Papież Pius IX

Pani Aga nadesłała b. ciekawy tekst, który warto umieścić jako oddzielny artykuł (z minimalnymi modyfikacjami treści oraz totalną przeróbką interpunkcji) – admin.

Papież Pius IX nawet jeszcze na poczatku swojego pontyfikatu był modernista. Potem jednak nawrócił się,czego nie mozna powiedziec nijak o JPII.

Długi pontyfikat Piusa IX (Giovanni Maria Mastai-Ferretti, 13.V.1792 – 7.II.1878 ), trwający aż 32 lata, był pasmem nieustannej, ostrej walki w obronie Boga i Kościoła (Oświecenie i Risorgimento), choć na samym początku absolutnie nic na to w ogóle nie wskazywało…

Mastai-Feretti, wybrany 17.VI.1846r. przez Konklawe Kardynałów na Papieża, przybrał imię Piusa IX. Wysokiego wzrostu, daleko młodszy, niż zazwyczaj bywali papieże, jako podarunek z okazji radosnego wstąpienia na tron, wyznaczył po 50 dukatów posagu dla 53 biednych panien Rzymu, a 1000 posagów po 10 dukatów dla biednych panien z prowincji Państwa Kościelnego. Rozdał też 6000 dukatów na jałmużny. Wykupił zastawy złożone przez ubogich w Banku Pobożnym i spłacił wszystkie długi więźniów Kapitolu. Całemu światu ogłosił Jubileusz Powszechny w celu pozyskania dla swego pontyfikatu modlitw Kościoła i błogosławieństwa Nieba.

Wielkim błędem Papieża, było jednak ogłoszenie powszechnej amnestii dla wszystkich więźniów i wygnańców politycznych Państwa Kościelnego! Złamał bowiem zasadę wspólnej woli Kościoła i Kongregacji Kardynałów, którzy w głosowaniu nad tą kwestią, w przeważającej większości, opowiedzieli się przeciw amnestii zaciekłych i niepoprawnych wrogów Kościoła. Pius IX nakrył czarne gałki kardynałów wyrażające sprzeciw swoją białą piuską stwierdzając, że teraz wszystkie kulki są białe i oznaczają zgodę…

Teraz wszystkie marzenia i nadzieje masonerii skupiły się nagle na osobie tak bardzo liberalnego Piusa IX. Ta zgodność uwielbień dla niego była zbyt powszechna, aby mogła być trwała. Niejeden człowiek myślący, choć sam z całej duszy przyklaskujący, kręcił głową z niedowierzania na widok „entuzjazmu” wolterian i członków tajnych lóż masońskich. Ta bezgraniczna obłuda zgrywanej pobożności w całym świetle ukazała cynizm tzw. „nowego ducha czasów”. Ponieważ amnestia zobowiązywała wszystkich, którzy z niej chcieli skorzystać, do okazania skruchy i uznania swej winy oraz zobowiązania, że nie nadużyją danej im łaski, 1600 zaciekłych wrogów Kościoła nagle zaczęło wręcz licytować się w swych cynicznych deklaracjach wierności! Do obłudnych oświadczeń, chętnie dołączali, niewymagalne przysięgi np. : „Przysięgam na głowy swych dzieci i żony wierność Piusowi IX aż do śmierci !”  lub: „ Niechaj Niebo utracę, niż sprzeniewierzę się przysiędze miłości wiążącej mnie z Piusem IX !”.  Posunęli się nawet do tego, że choć oficjalnie niewierzący, niepraktykujący, a dawniej nawet walczący z Bogiem i Kościołem, ostentacyjnie zebrali się u Św. Piotra w Okowach i przystąpili do Komunii Św., chcąc pokazać, że biorą samego Boga na świadka prawdziwości swych słów. Tak samo czynią dziś ich liczni następcy…

Ten nadmiar ostentacji i kpin, fanfaronada przysiąg i deklaracji bez pokrycia, nadała póżniejszym rewolucyjnym zdradom, których ofiarą miał paść właśnie Pius IX, szczególnie wymowne i obrzydliwe piętno hańby.

Drugim poważnym błędem Piusa IX, było zreformowanie Zarządu Cenzury dziennikarskiej w Państwie Kościelnym – uwolnienie spod kontroli prasę, która rozpoczęła przeinaczanie dzieł Papieża .W klakierskich opisach, pojawiły się dzikie uczucia przyszłej rewolucji. Ułaskawieni wrogowie Kościoła zaczęli przybierać pozę zwycięzców, a tajne loże robiły z nich bohaterów ! Nazwiska ich rozlepiano na kościołach i opiewano w hymnach. Robiono owacje popiersiom Piusa IX, znieważając przy tym popiersia konserwatywnego Grzegorza XVI, a jego dygnitarzy wytykano jako wrogów ludu i spiskowców, oskarżając o spisek przeciw Piusowi IX, wiedząc, że ciemny tłum łatwo da temu wiarę.

