Odczytujemy Drugi Sobór w świetle Tradycji…

Jest prawie niemożliwe, aby katolicy, którzy społem z heretykami  lub schizmatykami uczestniczą w jakimkolwiek akcie kultu, warci byli usprawiedliwienia od tego pożałowania godnego przestępstwa. Benedykt XIV, 1748, De Synodo, księga VI, rozdział 5, Art. 2	W pewnych specjalnych okolicznościach, takich jak zapowiedziane modły „o jedność” oraz na zebraniach ekumenicznych, dopuszczalne jest, a nawet pożądane zespolenie katolików z braćmi odłączonymi w modlitwie. Taka wspólna prośba jest zapewne nader skutecznym środkiem uproszenia łaski jedności   Sobór Watykański Drugi, Dekret o ekumenizmie, Nr 8
Zdanie potępione: Ludzie mogą znaleźć drogę do wiecznego zbawienia i osiągnąć to wieczne zbawienie  przez praktykowanie jakiejkolwiek religii. bł. Pius IX, 1864, Syllabus, Nr	Nasi bracia odłączeni sprawują wiele chrześcijańskich obrzędów, które – zależnie od różnych warunków każdego Kościoła lub Wspólnoty – niewątpliwie mogą w rozmaity sposób wzbudzić rzeczywiste życie łaski i którym trzeba przyznać zdolność otwierania wstępu do społeczności zbawienia”  Sobór Watykański Drugi, Dekret o ekumenizmie, Nr 316
Nie przystoi twierdzić, że Kościół Boży winien się zmieniać podług zmiennych potrzeb światowych Pius VI, 1791, Quod Aliquantum	Kościół (…) może wzbogacać się i faktycznie się wzbogaca dzięki ewolucji ludzkiego życia społecznego nie w tym znaczeniu, jakoby brakowało czegoś w ustroju nadanym mu przez Chrystusa, lecz że ustrój ten głębiej można poznać, lepiej określić i szczęśliwiej dostosować do naszych czasów.  Sobór Watykański Drugi, Konstytucja Duszpasterska o Kościele Współczesnym, Nr 44
Nikt nie może służyć dwom panom (Mt 6, 24). Kto słucha jednego, zaniedbuje drugiego. Którego z nich słuchać mamy w razie sprzeczności rozkazów? Nie może to ulegać wątpliwości. Nie wolno zaprawdę dla miłości ludzi sprzeniewierzać się Bogu: grzechem jest poniewieranie praw Chrystusowych gwoli posłuszeństwa dla władz ziemskich; poświęcanie praw Kościoła ku poszanowaniu praw świeckich. Leon XIII, 1890, Sapientiæ Christianæ	Chrześcijanie (…) nie mogą niczego goręcej pragnąć, niż żeby ludziom dzisiejszego świata służyć coraz wielkoduszniej i skuteczniej Sobór Watykański Drugi, Konstytucja Duszpasterska o Kościele Współczesnym, Nr 93
Dość już nasłuchał się tłum o tym, co zowie się „prawami człowieka”, niechże usłyszy teraz o prawach Boga  Pope Leo XIII, 1900, Tametsi futura.	Kościół więc, mocą powierzonej sobie Ewangelii, proklamuje prawa ludzi, a dynamizm dzisiejszej doby, z jakim wysuwa się wszędzie te prawa, uznaje i ceni wysoko. Sobór Watykański Drugi, Konstytucja Duszpasterska o Kościele Współczesnym, Nr 41
(…) nie cofają się przed popieraniem owego błędnego poglądu, ze wszech miar zgubnego dla Kościoła katolickiego i narażającego dusze ludzkie na utratę zbawienia, a przez świętej pamięci Grzegorza XVI, Naszego Poprzednika, nazwanego szalonym pomysłem, a mianowicie, że wolność sumienia i kultu jest własnym prawem każdego człowieka, które powinno być ogłoszone i sformułowane w ustawie w każdym właściwie ukonstytuowanym społeczeństwie.  bł. Pius IX, 1864, Quanta Cura	Sobór oświadcza, że osoba ludzka ma prawo do wolności religijnej. Tego zaś rodzaju wolność polega na tym, że wszyscy ludzie powinni być wolni od przymusu ze strony czy to poszczególnych ludzi, czy to zbiorowisk społecznych i jakiejkolwiek władzy ludzkiej, tak aby w sprawach religijnych nikogo nie  przymuszano do działania wbrew jego sumieniu ani nie przeszkadzano mu w działaniu według swego sumienia prywatnym i publicznym, indywidualnym lub w łączności z innymi, byle w godziwym zakresie. Poza tym oświadcza, że prawo do wolności religijnej jest rzeczywiście zakorzenione w samej godności osoby ludzkiej, którą to godność poznajemy przez objawione słowo Boże i samym rozumem. To prawo osoby ludzkiej do wolności religijnej powinno być w taki sposób uznane w prawnym ustroju społeczeństwa, aby stanowiło prawo cywilne.  Sobór Watykański Drugi, Deklaracja o Wolności Religijnej, Nr 2
