Sześć najbardziej przerażających kłamstw, jakimi karmi nas przemysł spożywczy

The 6 Creepiest Lies the Food Industry is Feeding You
http://www.cracked.com/article_19896_the-6-creepiest-lies-food-industry-feeding-you.html
Pauli Poisuo – 18.06.2012, tłumaczenie / dodane linki: Ola Gordon

Jak pisaliśmy wcześniej, przemysł spożywczy opiera się prawie całkowicie na serii kłamstw, mówiąc szczerze, w które większość z nas woli wierzyć (“Wszystko naturalne? Wydaje się być zdrowe!”) Ale musimy gdzieś pociągnąć kreskę, prawda? Zwłaszcza kiedy kupujemy żywność, która nie ma nic wspólnego z tym, co mówi etykietka.

Zgroza!

6. Miód i przyprawy to fałszywki

Jeśli jesteś taki jak ja i używasz przypraw, żeby zrobić wrażenie na płci przeciwnej swoją wiedzą, co z nimi zrobić, to możliwe, że nawet nie wiesz, z czego te rzeczy mają być zrobione. I tego właśnie chce przemysł spożywczy, jeśli mają ci sprzedać fałszywe przyprawy.

Weźmy np. miód. Myślisz, że to bardzo zwyczajny produkt – robią go pszczoły, kradną go misie, a ty to jesz. Albo coś w tym rodzaju. Ale prawda jest taka, że wszyscy główni gracze w tym przemyśle świadomie kupują miód z mrocznych źródeł w Chinach – kraju, który np. nie ma skrupułów z dostawami podrobionego pieprzu wyprodukowanego całkowicie z mułu lub błota. [http://china.globaltimes.cn/society/2011-04/649755.html]
Z podrobionego chińskiego miodu często odfiltrowany jest pollen żeby ukryć jego pochodzenie, i następnie jest wzbogacany jak kokaina w ciemnej ulicy tanim syropem kukurydzianym i słodzikami. FDA mówi, że substancji nie można legalnie nazywać “miodem”, jeśli nie zawiera pollenu, pomimo, że większość zbadanego produktu pobranego od głównych detalistów nie zawierała jego śladów.

Sos sojowy  jest kolejnym produktem, o którym można sądzić, że nie wymaga podróbki, wiedząc, że nie jest to rzadki towar. I znowu się mylisz. Produkcja prawdziwego sosu sojowego jest pracochłonna, dlatego wielu producentów rozpoczęła produkcję jego imitacji, wymagającej tylko 3 dni i mającej dłuższy okres ważności. Wytwarzany jest z czegoś nazywanego “hydrolizowane białka roślinne”, jak również barwnika karmelowego, soli i dobrego przyjaciela – syropu kukurydzianego. Większość sosu sojowego jaki dostajesz w saszetce z sushi to faktycznie podróbka. Ale przynajmniej podawany jest z wasabi, tak? Jeśli przez “wasabi” rozumie się “chrzan zmieszany z musztardą”. Spójrzmy prawdzie w oczy, prawdopodobnie nie obsługiwał cię Japończyk.

Najgorszym złoczyńcą jest być może szafran. Prawdziwy jest najdroższy, około $10.000 za pół kilo. Jest to szczególnie imponujące, wiedząc, że “najwyższej jakości” szafran zawiera około 10% prawdziwego. Reszta jest przypadkowa, nic nie warte kawałki roślin, zmielone i zmieszane w prawdziwym szafranem.
I dostaniesz to, jeśli masz szczęście. Jeśli go nie masz, dostaniesz 100% fałszywkę.

Po lewej prawdziwy szafran. Po prawej żelatyna o smaku szafranowym. Jego wygląd jest dosyć przekonywujący, do czasu kiedy włożysz go do wody i zupełnie się rozpuści, pozostawiając niewiele więcej niż słodki posmak i piankę w kształcie środkowego palca.

5. Kurczak napompowany dziwacznymi płynami

Nie ma nic bardziej apetycznego od ładnego, okrąglutkiego, soczystego kurczaka, upieczonego na złoty kolor. Ślinka leci tylko myśląc o nim. Ale jak mówimy o wszystkim o nieokreślonym smaku, że “smakuje jak kurczak”, jest to rodzaj ironii, że prawdopodobnie nie wiesz jak smakuje prawdziwy kurczak, bo. . .

