r. (mapa Maurycego Gomberga – Żyda z pochodzenia) z biblioteki Kongresu Amerykańskiego. Łączna analiza tego tekstu z poniższym i załączonym na powyższym linku, da „obraz” zupełnie inny na: rolę Stalina i Hitlera, którzy pokrzyżowali te plany stworzenia światowego gułagu. Niestety, historia znana jest mało prawdziwa, a historia prawdziwa jest mało znana, ponieważ jest celowo fałszowana, im dalej od wydarzeń tym więcej!

Redakcja KIP

Oryginalny tytuł: Prawda o tzw. „Wielkiej Rewolucji Październikowej”

Część I

Jak doszła i jak naprawdę odbyła się tzw. „Wielka Socjalistyczna Rewolucja Październikowa” ?
W okresie, gdy Europa, a w tym szczególnie Polska, oraz Środkowy Wschód są rozgrywane za pomocą zewnętrznie inspirowanego tzw. konfliktu ukraińsko –rosyjskiego, aby zrozumieć z jaką niby anty-rosyjską, a faktycznie anty-polską polityczną grą toczoną ze współudziałem Warszawki i pokrętną dezinformacją mamy do czynienia choćby ze strony polskojęzycznych mediów, warto wrócić do faktycznego pochodzenia obecnej kremlowskiej władzy.

Do korzeni, z których wyrasta bezpośrednio obecny totalitarny system władzy Putina [zob. uwagę redakcji u samej góry – admin]. Władzy sprawowanej od blisko wieku nie tylko nad Rosją i nie tylko nad Rosjanami. Władzy, jak się okazuje nie pochodzącej ani z rosyjskiego nadania i w swej blisko stuletniej, czekistowskiej de facto ciągłości, bynajmniej… nie rosyjskiej, za to w istocie swych działań zawsze traktującej samych nawet Rosjan wyłącznie jako niewolników lub mięso armatnie!

Wbrew obiegowej ,celowo lansowanej przez wszelkie lewactwo wersji historii tzw. „Wielkiej Rewolucji Październikowej”, to nie Lenin, ale rosyjskojęzyczny Żyd Parvus, był pierwszym „rosyjskim” rewolucjonistą – zarówno bezpośrednim inspiratorem i nadzorcą przeprowadzającym przewrót bolszewicki w Rosji. Również on wynalazł „patent” nadania pozorów legalizacji władzy uzurpatorów z pomocą tzw. Rad delegatów robotniczych.

W kilka miesięcy po wybuchu wojny 1914 r. Gelfond-Parvus poprosił o audiencję u ambasadora niemieckiego w Konstantynopolu, deklarując się jako „socjalista” i jednocześnie „niemiecki patriota”, gotów świadczyć swe usługi. Po tym został przyjęty w Berlinie przez wysokiego urzędnika Niemieckiego Sztabu Generalnego, Riezlera.

Wkrótce poprzez niemieckiego ambasadora w Kopenhadze, Gelfond vel Pavrus przedstawił na piśmie rzekomo swój plan dotyczący rewolucji w Rosji. Zakładał on między innymi: sparaliżowanie rosyjskich transportów kierowanych w stronę frontu, ożywienie separatyzmów narodowych na Ukrainie i Kaukazie, zainicjowanie tworzenia komitetów rewolucyjnych i dostarczenie środków umożliwiających zarówno podjęcie kontaktów ze środowiskami rewolucyjnymi Odessy i Nikołajewa jak też pomoc socjaldemokratów i rewolucjonistów z takich krajów jak Szwajcaria, Włochy, Dania i Szwecja.

Jak podsumował niemiecki ambasador w Kopenhadze: „Gelfond oceniał, że potrzeba około 20 milionów rubli, aby zorganizować całkowicie rewolucję w Rosji.” ([3] str. 85-86). Plan został zaakceptowany i w marcu 1915 roku Pavrus- Gelfond otrzymał od bankierów rezydujących w Niemczech pierwszą kwotę 500 000 marek, żądając by koszty następnych pożyczek nadal obciążały rząd niemiecki.

Drugi co do znaczenia w hierarchii przewrotu bolszewickiego „rosyjski” rewolucjonista, najemnik -„rewolucjonista”, kolejny Żyd Lejba Bronstein vel Lew Trocki miał dobre powiązania z międzynarodowymi bankierami poprzez swego krewniaka Abrahama Givatovzo, który za czasów carskich udawał antybolszewika. Przed wybuchem rewolucji bolszewickiej zarządzał on bankiem syberyjskim.

Trocki rozumiał się z Parvusem znakomicie. Nie tylko obaj Żydzi, ale jak się okaże mieli tych samych sponsorów swojego rewolucjonizmu. Dodatkowo, łączyła ich obu nienawiść do Rosji i Rosjan oraz przesadne podkreślanie roli dziejowej Niemiec. To właśnie stamtąd miała ich zdaniem wyjść ta rewolucja, która ogarnie cały świat.

Rosja już wielokrotnie udowodniła, że jest skrajnie kontrrewolucyjna. Z drugiej strony jest politycznie słaba. Jej polityczną słabość braku społecznego zaplecza można wykorzystać do dokonania przewrotu, w wyniku którego dobrze zorganizowana i bezwzględna grupa ludzi zapanuje nad wschodnimi Słowianami, którzy zdaniem onych „rewolucjonistów” nadają się co najwyżej na nawóz historii.

Z góry (całkowicie logicznie) przewidywano, że określona mniejszość, a udająca jedynie reprezentanta większości [„bolsze” – ros. większość, stąd ICH nazwanie się Bolszewikami] władza rewolucyjna w tym wielkim kraju będzie mogła się utrzymać i osiągnąć swoje cele wyłącznie przy pomocy znaczącego wsparcia finansowego zza granicy oraz równoczesnego bezwzględnego spacyfikowania i zastraszenia ogółu ludności.

Po uzyskaniu aprobaty niemieckiego ministerstwa spraw zagranicznych dla swojego planu, Żyd Parvus wyposażony w milion marek, udał się (w maju 1915) do Zurychu, odwiedzić kałmuckiego Żyda Haima Goldmana vel Władimir Uljanow vel Lenin. Zaproponował onemu Leninowi wielkie, niemieckie pieniądze. Zdawał sobie sprawę, że byłoby mu bardzo trudno znaleźć jakiegokolwiek autentycznie rosyjskiego emigranta z Rosji, który zgodziłby się oddać na usługi wroga Ojczyzny.

„Internacjonalne’ pochodzenie, bezgraniczna ambicja Lenina i jego pogarda dla ludzi czyniły go idealnym kandydatem na najważniejszego agenta wszystkich czasów. Lenin zgodził się współpracować z „niemieckimi imperialistami”, ale wyłącznie pod warunkiem, że zostanie to zachowane w tajemnicy.

Lenin i kilkudziesięciu innych emigrantów-bolszewików otrzymało możliwość wykonania swoich planów dzięki obaleniu cara i Niemcom, którzy teraz postanowili przerzucić ich do Rosji ze Szwajcarii przez własne terytorium, Bałtyk i neutralną Szwecję. Bolszewicy wsiedli w Zurychu do specjalnego pociągu podstawionego przez Niemców. Osobnym, zaplombowanym wagonem jechał nim sam Lenin wraz z żoną i kochanką oraz 27 innych osób, przeważnie narodowości żydowskiej.

Po drodze pociąg zatrzymał się w pobliżu Berlina, gdzie Ulianow- Lenin. otrzymał od Parvusa i przedstawicieli niemieckiej Wielkiej Kwatery Głównej wytyczne do swoich tez kwietniowych (precz z wojną, ziemia dla chłopów, fabryki dla robotników) oraz fundusze na rozpoczęcie akcji wywrotowej.

Tylko co, Lenin i spółka znaleźli się w Piotrogrodzie, Parvus zażądał od Niemców 15 milionów rubli w złocie na propagandę bolszewicką. Zażądał i otrzymał! Za te pieniądze bolszewicy kupili najnowocześniejsze maszyny drukarskie; ich prasa ukazywała się w największych nakładach. Użyto ich również do innych celów; przekupywania proletariatu stolicy oraz niektórych innych miast. Za jeden dzień strajku, demonstracji i rozrzucania ulotek płacono 10-70 rubli, czyli więcej niż można było zarobić uczciwie pracując w fabryce. Stawka za wzięcie udziału w strzelaninie była naturalnie znacznie wyższa – 120 do 140 rubli. [16]

Odtąd Lenin poprzez Gelfonda-Parvusa otrzymywał od Niemców stałe wpłaty. Po pierwszym nieudanym zamachu stanu w lipcu 1917 r. , po którego próbie Lenin ukrywał się na przedmieściach Piotrogrodu, a potem przy granicy fińskiej, Rząd Tymczasowy opublikował wiele z tych przechwyconych listów, oskarżając go, że otrzymał „niemieckie pieniądze”. Jak pisze Pierre de Villemarest ([3] str. 91):

„Ten Lenin z lata 1917 roku, po swej pierwszej porażce, jest bardzo różny od swej legendy. Drżący ze strachu, zgolił brodę i niezręcznymi liścikami groził swoim oskarżycielom. Nie jest człowiekiem do walki na barykadach. To dobre dla proletariatu. Jego „geniusz” jest tylko sprytem zmieniającym na taktykę i strategię machinacje i ambicje zasłaniające się doktryną – pretekstem. Rewolucja jego i towarzyszy zawdzięcza wszystko imperialistom i kapitalistom …”

Mimo chwilowych trudności nadal nie brakuje mu środków finansowych z za granicy. I tak przykładowo w grudniu 1917 roku uszczuplone konta Lenina i Trockiego zostają wzbogacone o 15 milionów marek, a „niemieckie pieniądze” będą płynąć ciągle do Petersburga i Moskwy aż do lata 1918 roku ([3] str. 91). O tym jak Niemiecki Sztab Generalny i Bank Rzeszy troszczyli się w tym okresie o bolszewików świadczyć może chociażby treść kilku przykładowych dokumentów przedstawionych poniżej ([13] str. 8) i [17]:

Polecenie Banku Rzeszy z dnia 2 marca 1917 r. do reprezentantów wszystkich niemieckich banków w Szwecji:

„Podajemy niniejszym do wiadomości, że drogą przez Finlandię przyjdą żądania pieniędzy na cele propagandy pokojowej w Rosji. Wyjdą one od osób następujących: Lenin, Zinowiew, Kamieniew, Trocki, Sumenson, Kozłowski, Kołłontaj i Merkalin, dla których otwarto rachunki z naszym poleceniem nr 275, w agencjach prywatnych przedsiębiorstw niemieckich w Szwecji, Norwegii i Szwajcarii. Wszystkie te żądania powinny mieć jeden z następujących podpisów: Distrachu lub Milkenberg. Żądanie zaopatrzone jednym z tych podpisów, winno być spełnione bez zwłoki.

