Panowanie Chrystusa a nawrócenie Żydów

Artykuł nosi charakter historyczny. Obecnie, jak wiemy z rozwoju teologii po II Soborze Watykańskim, żydzi mają własną drogę do zbawienia. Nawracać ich nie potrzeba, można jednak sobie podialogować, traktując ich jak ukochanych, starszych braci – admin.

„Módlmy się, aby pamiętając o cierpieniach, jakich zaznał Izrael w ciągu dziejów, chrześcijanie umieli uznać grzechy, popełnione przez wielu z nich przeciwko ludowi przymierza i błogosławieństw, a przez to zdołali oczyścić swoje serca” (kard. Edward I. Cassidy)

Katolicy powinni zaznajomić się nie tylko z wielokrotnymi papieskimi potępieniami Talmudu, ale również ze środkami przedsięwziętymi przez namiestników Chrystusa w celu zabezpieczenia społeczeństwa przed wpływem żydowskiego naturalizmu. W przeciwnym razie może się zdarzyć, że mówić będą o św. Piusie V czy Benedykcie XIV jako o antysemitach i wykazywać ignorancję odnośnie do znaczenia życia nadprzyrodzonego oraz panowania Chrystusa Króla nad społeczeństwem – ks. Denis Fahey, The Kingship of Christ and Conversion of the Jewish Nation, 1953.

Wielu publicystów zauważyło, że przeprosiny za rzekome „grzechy wobec ludu Izraela”, wygłoszone 12 marca 2000 roku w ramach organizowanego przez Watykan „Dnia modlitw o przebaczenie”, trąciły jednostronnością i zdawały się ignorować obiektywną prawdę, fakty historyczne oraz żydowską nienawiść w stosunku do chrześcijaństwa.

Amerykański dziennikarz Joe Sobran w artykule zatytułowanym Żal niedoskonały wyraził konsternację papieskimi przeprosinami:

Nowy Testament potępia tych, którzy należą do „synagogi szatana, którzy mówią, że są żydami, ale nimi nie są”; sformułowania te i wiele podobnych przypisywane są Chrystusowi, który nie mówił nic o „pluralizmie”, „tolerancji”, „dialogu” czy „tradycji judeochrześcijańskiej”. Żydzi otwarcie oskarżani są [w Piśmie św.] o ukrzyżowanie Chrystusa i prześladowanie chrześcijan, napomina się ich, że muszą żałować za swe czyny i nawrócić się. Talmud nie jest bardziej ekumeniczny, potępiając wszystkie narody (gentiles), a zwłaszcza chrześcijan, i miotając ohydne przekleństwa przeciw Chrystusowi i Najświętszej Maryi Pannie1.

Członek BNP wygrywa w Strasburgu

W krajach zachodniej Europy częste są przypadki szykan w miejscu pracy lub problemów z jej znalezieniem, gdy jest się członkiem lub sympatykiem ugrupowań bądź partii nacjonalistycznych, działających zgodnie z prawem i biorących czynny udział w życiu politycznym.

W Niemczech ostatnią głośną sprawą było rzekome członkostwo w NPD żołnierza Bundeswehry stacjonującego w Afganistanie. Musiał on tłumaczyć się z udziału w spotkaniu partii pod groźbą wydalenia ze służby. Podobne niedogodności dotykają sympatyków i członków Brytyjskiej Partii Narodowej (BNP). W Wielkiej Brytanii próbowano już ustalać prawa zakazujące np. nauczycielom przynależności do tej partii.

Sprawę o zwolnienie z pracy ze względu na przynależność do BNP wygrał w Europejskim Trybunale Praw Człowieka w Strasburgu kierowca autobusu z Bradford. Kierowca Arthur Redfearn przewoził pasażerów niepełnosprawnych, wielu z nich o azjatyckich korzeniach. Jego zwolnienie z pracy trybunał uznał za łamanie praw wolności do zrzeszania się.
W oświadczeniu trybunału czytamy, że „w zdrowym, pluralistycznym i demokratycznym społeczeństwie prawo do swobodnego zrzeszania się musi być zagwarantowane nie tylko osobom i grupom, których poglądy postrzegane są jako nieszkodliwe, ale także dla tych, których poglądy obrażają, szkodzą lub szokują”.