Horror:

Od dziesięcioleci ogromna większość naszych “świeżych” kurczaków nasycano miksturą innych substancji, łącznie z odpadami wieprzowymi i wołowymi [http://www.independent.co.uk/life-style/food-and-drink/news/chicken-injected-with-beef-waste-sold-in-uk-1696407.html]. To zła wiadomość dla Hindusów, muzułmanów i wszystkich którzy wybierają z menu danie z kurczaka, ponieważ wołowina i wieprzowina zakazana jest przez ich religię.

Ale nawet jeśli kurczak jest nieskażony zanieczyszczeniami z parzystokopytnych, to prawdopodobnie jesz ptaka napompowanego rosołem, solanką i “wzmacniaczami smaku”. Nazywa się to “spulchnianiem” i jest normalną praktyką w produkcji kurczaków od lat 1970. Przemysł wyjaśnia, że to dodaje im soczystości, inaczej byłby zbyt chudy i włóknisty. Na pewno, tylko zapominają wspomnieć o tym, że kurczak jest suchawy i gorszy, ponieważ oni umyślnie hodowali go żeby jego produkcja była szybsza i tańsza, ale przynajmniej nie kłamią, nie o tym.

Ale firmy spożywcze często w sposób rażący przesadzają ze stopniem tego “spulchniania” kurczaka by był delikatny, poprzez pompowanie go tak długo, żeby dodatkowe substancje stanowiły do 30% wagi, i jesteśmy pewni, że przypadkowo cena takiego kurczaka zależy od jego wagi. [http://news.bbc.co.uk/2/hi/programmes/panorama/3047159.stm]

Ale sprawa wagi to tylko początek. Proces “spulchniania” przemysł opisuje jako “całkowicie nieszkodliwy”, tak samo jak klejnoty maratończyka można opisać jako “przyjemnie pikantne”. Spulchnianie może 4-krotnie zwiększyć zawartość sodu w mięsie, pozostawiając je napchane niepotrzebną solą. Wszystkie próby “ulepszenia” procesu spulchniania żeby naprawić problem sodu doprowadziły do ogromnej spirali coraz większej ilości śmieci wrzucanej do tej mikstury, do stopnia kiedy już nie wiadomo nawet, jaki procent kurczaka jest rodzajem kurczaka.

Oczywiście można unikać go i kupować tylko taki, na którego etykietce jest “w 100% naturalny”, ale oni wyśmieją twoje sprytne próby pobicia systemu. Z powodu szczegółów technicznych w przepisach, wszystkie kurczaki – spulchnione czy nie – można zaetykietować jako produkt całkowicie naturalny. . . tak długo jak składniki w roztworze spulchniającym dadzą się opisać jako “naturalne”, żeby nikt nie mógł wybuchnąć śmiechem.

4. Mięso może byc zrobione ze sklejonych skrawków

Jeśli nie jesteś jedną z tych osób, które prawdziwego indyka zastępują tofu w święto Dziękczynienia, to mięso jest mięsem. I nie martw się, nie powiemy o tym, że twój soczysty stek z antrykotu przyniesiony do domu od jakiegoś taniego rzeźnika nie jest prawdziwym stekiem. Faktycznie jest to jak kilka steków. . . jak również to, co zmieciono z podłogi rzeźni.

Horror:

W worku sztuczek przemysłu mięsnego jest substancja nazywana “transglutaminazą”. Jest to bardzo długi wyraz i dlatego większość ludzi używa jej pseudonimu – klej mięsny. I to jest dokładnie tak, jak brzmi. Stosują go szefowie kuchni, którzy muszą czasem posklejać różne części mięsa do kupy (np. żeby zrobić pałeczki z kraba itp.), ale ma też inne, mroczniejsze zastosowanie wśród rzeźników-renegatów.

Odbywa się to tak: w czasie mocno uprzemysłowionego procesu przetworzenia zwierzęcia w smakowitą żywność, pozostaje dużo skrawków, które nie nadają sie na nic innego niż karmę dla zwierzątek domowych. Transglutaminazę można wykorzystać do sklejenia tych małych skrawków, żeby powstało coś w rodzaju pozszywanych w całość kawałków, co wygląda jak jednolity kawałek mięsa. [http://insidescoopsf.sfgate.com/blog/2011/05/13/is-there-meat-glue-in-your-food/]

Ponieważ ten proces nie pozostawia po sobie żadnych śladów, a transglutaminaza nie należy do substancji wymienionych w tabeli składników, możesz być pewien, że tam jest, chyba że jesteś ekspertem od interpretacji szwów w tym mięsie. Ten proces nie tylko sprzedaje ci skrawki po cenie gatunkowego mięsa, ale także daje ci “stek” zrobiony z dziesiątki różnych krów, co czyni niemożliwym prześledzenie źródła twojego zatrucia pokarmowego, obecnie zwiększonego 10-krotnie, dzięki nierównej konsystencji tego co próbujesz usmażyć. Klej mięsny działa jak magia także na kurczaki i owoce morza, co stanowi złą wiadomość znowu dla naszych muzułmańskich, żydowskich i hinduskich czytelników – transglutaminaza pochodzi z krowiej krwi. Przynajmniej twój tofu indyk jest koszerny.

