Przyrzeczenia poszły w las

Obchody 70. rocznicy „czystki etnicznej noszących znamiona ludobójstwa” na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej skończyły się. To już odległa historia. Skończyły się też „pojednania”. Czas zacząć, a właściwie czas odnowić jątrzenie.Tak można zrozumieć treść artykułu zamieszczonego w „Naszym Słowie” nr 49 z dnia 6 października 2013 roku, a tytuł artykułu brzmi: „Zdradzeni i zapomniani wołają o pamięć”.

„Nasze Słowo” już jawnie głosi „bohaterstwo” największych ludobójców świata: „Oni, bohaterowie Ukrainy, nie bezimienni, którym na razie nikt nie zaśpiewa na ich mogile „Wieczną pamięć”, nie odmówi „Ojcze nasz”, nie położy kwiatka, nie zapali lampki. Ich mogił nie ma. Oni oddali życie w boju na zew Ojczyzny. Sami sobie odebrali życie, bo nie chcieli poddać się wrogowi, którego przyprowadzili zdrajcy…” Itd. Itd.

Można by to przyjąć jako zwykły gest ludzki, wyrażający ból piszącego. Bowiem każda śmierć sprawia ból żyjącym, gdyby nie pewne ale… Gdyby to był ból także po zamordowanych przez „bohaterów” „Naszego Słowa” i – niewinnych ludzi. Nie ma tu ani jednego słówka o pomordowanych w bestialski sposób polskich kobietach, dzieciach i starcach. Amnezja opanowała całą redakcję „Naszego Słowa”.

Minęły niespełna trzy miesiące od głoszonych gromkim głosem wezwań o prawdę, nawoływania o pojednanie, a wszystko to przeszło już do zapomnianej historii. Tych, którzy mówili prawdę, nazwano dzisiaj zdrajcami. Wystarczy tylko spojrzeć na protokóły przesłuchań niektórych Ukraińców, by potwierdzić moje w tym zakresie zdanie. Już sam tytuł artykułu w „Naszym Słowie” to potwierdza.

Tygodnik bardzo szczegółowo rozlicza zachowania polskich żołnierzy wobec ukraińskich „striłciw” – w Bieszczadach. Podaje ścisłe dane liczbowe, słowa wypowiadane przez zabitych i samobójców, którzy wybierali samobójstwa zamiast poddawania się. Ten sam autor nie wie, gdzie są pochowani zabici „powstańcy” w Bieszczadach czy na Warmii i Mazurach. Brak jest jednak chociaż jednego słowa co ci „striłci” w 1947 roku robili w Polsce. Opisy wydarzeń w Bieszczadach, inaczej mówiąc, zabijanie zbiorowe ukraińskich mieszkańców i całych wsi ukraińskich, żywcem wzięte z polskich opracowań dotyczących Kresów Wschodnich. Zmienione zostały tylko nacje i nazwy. No cóż? Wszak obie strony ,ukraińska i poprawna politycznie polska, potwierdzają, że to była „wojna bratobójcza”. Zapisy w „Naszym Słowie” potwierdzają to w całej rozciągłości. Panowie Redaktorzy! Półprawdy to tak jak kłamstwa.

Wśród bojowników o wolną Ukrainę są” „bohaterzy” Myrosław Onyszkewycz ps. „Orest”, Jarosław Staruch ps. „Stiah”. Obaj należeli do czołówki Ukraińskiej Powstańczej Armii. Obaj wydawali rozkazy mrożące krew w żyłach. Myrosław Onyszkewycz był szefem sztabu II Okręgu UPA „BUH”, później dowódcą VI Okręgu UPA „SIAN”. Jarosław Staruch ps. „Stiah” był członkiem Ukraińskiej Głównej Rady Wyzwoleńczej i Głównego Sztabu Wojskowego Ukraińskiej Powstańczej Armii. Po wojnie był przewodniczącym Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów w tak zwanej Zakierzonii.

Pozwolę sobie zacytować fragment rozkazu wydanego przez Myrosława Onyszkewycza: „Rozkazuję wam niezwłocznie przeprowadzenie czystki swego rejonu z elementu polskiego. Oczyszczenie terenu musi być zakończone jeszcze przed naszą Wielkanocą, żebyśmy świętowali ją bez Polaków. (…) Działać szybko i mądrze. Mamy w tych sprawach określone pełnomocnictwa od Niemców (…) Prowadzić z nimi twardą bezpardonową walkę. Nikogo nie oszczędzać, nawet w przypadku małżeństw mieszanych wyciągać z domu Lachów. (…) Wydobyć broń! Śmierć Lachom! Chwała bohaterom”!

Cytat ten powtarzam. Ale widzę w tym potrzebę. Podczas dwustronnej propagandy obchodów 70-lecia apogeum ludobójstwa, znacznie wzrosła liczba zainteresowanych tym tematem. Świadkowie ludobójstwa już prawie odeszli, pozostali tylko młodzi, którym trzeba przekazać chociaż małe fragmenty prawdy, o którą tak mocno upominały się jednające się strony. Ponadto do powtarzania rozkazów prowodyrów UPA zmusza mnie „Nasze Słowo”. Dziwi mnie tylko milczenie naszych władz. Przecież „Nasze Słowo” to wszystko głosi za polskie – podatnika polskiego – pieniądze.

Antoni Mariański
http://sol.myslpolska.pl/