Zdanie potępione: W naszej epoce nie jest już użyteczne, by religia katolicka miała status jedynej religii państwowej, z wykluczeniem wszystkich innych wyznań.  bł. Pius IX, 1864, Syllabus, Nr 77	Niegodziwie postępuje władza publiczna, jeśli za pomocą siły albo strachu, albo innych środków chce narzucić obywatelom wyznawanie albo odrzucenie jakiejkolwiek religii albo przeszkodzić komukolwiek we wstąpieniu do wspólnoty religijnej albo w opuszczeniu jej. (…) Wobec wszystkich należy postępować sprawiedliwie i humanitarnie. (…) społeczeństwu cywilnemu przysługuje prawo do bronienia się przeciwko nadużyciom, jakie mogłyby się pojawiać pod pretekstem korzystania z wolności religijnej, troska o taką obronę jest szczególnym obowiązkiem władzy cywilnej; musi się to jednak dokonywać nie w sposób arbitralny, ani nie przez niesprawiedliwe sprzyjanie jednej tylko ze stron,   Sobór Watykański Drugi, Deklaracja o Wolności Religijnej, Nr 6-7
Utrzymywać znowu o wierze, że nie ma istotnej różnicy pomiędzy rozmaitymi i sprzecznymi wyznaniami, wychodzi na to samo, co nie chcieć zgoła żadnej przyjąć wiary ani w sercu, ani w życiu. To zaś w rzeczy samej nie różni się nic od ateizmu, choć różni się w słowach. Bo kto jest przekonany, że Bóg istnieje, ten, jeżeli tylko nie chce sam sobie zaprzeczyć i stać się niedorzecznym, koniecznie też zrozumie, że nie mogą być równo uzasadnione, równo dobre, równo Bogu miłe wszystkie w używaniu będące sposoby kultu Bożego, kiedy tyle różnic między nimi zachodzi i sprzeczności w najważniejszych kwestiach  Leon XIII, 1885, Immortale Dei	Wspólnotom tym więc, dopóki słuszne wymagania porządku publicznego nie są naruszone, należy się prawnie wolność, aby rządzić się mogły według własnych norm, czcić najwyższe Bóstwo kultem publicznym, pomagać swym członkom w praktykowaniu życia religijnego i wspierać ich nauczaniem oraz rozwijać takie instytucje, w których członkowie mogliby ze sobą współpracować przy układaniu własnego życia według wyznawanych zasad religijnych. Podobnie przysługuje wspólnotom religijnym prawo do tego, by władza cywilna nie przeszkadzała im środkami prawnymi czy działalnością administracyjną w wybieraniu, kształceniu, mianowaniu i przenoszeniu swych własnych kapłanów, w komunikowaniu się z władzami i wspólnotami religijnymi znajdującymi się w innych krajach, we wznoszeniu budowli religijnych, a także w nabywaniu i użytkowaniu odpowiednich dóbr. Wspólnoty religijne mają też prawo do tego, aby nie przeszkadzano im w publicznym nauczaniu i wyznawaniu swej wiary słowem i pismem. (…) Poza tym wymaga wolność religijna, aby wspólnotom religijnym nie przeszkadzano w swobodnym okazywaniu szczególnej wartości ich nauki dla organizowania społeczeństwa i ożywiania całej aktywności ludzkiej.  Sobór Watykański Drugi, Deklaracja o Wolności Religijnej, Nr 4
Sam Papież Rzymski jest następcą błogosławionego Piotra księcia Apostołów i prawdziwym namiestnikiem Chrystusa oraz głową całego Kościoła, a także ojcem i nauczycielem wszystkich chrześcijan i jemu w błogosławionym  Piotrze została przekazana przez Pana naszego Jezusa Chrystusa pełna, najwyższa i powszechna władza pasterzowania, rządzenia i decydowania dla powszechnego Kościoła (…) autorytet św. Piotra musi pozostać  na wieczność u papieża rzymskiego, i tak biskupi będący następcami Apostołów przyjmują w dziedzictwie ich władzę, by stan biskupów dosięgnął z konieczności wewnętrznej struktury (…) nie mają oni pełnej ni powszechnej, ni najwyższej zwierzchności, a więc nie można ich uważać za zastępców papieży rzymskich  Leon XIII, 1896, Satis Cognitum	Stan zaś biskupi, który jest następcą Kolegium Apostolskiego w nauczycielstwie i w rządzeniu pasterskim, co więcej, w którym trwa nieprzerwanie ciało apostolskie, stanowi również razem z głową swoją, Biskupem Rzymskim, a nigdy bez niego, podmiot najwyższej i pełnej władzy nad całym Kościołem  Sobór Watykański Drugi, Konstytucja Dogmatyczna o Kościele, Nr 22
Chrystus powierzył swemu Kościołowi pełnię prawdy Pius XII, przemówienie, 9.3.1956	Przez wierność sumienia chrześcijanie łączą się z resztą ludzi w poszukiwaniu prawdy Sobór Watykański Drugi, Konstytucja Duszpasterska o Kościele Współczesnym, Nr 16