Niemieckie Biuro Wywiadowcze
w sprawie składu Komitetu Wykonawczego Sowietów: 12 stycznia 1918 r.

Do Komisarza Spraw Zagranicznych

Na polecenie miejscowego oddziału Niemieckiego Sztabu Generalnego, oddział wykonawczy podał nazwiska i charakterystyki głównych kandydatów do ponownego wyboru na członków do Centralnego Komitetu Wykonawczego. Sztab Generalny poleca nam domagać się ponownego wyboru następujących osób: Trocki, Lenin, Zinowiew, Kamieniew, Joffe, Swierdłow, Łunaczarski, Kołłontaj, Fabricius, Martow, Stiekłow, Goldman, Frunze, Lander, Milk, Preobrażeński, Sollers, Studer, Goldberg, Afanasow, Wołodarski, Raskolnikow, Stuchka, Peters i Neubut. Proszę poinformować przewodniczącego Rady, o życzeniu Sztabu Generalnego.

Naczelnik Biura: Agasfer (pseudonim mjr Luberta) Adiutant: Heinrich.

Bank Rzeszy nr 2 (bardzo poufne!)
8 stycznia 1918 r.
Do Komisarza Ludowego Spraw Zagranicznych

Otrzymałem dzisiaj wiadomość ze Sztokholmu, że przesłano 50 milionów rubli w złocie do dyspozycji przedstawicieli Komisarzy Ludowych. Kredytu tego udzielono rządowi rosyjskiemu w tym celu, by pokryć koszty utrzymania Czerwonych Gwardii i agitatorów w kraju. Rząd cesarski uważa za rzecz odpowiednią przypomnienie Radzie Komisarzy Ludowych, konieczność wzmożenia jej propagandy w kraju, gdyż wrogie dla obecnego rządu stanowisko w południowej Rosji i Syberii, niepokoi rząd cesarski. Jest bardzo ważnym, by wszędzie wysyłać doświadczonych ludzi w celu umocnienia jednolitego rządu.
Przedstawiciel Banku Rzeszy: G. von Schanz

Prawdziwy przebieg „Wielkiej Socjalistycznej Rewolucji Październikowej” ?

Nie wiemy dokładnie, kiedy Lenin przekradł się do Piotrogrodu, chyba gdzieś w pierwszej połowie października. Żył nadal w ukryciu, w dzielnicy Wyborskiej. Ujawnił się na dwa dni przed przewrotem. „Sytuacja jest jasna: albo dyktatura Korniłowa, albo dyktatura proletariatu i najuboższych warstw chłopstwa” – dowodził gniewnie 26 października na zebraniu KC, zrywając ze złości z głowy maskującą go perukę.

Tymczasem Bolszewicy pod hasłem obrony demokracji, na pozór pragnąc chronić rząd, w oparciu o wspomnianych osobników uzupełnionych o przedstawicieli także innych mniejszości narodowych, zwolnionych jeńców niemieckich, najbardziej zdemoralizowanych żołnierzy i marynarzy oraz pospolitych przestępców utworzyli Gwardię Czerwoną. Owe zbroje formacje od początku swego istnienia stosując bandycki proceder dawały się mocno we znaki rosyjskiej ludności stolicy , bezkarnie rabując, gwałcąc i mordując w dzień i w nocy. [16]

Ówczesne nastroje w Piotrogrodzie były skrajnie rozgorączkowane dzięki bolszewickiej spreparowanej przez Trockiego bandyckiej retoryce: „Masz, burżuju, dwa płaszcze? Oddaj jeden marznącemu na froncie żołnierzowi! Masz ciepłe buty? Siedź w domu, twoich butów potrzebuje robotnik. ”

Straszliwa bieda, listopadowy chłód i głód sprawiały, że słuchające go zahipnotyzowane tłumy podnosiły w ekstazie ręce do góry i przysięgały bronić sprawy robotników i chłopów.” Tak rodziła się „proletariacka sprawiedliwość” niszcząca narodową solidarność Rosjan wobec nowych uzurpatorów: zabrać bez odszkodowania tym, którzy mają, pod pretekstem, aby rzekomo potem oddać tym, którzy tego nie mają.

W tych dniach ogłoszono zwołanie II Zjazdu Rad, ale Lenina już nie interesowało, czy bolszewicy będą mieć na tym zjeździe przewagę. „Trzeba zagarnąć władzę” – powtarzał- „a o zjeździe pogadamy potem” – cytuje jego słowa Pipes. Wielu nadal było przeciw puczowi: Mojsiej Uricki twierdził, że 40 tys. karabinów w rękach Czerwonej Gwardii nie wystarczy. Nadal przeciwni rewolcie byli też Kamieniew i Zinowjew.

Taktyka Lenina polegała na sprowokowaniu rządu, oskarżeniu go o wywołanie ruchu mas i tym wiarygodniejszego przejęcia władzy. I to mu się udało głównie dzięki niezwykle pasywnej, iście kolaboracyjnej wobec bolszewików postawie premiera rządu tymczasowego Adlera-Kierenskiego.

Rosyjski Rząd Tymczasowy jako wspólnik bolszewików

Na początku marca 1917 roku rosyjski Rząd Tymczasowy Kiereńskiego – Adlera kazał zwolnić z internowania na Syberii, Stalina i Kamieniewa-Rosenfelda. Przybyli oni do Petersburga 12 marca , Lenin – 3 kwietnia ze Szwajcarii przez Niemcy, zaś Trocki z uwagi na czasowe internowanie w kanadyjskim Halifax, na początku maja ([3] str. 96). Nie było to przypadkowe, gdyż jedną z pierwszych decyzji Rządu Tymczasowego było zezwolenie na powrót z zesłania wszystkich więźniów politycznych z Syberii i wygnańców z zagranicy.

To z pozoru dziwne działanie rządu Kiereńskiego – Adlera wynikało najprawdopodobniej z tego, że realizował on jedynie powierzone mu wcześniej zadanie, polegające na doprowadzeniu Rosji do stanu rewolucyjnego wrzenia. Wedle opinii Grigorija Aronsona rewolucja lutowa w Rosji była bowiem dziełem rosyjskich lóż masońskich afiliowanych do „Wielkiego Wschodu Francji”, co po latach potwierdził również sam Kiereński. Co więcej zdaniem Aronsona wszyscy członkowie Rządu Tymczasowego byli masonami ([9] str. 6).

W wyniku tej tragicznej w skutkach dla Rosji decyzji, z Syberii sprowadzono 80 000 ludzi, zaś ze Szwajcarii, Francji, Skandynawii, USA, Argentyny i innych krajów dalsze 10 000. W sumie w okresie od kwietnia do lipca 1917 r. przybyło do Rosji, głównie Piotrogrodu 90 000 bolszewickich bojówkarzy i najemników.

Jak pisze Frank L. Britton ([8] str. 43): „Te 90 000 uchodźców stanowiło serce zbliżającej się bolszewickiej rewolucji. Prawie wszyscy byli zawodowymi rewolucjonistami i z nielicznymi wyjątkami byli również Żydami. Stalin Swierdłow i Zinowiew byli między zesłańcami z Syberii, Lenin, Martow, Radek i Kamieniew powrócili ze Szwajcarii. Trocki powrócił z setką swoich żydowskich współbraci z East Side’u w Nowym Jorku.”

Wszyscy oni byli przyszłą kadrą drugiej rewolucji, a raczej nazywając rzecz po imieniu – agenturalnego przewrotu.

Tak więc dzięki różnym zakulisowym działaniom, niemal w jednym czasie różne grupy zawodowych najemników- rewolucjonistów zostały przerzucone do Petersburga celem rozpoczęcia i pokierowania przebiegiem wcześniej zaplanowanej, (jak się okaże, nie tylko) przez Niemiecki Sztab Generalny rewolucji. [17]

Także przebieg dalszych wydarzeń roku 1917 wskazuje na w najlepszym wypadku skandaliczną, o ile nawet nie celową „nieudolność” Kiereńskiego- Adlera i jego ludzi.
I tak np. Premier rządu rosyjskiego Adler vel Kierenski 18 września skasował Departament Kontrwywiadu Politycznego, co odcięło funkcjonariuszy jego rządu skutecznie od wiedzy o planach bolszewików [16].

Z kolei, kiedy w lipcu 1917, po nieudanej próbie przewrotu w stolicy, stłumionej przez Kozaków, wyszły na jaw pierwsze świadectwa współpracy Lenina i jego towarzyszy z nieprzyjacielem, pozwolono zbiec Leninowi, a z resztą bolszewickiego KC cackano się jak z królewiczami. A przecież, w czasie wojny za współdziałanie z wrogiem nawet w najbardziej cywilizowanych krajach jest tylko jedna kara – kara śmierci! [16].

