Masakra Kozaków w Lienz

Z Rosji, Vol. VI, No.84, wrzesień 1949.

Do Przedstawiciela Atamana Dońskiego w Ameryce Północnej i Południowej, gen. Porucznik S. W Denisow

Wasza Ekscelencjo,

Wobec zbliżenia się do czwartej rocznicy okropnej tragedii Kozaków, to jest ich przymusowej ekstradycji do Związku Sowieckiego, wierzę to odpowiedni by przywoływać z powrotem krótko to straszne zdarzenie w pamięci Kozaków.

Jak już wiemy, Kozacki Korpus generała Domanowa, składał się z około 28,000 osób, włączając kobiety i dzieci. Po opuszczeniu włoskiego terytorium we wczesnym maju 1945, przeszedł przejściem górskim do Austrii i rozłożył obóz w dolinie rzeki Drawy.

Personel Kozaków i część jednostek administracyjnych była zakwaterowana w granicach miasta Lienz. Kozackie pułki (rozbrojone) obozowały na przylegającym terytorium w namiotach, podczas gdy cywile, starcy, kobiety i dzieci, dostały kwatery w obozie Peggetz, około dwu mil od miasta.

Nastawienie brytyjskich władz ku Kozakom było całkiem bez zarzutu a nawet życzliwe. Do 26 maja nic nie wskazywało na zagrażającą katastrofę. Jednak w tamtym szczególnym dniu miały miejsce dwa zdarzenia, które zapowiedziały nadciągającą tragedię. Mianowicie, brytyjska ciężarówka zatrzymała się przed Bankiem Kozaków, i żołnierze, powołując się na rozkazy zwierzchników, zażądali kluczy do kas ogniotrwałych, zamknęli je i załadowali na ciężarówkę. Protest Kierownika Banku, że są w nim zdeponowane osobiste oszczędności Kozaków, nie przyniósł żadnego skutku.

Stosownie do oświadczenia Kierownika Banku, te kasy ogniotrwałe zawarły w tamtym czasie około 6 milionów niemieckich Marek}, i o tyleż we włoskich Lirów, wszystko z którego były osobiste pieniądze Kozaków.

W tym samym dniu, brytyjski oficer przyszedł do hotelu gdzie był zakwaterowany generał Szkuro i czterech z jego oficerów i rozkazał, żeby zapakowali ich rzeczy tak jakby mieli przenieść się do innych kwater.

Kiedy oficer zapytany, „gdzie są inne kwatery,” on odpowiedział, „tam gdzie będzie twoi żołnierze”.

Później to stało się znanym, że generał Szkuro i jego oficerowie byli przeniesieni do obozu Spittal i tam przetrzymywani za drutem kolczastym.

Należy zauważyć, że równocześnie brytyjskie został przeczytany Brytyjski rozkaz, stosownie do którego wszyscy Kozacy mieli otrzymać powiększone racje i, faktycznie, mieli otrzymać pełne brytyjskie racje, które fakt znacznie uciszył jakiekolwiek podejrzenia tam mogły być pośród Kozaków, i zrobiły to łatwiejszym dla brytyjskich by wykonać ich zamiary.

Przyjemność przyjmowania powiększonych racji trwała krótko. Następnego dnia, 27 maja , około 10:00 przed południem, wyszedł brytyjski rozkaz, żeby wszyscy oficerowie oddali pistolety, które dotychczas, mieli pozwolenie zatrzymać się. Ledwo ktoś domyślił się faktycznego celu tego rozbrojenia. Tam było kilku, którzy instynktownie, albo raczej, podświadomie spodziewali się czegoś tajemniczego i złowróżbnego.

W ranek 28 maja wszyscy oficerowie, wojskowi urzędnicy i medycy dostali rozkaz stawić się o 1:00 PO POŁUDNIU na plac przed kwaterami Personelu , by pojechać w ciężarówkach od brytyjskiego Generała.

Miejski Komendant Lienz, brytyjski major Davis, oświadczył, że bagaż nie powinien być wzięty, więc jak przypuszczał powrót miał nastąpić po trzech albo czterech godzinach. Ta deklaracja była wzięta za dobrą monetę, prawie wszystkie sprzeciwy zostały uspokojone.