Wg. http://breviarium.blogspot.se

Krystyna Skarbek. Ulubiona agentka Churchilla.

6 listopada w Muzeum Powstania Warszawskiego, w sali Liberator pod rekonstrukcją słynnego samolotu używanego przez Aliantów do dokonywania zrzutów dla powstańców warszawskich, odbyło się spotkanie z Clare Mulley, autorką książki „Kobieta szpieg. Polka w służbie Jego Królewskiej Mości”.

Ile osób słyszało o Polce Krystynie Skarbek, najsłynniejszej agentce brytyjskiego Kierownictwa Operacji Specjalnych (Special Operation Execute – SOE), działającej pod fałszywym nazwiskiem Christine Granville podczas II wojny światowej, której życiu pozycja ta została poświęcona?

Trudno żeby ktoś wiedział kim była i co robiła na tajnym froncie w okupowanej Europie, gdyż nie stało się to tematem żadnej książki wydanej nad Wisłą. Krystynę Skarbek, arystokratkę pochodzenia żydowskiego, na światło dzienne wydobyła właśnie dopiero Mulley w wydanej w zeszłym roku w Wielkiej Brytanii, książce pt.: „The Spy Who Loved: The Secrets and Lives of Christine Granville”.

Odnotujmy: TVN po III kwartale b.r. z gigantyczną stratą finansową, a sprzedaż GW spada w rekordowym tempie…

Czy ratunkiem dla ponoszącej duże straty finansowe stacji TVN oraz sprzedającej się coraz gorzej „Gazety Wyborczej” będzie zwiększenie ilości ogłoszeń i reklam lasów państwowych, czystego powietrza, słońca, gór i innych płatnych kampanii społecznych sponsorowanych przez różne ministerstwa i spółki Skarbu Państwa?

Telewizja TVN ogłosiła, że po trzech kwartałach bieżącego roku ma 244 miliony złotych straty netto, wobec 16 milionów zysku w analogicznym okresie rok temu. Prezes TVN – Szwajcar Marcus Tellenbach – liczy jednak, że reklamy i ogłoszenia emitowane w jego stacji już wkrótce pozwolą grupie TVN wyjść na prostą:

Grozi nam powolna apostazja!

Z cyklu pt „Kościół nigdy nie był w tak dobrym stanie, jak dzisiaj”
Admin

„Także wśród ochrzczonych i uczniów Chrystusa istnieje dziś coś w rodzaju pełzającej apostazji, odrzucenia Boga i chrześcijańskiej wiary w polityce, biznesie, w dziedzinie etycznej i moralnej ponowoczesnej zachodniej kultury” – alarmuje kardynał Robert Sarah, przewodniczący Papieskiej Rady Cor Unum.