W rzeczywistości pucz zaczął się pięć dni wcześniej niż zmitologizowany później szturm 6 listopada na Pałac Zimowy i przybrał rzeczywiście charakter zorganizowanego zbrojnego dywersyjnego działania. Najpierw czerwonogwardyjscy najemnicy poprzecinali łącza telegraficzne i telefoniczne rządu ze sztabem wojskowym. Następnie utworzony Komitet Wojskowo-Rewolucyjny, zdominowany przez Żydów-bolszewików, przejmował i podporządkował sobie bez oporu wszelkie instytucje rządowe i budynki.

Bolszewickie oddziały zajmowały strategiczne punkty bez jednego wystrzału. Nie było to trudne: Z owych dalszych jakby celowych „zaniedbań” rządu Adlera – Kiereńskiego można by utkać cały dywan nonsensów. Ośrodki władzy nie miały nawet ochrony i straży: do Sztabu Armii w Pałacu Inżynierskim bolszewicy po prostu weszli i zajęli miejsca, natomiast ci, co siedzieli, wstali i wyszli – jak pisze Pipes: Sztab nie miał nawet warty, z ulicy wchodził kto chciał.

Rozpuszczonych przez Rząd Tymczasowy 15 tys. Wojskowych rosyjskiego garnizonu w Piotrogrodzie pozostawało bez żadnego przydziału, nie zdając sobie nawet sprawy z tego, co się dzieje, a siły młodzieży junkierskiej i żołnierek z kobiecego batalionu chroniące siedzibę rządu w Pałacu Zimowym, były dalece niewystarczające. Dla jego ochrony nie ściągnięto nawet ówczesnej wuderwaffe-karabinów maszynowych.[20]

Skutkiem tych dziwacznych „zaniedbań” Adlera – Kiereńskiego, w czasie dokonywanego zamachu stanu naprzeciw kilkutysięcznej grupie marynarzy kronsztadzkich i czerwonogwardzistów do obrony siedziby rządu – Pałacu Zimowego – stanęła jedynie 140-osobowa grupa ochotniczek Batalionu kobiecego, oraz junkrów (kilkunastoletnich elewów).[20]

Zresztą, tak też się jakoś dziwnie złożyło, że w przeddzień tzw. szturmu na Pałac Zimowy Adler vel Kiereński po prostu opuścił swój rząd i czmychnął samochodem wypożyczonym z ambasady amerykańskiej!

Słynny według już później spreparowanej żydobolszewickiej legendy szturm z 6 na 7 listopada 1917 r. na Pałac Zimowy został okrzyczany datą rozpoczęcia „Wielkiej Socjalistycznej Rewolucji Październikowej”.

W dniu 6 listopada w rękach rządu pozostał już tylko Pałac Zimowy. Tego dnia usiłowało zdobyć 5000 czerwonogwardzistów i marynarzy kronsztadzkich. Szturm od razu się załamał, gdy wreszcie napotkali jakikolwiek zorganizowany zbrojny opór natrafiając na karabinowy ostrzał junkrów i żołnierek Kobiecego batalionu.

O 18.30 Komitet Wojskowo-Rewolucyjny dał więc rządowi ultimatum: albo Pałac Zimowy zostanie ostrzelany przez krążownik „Aurora” i z Twierdzy Pietropawłowskiej, albo się podda. Nie wszyscy ministrowie nie chcieli się poddać: póki co spodziewali się odsieczy Kozaków i Kiereńskiego. Zapadał zmrok, ale odsiecz dla rządu nadal nie nadciągała. Przekupieni niemieckim złotem Kozacy odeszli spod Carskiego Sioła, a Kiereński wcześniej zdezerterował uchodząc z Piotrogrodu.

W całej bezkresnej niemal Rosji tylko 140 –osobowa grupa ochotniczek Batalionu Śmierci z garstką kilkunastoletnich elewów (junkrów) pozostała w obronie Rosyjskiego Rządu. Był to dywersyjny „wyczyn” administracji Kiereńskiego z jaką skalą rozkładu państwa może się jedynie równać jedynie działalność PO-jebańców bandy ryżawego folksdojcza w Polsce blisko sto lat później!

I finalnie obyło się nawet bez szturmu na Pałac Zimowy, wbrew temu jak to przedstawia dotąd żydolewacka propaganda bazująca na filmie Sergiusza Eisensteina. Przy drugiej próbie przejęcia siedziby rządu, bez nadejścia obiecanej pomocy już mało kto z obrończyń i małoletnich obrońców strzelał. „Aurora”, będąca w 1917 r jedynie okrętem pomocniczym floty wojennej Rosji nie miała nawet ostrej amunicji. Oddała jednak salwę na postrach ślepymi nabojami.

Tuż po północy 7 listopada po krótkiej i bezładnej strzelaninie między nielicznymi obrońcami a oblegającymi, ci drudzy nie napotykając już zorganizowanego oporu wkroczyli do Pałacu zimowego. Czerwonogwardziści i marynarze po prostu wchodzili oknami i przez otwarte drzwi. Doszło do czerwonogwardyjskich gwałtów i mordów kobiet obrończyń [20] .

Dowodzący akcją opanowania siedziby rządu tow. Antonow – Owsiejenko wszedł sam, z rewolwerem w kaburze do pokoju, w którym obradował rząd i zawołał: „Towarzysze! Nie obawiajcie się! Nasi i wasi już się dogadali”.

Przejmujący władzę i oddający ją, Żydzi byli sami między sobą. Odtąd też niezależnie od wszelkich odwilży i pierestrojek władza nad Rosją pozostaje niezmiennie w ICH rękach! Przedstawiciele z innych, nie żydowskich partii, czyli tych nie mających w nazwie socjaldemokracji bądź socjalizmu zostali usunięci z Rządu Tymczasowego już w maju 1917.

Ministrowie obalonego przewrotem rządu Adlera-Kiereńskiego, odprowadzeni do Twierdzy Pietropawłowskiej przez zdyscyplinowany batalion szturmowy Finów na żołdzie niemieckim, zostali zwolnieni po tygodniu, a potem przez kolejne długie lata sprawowali zaszczytne i dobrze płatne stanowiska państwowe w Moskwie i Leningradzie.[16]

Cena przewrotu październikowego była niewygórowana: 5 zabitych i kilku rannych. Lenin powie niebawem, że rozpoczęcie rewolucji światowej znaczyło tyle, co podnieść piórko. Straszliwe było to piórko. Skutkiem puczu przypominającego farsę, Rosja, a za nią i inne narody i państwa znalazły się w najbardziej dotąd zbrodniczym uścisku totalitarnego systemu.

Terror wielkiej rewolucji (anty)francuskiej miał być niczym w porównaniu z tym, co miano zgotować słowiańskim „podludziom”, aby ich zmusić do katorżniczego wysiłku w celu dostarczenia środków do wywołania rewolucji światowej. Jak mawiał Trocki: „Niech zginie nawet 3/4 ludności Rosji, jeśli za tę cenę uda się wywołać rewolucję światową. Ja jestem bolszewikiem i dlatego pluję na Rosję!

Tak jak sam przewrót tak i władzę komunistyczną w Rosji po jego przeprowadzeniu całkowicie zdominowali Żydzi: szefostwo policji politycznej tzw. CzeKi objął udający polskiego szlachcica Żyd Selman Rufin vel Feliks Dzierżyński, polityką wewnętrzną w bolszewickim państwie zajął się Jankiel-Swierdlow, armią Bronstein Trocki, wymiarem „sprawiedliwości” Steinberg, ideologię i propgandę reprezentował Goldenbach-Riazanow, a walką z religią kierował Gubelman – Jaroslawski.

Po przejęciu władzy przez Bolszewików w Piotrogrodzie , z wielkim pospiechem do Brześcia Litewskiego udali się Żydzi: Trocki, Joffe, Karakhain i Rosenfeld -Kamieniew, aby wywiązać się z uprzednio podjętych wobec niemieckiego sponsora zobowiązań. W imieniu Rosji podpisali 3 marca pokój z Niemcami[18]

Na mocy ustaleń tego traktatu pokojowego Żydzi ci oddali Niemcom we władanie wszystkie obszary na zachód od etnicznej granicy Rosji właściwej: Finlandię, Łotwę, Estonię ,Litwę Białoruś, Ukrainę, dawnego Królestwa Polskiego. Odtąd utworzona z czerwonogwardzistów Armia Czerwona i CzeKa mogły przystąpić do zbrodniczej pacyfikacji pozostałych obszarów etnicznej Rosji. Niemcy zaś mogli przerzucić swoje 50 dywizji z frontu wschodniego na zachodni, dla ostatecznej rozprawy z pozostałymi państwami Ententy i Stanami Zjednoczonymi

Jednak jak się okazuje banki znajdujące się na terenie Niemiec stanowiły tylko jedno ze źródeł potężnych zasobów gotówki przekazywanej przez międzynarodową finansjerę na rzecz przeprowadzenia żydobolszewickiego przewrotu w Rosji .

Część II

Prawdziwi organizatorzy tzw. „Wielkiej Socjalistycznej Rewolucji Październikowej” – główni planiści i sponsorzy przewrotu bolszewickiego

Problem finansowania różnych nowożytnych „rewolucji” i „demokracji” jest rzeczą dość ciekawą i w przypadku powodzenia takiej akcji, ujawnia się tą czy inną drogą dopiero po pewnym dłuższym czasie. W momencie, kiedy to się dzieje, objęte jest ścisłą tajemnicą i dezinformacją. I też ma się sprawa z ową „Rewolucją Październikową”.