Duchowe podstawy globalizmu

Na wstępie postawmy następujący problem: czy pod pojemnym pojęciem globalizacji mieści się prawie identyczna zawartość, co w słowie uniwersalizm. O ile, jeśli chodzi o znaczeniowy zakres globalizmu, sprawa jest jasna, to już z uniwersalizmem bywa różnie. Pierwszym historycznie nam znanym jest ten wywodzący się ze starotestamentowego nurtu, wskazującego na Jahwe, jako Boga wszystkich ludów i narodów – odwrotnie niż późniejszy judaizm, który jest kontraktowym wyznaniem, partykularnym i plemiennym.

Pierwszy kierunek został przyswojony przez chrześcijaństwo, które po politycznym upadku starożytnego Rzymu stworzyło doktrynę katolickiego uniwersalizmu: papież i cesarz, jako dwie strony tego samego medalu. Wokół ich relacji toczył się zasadniczy spór epoki. Z kolei judaizm z każdym wiekiem tracił ogólnoludzki  charakter, stając się żydowskim wyznaniem, mocno upolitycznionym i unurzanym w ekonomizmie. Jak można wnioskować, analizując bieg wypadków, z owego systemu wyrosły współczesne laickie „izmy”: marksizm oraz liberalizm. Swoiste religie szerokich rzesz. Swego czasu marksizm wzmocniony został przez skrajnie nihilistyczne amoralne pouczenia Nietzschego; z pozoru tylko sprzeczne z socjalistycznymi doktrynami. Z tej światoburczej koncepcji wyłonił się narodowy socjalizm, w głębszym sensie oznaczający skrajny bunt przeciwko pryncypiom istnienia.

Wody tych systemów ostatecznie wpłynęły do innego akwenu, dyskretnie zasilając jego sprawczą siłę. Tym potężnym zbiornikiem jest naukowy, zracjonalizowany omnipotentny liberalizm. Wsparty o teorię ewolucji antropologicznej oraz społecznej święci teraz rozliczne triumfy. Jego najwyższym politycznym wyrazem są obecnie Stany Zjednoczone.

I tutaj zaczyna się historia globalizmu, który jak z tego widać już nie jest uniwersalizmem, gdyż nie tylko, że z niego nie wyrósł, ale przeciwnie: pozostaje doń w radykalnej opozycji. Globalizm zatem to, z jednej strony doktryna uzasadniająca amerykańską albo ściślej anglosaską dominację nad światem – z drugiej natomiast obiektywny proces zmniejszania się globu, z powodu nowych oszałamiających technologii i konieczności bliższej kolaboracji miedzy narodami.

Słowacja nie zalegalizowała związków homoseksualnych

Słowackie pedały

Słowacki parlament odrzucił projekt legalizacji związków homoseksualnych. Zagłosowali za nim posłowie z ugrupowań liberalnych i centroprawicowych, zaś przeciwko byli socjaldemokraci z rządzącej partii SMER.

Legalizację związków homoseksualnych chciała przeforsować opozycyjna, liberalna partia Wolność i Solidarność (Sloboda a Solidarita), której lider Richard Sulík jest nieco łagodniejszą wersją Janusza Palikota.

Za związkami głosowało też czterech parlamentarzystów konserwatywnych dotąd Zwyczajnych Ludzi – Niezależnych Jednostek (Obyčajní ľudia a nezávislé osobnosti), trzech członków Słowackiej Unii Chrześcijańskiej i Demokratycznej (Slovenská demokratická a kresťanská únia) i jeden poseł węgierskich liberałów z partii Most–Híd.

Przeciwko opowiedzieli parlamentarzyści socjaldemokratycznego SMER-u premiera Roberta Fico i Ruchu Chrześcijańsko-Demokratycznego (Kresťanskodemokratické hnutie). Ogółem za projektem zagłosowało 14 z obecnych 129 parlamentarzystów, zaś przeciwko zagłosowało 94 z nich.