Gdy 8. IX.1846 r. powóz papieski miał przejeżdżać przez wzniesioną na cześć Piusa IX bramę triumfalną, zabroniono towarzyszącym mu Prałatom uczestniczyć w tym przejeżdzie.  27.XII.1846 r. wołano już, w obecności Papieża: „ Niech żyje tylko Pius IX! Precz z Jezuitami! Wstecznikom śmierć! – podobnie, jak nim podniesiono rękę na Ludwika XVI, króla Francji, by go zgilotynować, wcześniej uderzono w jego wierne sługi, Jezuitów, których wygnano z Francji już 30 lat przed rewolucją. Codziennie zwoływano lud na triumfalne pochody pod pozorem dziękowania Papieżowi za jego dobrodziejstwa… Chorągwie różnych dzielnic rozpoczynały pochód, chórem śpiewając hymn Piusa IX. Przystrajano okna w kwiaty, kobierce i portrety Piusa IX. Nocnym pochodom przyświecały iluminacje i pochodnie. Pod Kwirynałem Papież wychodził na balkon i błogosławił… Wtedy ognie bengalskie oświetlały cały plac. Euforia ta posunęła się tak daleko, że płeć piękna stroiła się w barwy papieskie biało-żółte. Portrety Piusa IX były we wszystkich włoskich chatach, szynkach i kawiarniach, jak niegdyś Napoleona we Francji. Imię Pius, było najczęściej nadawanym imieniem dzieciom na Chrzcie Świętym.

Żydzi uwolnieni od prawa zakazującego im opuszczania getta po oddzwonieniu na Anioł Pański i którym Pius IX zezwolił sprowadzić z Jerozolimy do Rzymu swego rabina Mojżesza Izraela Kassana, nazywali Papieża  „prorokiem”, a nawet „mesjaszem” i w synagodze chwalili go poezją biblijną. Podczas przejazdu Papieża wołali, jak ich pradziadowie, gdy witali wjeżdżającego do Jerozolimy Jezusa:  „…Hosanna Synowi Dawidowemu, który idzie w Imię Pańskie… Hosanna na wysokościach !”.

Kanclerz Austrii Metternich, Lord J.Russell z Anglii i inni monarchowie i rządzący w Europie i Ameryce, zasypywali Piusa IX pochwałami i gratulacjami. Rewolucja masońska zamierzała upoić papieża kadzidłem uwielbień i związać go rzucanymi do stóp kwiatami. Widząc to, 7.I.1847 r. Stanisław Koźmian proroczo pisał z Rzymu, do Generała Skrzyneckiego w Polsce: „Entuzjazm dla Papieża, palący się coraz żywszym ogniem, nie daje widzieć tlących się płomieni, pod jego spodem”… Jeden z największych włoskich masonów Mazzini 8 IX 1847r. w liście do Piusa IX pisał : „Ojcze Święty. krokom Twoim przypatruję się z niezmierną nadzieją… Nie trać ufności, polegaj na nas… Założymy dla Ciebie rząd jedyny w Europie… Wzbudzimy dla Ciebie poparcie, ponieważ jesteś godzien rozpocząć tę wielką sprawę… Błagam Boga, aby mi dał siłę przekonania Cię gestem, akcentem i łzami…”. Choć intencje wielkiego agitatora były nieszczere, lecz doskonale udawane, zyskiwał on wiele, mogąc udowodnić ciemnym masom, że nawet Kościół przechodzi już w szeregi rewolucji. Ten zawodowy spiskowiec, który żył ze spisków tak, jak inni z malarstwa lub muzyki, ojciec włoskiej rewolucji, której Garibaldi był tylko ramieniem, a Napoleon III i Wiktor Emanuel II protektorami, w tym samym czasie dawał swym agentom taką instrukcję:  „Wykorzystujcie każdą okazję do gromadzenia mas, choćby tylko dla okazywania wdzięczności Papieżowi… Festyny, zgromadzenia, śpiewy, rozbudzają myśli, dając ludowi poczucie siły, stykając go z możnymi z osobami z różnych klas społecznych… Współudział możnych jest nieodzowny… Wielkiego Pana nie można ująć względami materialnymi, ale jego próżnością… Dawajcie mu pierwsze miejsca, póki będzie szedł z wami, tak by główny cel wielkiej rewolucji był mu niepoznany… Pokazujmy im zawsze tylko krok pierwszy… Duchowieństwo nie jest wrogie liberalizmowi… Starajcie się więc o jego udział, obiecując wolność i niezależność, a z wami iść będzie…”

Już 6.II.1849 r. Manzzini o swym Liście do Piusa IX, powie: „ Przeszliśmy dotąd epokę kłamstwa… Kiedy pisałem do papieża, wierzyłem tak silnie, jak wierzę dzisiaj, że koniec papiestwa jest nieodwołalny!”