I tak np. wg nadal funkcjonującej lewackiej propagandy: w 1917 roku w Rosji miały miejsce dwie rewolucje. Jedna lutowa, kiedy to siły demokratyczne odsunęły od władzy cara i utworzyły Rząd Tymczasowy i druga rewolucja bolszewicka w październiku 1917 roku. Owa lewako-internacjonalna propaganda przedstawia „rewolucję październikową” 1917 roku wyłącznie jako wynik oddolnego, zbiorowego wysiłku proletariatu, uciskanego i wyzyskiwanego przez klasy rządzące. Wszystko to miało się dziać w sposób spontaniczny, jedynie dzięki entuzjazmowi i zaangażowaniu „klas pracujących” oraz talentowi takich „wodzów” jak Lenin-Uljanow czy Trocki-Bronstein.

Sama też „rewolucja październikowa” określana jest często mianem „rosyjskiej” dla podkreślenia tego, iż rzekomo była ona dziełem Rosjan, czy też wręcz „prostym wynikiem całej historii Rosji”. Jak się jednak okazuje w świetle zebranych przez kolejne dziesięciolecia faktów Wielka Rosyjska Rewolucja Październikowa, nie była ani Wielką {co ukazano w poprzedniej części}, ani „rosyjską”, ani też „proletariacką”, ani nawet październikową, ale całkowicie zagraniczną dywersją! [17]

Faktycznie ów listopadowy przewrót bolszewicki, o czym już wspomniano był dywersyjną akcją bezpośrednio przeprowadzoną przez niemiecki wywiad w oparciu o żydowskich dywersantów i sfinansowany z niemieckich funduszy. Niemieckiemu dowództwu wojskowemu zależało, żeby przez ową „rosyjską rewolucję” złamać rosyjską armię, a siły własnej uwikłanej dotąd wojną z Rosją armii wschodniej, móc przerzucić do Francji, z jej wsparciem pobić Aliantów i zakończyć wojnę światową zwycięstwem Niemiec. To za sprawą ich działań i zaangażowanych niemieckich środków Lenin i Trocki ze swymi najemnikami mogli dotrzeć do Piotrogrodu. [19]… legalnie m.in przez terytorium cesarskich Niemiec!

Przy braku społecznego poparcia, w tym także większości tzw. „proletariatu”, a mając poparcie jedynie wśród rosyjskich dezerterów i kryminalistów, finansowanie przewrotu i utrzymania tak przejętej władzy przez rosyjskojęzycznych Żydów wymagało ogromnych sum. Jednak 11 listopada 1918 r dotychczasowy organizator i sponsor przewrotu Niemcy podpisały zawieszenie broni przegrywając wojnę. Wraz z tym skończyło się przynajmniej czasowo, niemieckie finansowanie bolszewików.

Skąd więc Lenin i jego terrorystyczna banda miała dalsze fundusze zapewniające jej przetrwanie już po wypadnięciu Niemiec z rozgrywki o władzę nad Rosją? Otóż okazuje się ze Lenin i Trocki byli finansowani nie tylko przez wielki kapitał niemiecki, ale co może być zaskakujące przede wszystkim przez wielki kapitał amerykański, a ściślej przez związane z FED (Bank Rezerw Federalnych) żydowskie korporacje finansowe z USA! [19]

Wall Street i rewolucja bolszewicka w Rosji

Faktycznym celem tej tzw. „rewolucji” ,a nazywając po imieniu przewrotu bolszewickiego ,nie była wcale poprawa bytu narodów Rosji, a wręcz przeciwnie ich destrukcja i ograbienie, zaś przebieg tej rewolucji był stale kontrolowany i finansowany z zewnątrz. Owszem, jej przywódcy zawodowi najemnicy-rewolucjoniści przeważnie Żydzi , wykorzystali niezadowolenie i ciężkie położenie społeczeństwa rosyjskiego będące w duże mierze wynikiem wojny, ale uczynili oni to nie dla realizacji deklarowanych w swej propagandzie celów (kłamstwo ideologii komunizmu i całego światowego lewactwa ), ale wyłącznie na rzecz przechwycenia całości władzy nad Rosją, jej zasobami oraz bogactwami jej ludności na rzecz interesu ściśle określonej etnicznej mniejszości, której przedstawiciele nie tylko dokonali, ale i sfinansowali nie tylko cały przewrót, lecz także wielopokoleniowe utrwalenie jego skutków.[17] Ale po kolei…

Bank Rezerw Federalnych i Rada Stosunków Zagranicznych

Złożona z masonów Izba Rothschilda postanowiła podzielić Stany Zjednoczone na dwa obozy jednakowo silne, które walcząc ze sobą wejdą w finansową zależność od owych międzynarodowych bankierów. To amerykańska żydomasoneria zakulisowymi działaniami doprowadziła Stany Zjednoczone do Wojny Secesyjnej. Nasłani przez Rothschilda emisariusze, działając w obu zwalczających się obozach, stworzyli tak silne antagonizmy, iż nie mogło już obyć się bez wojny.

Północ była finansowana wysokooprocentowanymi kredytami przez Rothschildów za pośrednictwem ich agenta Augusta Belmota, a Południe w ten sam sposób finansowo wspierali spokrewnieni z Rothschildami Erlangowie. A chodziło w tym o to, co swego czasu, Meyer Amschel Rothschild miał powiedzieć do braci masonów: „Dajcie mi możność emitowania i kontrolowania pieniędzy poszczególnych państw, to nie będę dbało to, kto ustanawia prawa”. Jego następcy musieli te słowa nie tylko dobrze zapamiętać ,ale wcielić w życie!

Toteż gdy wkrótce po zakończeniu Wojny Secesyjnej, do Nowego Jorku przybył syn rabina z Frankfurtu Jakub H. Schiff, Rothschild polecił mu przejąć kontrolę nad zadłużonym wobec NICH wskutek wojny domowej amerykańskim systemem pieniężnym. Miał on lokować swoich ludzi w rządzie federalnym i w rządach stanowych, organizować zwalczający chrześcijaństwo ruch ateistyczny, a przede wszystkim antagonizować obywateli, szczególnie białych i czarnych. Jakub H. Schiff ożenił się z córką Loeba – Teresą – przez co stał się współpartnerem spółki bankierskiej Kuhn, Loeb & Co. Kuhn i Loeb byli emigrantami z żydowskich gett w Niemczech. Do USA przybyli w połowie lat czterdziestych dziewiętnastego stulecia. Natomiast w 1902 roku do USA przybyli Paweł i Felix Warburgowie.

Ich brat Max Warburg pozostał we Frankfurcie, aby nie tylko zarządzać rodzinnym bankiem ale i kierować tajną niemiecką policją. To on jest głównym ogniwem łączącym finansjerę Wall Street z wywiadem niemieckim, a wreszcie z Parvusem i z Trockim w organizacji przewrotu bolszewickiego.

Paweł Warburg ożenił sie z córką Salomona Loeba – Niną, a Felix wybrał sobie za żonę córkę Jakuba H. Schiffa – Fredę. Dzięki tym małżeństwom i pieniądzom Rothschilda spółka Kuhn, Loeb & Co. stała się dominująca w całym państwie i poczęła w sposób nieformalny ,ale kluczowy wpływać na politykę Stanów Zjednoczonych, a tym samym i losy świata.[18]

Działając wg wytycznych M.A. Rothschilda Jeszcze przed Wielką Wojną, o której planowanym wybuchu wiedziała w 1913 r. jedynie masoneria, w tymże roku kongresman Aldreich, wniósł do kongresu Stanów Zjednoczonych projekt aktu rezerwy federalnej – jak to się nazywał projekt zawładnięcia walutą państwową USA przez żydowskie korporacje finansowe. Akt ten stworzył nowy, będący własnością prywatną bank centralny, przyznając mu zupełną kontrolę stopy procentowej rozmiaru narodowej podaży pieniądza, wyłączną licencję – w dosłownym sensie na druk pieniędzy. Czyli oddał system pieniężny Stanów Zjednoczonych w ręce prywatnych bankierów.

Kim byli ci bankierzy? Wszyscy beż wyjątku to Żydzi: Jackob Schiff, Kuhn, Loeb, Paul Warburg, czyli ten amerykański Warburg, Max Warburg – szef niemieckiej tajnej policji, współpracuje z bankami amerykańskimi, Feliks Warburg, to jest ten z Wlk. Brytanii, John David Rockeffeler, to są główni twórcy Biura Rezerw Federalnych. Biuro Rezerw Federalnych (FED) staje się drugim rządem Stanów.

FED oraz również świeżo powołana Rada Stosunków Zagranicznych odtąd stanowią dwa skrzydła faktycznej władzy w USA która obsadza około 80-ciu najważniejszych stanowisk, łącznie z prezydentem w Stanach, a które są do dzisiaj i faktycznie aspirują do funkcji rządu światowego i stworzenia nazistowsko-żydowskiego Nowego Porządku Świata (NWO-New World Order).

„Doszliśmy do jednego z najgorzej sprawowanych i jednego z najpełniej kontrolowanych rządów w cywilizowanym świecie. Już nie rządu dobrej opinii, już nie rządu głosu większości, lecz rządu opinii i przemocy małej grupki bardziej wpływowych ludzi” – skomentował ową działalność FED oraz Rady Stosunków Zagranicznych – prezydent Stanów Zjednoczonych, Wilson który spostrzegł, co się dzieje, ale przez przekupionych senatorów został pozbawiony już prawnych środków, żeby temu przeciwdziałać.

Jak prawidłowo określił ten stan władzy, polityk amerykański oraz jeden z wielkich bankierów Luis Mc-Quaden: „Przyjęcie aktu rezerwy federalnej stworzyło superpaństwo, rządzone przez międzynarodowych bankierów, międzynarodowych przemysłowców, działających razem w celu zniewolenia świata dla własnej przyjemności.”