Liberałowie zapowiadają, że nie zrezygnują z postulatu legalizacji homozwiązków, bowiem „nie jest to nic sprzecznego z cywilizacją europejską”. Współautorka projektu Lucia Nicholsonová z SaS stwierdziła, że głosowanie jest dowodem na zacofanie 94 członków parlamentu i ma nadzieję, iż nie jest to pogląd reprezentowany przez słowackie społeczeństwo. Parlamentarzystka liberałów nie wyklucza też w przyszłości postulatu adopcji dzieci przez pary homoseksualne.

Źródła: Pravda / Aktualne.sk
MM
http://narodowcy.net

Savoir-vivre wyraża katolicką postawę wobec świata!

„W przeszłości to elity były religijne stąd savoir-vivre był elementem cywilizacji chrześcijańskiej. Dziś uznaje się etykietę za nieważną, ludzie religijni uznają, że savoir-vivre można zastąpić pobożnością. Elita nie tylko nie buduje swojego autorytetu ale popada w pewną schizofrenię kulturową” – mówi w rozmowie z PCh24.pl doktor Stanisław Krajski, filozof, publicysta, autor prac z zakresu savoir-vivre.

Czy można mówić o wzroście zainteresowania tematyką savoir-vivre w ciągu ostatnich lat?

Zainteresowanie tym tematem utrzymuje się od lat choć, ostatnio wyraźnie się zwiększa. Powodem jest też rosnące zapotrzebowanie na tę wiedzę ze strony biznesu, który chciałby dorównać poziomem zachodniemu. Od lat 80. savoir-vivre i etykieta zaczęły być uważane za elementy „biznesowe”, pozwalające na uniknięcie problemów i zmniejszenie kosztów. Praktyka pokazywała, że wiele strat finansowych wiązało się z zachowaniami niewłaściwymi z punktu widzenia savoir-vivre. Zmieniono też podejście do etykiety: początkowo dominowało podejście „naucz się i zastosuj”, okazało się jednak, że nadal w praktyce biorą górę złe nawyki. Podam jeden przykład: pewien amerykański biznesmen w trakcie kolacji, po której miał podpisać ważną umowę, nabierając na talerz musztardę oblizał łyżeczkę, bo tak zawsze robił w domu. Zrobiło to bardzo złe wrażenie, poskutkowało niepodpisaniem umowy. Takie wypadki prowadziły do poszerzenia wymagań co do dobrych manier, do oczekiwań stosowania etykiety 24 godziny na dobę, tak by stała się ona niejako drugą naturą.

Sposoby na wiatrowy dyktat

Z Anną Zalewską, poseł PiS, rozmawia Adam Kruczek

Od lat gasi Pani konflikty wynikłe z powodu lokalizacji farm wiatrowych wbrew woli lokalnych społeczności. W Sejmie powstał nawet Zespół Parlamentarny do spraw Energii Wiatrowej Bezpiecznej dla Ludzi i Środowiska, któremu Pani przewodniczy. Jaka jest geneza tych konfliktów?

– Problem wynika z pakietu klimatyczno-energetycznego Unii Europejskiej, który nakłada na Polskę obowiązek produkowania do 2020 roku 15 proc. energii odnawialnej. Rządząca koalicja Platformy Obywatelskiej i PSL postanowiła podwyższyć owe wymagane 15 proc. do 20 proc. i zdecydowała, że 90 proc. tej energii odnawialnej pochodzić ma z elektrowni wiatrowych. Żeby do tego doprowadzić, stworzyła niezwykle korzystne warunki finansowe dla inwestorów w postaci tzw. zielonych certyfikatów. Chodzi o to, że w Polsce wyprodukowanie jednej megawatogodziny energii kosztuje średnio 112 zł, a producenci energii wiatrowej dostają ponadto 270 zł tzw. zielonego certyfikatu.

Dla nich to niezły interes, ale kto za to płaci?