Rewolucjoniści mieli swych pomocników w lożach masońskich, a nawet w łonie niektórych Rządów. Pierwszy Minister Królowej Anglii, Lord Palmerston, zaciekły wróg katolików, wysłał do Włoch swego pełnomocnika osłoniętego nietykalnością poselską, Lorda Minto, który rewoltował Neapol, Florencję i Rzym. W jego arystokratycznych salonach spotykali się masońscy rewolucjoniści jak Galetti, Materazzi, Tofazelli, Brunetti, Ciceruacchio, Książe Karol Bonaparte (którego ojciec Lucjan otrzymał, będąc opuszczonym na wygnaniu, pałac od Papieża Piusa VII i tytuł Księcia Canino) oraz dziennikarz Sterbinni, który nie mógł darować Piusowi IX amnestii, którą papież go obdarzył. Ostrożny Mazzini nie pokazywał się nigdzie otwarcie, a zbiegowiska ludu coraz częściej przybierały postać buntowniczą tak, że już rok po wyborze 16.VI.1847 r. strapiony papież nie chciał już słuchać śpiewanego pod oknami Kwirynału hymnu na jego cześć, który bardziej przypominał mu swymi słowami „Marsyliankę”: „ Otrząśnij się ludu Rzymu, z niegodnego prochu!”. Do dawnych wiwatów „Niech żyje Pius IX !” już nieodłącznie dodawano „Niech żyje Italia i Lud rzymski!” oraz „Precz z Jezuitami i wstecznikami!” Dzienniki podburzane przez Piotra Sterbiniego, zohydzały coraz częściej otoczenie papieża, żądając od niego wypędzenia jezuitów (jak we Francji przed rewolucją 1789 r), równouprawnienia Źydów, kolonizacji rzymskiej Kampanii, jawności obrad Konsulty. W dzień Nowego Roku 1848, Pius IX, który udał się na przejażdżkę, został zatrzymany przez podpity winem tłum, który wyprzągł konie i pociągnął powóz własnymi ramionami…wykrzykując: „ Odwagi Ojcze święty, lud jest z tobą! Jezuitom i wstecznikom śmierć!”. Papież zemdlał w powozie, a gdy odzyskał przytomność pytał : „ Czy w ten sposób, okrzykami nienawiści do Kościoła, chcecie dowieść mi waszej miłości? Widzę teraz, że po Niedzieli Palmowej następuje Tydzień Męki Pańskiej!”

Zaniepokojona rewoltą włoską Austria latem 1847 r. wysyła do Ferrary i Commacchio swój wojskowy garnizon, zgodnie z 10 art. Traktatu Wiedeńskiego z 1815 r.  10.VIII.1848 r. papież protestuje i austriackie wojska ustępują, ale ta niefortunna okupacja staje się świetnym pretekstem dla masonerii, by wzbudzić nowe manifestacje w całych Włoszech przeciwko cudzoziemcom i proklamować wojnę, której Pius IX był stanowczo przeciwny.

Wcześniej, po ogłoszeniu w Paryżu Republiki Francuskiej, tłum masońskich prowokatorów przypuszcza atak na Dom Jezuitów w Rzymie. Uzbrojeni w topory i wrzącą smołę, ze śpiewem „Miserere” i  „ De profundis”, przedrzeźniając ceremonie pogrzebowe, udali się procesjonalnie, by pogrzebać Jezuitów. Choć demonstracje te powtarzały się ostentacyjnie i wielokrotnie, cywilna Gwardia Narodowa przyglądała się im zupełnie biernie. Nie pomogła nawet odezwa Papieska i osamotnieni jezuici ustąpili pod nieustanną grożbą gwałtu, opuszczając Rzym . Ks. Ximenes, który opublikował kilka artykułów przeciwko masonerii, został zamordowany – podobnie jak abp Paryża Ks. Affre i papieski minister Rossi. Na ich miejsce szybko wykreowali się, zapowiedziani w Objawieniu z La Salette, żli kapłani,  jak np. rewolucyjny kaznodzieja Gavazzi, ks.Ventura, ks.Rosmini, ks.Gioberti i wielu innych.  Ster rządów objął adwokat Józef Galetti, zamachowiec na życie Papieża Grzegorza XVI, który na skutek amnestii Piusa IX wyszedł na wolność! Książe Canino, którego przygarnął w nieszczęściu Pius VII , zaogniał rewolucję, żądając ustąpienia z Kwirynału Gwardii Szwajcarskiej i zastąpienia jej gwardią obywatelską.

Gdy Pius IX potajemnie, w habicie mnicha, opuszczał Rzym 17. XI.1848 r., pojawiła się nagle, nad miastem, nigdy dotąd niespotykana zorza północna, polarna, wzbudzając strach w ludności, która widziała w tym znaku, zapowiedż nadzwyczajnych klęsk. Książe Camino widział zaś w niej świetną przyszłość, kpiąc sobie nawet: „Zorza północy to pożegnanie odchodzącej od nas kardynalskiej purpury!”.

Tak spełniła się tragicznie i wyjątkowo dokładnie część przepowiedni z La Salette z 19.IX.1846 r. – zaledwie sprzed 2 lat – dotycząca Piusa IX, duchowieństwa i możnowładców. Zgodnie z przepowiednią Papież musiał wiele wycierpieć wraz ze swym Kościołem, poddanym tej trudnej próbie – i został opuszczony przez sporą część duchowieństwa i wszystkich możnowładców, którzy jeszcze niedawno prześcigali się w gratulacjach z powodu jego wyboru na Papieża.

Gdy Pius IX udał się w dalszą drogę do Getty, gdzie miał stanąć w domu miejscowego biskupa, ten wyjechał do Neapolu, a służący, nie rozpoznając w łachmanach zakonnych papieża, nie przyjął nieznanych gości, mówiąc im, że Dom Biskupi nie jest oberżą i że powinni sobie gdzie indziej szukać schronienia. Papież, jeszcze wczoraj tak przesadnie fetowany, zmuszony był szukać sobie przytułku w zwykłym, obskurnym zajeżdzie zwanym „Ogródkiem” („Giardinetto”), w którym jako Namiestnik Chrystusa podyktował, z wielkim żalem i bólem ten protest:

„Gwałty zadane nam w tych dniach ostatnich i nadużycia, zmusiły nas do czasowego odłączenia się od naszych Dzieci, które zawsze miłowaliśmy i miłować będziemy…W niewdzięczności naszych Dzieci uznajemy karzącą nas Rękę Boga, za winy nasze… Wobec całego Korpusu Dyplomatycznego protestujemy w tych smutnych i bolesnych dniach 16/17.XI.1848 r. przeciwko niesłychanemu świętokradztwu i gwałtowi… Oznajmiamy, iż wszystkie Akty, jakie były i będą następstwem tego gwałtu, są nieważne i nie mają żadnej mocy, ani znaczenia prawnego. Prosimy o gorliwe modlitwy do Boga i Matki Miłosierdzia za mnie i o przywrócenie pokoju w świecie, a szczególnie w Rzymie, gdzie będzie zawsze moje serce, choćbym w jakimkolwiek punkcie owczarni się chronił… Niech dobry Bóg oddali Swój gniew od nas, od Rzymu, naszego Państwa i świata”

Ucieczka papieża z Rzymu pokrzyżowała szyki masońskiej rewolucji, bo była wstrząsem dla całego świata. Współczucie dla papieża było powszechne. Wszystkie państwa europejskie poleciły swym przedstawicielom udać się do Getty. To małe miasteczko (jak kiedyś Betlejem…) nie widziało w swych murach nigdy takiego ożywienia, jak teraz. W Rzymie zapanowało takie przerażenie, że kluby masońskie i rząd, które z początku udawały obojętność, teraz uznały za właściwe podjęcie negocjacji o powrót papieża, mimo ekskomuniki którą Pius IX ich obłożył. Francja, Austria i Hiszpania obiecały w 1849 r. pomoc papieżowi w odzyskaniu władzy świeckiej w Rzymie.

27.IV.1849 r.do Rzymu wkroczył bez wystrzału nicejski awanturnik Garibaldii na czele legionu 1.500 ludzi najemników z Włoch, Francji, Węgier, a nawet z Polski, by wspomóc rewolucjonistów. Mieli oni pomóc bronić miasta przeciwko zmierzającej już w jego kierunku armii francuskiej, lecz zamiast tego zajęli się ochoczo grabieżą, dewastacją i paleniem kościołów i klasztorów.

Zambianchi, urzędnik rewoucyjnego rządu w rzymskim kościele Św. Kaliksta wykonywał polityczne egzekucje. Każdego dnia mordował w nim po kilkunastu księży i duchownych Po upadku rewolucji „Wiosny Ludów”, w jamie wykopanej w rogu ogrodu benedyktyńskiego na Janiculum odnaleziono zmasakrowane ciała ponad 90 zaginionych wcześniej zakonników. Czyż nie spełniły się wtedy przepowiedziane w La Salette słowa:  „Kościoły będą zamknięte i sprofanowane, kapłani i zakonnicy będą wypędzeni, a niektórzy z nich zginą śmiercią okrutną. Niejeden porzuci wiarę, a liczba ich będzie wielka, wśród nich znajdą się nawet biskupi.Władze świeckie i kościelne będą zniesione…”.

7.VI.1849 r. Pius IX, jeszcze z Getty, potępił błędy socjalistów i rewolucyjnych teologów. Wcześniej, bo 2.II.1849 r., wydał Encyklikę „Ubi Primus”, w której wezwał wszystkich Książąt Kościoła, na całym świecie, do zebrania powszechnej Tradycji dotyczącej wiary w Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryji Panny. Wysłuchał Bóg modlitw papieża i 4.IV.1850 r. pozwolił wrócić mu do Rzymu, który przez rewoltę „Wiosny Ludów” 1848 r. stracił ponad 20 tys. mieszkańców.

Niestety ten spokojny czas, po upadku „Wiosny Ludów” trwał tylko 9 lat. Już w 1854 r. papieża zaatakowali masoni za dogmat „O Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny”. Z pomocą Ojcu Świętemu znowu przybyła Maryja, gdy w 4 lata póżniej, w 1858 r. w objawieniu pasterce Bernadecie Soubirous w Lourdes we Francji i cudownym uzdrowieniu syna cesarza Napoleona III Bonaparte, oraz wielu tysięcy innych chorych, namacalnie Umocniła ten Dogmat. Nie tylko świeccy tzw. „intelektualiści” atakowali i podkopywali fundamenty Wiary i Kościoła, ale co gorsze nawet wielu „otwartych na świat” duchownych. Papież musiał wydać dla nich w 1864 r. Encyklikę „Quanta Cura”, do której też dołączył „Syllabus” – wykaz błędów ówczesnej epoki, w którym już wtedy socjalizm i komunizm określił jako „zarazę ludzkości”.

Ta definicja do dziś wzbudza u ateuszy i „otwartych chrześcijan” wielkie oburzenie. W 1985 r. obrzucili oni obelgami kardynała Ratzingera (dziś Papieża Benedykta XVI), bo w swym dokumencie na temat „Teologii Wyzwolenia” określił komunizm jako „hańbę naszych czasów” . Za parę lat w 1989 r., gdy zmienił się kierunek wiatru historii, oto nagle stało się proroczym tamto potępienie z 1864 r, na całe 135 lat przedtem, nim „demoludy” (kraje tzw. demokracji ludowej), będące więźniami owej zarazy, zdołały się uwolnić z jej łańcuchów.