Amerykanie więc zauważyli, co się dzieje, ale nie mogli już wycofać się z tego legalnie, bez przeprowadzenia własnej rewolucji. Ale i na nią wreszcie w USA – bo musi – czas przyjdzie!

I właśnie owo Biuro Rezerw Federalnych [FED] będzie sponsorem i w całości sfinansuje działalność wywrotową grup najemników Trockiego i Lenina oraz utrwalenie reżimu bolszewickiego na obszarach dawnej Rosji , już po przegraniu I Wojny Światowej przez Niemcy. [19]

Interbankierzy przygotowują „rewolucję” w Rosji.

Bez FED wywrotowa grupa Parvusa, Trockiego i Lenina w ogóle byłaby nic nie znaczącą i ostatecznie spacyfikowana przez Rosjan gdyby nie uzyskała poparcia owego wielkiego kapitału niemiecko-amerykańsko-żydowskich banków, który miał swe ścisłe powiązania z Wall Street.

W sierpniu 1914 roku znany zawodowy rewolucjonista i jednocześnie członek loży masońskiej Wielki Wschód, Leiva Brontstein, który występował pod pseudonimem „Leon Trocki” został zaangażowany do tego zadania.

13 stycznia 1917 roku, na pokładzie parowca Monserrat, przypłynął z Berlina wraz ze swoją rodziną do Nowego Jorku. Trocki przebywał w Nowym Jorku przez trzy miesiące – od stycznia do marca 1917 roku W czasie swojego pobytu w Nowym Jorku zajmował wraz z rodziną wspaniały apartament, opłacony na trzy miesiące z góry, z telefonem i lodówką (wtedy niezwykłą rzadkością) i jeździł po mieście limuzyną z własnym szoferem.

I oto w dniu 26 marca 1917 roku Trocki zaopatrzony w amerykański paszport opuścił Nowy Jork na pokładzie statku „Kristianiafjord” wraz z grupą 265 zawodowych rewolucjonistów, z których zdecydowana większość pochodziła z ówczesnej żydowskiej dzielnicy Lower East Side’u w Nowym Jorku ([4] str. 34). Wśród osób towarzyszących Trockiemu w tej podróży byli między innymi amerykański komunista Lincoln Steffens, Leiba Fiszelew i przyjaciel prezydenta Wilsona, Charles R. Crane, który w latach 1890 i 1930 nie mniej niż 23 razy przebywał w Rosji! Według opinii Williama Dodda, byłego ambasadora USA w Niemczech, tenże Crane „zrobił wiele dla rewolucji Kiereńskiego, która utorowała drogę komunizmowi” ([1] str. 26). Jak zauważył Sutton:
>www.kki.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html

Tak więc rewolucja bolszewicka 1917 roku nie była spowodowana spontanicznym wybuchem niezadowolenia „mas”. Została ona zareżyserowana i przeprowadzona według wcześniejszych wytycznych międzynarodowej, głównie amerykańsko-żydowskiej finansjery. Choć z pozoru wyglądało to na paradoks, że w czasie rewolucji bolszewickiej niektórzy z najbogatszych i najbardziej wpływowych ludzi na świecie finansowali ruch występujący otwarcie (przynajmniej oficjalnie) na rzecz likwidacji wielkich fortun osobistych, to jak słusznie zauważył Garry Allen [6] str. 165) [17]:
„Jedynym logicznym krokiem jest uznać, że jeżeli żydowscy bankierzy finansowali komunizm, nie bojąc się go, to musiało tak być dlatego, że go w kontrolowali.” Czyż może jeszcze być inne sensowne wyjaśnienie? ” Patrząc logicznie na ową „rewolucyjną” dobroczynność interlichwiarzy, lub jak kto woli ówczesnych „globalistów” ,oczywiście nie!

Cześć III

Utrwalenie reżimu bolszewickiego i hiper-grabież byłego imperium rosyjskiego przez inter-finansjerę z Wall Street.
Rewolucja Październikowa
Fizyczna eliminacja gospodarczego konkurenta

Dlaczego największe korporacje finansowe z USA miałaby wspierać przewrót bolszewicki i utrwalanie zbrodniczego systemu bolszewizm w Rosji? Pierwszy i oczywisty powód, to sprawa osłabienia czy wręcz pozbawienia konkurencyjności gospodarczej wolnorynkowej Rosji wobec Stanów Zjednoczonych.

W 1913 r. przed wybuchem wojny gospodarka rosyjska była jedną z najszybciej rozwijających się na świecie. W przededniu puczu Lenina Rosja się demokratyzowała, a postępująca już na jej obszarze ewolucja kapitalistyczna powoli przemieniłaby ten wielki kraj w demokratyczne mocarstwo wolonorynkowe i to bez niebotycznej ilości sowieckich ofiar okresu 1917-2014. A dzięki przewrotowi bandy Lenina do tego właśnie nie doszło!

Oto fragment wywiadu na ten temat udzielony przez znawcę zagadnienia Antony C. Suttona nagrany latem 1980 roku [21].

Dlaczego amerykańscy kapitaliści, amerykańska finansjera miałaby wspierać bolszewizm?
AS – „Jedyna odpowiedź na to pytanie, które nurtowało mnie latami, bo przecież jesteśmy w opozycji, to to, że Stany nie chciały drugich Stanów na świecie. Proszę spojrzeć na Rosję, która jest dwa razy taka jak Stany i teraz miała by być konkurencją dla Stanów. To czego chciały Stany, lub Wall Street to swoisty rynek reglamentowany. A w socjalizmie właśnie taki funkcjonuje. Moje wczesne badania na ten temat na Uniwersytecie Stanford wykazały, że w systemie socjalistycznym nie ma środków na wytwarzanie nowych technologii. Muszą one być importowane z zachodu. I dlatego sądzę, że głównym celem stojącym za tymi działaniami [ amerykanskiej finansjery] było wspomaganie rozwoju idei marksizmu, oraz innych rodzajów socjalizmu. Dało to bowiem bankierom z Wall Street kontrolę nad rynkiem światowym”.[21]

Ale to tylko część prawdy:

Judekolonizacyjna grabież obszarów Rosji

Powód drugi i najważniejszy dla żydowskich banksterów powiązanych z FED, dla którego dokonali sfinansowania przygotowań przewrotu bolszewickiego i jego utrwalenia, to skrzętnie pomijana sprawa ograbienia i zawłaszczenia przez NICH metodą „upaństwowienia” , czyli ograbienia całości majątku ruchomego i finansowego wszystkich Rosjan i pozostałej ludności, oraz zasobów naturalnych na terenach Rosji i pozostałych, opanowanych najazdem bolszewickim!

To dlatego tzw. ”międzynarodowi” bankierzy utrzymali wysokooprocentowanymi kredytami Rosję w stanie wojny z Niemcami, aby ją osłabić do tego stopnia, by wskutek zaaranżowanej i finansowanej przez NICH „rewolucji”, po zakończeniu wojny ogromny rosyjski rynek wraz z zasobami wpadł w ręce ich intermonopoli. Z tego też powodu popierali oni finansowo wysoko oprocentowanymi pożyczkami obie walczące strony zarówno Rosję jaki i Państwa Centralne. Dlatego także po kapitulacji Niemiec udzieli wręcz niegraniczoną pomoc dla ocalenia władzy reżimu bolszewickiego w Rosji.

Żydowskie „Biuro Sowieckie”

W 1919 r. utworzono okolicach 110 West 40 Street w Nowym Jorku tzw. „Biuro Sowieckie”, pełniące nieformalną funkcję ambasady Rosji Bolszewickiej, głównego przedstawicielstwa handlowego i wywiadowczego na USA. Jednocześnie owe biuro zajmowało się wymianą carskiego złota na amerykańskie dolary, równocześnie ignorując przy tym oficjalne embargo na jakiekolwiek dostawy dla bolszewików.

Jak się okazuje tylko w 1919 r., mimo tego embarga, amerykańskie firmy wysłały bolszewikom uzbrojenie, inne towary i żywność na sumę przekraczającą 25 milionów dolarów ([4] str. 39). Szefem „Biura Sowieckiego” został Ludwig Martens, posiadający obywatelstwo niemieckie, który do tego czasu był także wiceprezesem firmy „Weinberg & Posner” także zlokalizowanej w budynku przy 120 Broadway. Jak stwierdzono w jednym z raportów wywiadu brytyjskiego, fundusze na utrzymanie owego biura pochodziły częściowo od kurierów bolszewickich przewożących z Rosji diamenty w celu ich sprzedaży w USA – takich jak John Reed i Michaił Gruzenberg-Gumberg, a częściowo od nowojorskich firm takich jak choćby „Guaranty Trust Co.” ([1] str. 115).

„Biuro Sowieckie” miało też wsparcie ze strony znanego komunisty Felixa Frankfurtera, będącego asystentem amerykańskiego sekretarza wojny, Bakera. Później Frankfurter został także jednym z sędziów Sądu Najwyższego USA ([1] str. 201). W skład personelu „Biura Sowieckiego” wchodził też kolejny Żyd dr Juliusz Machabeusz, który wraz z rodziną zrobił ogromną fortunę się na lukratywnych kontraktach ze Związkiem Sowieckim ([1] str. 117). Urodził się on w 1874 r. w Rosji, skąd wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Jako wpływowy członek amerykańskiej Socjalistycznej Partii Pracy, której emblematem był robotnik trzymający w dłoni młot, nazwał swojego najstarszego syna Hammer: Armand Hammer.