3. Ufarbowany na różowo łosoś

Kiedy myśli się o dzikim łososiu, zwykle wyobrażamy sobie grupę silnych, zdecydowanych ryb, płynących pod prąd w wodospadzie, może prześladowanych przez misie. To krew płynąca w mocnych żyłach łososia daje mu różowe mięso i zdrowie – pożerając go nabierasz jego siłę i ducha nieokiełznanej dzikości Alaski.

Horror:

Przynajmniej tak było kiedyś. Łosoś którego jemy teraz nigdy nie płynął nawet raz pod prąd. Zamiast ducha dzikiej Alaski dzisiejszy łosoś zawiera tylko ducha ciasnych, zatłoczonych farm łososiowych, w których spędzają całe swoje życie. Ponieważ ryba nie może swobodnie się poruszać, a jej dieta składa się wyłącznie z karmy akwariowej, łosoś który przybywa do supermarketu jest tak szary, jak brytyjska zima.

Więc jak on nabywa ducha Alaski? Oczywiście pompują go różowym barwnikiem. Pokarm tych wodnych więźniów jest zmieszany ze składnikami koloryzującymi pochodzącymi od farmaceutycznego giganta Hoffman-La Roche i dobierany zgodnie z wachlarzem barw. Tak – tak samo, jak wybierasz kolor farby na ściany. Oto ten wachlarz (SalmoFan: salmon = łosoś, fan = wachlarz):

To nie jest rzecz na małą skalę. Około 95% atlantyckiego łososia pochodzi z hodowli, i niemal w całości jest barwiona.

Oczywiście, łosoś nie jest jedyną rzeczą w twoim koszyku w kolejce do kasy, która nie ma koloru takiego jak myślisz. Pamiętasz kurczaka Perdue, słynny drób Franka Perdue o “zdrowym, złotym kolorze”? Okazuje się, że ten zdrowy, naturalny kolor otrzymano z mieszanki płatków kwiatowych aksamitki i barwników [http://www.nytimes.com/2005/04/02/obituaries/02perdue.html?_r=1]. W kąciku pieczonych produktów mamy chleb żytni, często zabarwiony na ciemniejszy kolor brązowym cukrem lub melasami, by zdrowiej wyglądał. Ten dziwnie pomarańczowy odcień sera Cheddar to także delikatna mikstura składników barwiących, gdyż naturalny kolor poszczególnych partii sera różni się – i stając w obliczu tej zmienności, regularni zakupowicze stają się zdezorientowanymi i agresywnymi bestiami.

Zwolennicy czerwonego mięsa, bądźcie pewni, że wasz hamburger i mięso na kiełbaski są często barwione na bardziej apetyczny czerwony kolor, który może wywołać raka. [http://news.bbc.co.uk/2/hi/health/6286834.stm] Ale co tam, kto chce jeść lekko niewłaściwie wyglądającą żywność?

2. Wołowina Kobe naprawdę nie istnieje

Wytrawni mięsożercy wiedzą, że wołowina Kobe to luksus, jeśli możesz sobie na nią pozwolić. [http://en.wikipedia.org/wiki/Kobe_beef] Japońskie bydło typu Wagyu, z którego pochodzi, hodowane jest według ścisłych zasad, przestrzeganych z taką skrupulatnością, jakiej można oczekiwać od kraju, gdzie zaparzenie filiżanki herbaty jest godzinnym rytuałem.

Na szczęście, rynek międzynarodowy uczynił wołowinę Kobe powszechnie dostępną. Obecnie jest ona w menu wielu restauracji i liczni dobrze zaopatrzeni dostawcy mięsa mogą postarać się o jego kawał co jakiś czas. A kiedy otwierają się rynki ceny szybują w górę – obecnie, można cieszyć się smakowitym burgerem Kobe za stosunkowo nędzną cenę $81. Powiedzmy, czy zastanawiamy sie, skąd się wziął ten nagły, smakowity produkt?