Pius IX zwołał Sobór Watykański I , na którym, wobec oporu niewiernych mu i zbyt już zlaicyzowanych kardynałów, by móc dalej bronić Kościoła i Wiary, musiał ogłosić dogmat „O nieomylności papieża w sprawach wiary” (przemawiającego uroczyście – „ex cathedra”). Takie było już odstępstwo duchowieństwa, nad którym ubolewała Matka Boża w La Salette. Zgodnie z Jej wolą, Pius IX, po 1859 r. i kolejnej rewolcie nie opuszcza Rzymu, ogłaszając się w 1871 r. „ więźniem Watykanu”. W 1870 r. opłacane przez lewacką, światową finansjerę, komando tzw „1000 Czarnych Koszul Garibaldiego” zdobywa i odbiera Papiestwu Rzym i ogłasza upadek Państwa Kościelnego. Dokładnie tak, jak w 1846 r. w La Salette przepowiedziała Maryja, papież został zdradzony i opuszczony przez cesarza Napoleona III Bonaparte.

Pius IX, ogłaszając się „więżniem Watykanu”, ratuje dalsze istnienie papiestwa… Nadal dbał o sprawy Boże i zabiegał w sprawach Kościoła. Potępił restrykcyjną politykę rządu pruskiego wobec Polski i Kościoła („Kulturkampf”). Przywrócił hierarchię katolicką w Anglii i Niderlandach. Gorliwie popierał misje. Cechowała go głęboka pobożność i miłosierdzie.

Do dziś czasy te osnute są zmową milczenia, a nowi pseudonaukowcy i pseudohistorycy, z upodobaniem, cynicznie i namiętnie, szkalują niewybrednymi, antyklerykalnymi atakami Kościół tamtej epoki. Jeden z nich, autor tendencyjnie złośliwej książki o Św. Marii Goretti, młody pseudonaukowiec Giordano Bruno Guerii w swym prasowym artykule dotyczącym zdobycia Rzymu w 1870 r., pisze kłamliwie że „Piemontczycy przybywający z północy do Rzymu w 1870 r., ulokowali swoje kapitały w ziemskich posiadłościach zakonów, w wyniku sensacyjnych spekulacji giełdowych…”. W rzeczywistości wskutek praw nakazujących konfiskatę dóbr kościelnych (Prawa Rattazziego), posiadłości owe przeszły bez żadnego odszkodowania na rzecz państwa , którego urzędnicy, wspólnie z superlaickimi spekulantami przybyłymi z całego świata i Europy, byli odpowiedzialni za nowe, niszczycielskie „złupienie Rzymu” – „Sacco di Roma” (pierwsze od najazdu na Rzym wojsk niemiecko-hiszpańskich cesarza Karola V w 1527 r.)

Burżuazja masońska, która zainicjowała Risorgimento, doszedłszy do władzy wypędziła wszystkich zakonników z ich klasztorów, opactw, pustelni, rozgrabiając najwspanialsze skarbnice cudownych dzieł sztuki, by wystawiwszy je na licytacje za niewielkie kwoty oddać je do użytku najbardziej nikczemnym ludziom. Ci zaś skazywali je na zagładę przez wyburzanie, zamienianie na koszary, więzienia i zakłady dla umysłowo chorych. Co ciekawe, najbardziej aktywne i przebiegłe w owym uwłaszczaniu się okazały się Towarzystwa Obrotu Nieruchomościami prowadzone przez francuskich, angielskich i niemieckich Źydów… Jakoś dziś dziwnie głucho w Organizacjach Żydowskich o jakichkolwiek rekompensatach dla okradzionego Kościoła!

Nienawiść i ślepa antyreligijna zaciekłość owych „ojców ojczyzny”, wyrządziły w ciągu niewielu lat, większe szkody kulturze i naszemu dziedzictwu artystycznemu, niż 500 lat wojen! Na placach Włoch „wyzwolonych z klerykalnego obskurantyzmu”, przygodni sprzedawcy ogrzewali się wrzucając w ogień archiwa wspólnot zakonnych, lub owijali w nie warzywa… Kościoły z rozmysłem zmieniano na magazyny solne, by wyziewy soli powodowały samoistne zniszczenie najwspanialszych starożytnych fresków, których jedyną winą było to, że przedstawiały tematykę religijną… Nieliczne, które uniknęły zniszczenia, przekształcano na stajnie dla wojska królewskiego… Na zgliszczach wyburzonych starożytnych kościołów, klasztorów i ogrodów, wznoszono bogate pałace spekulantów giełdowych, budowlanych, handlowych, przemysłowych i pomniki „nosicieli światła i postępu”-  np. Wiktora Emanuela II, Pałac Sprawiedliwości i inne, reprezentujące tę wandalską burżuazję.

Zadziwiające jest jednak to, że Piusowi IX (Mastai-Ferretiemu), któremu Abp. Malachiasz nadał na swej Liście 111 Papieży motto „Crux de cruce”, ” Krzyż z krzyża”, najwięcej bólu, cierpień, upokorzeń i krzywd wyrządziła włoska dynastia Sabaudzka, która w swym herbie ma wielki biały krzyż na czerwonym polu. W okresie Risorgimento (XIX w) walk o zjednoczenie Włoch i uwolnienie spod władzy Papiestwa w Państwie Kościelnym, młody liberalny król Wiktor Emanuel II poparł walkę przeciw Kościołowi i Papiestwu.