W dniu 24 stycznia 1923 roku, Juliusz Machabeusz vel Hammer po odsiedzeniu wyroku opuścił więzienie Sing-Sing i udał się wraz z synem Armandem do Związku Sowieckiego, gdzie obaj zaangażowali się w rozbudowę sowieckiego przemysłu. Uzyskane za swe usługi sowieckie ruble, wymieniali na poszukiwane na Zachodzie skóry, futra, kawior oraz na unikalne kolekcje dzieł sztuki i biżuterii.

Jak pisze R.Gładkowski ([4] str. 42): „Dzięki ścisłej współpracy z Kremlem, Hammerowie stali się posiadaczami bezcennych ikon, koron, bereł, w ogóle, biżuterii, czy dzieł sztuki skonfiskowanych, czy jak kto woli – zrabowanych, carskiej rodzinie Romanowych i rosyjskim bojarom. Było tych drogocenności tak dużo, iż Hammerowie mogli otworzyć popularną Galerię Hammera. Z czasem, poprzez tę galerię rząd Związku Sowieckiego pozbywał się wszystkiego, co rzekom „godziło w dobre imię komunizmu”. W liście z dnia 24 maja 1922 roku Lenin nawoływał członków Politbiura do „szczególnie troskliwej opieki nad rozwojem inicjatywy podjętej przez Hammerów, ponieważ dzięki nim bolszewicy będą mogli się wkręcić w kręgi amerykańskiego businessu i wykorzystać ten fakt na wszelkie sposoby”. Jednocześnie Lenin wydał polecenie szefowi utworzonej przez bolszewików zbrodniczej policji politycznej CzeKi podległej podszywającemu się za Polaka, Żydowi Selmanowi Rufinowi. vel Feliks Dzierżynski i wszystkim członkom Politbiura, aby zachowali w ścisłej tajemnicy bolszewickie koneksje z Hammerami. Oznaczało to, iż ci którzy posiedli tę tajemnicę, spoza kręgu członków Politbiura, mieli być bezwzględnie mordowani.”

Oczywiście Hammerowie nie byli jedynymi Żydami i członkami „Biura Sowieckiego” biorącymi udział w tej hipergrabieży. Jak twierdzą niektórzy bezcenną kolekcję znaczków zabitego cara ukradł z pałacu osobiście sam Trocki. Ponoć spoczywa ona dotychczas w sejfach jednego z żydowskich banków w Nowym Jorku. Z kolei najlepszą na świecie kolekcję rosyjskich monet zebraną przez Ks. Georgija Michajłowicza, zrabowano i przewieziono do USA, celem jej rozprzedania bogatym numizmatykom. Zrabowano również znajdujące się w bibliotece w Ermitażu tzw. Kodeks Synajtikus oraz Koran Omara zalany jego własną krwią, które były uważane najcenniejsze książki świata. Kodeks sprzedano oficjalnie Muzeum Brytyjskiemu za 100 000 funtów szterlingów, zaś Koran zniknął bez śladu.

Znanym pośrednikiem w sprzedaży zrabowanych w cerkwiach i u osób prywatnych kosztowności był też niejaki Sol Barnato. Ich ilość była tak duża, że jednostką pomiarową nie był karat, lecz drewniana skrzynka do cygar ([9] str. 15). Przez „Biuro Sowieckie” w Nowym Jorku, w okresie od maja 1919 do stycznia 1920 zawarto dziewięć, transakcji z firmami amerykańskimi a ich przedmiotem była broń, wyposażenie wojskowe, żywność, ubrania, buty itp. W transakcjach tych uczestniczyła też firma „Weinberg & Posner”, której wiceprezesem był Ludwig Matrens – jednocześnie szef „Biura Sowieckiego” . Największym zamówieniem stał się kontrakt o wartości 10 milionów dolarów z firmą „Morris & Co.” ([1] str. 157). Poniżej przedstawiono listę kontraktów zawartych przez „Biuro Sowieckie” z firmami z USA w omawianym okresie .

Kontrakty zawarte w 1919 r. przez „Biuro Sowieckie” w Nowym Jorku z firmami z USA ([1] str. 158).
 Data kontraktu       Firma                 Przedmiot kontraktu Wartość
 10 maja 1919         F. Mayer Boot & Shoe  buty 1 201 250 $
 7 lipca 1919         Milawukee Shaper Co.  urządzenia mechaniczne 45 071 $
 23 lipca 1919        Eline Berlow N.Y.     buty 3 000 000 $
 24 lipca 1919        Fischmann & Co.       ubrania 3 000 000 $
 30 lipca 1919        Kempsmith Mfg. Co.    urządzenia mechaniczne 97 470 $
 sierpień 1919        Steel Sole Shoe & Co. buty 58 750 $
 29 września 1919     Weinberg & Posner     urządzenia mechaniczne 3 000 000 $
 27 października 1919 LeHigh Machine Co.    maszyny drukarskie 4 500 000 $
 22 stycznia 1920     Morris & Co. Chicago  produkty żywnościowe 10 000 000 $

Najpierw jednym z głównych środków płatniczych używanych przez bolszewików było carskie, złoto i diamenty. Począwszy od 1920 r. carskie ruble i sztaby złota były przewożone do Norwegii, gdzie w imieniu bolszewików działał Michaił Gruzenberg-Gumberg oraz do Szwecji gdzie pomocą służył im Olof Aschberg. Ze Skandynawii złoto było przewożone statkami do Niemiec i USA. Dla przykładu można wymienić trzy transporty morskie, które na pokładzie wymienionych jednostek dostarczyły ten cenny kruszec do USA ([1] str. 159):

S.S. Gauthod – 216 skrzyń (ponad 10 ton złota)
S.S. Carl Line – 216 skrzyń (ponad 10 ton złota)
S.S. Ruhlewa – 108 skrzyń (ponad 5 ton złota) [17]

A to był tylko początek lichwiarskiej spłaty nigdy nie chcianej przez ogół Rosjan „pożyczki amerykańskiej” udzielonej przez żydowskie banki bolszewickim hiperterrorystom na rzecz stworzenia największego obozu koncentracyjnego na ziemi – Związku Sowieckiego!

„Rewolucja Październikowa” otwarciem drogi do rabunkowej eksploatacji rosyjskich obszarów

Do momentu przegranej Niemiec w Wojnie światowej w 1918 r. bolszewicy zdołali przejąć kontrolę jedynie nad centralną częścią Rosji. Do utrzymania swojego stanu posiadania potrzebowali oni stałego wsparcia w postaci zagranicznego uzbrojenia, importowanej żywności, zewnętrznej pomocy finansowej i dyplomatycznej, a przede wszystkim zagranicznej wymiany handlowej.

Jak już wspomniano wcześniej pierwszy krokiem dla uzyskania odpowiedniego zagranicznego wsparcia dyplomatycznego i finansowego było założenie „Biura Sowieckiego” w Nowym Jorku. Za tym poszły starania mające na celu umożliwienie transferu funduszy koniecznych do zakupu niezbędnych dóbr, jak również umożliwienie ich wwozu do Rosji. We wszystkich tych działaniach bolszewicy mieli zawsze wparcie ze strony żydowskich finansistów i prawników z Wall Street, dla których otwierały się nowe rynki zbytu i możliwości kolonialnej eksploatacji ogromnych bogactw znajdujących się w Rosji.

Głównym narzędziem ułatwiającym gospodarcze i finansowe wspieranie bolszewików była „American International Corporation” (AIC). „AIC” została założona w 1915 r. w Nowym Jorku w oparciu o kapitały J.P.Morgana, J.A.Stillmana i Rockefellerów, a jej główne biuro mieściło się przy 120 Broadway. Wkrótce „AIC” stała się korporacją o wymiarze międzynarodowym, przejmując wiele innych firm w Stanach Zjednoczonych i za granicą oraz tworząc swoje przedstawicielstwa w Ameryce Południowej, Azji, Australii i Europie.

Warte podkreślenia są też ścisłe powiązania „AIC” z żydo-elitą bankową Wall Street, gdyż wśród jej dyrektorów można znaleźć wielu reprezentantów takich firm i banków jak już wymienione: „National City Bank”, „Kuhn, Loeb & Co.”, „Du Pont” , „Stone & Webster” czy też „Federal Reserve Bank of New York” . Pozycja „AIC” była tak silna, że już w styczniu 1918 r. (zaledwie dwa miesiące po wybuchu rewolucji) ówczesny Sekretarz Stanu USA, Robert Lansing, konsultował z AIC na temat polityki jaka powinna być prowadzona przez rząd USA w stosunku reżimu sowieckiego ([1] str. 132).

Grupa żydowskich przemysłowców z okolic 120 Broadway, przy głównym udziale firm: „Guggenheim Brothers”, „Sinclair Gulf. Corp.” i „J.G.White Engineering Corp.” , założyła też „Amerykańsko-Rosyjski Syndykat Przemysłowy” ([1] str. 136). W celu koordynacji działań mających na celu przejęcie kontroli nad bogactwami Rosji, w dniu 1 maja 1918 r. inter-finansjera z Wall Street zainspirowała utworzenie „Amerykańskiego Komitetu Pomocy i Współpracy z Rosją Sowiecką„, stanowiącego kolejne źródło nacisków na amerykańską politykę zagraniczną. Wkrótce po swoim powstaniu, komitet ten zwrócił się do Departamentu Stanu USA, o utworzenie w jego łonie „wydziału rosyjskiego”, co miało pomóc w nawiązaniu oficjalnych stosunków z Sowietami. Ponadto T.L.Chadbourme, C.M.Woolley i J.F.Dulles przedłożyli Departamentowi Stanu specjalne memorandum, wskazujące na konieczność „zorganizowania bliższych i bardziej przyjacielskich stosunków handlowych pomiędzy USA i Rosją”. ([1] str. 156). Uzasadniano taką konieczność między innymi rzekomym „zagrożeniem ze strony Niemiec” , argumentując tym, że przy braku aktywnych działań ze strony firm amerykańskich, stworzy się możliwość eksploatacji gospodarczej Rosji właśnie przez Niemcy.