Horror:

Znikąd. Każda restauracja i każdy dostawca mięsa chwalący się wołowiną Kobe kłamie. Nigdy nie jadłeś prawdziwej wołowiny Kobe [http://www.forbes.com/sites/larryolmsted/2012/04/12/foods-biggest-scam-the-great-kobe-beef-lie/]. Nie w USA, nie w Europie, nie w Australii. Jeśli faktycznie nie poleciałeś do Japonii i specjalnie go nie szukałeś, nie miałeś najmniejszej szansy nawet powąchać steku Kobe.

Ścisłe zasady obowiązujące w produkcji Kobe nie są zgodne z amerykańskimi przepisami, co technicznie robi mięso w mniejszym lub większym stopniu nielegalnym. I jest mało tej wołowinki Kobe. Z wyjątkiem Makau, z jakiegoś powodu, wołowina Kobe jest ekskluzywna dla Japonii, a nawet tam jest ją trudno znaleźć.

Ale chwileczkę, czym oni faktycznie nas karmią kiedy wybieramy z menu “Kobe”? Czym tylko chcą [http://www.npr.org/2012/04/22/151153503/fake-food-thats-not-kobe-beef-youre-eating]. Określenie “wołowina Kobe” obowiązuje tylko w Japonii, a zatem dla reszty z nas może być używane legalnie do wszystkiego co nie narusza elementu “wołowiny” w nazwie.
Kiedy kupujesz coś z etykietką “wołowina Kobe”, to prawdopodobnie faktycznie jest to coś, co bardzo mętnie wyjaśnia, jak przygotowane “w stylu” steku Kobe, co prawdopodobnie nie wystarcza by wyceniać to $80, chyba że jesteś jednym z tych przerażających japanofilów.

1.Twoja oliwa z oliwek to podróbka, dzięki mafii

Mimo że zasadniczo jest to tłuszcz, oliwa z oliwek jest jednym z tych legendarnych “dobrych tłuszczów”, co brzmi jak “zdrowe papierosy”, poza tym, że harwardczycy nawet powiedzą ci, że oliwa ta może zapobiec chorobom serca i ogólnie pomoże ci dłużej żyć. To taki wstyd, że nigdy nie możesz nawet jej spróbować, dzięki mrocznej konspiracji globalnej istniejącej po to, żeby trzymać ją poza twoim zasięgiem.

Horror:

Głupie jak może sie wydawac, piractwo oliwy z oliwek jest jednym z najbardziej dochodowych biznesów włoskiej mafii, do tego stopnia, że wygląda to jakby większość tej oliwy na rynku była albo bardzo rozcieńczona, albo zupełnie sfałszowana prze ogromny mroczny przemysł, w skład którego wchodzą takie główne nazwiska jak Bertolli [http://en.wikipedia.org/wiki/Bertolli].

Oni byli w tym już od pewnego czasu – Joe Profaci, o którym się mówi, że zainspirował postać Dona Vito Corleone w “Ojcu chrzestnym”, był znany pod ksywką “Króla oliwy z oliwek”. Ale dowody pokazują, że afera oliwy z oliwek od stuleci stanowiła główny problem na świecie. Starożytni Sumerowie mieli wydział przestępstw dla mrocznych handlarzy tej oliwy. W dzisiejszych czasach podtykany nam  jako oliwa z oliwek dobrej jakości towar, często jest mini-ilością prawdziwego, wymieszanego w 80% ze zwykłą, mniej niż zdrową, tanią jak lichy olej słonecznikowy. To znaczy, jeśli w ogóle dostajesz jakąś oliwę z oliwek. Faktycznie jesteśmy przyzwyczajeni do gównianej oliwy z oliwek, że najwyraźniej koneserzy żywności odrzucają prawdziwą rzecz, ponieważ im smakuje jako fałszywa.

Ale dlaczego mamy się tym przejmować? Ta cholerna oliwa z oliwek. Ile może być w niej pieniędzy, skoro można dostać butelkę za kilka dolców w sklepie spożywczym? Okazuje się, że pod względem zysku, lewa oliwa z oliwek jest porównywalna z handlem kokainą. Jeśli już, to rzeczywistość naprawdę zmieniłaby atmosferę filmów “Ojciec chrzestny”.

Od redaktora http://snippits-and-slappits.blogspot.com/:
– wspierajcie lokalnego rzeźnika, rolników i hodowców
– kupujcie na lokalnym targowisku, nie w Walmart czy w innym supermarkecie!
– kupujcie lokalnie!!!
Tylko w ten sposób jesteście pewni co wyląduje na waszym talerzu. A to z kolei pomoże waszej gospodarce!