Gdy w 1855 r. na podstawie nieludzkiej ustawy masona Rattazziego konfiskowano dobra kościoła i zarządzano kasatę (zamknięcie) dużej części klasztorów i zgromadzeń religijnych, pewien młody (40 l.) ksiądz, Św. Jan Bosco, opublikował drukiem nieduże dziełko z serii pt. „Czytanki katolickie” (wydawanej co miesiąc, od 1853 r). Liberalny rząd piemoncki postanowił usunąć je z obiegu, ale nie wykonał tego z obawy przed nagłośnieniem sprawy i udając „tolerancję”, uznał publiczne książeczkę za nieszkodliwy przyczynek wizjonera. Istotnie w tym właśnie dziełku z 1854 r. ksiądz z Valdocco Św. Jan Bosco, proroczo przestrzegał Króla Emanuela II, powołując się na swój sen i tajemniczą intuicję. Napisał tam, że „Władca powinien strzec się firmowania «Prawa» podsuniętego mu, przez ateistyczno-masoński rząd, ponieważ, rodzina tego, kto okrada Boga, zostanie dotknięta cierpieniem i nie doczeka czwartego pokolenia.” Król Wiktor Emanuel II, prześladowca -Piusa IX, zmarł mając zaledwie 58 lat na złośliwą febrę, w Rzymie, gdzie jego bersalierzy wkroczyli 8 lat wcześniej… Jego pierwszy następca Humbert I, zginął w wieku 56 lat, w Monza ,od strzałów anarchisty Bresciego… Drugi następca, Wiktor Emanuel III, uciekł nocą z Kwirynału 8.IX.1943r., a 3 lata póżniej został zmuszony do abdykacji… Trzeci następca, Humbert II, był królem „tymczasowym” przez mniej niż miesiąc, a przegrawszy Referendum ludowe, musiał zaakceptować bezpowrotne wygnanie. Dynastia Sabaudzka nie dotrwała więc do czwartego pokolenia, czyli do 4 następcy tego Króla, Wiktora Emanuela II, tak surowo napominanego przez proroctwo ks. Jana Bosco.

Co wiemy o zagadce historii, którą jak głosi wiara sam Bóg w ukryciu, ale mocną ręką kieruje ku celom nam nieznanym? Czemu mamy wykluczać „a priori” intuicje świętych, ich wizje i proroctwa, a zawierzać jedynie analizom spekulantów i ideologów, dla których sam fakt istnienia Boga wzbudza szyderczy uśmiech i alergiczny wstręt i oburzenie? Nie sprawdziły się bowiem dwie największe gafy, dziś tak skrzętnie przemilczane, które w XVIII i XIX w były wyznacznikami i symbolami Epoki Oświecenia.

W 1773 r. Voltaire, idol Rewolucji Francuskiej, uroczyście przepowiadał, że „W nowej kulturze nie będzie już miejsca dla przesądów chrześcijańskich, bo za 20 lat Galilejczyk zostanie usunięty!”. Jego pilny uczeń i wyznawca, niedoszły ksiądz Ernest Renan, bożyszcze XIX w. burżuazji pozytywistycznej, który starał się wysterylizować Chrystusa, sprowadzając Go do roli bezkrwistego głosiciela nieszkodliwej moralności, właśnie w czasie ataku na Piusa IX i uczynienia go „więżniem Watykanu” w 1872 r. głosił, że „Jedność katolicyzmu jest niemożliwa do utrzymania bez władzy świeckiej. Nieuchronną konsekwencją zasiadania króla Włoch Wiktora Emanuela II na Kwirynale, będzie odejście Papieża i na zawsze Papiestwa… Jest bowiem rzeczą pewną, iż następca Piusa IX opuści Rzym i rząd włoski, przy poparciu Niemiec, osadzi na Watykanie antypapieża, który pociągnie za sobą większą połowę Kościoła…”.

Gołym okiem widać jak„trafne” były te opinie „miarodajnych proroków” i specjalistów rewolucji i Oświecenia, którzy z tak ślepą determinacją, za wszelką cenę chcieli uśmiercić Boga, zapominając o maksymie, że „ Kto poślubia świat i jego wróżbiarzy, zostaje wdowcem” i o 1000-letnim motto Zakonu Kartuzów, że „Stat crux dum volvitur orbis – Krzyż stoi niewzruszenie, choć świat się kręci”.

W tych tragicznych czasach, w których stare święta chrześcijańskie zastąpiono świeckimi, Dekalog Statutem, procesje kościelne defiladami wojskowymi, Ewangelie i Kazanie na Górze dobrymi uczuciami, nakaz ascezy wzorowym obywatelem, a świętych tzw. „autorytetami”, jak np. Garibaldi, Wiktor Emanuel II, Manzini i Cavour – ten młody i nieustraszony ksiądz z Valdocco, Św. Jan Bosco odważył się propagowanym szkołom publicznym laickim, liberalnym, ateistycznym i antyklerykalnym, zaproponować swoje szkoły, nazwane „Szkołami Światła”, tzw. „Oratoria”. Głosił, bowiem, że „Nie można głosić się braćmi, gdy nie uznaje się wspólnego Ojca”.