Urabiano przy tym opinię publiczną, rozpowszechniając w prasie różne kłamliwe statystyki mówiące na przykład o tym, że „sowiecki rząd jest reprezentowany przez 90 % społeczeństwa rosyjskiego, a pozostałe 10 % to przedstawiciele byłych klas rządzących i posiadających”. Powyższe działania przyniosły w końcu efekt i w krytycznym dla bolszewików momencie o zachowanie władzy nad Rosją nadszedł dla nich strumień „amerykańskiej” pomocy.

W związku z ową wysokooprocentowaną „amerykańską” pomocą, rząd W. Wilsona zagwarantował firmie Kuhn, Loeb & Co, że nie nałoży ograniczeń na przywóz złota z Rosji bolszewickiej. Zatem, sowieccy komisarze ludowi, jak powiedzmy prof. Łomonosow, przywozili do USA carskie złoto statkami. Jeden kurs zawierał średnio dwieście skrzyń złota, po trzy pudy każda, co dawało około sześćdziesięciu ton złota. Szwedzka mennica przetapiała złoto byłej carskiej Rosji i stemplowała je własnymi pieczęciami. Dzięki temu Olof Aschberg mógł zaoferować „nieograniczone ilości rosyjskiego złota”.[20]

Organizowaniem tych przewozów zajmował się między innymi Robert Dollar – żydowski magnat czarterów morskich z San Francisco, będący jednocześnie jednym z dyrektorów „AIC” , jak również firma „Guaranty Trust Co.” Morgana. W połowie lat 1920-tych każdy z transportów trafiających do „Guranty Trust Co.” zawierał przeciętnie 540 skrzyń , co dawało ponad 20 ton złota o wartości około 15 milionów dolarów. W przypadku zaś wysyłek organizowanych przez Roberta Dollara i Olofa Aschberga wartość przewożonego jednorazowo złota osiągała nawet 20 milionów dolarów ([1] str. 165).

Tak więc w aspekcie czysto handlowym, rewolucja bolszewicka w Rosji okazała się być dla interbankierów świetnym interesem. Z nawiązką odzyskali oni swoje pieniądze włożone w to przedsięwzięcie, a ogromne zasoby naturalne Rosji stwarzały dodatkowe możliwości wzbogacenia się. Według rosyjskiego generała A.Gulewicza ([6] str. 165): „bolszewicy po zwycięstwie przelali pomiędzy rokiem 1918 a 1922 około 600 milionów rubli w złocie na rzecz Kuhn, Loeb & Co. ” [17]

Oczywiście wszystko to działo się kosztem ogromnych wyrzeczeń i ofiar ponoszonych przez społeczeństwo zniewolonej w okowach bolszewizmu Rosji. Brakowało odzieży i produktów żywnościowych, do roku 1920 produkcja przemysłowa spadła do 13% wielkości z roku 1913, a ówczesny wskaźnik cen w Rosji wzrósł ponad 16 000 razy pomiędzy latami 1917 i 1920. Plony zbóż spadły z 74 milionów ton w 1916 r. do 30 milionów ton w 1920 r ([6] str. 165). Wedle niektórych szacunków w latach 1920-21 tylko na skutek głodu zmarło 5 milionów ludzi.

Pod przewodnictwem Lenina (Haima Goldmana) ograbiając cały kraj i społeczeństwo sowiecka żydokomuna wprowadziła duchowy i materialny kanibalizm. W ciągu pięciu lat walki ze stawiającymi mniej lub bardzie zorganizowany opór narodami Rosji, bolszewickiej tyranii uda się pochłonąć prawie całe, niewyobrażalnie wielkie terytorium dawnego Cesarstwa Rosyjskiego dzięki „żydowskim mózgom FED, żydowskim najemnym dywersantom – tzw. rewolucjonistom, łotewskim i chińskim bagnetom oraz ogłupionym bolszewicką propagandą rosyjskim idiotom”. Obszary Rosji totalnie zniewolono kłamliwą żydobolszewicką propagandą, głodem, odgórnie wdrażaną rozwiązłością, bestialskim ludobójstwem i terrorem wobec ogółu ludności bez jakichkolwiek ograniczeń. Olbrzymi dotąd rosyjski rynek przekształcono w jednolity obszar ultrakolonialny.

W styczniu 1918 roku Lenin przyrzekł swym sponsorom inter-bankierom oczyścić ziemie rosyjską „z wszelkiej maści szkodliwych insektów” czyli rodzimej inteligencji oraz zaprowadzenie nowych zasad ustrojowych poprzez zaprowadzenie powszechnej pracy niewolniczej. W zgodzie z „naukami” Lenina by podreperować sowiecką ekonomię sięgnięto do upowszechnienia i upaństwowienia pracy niewolniczej. Od tej pory władza sowiecka przedstawiała CzeKa-NKWD zapotrzebowanie na łagierników, a ta skrupulatnie uzupełniała brakującą liczbę polując niczym hycle na psy na „wyzwolonych” rewolucją Rosjan.[20]

Rozpoczęło się przetapianie narodów Rosji na nowy model społeczeństwa niewolników. Towarzyszyły temu nieopisane okrucieństwo, niespotykane dotąd zbrodnie przeciw ludzkości i grzebanie elementarnych zasad człowieczeństwa. Łagiernicy stali się główną silą roboczą bolszewickiego państwa „sprawiedliwości społecznej”. Tych ostatnich szczególnie traktowano w sposób bestialski, gdyż stanowili nie tylko darmową siłą roboczą, ale należeli także do naczelnych wrogów odtąd uprzywilejowanego w Rosji żydowskiego ludu- czyli rodzin czekistów i komunistów.

W pierwszych trzech latach umacniania zdobyczy rewolucji bolszewickiej Rosję pokryły ugory i zdewastowane fabryki. Wszak komuniści są mistrzami w destrukcyjnym działaniu. W roku 1921 przewodniczący Amerykańskiej Administracji Pomocy, Herbert Hoover zorganizował akcje pomocy dla głodującej Rosji sowieckiej. USA wysłały wówczas siedemset tysięcy ton żywności. Ratując po części od śmierci głodowej niewolników komunizmu, tym samym uratowano przed zagładą bolszewizm. Rząd bolszewicki zaoszczędzone w ten sposób fundusze przeznaczył na dalsze zakupy broni za granicą.

W 1921 roku Lenin obwieścił światu Nową Ekonomiczna Politykę (NEP). Tym samym, zaprosił do Rosji bankierów, inwestorów inżynierów i naukowców z Zachodu. Tą drogą, jak pisze R.Gładkowski ([4] str. 42): „Międzynarodowi bankierzy przystąpili do intensywnej eksploatacji gigantycznych połaci Euroazji. Morgan z Rockefellerem poczęli organizować w Związku Sowieckim mordercze pięciolatki. Ideę humanizmu zrównano z powszechną kolektywizacją. J.P. Morgan, Rothschildowie, czy Rockefellerowie nie zrezygnowali z własnych fortun dla dobra bliźnich. Zmusili jednak setki milionów ludzi do niewolniczej pracy. (…) Bankierów i bolszewików łączyła wspólna cecha: internacjonalizm. Inter-bankierzy i inter-rewolucjoniści utopili we krwi wolnościowy zryw rosyjskich patriotów. Jednak bolszewizmu trącącego rusycyzmem nie można było sprzedać światu. Zatem, reżym bolszewicki przemianowano na Wszechzwiązkową Komunistyczną Partia (bolszewików)- WKP(B), a Związkowi Sowieckiemu dano fikcyjną oderwaną od rzeczywistości konstytucję bazującą na internacjonalistycznym „Manifeście komunistycznym” Karola Marksa.

Pomimo, iż nie było nawiązanych oficjalnych stosunków dyplomatycznych pomiędzy rządami USA i Rosji bolszewickiej, „amerykańscy” bankierzy i inwestorzy zawierali prywatne kontrakty z rządem sowieckim. I tak np., Standard Oil Company zajęła się poszukiwaniami i wydobyciem rosyjskiej ropy naftowej, A. Harriman zaopiekował się kopalniami manganu, a General Electric wyposażyła Moskwę w instalacje elektryczna za wartość dwudziestu milionów dolarów.

W latach 1921-25 wysłano z USA do Rosji sowieckiej na rozbudowę przemysłu zbrojeniowego urządzenia przemysłowe, całe linie produkcyjne, wartości trzydziestu siedmiu milionów dolarów. Angielska firma Lena Goldfields Ltd zajęła się rosyjskimi kopalniami złota, modernizując je i zwiększając ich wydajność. Mieli więc bolszewicy czym płacić za okazywana im pomoc. Skutkiem owego wszczepionego bolszewickim przewrotem ultrakolonializmu Rosji, największe kapitalistyczne amerykańskie koncerny zaczęły robić gigantyczne pieniądze. W latach 1918-22 bolszewicy przekazali tylko do banku J. Schiffa sześćset milionów rubli w zlocie!

W ukazanym świetle leninowska rewolucja jawi się jako rodzaj kontrrewolucji, która zniszczyła w sposób świadomy podstawy egzystencji naród rosyjskiego i jego podbitych sąsiadów, ale przede wszystkim była kontrrewolucją wymierzoną przeciwko autentycznemu postępowi, jaki się rodził na drodze dokonywanej rewolucji przemysłowej i dokonanej politycznej rewolucji w lutym 1917 roku.

