Spod znaku Skorpiona – Powstanie i upadek Imperium Rosyjskiego (2)

Under the Sign of the Scorpion
The Rise and Fall of the Russian Empire
Juri Lina [2002]
Tłumaczenie Ola Gordon

Poprzedni odcinek

• https://marucha.wordpress.com/2012/08/18/spod-znaku-skorpiona-powstanie-i-upadek-imperium-rosyjskiego-1

ROZDZIAŁ VIII

8. 6 – Zamordowanie Stalina

Czołowi Żydzi byli bardzo zaniepokojeni i zaczęli podejmować środki zaradcze. W październiku 1952 roku udało im się wyrzucić Józefa Stalina ze stanowiska sekretarza generalnego. (“The Encyclopaedic Reference Book”, Moskwa, 1955, t. 3, s. 310.) Ten fakt pominięto we wszystkich biografiach Stalina. Opinia publiczna nigdy nie usłyszała o żydowskiej zemście. Na stanowisko pierwszego sekretarza Komitetu Centralnego wybrano Georgi Malenkowa. Nie ma żadnej informacji na ten temat w późniejszych encyklopediach. Stalina relegowano na zwykłego sekretarza w Komitecie Centralnym. Zatrzymał także stanowisko premiera. Stalin był bardzo zaniepokojony i odpowiedział wykorzystaniem środków zaradczych.

Dlatego 7 listopada 1952 roku nakazał aresztowanie grupy żydowskich lekarzy (prof. Boris Kogan, prof. J Rapoport, A. Feldman, Miron Wowsy, A Grinstein, Y Etinger i inni). Zostali oskarżeni o spowodowanie śmierci dwóch rosyjskich członków Biura Politycznego (Andreja Żdanowa – szefa Kominformu – i Aleksandra Szczerbakowa). W przypadku Żdanowa, ci lekarze rzekomo postawili fałszywe diagnozy i zachowali w tajemnicy symptomy jego choroby serca.

1 września 1948 roku Izwiestia napisały, że Andriej Żdanow zmarł w szpitalu. Teraz Stalin potwierdził, że jego żydowscy lekarze przyczynili się do jego śmierci. Oskarżył ich także o planowanie zabicia pewnych innych rosyjskich członków Biura Politycznego, oraz że otrzymali instrukcje od organizacji syjonistycznej – Wspólnego Komitetu Dystrybucji (JDC), wszystko w zgodzie z wyznaniami prof. Wowsy. (Abdurakhman Avtrokhanov, “The Mystery of Stalin’s Death” [Tajemnica śmierci Stalina], Frankfurt n. Menem, 1981, s. 182)

Możemy sądzić, że było to jedno z wielu oskarżeń Stalina.

Kiedy Stalin oskarżył Trockiego o szpiegostwo na rzecz Niemiec, każdy myślał, że kłamie. Dokumenty odnalezione w zachodnich archiwach potwierdziły, że Stalin miał rację.

Kościół przesiąknięty modernizmem (4)

Poprzednie rozdziały:

1. https://marucha.wordpress.com/2012/08/16/kosciol-przesiakniety-modernizmem-1
2. https://marucha.wordpress.com/2012/08/17/kosciol-przesiakniety-modernizmem-2
3. https://marucha.wordpress.com/2012/08/18/kosciol-przesiakniety-modernizmem-3

4. Bilans piętnastu posoborowych lat posłuszeństwa reformom

Mamy tylko jedno pragnienie, to znaczy życzenie odnalezienia wiary katolickiej i trwania w niej. Otóż dobrze wiecie, ile wypadków, ile spraw się wydarzyło, ile zniszczeń i nieszczęść w Kościele miało miejsce w ciągu tych piętnastu lat! Dlatego też, jako temat dzisiejszej konferencji, wybrałem „Bilans piętnastu posoborowych lat posłuszeństwa reformom”.

Zrobienie bilansu tychże piętnastu lat mogłoby wydawać się rzeczą niepotrzebną, ponieważ gazety, czasopisma, telewizja oraz wszystkie środki przekazu informują nas na bieżąco. Ewentualne kontakty utrzymywane z przedstawicielami dzisiejszego Kościoła ukazują wam również jego tragiczną sytuację. Z tego też powodu nie uważam, iż jest rzeczą konieczną zbytnie podkreślanie rezultatu tych posoborowych lat.

Pozwolę sobie tylko zwrócić waszą uwagę na jeden poważny skutek, szczególnie niszczycielski dla samego Kościoła, jako że dotyczący wyłącznie kapłaństwa. Nie można wyobrazić sobie Kościoła katolickiego – a powiedziałbym wręcz żadnego kościoła – bez kapłaństwa, ponieważ religia zawsze składa się z obrzędów, to znaczy, mówiąc ściślej, z ofiary. Otóż musimy jasno stwierdzić, że obecnie najpoważniejszym problemem Kościoła jest desakralizacja kapłaństwa i, jeżeli samo to określenie nie jest zbyt mocne, zmiana ofiary. Usiłowano rzeczywiście zdesakralizować to, co najpiękniejsze i najwznioślejsze w Kościele.

Lecz tematem mojej konferencji jest wyłącznie posłuszeństwo reformom, ponieważ w nim tkwi podstawowy problem, zarówno dla tych, którzy poszli za nimi, jak i dla tych, którzy odrzucają (przynajmniej w pewnej mierze) soborowe reformy. Pragnąłbym zatem jasno i w sposób prosty, opierając się jedynie na najbardziej podstawowych zasadach, zastanowić się razem z wami, co to jest posłuszeństwo i dlaczego zarzuca się nam nieposłuszeństwo.