Ks. Jan Bosco miał 33 lata, gdy w 1848 r. podczas „Wiosny Ludów” papież Pius IX uciekał z Rzymu. W 1870 r, gdy bojówki „czarnych koszul” Garibaldiego wraz z piemonckimi wojskami zjednoczonych Włoch zabierały Ojcu Św. Piusowi IX Państwo Kościelne i uczyniły go „więźniem Watykanu”, miał 55 lat. W 1898 r. sekretarz świętego księdza z Valdocco Jana Bosco, G.B. Lemoyne, wydał o nim 19 tomową biografię pt. „Memoire biografiche di don Giovanni Bosco”, w której ukazano prawdziwe oblicze „Risorgimento”, tak przemilczane, bo niepoprawne politycznie, widziane ze strony umęczonego i skrzywdzonego Kościoła. W Marcu 1861 r, gdy Wiktor Emanuel II został ogłoszony królem Włoch, św. Jan   Bosco napisał w 1. numerze swego pisma -„ Letture catoliche”, apel do Katolików: „Wydaje się walkę Głowie Kościoła, aby zniszczyć, jeśli to będzie możliwe, sam Kościół i uczynić Włochy protestanckimi. Pełnymi garściami drwin, pomówień, szyderstw i wzgardy obrzuca się Papieża i Kościół…W takiej wojnie, która jest wojną przeciw Bogu i ludziom, wszyscy prawdziwi katolicy, niechaj łączą się w obronie Papieża, a więc religii katolickiej”…

Ten majowy numer z 1861 r „ Dziennika z Valdocco” był jeszcze rozprowadzany, gdy książę Cavour zachorował i 6 Czerwca o świcie zmarł, mając zaledwie 51 lat. Nagła i przedwczesna śmierć dosięgła go właśnie wtedy, gdy świętowano to zjednoczenie, którego książę był zręcznym i pozbawionym wszelkich skrupułów „tkaczem”. Czy to nie był „Digitus Dei – palec Boży” – wyrok z wysoka ? Cavour zmarł na malarię, której nabawił się w rejonie Vercelli, w Leri, gdzie jego ród miał pola ryżowe, na ponad 1000 hektarów. Tereny te jego ojciec, Camil Cavour, nabył, kiedy żołnierze Napoleona Bonaparte odebrali je zakonom, m.in. cystersom. Tak powstawały te fortuny nuworyszy ! Zupełnie, jak dziś!

Zasada ks. J. Bosco nie dopuszczała wyjątków: nie tylko przywłaszczenie, lecz również nabywanie skradzionych Kościołowi dóbr niosło przykre konsekwencje dla geszefciarzy i nabywców owoców grabieży. Gdy w 1861 r. nowy Rząd uwięził 70 Biskupów oraz setki księży, a na Południu Włoch wyrzucił na bruk ponad 12 tysięcy zakonników i zakonnic i buńczucznie zwrócił się do Kościoła w Turynie, aby ten przyłączył się do obchodów świąt państwowych 2 Czerwca dla uczczenia Jedności narodowej, duchowieństwo odmówiło. Wtedy, w ramach represji, Cavour nakazał, aby żadne władze państwowe nie uczestniczyły w procesji Corpus Domini Bożego Ciała przewidzianej na 30 Maja. I oto właśnie wieczorem, 29 Maja, Książę Cavour, cieszący się bardzo dobrym zdrowiem, został nagle dotknięty omdleniem i był jak martwy – 2 Czerwca, podczas gdy w całym nowym Królestwie trwały uroczystości państwowe dla uczczenia Zjednoczenia Włoch. Książę, miast odbierać najwyższe honory, zaszczyty i burzliwe oklaski, czuł się coraz gorzej i 6 Czerwca, w Oktawie Bożego Ciała i w rocznicę Cudu Eucharystycznego w Turynie i dokładnie w godzinie jego zdarzenia, przeszedł do wieczności…

Cóż za zbieg okoliczności! Wstąpił już na najwyższy szczebel drabiny społecznej kariery, gdy nagle, ręką Wszechmocnego, został pchnięty do grobu, gdy minęło zaledwie 6 miesięcy, jak pytał w Parlamencie: „Czy wiecie, co będzie za 6 miesięcy?”… Myślał wówczas o obietnicy objęcia w posiadanie Rzymu, tymczasem, po upływie tego okresu, zszedł z tego świata.

Wyzwaniem nad którym warto się zastanowić, jest to: „ Czy mylili się ci święci, którzy widzieli historię „Sub secie aeternitatis” – pod kątem wieczności?  Ks. Bosco, by przeszkodzić przyjęciu masońskiej, bezbożnej uchwały Ratazziego ( zarządzającej konfiskatę mienia kościelnego i kasatę zakonów ) nie bał się przekazać swych proroczych ostrzeżeń do samego pałacu królewskiego. Potwierdzone są wiadomości o jego proroczych snach, które miały zwiastować „wielką żałobę na dworze króla”. Gdy Król Wiktor Emanuel II nie chciał powstrzymać realizacji Uchwały Ratazziego, wydarzenia zakończyły się w sposób nieubłagany i okrutny. W ciągu 4 miesięcy król utracił matkę, żonę, brata i syna! W tak krótkim czasie otworzyły się cztery groby dla najbliższych członków jego rodziny.

Po tym niezwykłym zdarzeniu, obrzucony obelgami ze strony liberałów i masonów, ks. Bosco powiedział: „Ograniczyłem się tylko do wypełnienia swego obowiązku, jako dobry poddany, ostrzegając króla o grożącym mu niebezpieczeństwie”. Ostrzegał go również wtedy, gdy jako król Włoch osiadł w Rzymie, przypominając mu stare przestrogi rzucane przez władców z tej samej dynastii sabaudzkiej, na każdego uzurpującego sobie dobra Kościoła, mówiąc „Kwirynał zabrany Papieżowi nie przyniesie szczęścia Królowi!”