Ale, faktycznie, skoro tylko ciężarówka przewożące 2.000 oficerów i urzędników z generałem Krasnowem, wyjechały na drogę zostały otoczone przez brytyjskie czołgi i odeskortowane do miejsca przeznaczenia.

Tak otoczeni byli oficerowie zostali przyniesieniu do obozu Spittal, który był otoczony przez kilka palisad drutu kolczastego, i był silnie patrolowany przez oddziały brytyjskie.

Dobę później, wszyscy ci nieszczęśliwi więźniowie byli przewiezieni do Strefy Radzieckiej i przekazani Sowietom. Tylko pięć osób cudem uciekło . Liczni osadzeni w obozie popełnili samobójstwo, inni zostali zabici przez straż podczas próbowania ucieczki, podczas gdy w drodze do Strefy Radzieckiej. Ostatecznie nie wiadomo do dnia dzisiejszego dokładnie ile osób przekazano do Związku Sowieckiego.

Wieczorem 29 maja., brytyjskie ciężarówki zaopatrzone w głośne mówiące popędziły do obozu Peggetz, gdzie obozowały pułki Kozackie, i zapowiedziały, że każdy musi przygotować się do dobrowolnej repatriacji do Związku Sowieckiego. Brytyjczycy powtórzyli to ogłoszenie w dniach 30 i 31 maja.

Wszędzie jednomyślną reakcją Kozaków była odmowa. By uwydatnić protest zadeklarowali oni strajk głodowy i podnieśli czarne sztandary. Kiedy brytyjskie ciężarówki zaopatrzenia przybyły jak zwykle do niektórych punktów dystrybucji , tam nie było nikogo do odbioru racji. Brytyjczycy musieli zrzucić żywność na ziemię a żaden Kozak nie dotknął tamtej żywności.

W ranek 1 czerwca Kozacy obozu Peggetz zdecydowali się połączyć się, być może po raz ostatni we wspólnej modlitwie do Boga. Dla tego celu wzniesiono ołtarz na placu obozowym a tłum liczący tysiące starców, kobiet i dzieci, zebrał się dookoła. Kadeci w celu ochrony tworzyli zewnętrzny pierścień, trzymając się za ręce. Czarne flagi były wywieszone przed każdym z barków.

Obraz ten był wówczas głęboko poruszający i wzbudzający grozę. Ponad ludzkie nerwy było obserwować mnóstwo klęczących, rozmodlonych i gorzko płaczące.

To podczas tej Liturgii, Brytyjczycy otoczyli obóz z trzech stron czołgami i żołnierzami uzbrojonymi w karabiny maszynowe. Czwarta strona pozostała wolny: tam był głęboka i szybka rzeka Drawa tworzyła naturalną bariera. Razem z czołgami pojawiły się ciężarówki i około 150 – 200 jardom dalej, na kolei stanął długi pociąg złożony z wagonów towarowych, czekając na ofiary – Kozaków.

Brytyjczycy zaczekali chwilę. Wtedy, ponieważ ludzie nie przerwali ich modlitw, oni oddali salwę w powietrze, W tym samym czasie ładowali bezbronnych odmawiających wejścia na ciężarówki ludzi, którzy siadali na ziemi, obejmując się nawzajem.

Teraz tam zaczynał straszliwy, brutalny, i nieludzki rozlew krwi, masakra niewinnych ludzi. Oni uderzają ich kolbami, powodując nieopisaną panikę. Raniące serce krzyki napełniły powietrze. W tym niepojętym kataklizmie wielu było zadeptanych na śmierć, głównie dzieci. Ktokolwiek mógł podnosił desperacką obronę tak długo na ile starczało mu sił.

Nieprzytomnych, wielu z połamanymi kończynami, Brytyjczycy rzucali jak kłody do zapełnionych ciałami ciężarówek. Kiedy w ciężarówkach, Kozacy odzyskiwali świadomość próbowali uciekać. Byli wówczas bici aż oni nieprzytomności i znów rzuceni na ciężarówki. Kadeci stawiali najtwardszy opór. Oni obronili nie tylko siebie, ale zrobili wszystko co w ludzkiej mocy by pomóc kobietom, dzieciom, i starcom w uniknięciu uwięzienia, repatriacji, i ich zguby w ZSRR.

Liczni Kozacy i ich żony popełnili tego dnia samobójstwa, woląc raczej śmierć niż deportację od barbarzyńskiego kraju, którym stała się Rosja, nasza Ojczyzna.

