Kury wam szczać prowadzać, panowie!

Przez kilkaset lat Polska była mocarstwem europejskim, które mogło prowadzić niezależną politykę, nie oglądając się na nikogo i nie będąc od nikogo uzależnionym. To raczej my dyktowaliśmy warunki, a nie nam dyktowano.

Nie wykorzystaliśmy, z różnych względów, wielu historycznych szans na dominację na Starym Kontynencie. Nie miejsce tu, aby dociekać przyczyn – możemy tylko obserwować stan aktualny polskiej państwowości. A jest on żałosny, nawet przy optymistycznym założeniu, iż Polska wciąż jest państwem, co przecież nie jest prawdą. Kraj nasz nie dość, że się wyludnia, to został jeszcze totalnie rozbrojony w identyczny sposób, jak w XVIII wieku. O polskiej gospodarce trudno w ogóle mówić na serio, a gdy chodzi o tzw. „świadomość narodową”, to więcej jej znajdzie się u Kurdów-analfabetów czy Palestyńczyków, niż u polskiego inteligenta.

Polska jest krajem skazanym na takie, czy inne sojusze ze względu na swoją słabość. Wszelkie mrzonki ludzi zacnych, acz bezdennie głupich, o Polsce niezwiązanej sojuszami, silnej, napawającej strachem Niemcy, Rosję i Stany Zjednoczone, prowadzącej suwerenną politykę – są bredniami nie zasługującymi nawet na śmiech. Nie jest to możliwe ani teraz, ani w dającej się przewidzieć przyszłości, zwłaszcza że nie widać w Polsce absolutnie żadnej poprawy stanu państwa, lecz przeciwnie – obserwujemy nieustającą degrengoladę i degenerację resztek polskiej państwowości, przy totalnej obojętności tzw. „narodu”.

Oczywiście powyższe zdanie wzbudzi oburzenie różnej maści idiotów. Polska z takich idiotów słynie. Ich literackim prototypem jest Sędzia z „Pana Tadeusza” z jego sławetnym okrzykiem „Szabel ci u nas dostatek, szlachta na koń wsiędzie, ja z synowcem na przedzie i jakoś to będzie”. Jakoś to będzie… i właśnie jest „jakoś”.

Polski idiota jest całkowicie oderwany od realiów. Swoje pobożne życzenia bierze za rzeczywistość, nie liczy się ze stanem faktycznym – a z rozwartej  jak stodoła gęby wydaje patriotyczne ryki, które osoby normalne zniechęcają do jakiejkolwiek pracy dla Polski. Przy okazji na ślepo, jak rozjuszony byk, atakuje każdego, kto ma bodaj trochę rozumu i rozsądku.

Polskich idiotów należy się wystrzegać tak samo, jak michników.  To ci sami, którzy wysuwają jakieś egzotyczne kandydatury na prezydenta RP, zakładają trzyosobowe partie o szumnych nazwach, chcą reformować Polskę od podstaw – a nie mają pieniędzy na opłacenie telefonu albo założenie własnej witryny internetowej.

Idiotów należy odróżniać od optymistów. Optymista zdaje sobie sprawę z aktualnego położenia, ale ma nadzieję, iż sprawy potoczą się po jego myśli. Idiota nie potrafi oceniać szans na powodzenie, nie rozumie realiów świata i nie rozróżnia marzeń od faktów.

Zejdźmy z tematu idiotów.  Ich szkodliwość jest, mimo wszystko, dość ograniczona. Pozostali zdają sobie na ogół sprawę, iż Polska jest po prostu skazana na sojusze, aby spróbować jakoś przeżyć, przetrzymać te podłe czasy i może kiedyś, w przyszłości, spróbować odbudować swą potęgę.

Schody zaczynają się wtedy, gdy mamy zdecydować się, z kim wejść w sojusz.

Polityczna mądrość każe szukać wrogów na drugim końcu świata, a sprzymierzeńców za miedzą – a nie odwrotnie. Zwolenników „sojuszu z USA” nie zaliczymy do ludzi mądrych, lecz raczej do agentury. USA jest państwem żydowskim i jako takie nigdy nie będzie wobec nas przyjazne, bez względu na aktualnie stosowaną retorykę. Poza tym USA traci zainteresowanie dla Europy. W szczególności Polska dla USA nie znaczy nic. Nawet bezwarunkowe wsparcie, jakiego Polska udzieliła neokońskim bandyckim awanturom wojennym, nie spowodowało zniesienia wiz dla Polaków ani żadnych wymiernych korzyści w ramach rekompensaty za poniesione koszty. Ile razy mamy dostać od USA po pysku, zanim zrozumiemy, że jesteśmy dla nich śmieciem?

Na temat zwolenników „sojuszu” z krajami europejskimi szkoda tracić czas. Każdy przytomny człowiek widzi, czym jest Unia Europejska i jak traktuje Polskę. Celem Unii jest likwidacja Polski i nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Zwolennicy Unii to na ogół kosmopolici i tzw. wykształciuchy, czyli ćwierćinteligenci z ambicjami zostania półinteligentami.

Dość sensowne było by stworzenie jakiegoś paktu czy może nawet konfederacji państw Europy Środkowej i Wschodniej – Polski, Czech, Słowacji, Węgier… Jest to jednak w chwili obecnej całkowicie nierealne. W krajach tych rządzą tacy sami przybysze-koczownicy, jak w Polsce i nigdy nie dopuszczą do jakiegokolwiek autentycznego zbliżenia. Szczególnie zaś zbliżenie się narodów słowiańskich stanowi dla lucyferian wielką groźbę, co jest tematem samo w sobie. Niech zaświadczy o tym los Heksagonale, czy martwej Grupy Wyszehradzkiej.

Jako jedyna rozsądna alternatywa pozostaje nam Rosja. Kraj – wbrew żydowskiej propagandzie, jadowicie sączonej w polskojęzycznych mediach – wcale nie tak wrogi wobec Polski. Kraj, który od żydobolszewii wycierpiał więcej, niż Polacy. Kraj zamieszkały przez przyjazny nam naród, który nie ma wiele wspólnego z żydobolszewickimi zbrodniami, jakie mu się uparcie przypisuje.  A zarazem kraj, który jest respektowany na arenie międzynarodowej, kraj zdolny do przeprowadzenia własnej woli, kraj który o sobie sam decyduje, a nie „współdecyduje”.

Nie ma to nic wspólnego z jakąś „rusofilią”, które to słowo ulęgło się w durnych łbach politycznych kretynów – za to bardzo wiele wspólnego z realistycznym spojrzeniem na świat.

Oczywiście bliski sojusz z Rosją oznacza częściową rezygnację z własnej suwerenności – sądząc jednak po historii choćby Królestwa Polskiego było by to znacznie mniejsze uzależnienie, niż obecna upokarzająca podległość dyktatowi Brukseli-Berlina-Telawiwu.

Unię Europejską należy opuścić, nie czekając, aż się sama rozpadnie, gdyż po jej rozpadzie lucyferianie niezwłocznie wymyślą coś nowego. Kto nam bedzie mógł pomóc w opuszczeniu Unii? Nasi przyjaciele z USRaela? Nie, tylko Rosja. I dopiero wtedy możemy zacząć marzyć o przywracaniu Polsce jej znaczenia i potęgi.

Gdy słyszę albo czytam brednie o „rusofilii” w sytuacji, gdy sojusz z Rosją jest oczywistym wymogiem polskiej racji stanu opartej na chłodnych kalkulacjach – to przypomina mi się słynne powiedzenie Piłsudskiego: „Kury wam szczać prowadzać, panowie!”