9.I.1879 r. król Wiktor Emanuel II zmarł nie mając jeszcze 58 lat, podobnie jak Cavour, na malarię, której nie nabawiłby się, gdyby nie zapragnął zasiąść na 7 wzgórzach Rzymu… Do dziś pokutuje zakłamana historia o „bohaterze” Garibaldim,  który „jednoczył i wyzwalał” Italię spod obcej okupacji, narzuconej rzekomo przez Papiestwo. Przemilcza się fakt, że po 100 letnich wojnach protestanckich w Europie (1568-1648),  gdy Jan Kalwin (1509-64) oderwał katolickie Niderlandy i przekazał je protestantom na mocy Układu Westfalskiego (1648 r.), papież Innocenty X (1644-55 r.) bullą „Zelus domus meae” wyraził sprzeciw, który został odrzucony. Gdy nowo powstającemu, protestanckiemu„Ładowi w Europie”, nie błogosławili też jego kolejni następcy, a w 1701 r. Papież Klemens XI (1700-21 r.), nie uznał elektora brandenburskiego Fryderyka III jako Króla Prus protestanckich – ani też przejęcia siłą i podstępem tronu angielskiego przez protestantów, Cesarz Jozef  I, lennik kalwinizmu i luteranizmu, w 1706 r. z Eugeniuszem Sabaudzkim rozpoczął podbój katolickiej Italii. Protestanckie wojska pruskie, do woli grabiły i niszczyły Państwo Kościelne. Osamotniony papież w 1709 r. podpisał poniżający pokój. Protestanckie mocarstwa, z W. Brytanią i Prusami, potwierdziły go w 1713 r. w Utrechcie (Holandia), dokonując podziału i okupacji Italii, przyznając Neapol i Sardynię Austrii, przeciw której 150 lat póżniej walczył Garibaldii… oskarżający o całe zło podziału i okupacji Italii nie swych oddanych sprzymierzeńców, zaciekłych wrogów katolicyzm -, lecz właśnie Papieża Piusa XI. Ale o tym dziś się milczy.

Znowu Maryja, Matka Jezusa, nie pozostawiła Jego Namiestnika Klemensa XI zupełnie samego. Tak jak onegdaj na Kalwarii trwała i współcierpiała wraz z Chrystusem, tak i wtedy, w 1708 r., gdy wrogowie Kościoła wtargnęli siłą do Italii, okupując już Mediolan i Neapol, paląc i grabiąc świątynie, mordując brutalnie obrońców, gdy oblegali już sam Rzym, Maryja dała Papieżowi znak, że jest w jego cierpieniu, wraz z nim. Oto zdarzyło się bowiem, że w Trnawie, na Słowacji, podległej protestanckiemu cesarzowi Józefowi I, właśnie wtedy, w 1708 r., zdarzył się kolejny cud. Malowany na drewnie obraz Maryji w pielgrzymkowym kościele zaczął ronić łzy. Zjawisko to trwające od 5.VI I do 11.VIII.1708r. widziały rzesze pielgrzymów oraz mieszkańców Trnawy. Ponieważ wywoływały u protestantów obrazę i zgorszenie, powołano specjalną wielowyznaniową Komisję, która po skrupulatnych badaniach i wywiadach potwierdziła ten Cud!  Zdumiewający był też fakt, że obraz ten był kopią znanego cudownego wizerunku Maryji z kościoła Św. Aleksego w Rzymie. Obraz ten przywieziony swego czasu z syryjskiej Odessy do Rzymu, zasłynął od IV w. dzięki licznym Cudom. Wg podania młody patrycjusz Aleksy, nakłoniony przez rodziców do małżeństwa, w dniu ślubu udał się do Odessy, gdzie przez 17 lat żył w ubóstwie i kontemplacji, a następnie powrócił do Rzymu z obrazem Maryji i tam zmarł. Aleksemu z Odessy oddawano cześć jako świętemu i poświecono Mu kościół pw.św. Bonifacego na Awentynie w 978 r.  Przy nim Papież Benedykt VII wybudował klasztor pw. Św. Aleksego na Awentynie, oparty na reformie monastycznej opata Majola z Cluny. Ogarniał wspólnotę greckich i łacińskich mnichów, stosujących reguły zakonne świętych Bazylego i Benedykta. Wśród mnichów tego klasztoru byli tacy święci, jak Brunon z Kwerfurtu i Adalbert (Wojciech) arcybiskup z Pragi. Działalność klasztoru Św. Aleksego na Awentynie w Rzymie przyczyniła się do okresu wielkiej odnowy monastycznej i religijnej w całej Italii, do prawdziwego ekumenizmu. Może właśnie dlatego Maryja wybrała sobie ten swój, tak znany wizerunek i takie miejsce, by w tym mrocznym czasie ostrych podziałów religijnych, które prowadziły wciąż do nowych, kolejnych bratobójczych wojen, by przypomnieć i wskazać, jak kiedyś w podobnych czasach znajdowano zgodę i ratunek…

Papież Klemens XI wynagrodził się Matce Bożej z Trnawy (1708 r.), fundując Jej złote korony. Nie mogąc ich jednak przekazać na Słowację, z powodu szalejącego protestantyzmu cesarza Józefa I, podarował je Ojcom Paulinom na Jasną Górę do Polski, dla cudami słynącego obrazu czarnej Madonny częstochowskiej w 1717 r…