Brytyjczycy napełnili pociąg śmierci półprzytomnymi, zlanymi krwią i ciężko rannymi
Z nieznanych powodów „Honorowa Władza” zdecydowała się zawiesić akcję. Następny dobrowolny transport „do domu” z poszczególnymi ofiarami był zaplanowany na dzień 3 czerwca. To zawieszenie uratowało życia wielu Kozaków i ich żon.

Podczas nocy z czerwca 1. do czerwca 2. tam zaczęła się druga część tragedii Kozaków: miejscowa ludność zaczęła plądrować dobytek Kozaków. Jak czarne kruki, które zbierają się gdy poczują świeżą krew, Austriacy teraz plądrowały własność Kozaków całymi wozami.
W tych dniach w podobny sposób XV Kozacki Korpus, składając się z 18,000 ludzi, został przekazany Sowietom koło miasta Judenburg. Ze składu korpusu przeżyło tylko 10 oficerów i 50 do 60 Kozaków, którzy złamali kordon straży przy użyciu granatów ręcznych, i uratowali się przez ukrywanie w pobliskich lasach.

Tak więc w dniach 29 maja, 1 i 3 czerwca 1945r. 45,000 zostało przekazanych by cierpieć gwałtowny odwet, przy ścisłej współpracy ze strony rządów tych mocarstw , dla czyjej integralności i interesów Naród Rosyjski przelał krew i odnosił zwycięstwa w pierwszej wojnie światowej.

Obecnie obóz Peggetz został porzucony i znikł. Tylko w jednym z jego wejść są tam, nawet teraz, jak memento tragedii Kozaków, kilka zapomnianych grobów ofiar, z małym przekrzywionym wiatrem krzyżem.

Przyszły historyk wyda bezstronny werdykt na tej gorzkiej tragedii, wyrok na tych reprezentantów „Dumnego Albion”, który zhańbili władcę mórz w przeszłości, i które nie są godne by zwać się członkami współczesnego cywilizowanego rodzaju ludzkiego.

Tak wielkie straty w personelu jak były ponoszone przez te dwie jednostki, to jest generała Domanowa i 15 Kozackiego Korpusu, w ciągu parę dni, w warunkach skończonej wojny, nie mają żadnego precedensu w rosyjskiej wojskowej historii.

W granicach tych jednostek byli reprezentanci Kozaków Dońskich, i oni tworzyli główne kadry. Jednak byli też Kozacy i ich żony od innych Wojsk Kozackich.

W granicach 15. Kozaka Korpusu tam był pewna liczba rodaków, którzy nie byli Kozacy.
Pośród zabitych byli bohaterscy żołnierze dawnej Armii Imperium Rosyjskiego z czasów pierwszej wojny światowej, i przywódcy Białych, Kozacy z lat Wojny Domowej: generał Ataman Piotr Nikołajewicz Krasnow, Generał Szkuro i Książe Sułtan Girei Klytcz, i inni.

W charakterze działającego Atamana Dońskiego, uwierzę, że to jest mój bezpośredni obowiązek by przypomnieć Kozakom o tej potwornej katastrofie, i o jego ofierze, znakomitym Atamanie Dońskim i Białym przywódcy , Generale Kawalerii Piotrze Nikołajewiczu Krasnowie.
Poproszę, żebyś ty dał temu zdarzeniu szeroką i pełną wyrazu informację oraz by czcić dni tragicznej rocznicy w sposób uroczysty na wszystkich terenach, w których Kozacy osiedlali bardziej gęsto.

Wierzę, że wszyscy Kozacy, także ci z naszych obywateli, którzy nie są Kozakami, zaoferują szczere modlitwy za zaginionych rosyjskich żołnierzy.

Mam nadzieję, że Kozacy, zjednoczeni przez wspólny smutek we w dzisiejszej dobie żałoby, zapomną osobiste niezgody, oraz że w przyszłości będą bliżej łączyć się aby służyć naszej drogiej Ojczyźnie i jego lojalnym synom, Kozakom.

Oryginał podpisał się obok:

P – o Atamana Dońskiego,
Generał Major sztabu generalnego POLIAKOW
Lienz, Austria
12 maja 1949r.

http://www.dws.org.pl