– Mimowolnie w pełni wchłaniamy nauczanie, które jest przeciwko ludziom i wytwarza nową politykę, która skutkuje erozją, zatarciem, zniszczeniem i poważną agresją, powolnie, ale stale, zwłaszcza w przypadku osoby ludzkiej, jej życia, rodziny, pracy i relacji interpersonalnych. Nie mamy nawet czasu na to, by żyć, kochać i czcić. To nadzwyczajne wyzwanie dla Kościoła i jego posługi miłosierdzia – tłumaczył przewodniczący rzymskiej dykasterii zajmującej się działalnością charytatywną Stolicy Apostolskiej.

„Prostytucja w Niemczech to czarny interes liczony w miliardach euro”

Od 2002 roku uprawianie prostytucji jest w świetle prawa legalną formą zarobkowania w Niemczech. „Podczas gdy urzędy skarbowe kasują ogromne pieniądze, a pozostałe organy administracji państwowej przymykają oczy na przestępstwa, przekupna policja już dawno przestała kontrolować niemieckie domy publiczne” – czytamy na łamach dziennika „Die Welt”.

„Federalny Urząd Statystyczny (das Bundesamt für Statistik) szacuje roczne obroty domów publicznych na ok. 14,6 mld euro. Dochody pochodzące z tzw. drugiego obiegu gospodarczego nie dlatego są nielegalne, bo prostytutki dopuszczają się oszustw podatkowych, ale dlatego, że są to pieniądze pochodzące od osób przymuszanych do uprawiania prostytucji” – informuje „Die Welt”.

Księża z Wenus

W artykule „Księża z księżyca” opisałem sylwetki byłych i obecnych księży, których styl bycia, poglądy lub ego sprawiają, że przecieramy oczy ze zdumienia. Jednym z niepokojących zachowań wśród duchownych jest ich bratanie się ze środowiskami homoseksualnymi, często bardzo wrogimi Kościołowi. Wygląda jednak na to, że istnieją kapłani, którzy z homoseksualizmu lub poparcia dlań uczynili główny punkt swoich duszpasterskich zainteresowań.

Gary Meier

Co prawda w Polsce nie dochodzi jeszcze do takich sytuacji jak w krajach zachodnich, gdzie media powoli przestają się interesować skandalami pedofilskimi w Kościele. Do tej pory przedstawiano je w sposób sugerujący, iż każdy, kto założy na siebie sutannę stanowi zagrożenie dla czci dziecka.

Ale przecież każdy temat musi się kiedyś znudzić. Walka z Kościołem i tradycyjną moralnością jednak trwa, zachodni dziennikarze próbują więc co jakiś czas wypuścić informację już nie o księdzu pedofilu, ale o księdzu homoseksualiście.

NASA odkryła nowe życie

NASA nie mu­sia­ła się nawet wy­sy­łać misji w Ko­smos, aby od­kryć nowe formy życia. Na nie­zna­ny ga­tu­nek bak­te­rii na­tra­fio­no w spe­cjal­nych, chro­nio­nych po­miesz­cze­niach, w któ­rych bu­do­wa­ne są stat­ki ko­smicz­ne.

Po­miesz­cze­nia te są utrzy­my­wa­ne w eks­tre­mal­nej czy­sto­ści, po­wie­trze jest fil­tro­wa­ne, tak aby żadne sub­stan­cje z ze­wnątrz nie miały wpły­wu na wa­run­ki w środ­ku. Do­dat­ko­wo używa się pro­mie­ni ul­tra­fio­le­to­wych i cie­pła, aby usu­nąć wszyst­kie żywe or­ga­ni­zmy.

Tym­cza­sem w tak nie­sprzy­ja­ją­cych wa­run­kach roz­wi­nę­ła się nie­zba­da­na wcze­śniej bak­te­ria na­zwa­na Ter­si­coc­cus pho­eni­ci. Or­ga­ni­zmy te prze­trwa­ły przy nie­mal cał­ko­wi­tym braku sub­stan­cji od­żyw­czych.

In­for­ma­cja o nowej bak­te­rii, która mie­rzy za­le­d­wie jeden mi­kro­metr, zo­sta­ła opu­bli­ko­wa­na w In­ter­na­tio­nal Jo­ur­nal of Sys­te­ma­tic and Evo­lu­tio­na­ry Mi­cro­bio­lo­gy.

(telegraph.​co.​uk/​KL)
http://wiadomosci.onet.pl

Jeśli to prawda, to istotnie fascynująca rzecz.
Admin