Przeciw temu realnemu postępowi, Lenin się jedynie posłużył przepoczwarzoną talmudycznie ideologią socjalizmu, dla osiągnięcia przeciwnych do deklarowanych tą ideologią celów politycznych i ekonomicznych żydowskiej finansjery – skolonizowania obszarów byłego imperium rosyjskiego. A naprawdę deklarowanego marksizmem komunizmu w sowieckiej Rosji lat 1917-1992 nigdy nie było!

A jeżeli jednak upiera się ktoś, że komunizm Rosji był? Jeżeli uznamy że zaistniał, to tylko w takim wypadku, gdy ów komunizm potraktujemy nie jako powszechne dążenie do jawnie deklarowanych w ideologii Marksa celów, ale wyłącznie ideologie ową jako pretekst dla totalnej grabieży i wywłaszczenie ogółu gojów z całości ich majątku pod pozorem jego „upaństwowienia” w rękach określonej jednoznacznie mniejszości!

Zarówno w tym pierwszym jak i drugim wypadku, czy można traktować całe światowe partyjne, medialne i instytucjonalne lewactwo – byłych i obecnych wyznawców bolszewizmu i dalszych mutacji marksistowskiej, leninowskiej „sprawiedliwości społecznej” – inaczej, niż bandę byłych lub przyszłych jawnie zadeklarowanych złodziei naszej własności i majątków! Na dodatek, do cna w swej „postępowości” zakłamaną bandę, bo jak pokazuje przykład Rosji Sowieckiej zorganizowaną i sponsorowaną przez najbogatszych tuzów inter-,czy współcześnie nazywając, global-finansjery?

Od przewrotu bolszewickiego do NWO

„Wielka Rewolucja Październikowa” była to nie tylko droga do przedstawionej powyżej megagrabieży Rosji, ale także, a może przede wszystkim, rozgrywka wielkiego kapitału żydowskiego, który ma swoją siedzibę na Wall Street, o kolejny szczebel władzy nad światem.

Wcale też nie żadnym przypadkiem, wytworzoną za sprawą bolszewickiego przewrotu sytuację w Rosji wykorzystały znakomicie nie tylko finansowe, ale także związane z FED kierownicze polityczne kręgi Stanów Zjednoczonych. Obejmując przywództwo wolnego świata i skwapliwie zgarniając korzyści związane z posiadaniem imperium zupełnie nowego typu oraz likwidacją imperiów tradycyjnych. Przerażone czerwonym niebezpieczeństwem rządy i społeczeństwa były gotowe płacić Jankesom każdą cenę za ochronę.

Biorąc pod uwagę starorzymską zasadę: tego ręka, czyja korzyść, całkowicie jasne stają się przyczyny, dla których władze i inter-finansjera USA tak poważnie wsparły nie tylko sam przewrót, ale też budowę sowieckiego oraz niemieckiego(!) przemysłu zbrojeniowego w latach trzydziestych [22], a następnie doprowadzili do przekazania Stalinowi ogromnych ilości broni i sprzętu wojskowego w latach trzydziestych i czterdziestych, świadomie doprowadzając do II Wojny Światowej i militarnego zniszczenia gospodarek państw konkurencyjnej Europy.

A wszystko to, tak jak i przewrót bolszewicki, to nadal była jedynie dalsza gra wielkiego kapitału – miliarderów z Wall Street, którzy nawet na podziale krajów wg tzw. bloków socjalistycznego – kapitalistycznego, zrobili i za sprawą lichwiarskiego ich zadłużenia nadal robią potężne fortuny i narzucają politykę gospodarczej destrukcji tych krajów!

W tym świetle, także na pozór kiedyś niedorzeczne przypuszczenie, że tajemnica wyrobu broni atomowej została przez najwyższe czynniki władzy USA celowo zdradzona przeciwnej sowieckiej stronie, zyskuje choćby w świetle tylko cytowanych faktów już pełną wiarygodność!
Zresztą ta ścisła współpraca i jednocześnie mniej lub bardziej udawana zimna wojna z USA trwały do ostatnich lat istnienia ZSRR .

Trwają zresztą nadal, choćby w rozgrywanej sprawą ukraińską wobec rzekomo „nowej” Rosji putinowskiej, sprawie irańskiej , a w dalszym rozdaniu następnie może i polskiej… To odgrywany wobec nas medialny teatr, podobny scenariuszem do tego gdy na zmianę przesłuchują aresztowanego – mającego zostać skazanym a priori, to „dobry” ,albo „zły” glinarz !

A czekistowska od blisko stu lat Rosja, odtąd gra zawsze tego złego. Co nie oznacza ,że ten „dobry” jest w czymś lepszy od tego „złego”. To już wiekowa gra rozgrywania całego Świata, w której obie pazerne strony ciągle wygrywają albo przynajmniej zawsze coś dla siebie ugrają, nie czyniąc żadnej poważnej szkody drugiej stronie, zresztą we własnym, jak najlepiej pojmowanym interesie . Stąd mimo opiewanego propagandowo upadku komunizmu w Rosji i jej przyległościach, jak od czasu przewrotu bolszewickiego rządzili tak nadal mają absolutną władzę nie Rosjanie, ale Czekiści! [Bzdura – admin]

Na tego rodzaju bazie pozornie dwukierunkowego zdominowania wpływów określone kręgi, których biologiczni przodkowie m.in. sto lat temu stali za przewrotem bolszewickim, przystąpiły już otwarcie przez swe uruchomione dzięki temu globalne instytucje, do zaplanowanej budowy globalnego państwa, opartego na modelu bolszewickim, tym razem z ogólnoświatowym rządem (New World Order), z ogólnoświatową policją, bezpieką, armią, zindoktrynowanym szkolnictwem, ubezwłasnowolnioną i wywłaszczoną z majątku jak w sowieckim pierwowzorze ludnością i mającym obowiązywać gojów ogólnoświatowym ateizmem.”[17].

Także w Departamencie Stanu USA znajduje się dokument opatrzony indeksem 861.00/5339, który zawiera raport datowany na dzień 13 listopada 1918 r. mówiący o udziale bankierów i firm żydowskich w finansowaniu rewolucji bolszewickiej w Rosji ([1] str. 186).

Raport ten stwierdza między innymi, że rewolucja ta została zaplanowana w lutym 1916 r., a w jej przeprowadzeniu i sfinansowaniu byli zaangażowani: Jakub Schiff, Felix Warburg, Otto H.Kahn, Mortimer L.Schiff, Jerome J.Hanauer, Max Breitung, Isaac Seligman, Gugenheim oraz firma „Kuhn, Loeb & Co.” .

Ponadto stwierdza on, że w kwietniu 1917 r. Jakub Schiff złożył publiczne oświadczenie, że rewolucja powiodła się dzięki jego finansowemu wsparciu oraz wskazuje na to , że na wiosnę 1917 r. tenże Schiff zaczął finansować Trockiego. Raport zawiera także wiele różnorodnych informacji na temat: roli „syndykatu westfalsko-reńskiego” oraz Olofa Aschberga z „Nya Banken” w Sztokholmie, finansowania Trockiego przez Maxa Warburga, jak również opisuje działania Paula Warburga, Judusa Magnesa, oraz firm: „Kuhn, Loeb & Co.” i ” Speyer & Co.”[ Dokument nr 11 ([12] str. 332)], [17]

Eugeniusz Kościesza

Literatura:

1. A.C.Sutton – „Wall Street and Bolshevik Revolution” – Arlington House 1974.
2. A.C.Sutton – „America’s Secret Establishment” – Liberty House Press 1986.
3. P.Villemarest – „Źródła finansowe komunizmu i nazizmu” – Warszawa 1997.
4. R.Gładkowski – „Myślącym pod rozwagę” – Toronto 1984.
5. H.Rolicki – „Zmierzch Izraela” – Warszawa 1932.
6. W.T.Still – „Nowy Porządek Świata” – Poznań 1995.
7. ks. J.A.Cervera – „Pajęczyna władzy” – Wrocław 1997.
8. F.L.Britton – „Za plecami komunizmu” – Wrocław 1996.
9. W.Uszkujnik – „Paradoksy historii” – Gdańsk 1996.
10. N.H.Webster – „The Socialist Network” – London 1926.
11. N.H.Webster – „World Revolution” – London 1921.
12. O.M.O’Grady – „The Beasts of the Apocalypse” – First Amendment Press 2001.
13. S.Żochowski, H.Pająk – „Rządy zbirów 1940-1990″ – Lublin 1997.
14. H.A.Gwyne – „Przyczyna wrzenia światowego” – Poznań 1996.
15. Encyklopedia Białych Plam, tom XIV – Radom 2004.
Źródło tekstu: http://www.kki.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html

16. Źródło: Zygmunt Sieniawski
Myśl Polska Nr 49-50 (9-16.12.2007) http://www.myslpolska.org/?article=673
17. źródło: Wall Street i rewolucja bolszewicka w Rosji
http://www.kki.pl/piojar/polemiki/novus/komunizm/kom1.html
18. Kto Wykreował i Sfinansował Komunizm http://tworca.org/komunizm.html
19. GLOBALIZM – „Komunizm XXI wieku”
dr Andrzej Leszek Szcześniak, Radio Maryja – Rozmowy niedokończone 20.06.2002 r.
20. Jak odbyła się naprawdę „Wielka Socjalistyczna Rewolucja Październikowa” ?
http://aldemus.w.interia.pl/art/pucz_lenina.html
21. Wojna na sprzedaż. Wywiad z Antonym C. Suttonem cz.1 i 2
http://www.prisonplanet.pl/polityka/wojna_na_sprzedaz_wywiad,p1546269316
http://www.prisonplanet.pl/kultura/polityka/wall_street_i_dojscie_do,p776728999

http://www.klubinteligencjipolskiej.pl