Kolejne arcydzieło

W Polsce od początku lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku funkcjonuje mechanizm, który można zobrazować dowcipem: przychodzi facet do lekarza i mówi – panie doktorze, moja żona dostała kompleksu niższości. Co zrobić, żeby go nie straciła?

Od dwudziestu lat jesteśmy waleni w łeb bez przerwy tym, że mamy się wstydzić, że jesteśmy nieudacznikami, że powstania wszystkie głupie, że święta narodowe bez sensu, a w ogóle to Jedwabne.

Parę dni temu na ekrany kin wszedł kolejny bzdet z serii masowego samoponiżania. Reklama na każdym miejscu podkreśla, że film Pasikowskiego oparty jest na faktach.

Przyjrzyjmy się zatem tym faktom. Rzeczywiście, w pewnej miejscowości, był sobie facet, który zbierał stare zniszczone macewy pożydowskie i robił z nich coś na wzór zagajnika pamięci; tam je ustawiał. I to jest fakt. Na tym opiera się fabuła filmu.

Tylko, że w dziele Pasikowskiego ten facet zostaje ukrzyżowany przez sąsiadów, którzy zostali przedstawieni, jakby ich wyjęto prosto z klasycznych filmów o Frankensteinie – przekaz jest jasny: polska współczesna wieś to tłum ciemnych chłopów z pochodniami, którzy wyciągają młodego Sthura za łeb i krzyżują go na drzwiach stodoły.

Natomiast w rzeczywistości, człowiek, który robił ów zagajnik z macew, który zainspirował scenarzystę i reżysera, wygrał u siebie w gminie wybory samorządowe, został wybrany w demokratycznych wyborach przez ciemnych i ponurych antysemitów, na dodatek  jest wiceprzewodniczącym sejmiku m. in z woli tych, którzy mieli rzekomo go krucyfikować… (tak na marginesie – wyobrażacie sobie współczesną miejscowość w Polsce gdzie dochodzi do takiego mordu? w takiej scenerii? i z takich pobudek?).

To bardzo symboliczne, co widzom polskim prezentują tzw. nasze elity kulturalne.

Jak ktoś chce dostać Nagrodę Nike, musi napisać o tym, jacy Polacy są parszywi, głupi, nieudacznicy.

Swego czasu recenzent Krytyki Politycznej, a więc przedstawiciel lewicy, odnosząc się do jednej ze sztuk wystawionych w teatrze, zauważył, że przesłanie jakie ona niesie, sprowadza się do tego, iż na widowni siedzą czytelnicy Gazety Wyborczej, Polityki, jednym słowem ludzie, którzy się czują z tej lepszej, górnej półki, bo oni się już z polskości wyzwolili, z tej przysłowiowej wiochy, a na scenę reżyser z autorem wypuszcza im karykaturalnych Polaków, ludzi ze wsi, katolików, ciemnych, no i oczywiście antysemitów. Jaka jest reakcja? Siedzący na widowni przeżywają arystotelesowskie katharsis – jak dobrze, że to nie ja! Bo ja to jestem inteligent, jestem lepszy, Europejczyk ze mnie białawy, a tam na scenie są ci tubylcy wstrętni, ponurzy antysemici!

*                                     *                                        *

Obejrzałem kilka zwiastunów w sieci. Sądzę, że jest to dzieło, jak zgryźliwie zauważył jeden z krytyków, mieszczące się  pomiędzy serialem Ranczo a gotyckim kryminałem o Harrym Potterze. Zwykła propagandowa agitka. Pasikowski wie, gdzie stoją konfitury. I jak się do nich dobrać.

Film dla ćwierćinteligentów, którzy będą brali tabletki do usranej śmierci, aby tylko nie wyzdrowieć i nie pozbyć się  kompleksu niższości.

Kacio
http://katonnajmlodszy.wordpress.com

Autorowi dziękujemy szczególnie za podanie kilku faktów o człowieku, który z dobrego serca ocalił od zniszczenia nagrobki żydowskie – i o jego sąsiadach – które to informacje  jakoś umknęły merdiom.
Admin.

PS. Zobacz też wypowiedź Rafała Ziemkiewicza: http://www.prawica.net/32086