– Płaci za to każdy z nas. Obecnie już 10 proc. w rachunku za prąd to koszt energii odnawialnej. Chodzi tu o rynek szacowany w 2011 r. na prawie 4 mld złotych.
Czy energia odnawialna musi być tak droga?

– Każda energia odnawialna jest energią dofinansowywaną, gdyż sama nigdy się nie bilansuje. Ale paradoksalnie Polska, jeden z najbiedniejszych krajów UE, przyjęła najdroższe zielone certyfikaty. Nikt w UE nie płaci za energię wiatrową więcej.

Kłamstwo pasione Rzepą

Pod koniec października, niegdyś szanowany i wiarygodny, dziennik Rzeczpospolita podminował Polskę tytułem Trotyl na wraku Tupolewa.

Już wam ten człowiek wszystko wyjaśni…

W zajmującym prawie całą pierwszą kolumnę artykule Cezary Gmyz informował, że specjaliści, badający na zlecenie prokuratury szczątki rozbitego 10 kwietnia 2010 pod Smoleńskiem samolotu Tu-154M, wykryli na nich ślady trotylu i nitrogliceryny.

Czego to miało dowodzić, autor nie musiał dodawać. Zrobili to za niego politycy partii opozycyjnych, a lider największej z nich stwierdził wprost, że pod Smoleńskiem zamordowano polskiego prezydenta i 95 innych wybitnych Polaków. Sam Gmyz w mediach elektronicznych dodawał, że ma aż cztery wiarygodne źródła i podawał kolejne, pikantne szczegóły. Grupa posłów i członków rodzin ofiar katastrofy, od miesięcy podgrzewających atmosferę zmyśleniami i kłamstwami, zorganizowała kolejną konferencję, w której padło wiele obrzydliwych oskarżeń i pomówień.

Tym razem kłamcy smoleńscy natrafili jednak na opór. Już wczesnym popołudniem przedstawiciele prokuratury na specjalnie zwołanej konferencji prasowej stwierdzili wprost, że w czasie prowadzonych badań wraku nie stwierdzono obecności ani trotylu, ani nitrogliceryny. Specjalistyczne badania (kolejne, bo wcześniej podobne, nie znajdując śladów materiałów wybuchowych, prowadzili już specjaliści rosyjscy i polscy – na zlecenie komisji badającej przyczyny wypadku) są kontynuowane, a ich wyniki będą znane za pół roku. Z wyjaśnień prokuratorów wynikało jasno, że Rzeczpospolita po prostu kłamała.

Czy można wygrać z Lewiatanem?

Rząd Donalda Tuska nie zwalnia tempa w przygotowaniach do przyjęcia w Polsce euro. Mimo głosów rozsądku nawet swego koalicjanta Waldemara Pawlaka, który słusznie zauważył, iż „Polska unika recesji m.in. dzięki temu, że posiada elastyczny kurs walutowy, który poprawia atrakcyjność eksportu” – rząd nie zważając na nic, brnie dalej do swego celu.

Nikt nie ma wątpliwości, iż cała idea wspólnej waluty ma wyłącznie wymiar polityczny, bez uzasadnienia czysto finansowego i gospodarczego.

Pogrążająca się Grecja, jest niczym w agonii, której na siłę podaje się kroplówkę pogarszającą tylko ogólny stan. Lecz Niemcy i Francja nie chcą pozwolić na rozłam strefy euro, którą będą ratować „za wszelką cenę”. Jeśli Grecja wróciłaby do drachmy, i co nie daj Boże, dzięki możliwości kierowania własną polityką monetarną wedle swych potrzeb, zaczęłaby powolne odbudowywanie swej gospodarki, cóż to byłby za przykład dla Hiszpanii czy Włoch? Oznaczałoby to, iż opłaca się czym prędzej porzucić utopijną wizję wspólnej waluty europejskiej na rzecz suwerennych polityk monetarnych. A na to duet Niemcy-Francja pozwolić sobie nie może. Grecja będzie więc dalej płacić za to, iż na własne życzenie dała się wpuścić w maliny.

Polska jest na etapie Grecji, która przymierzała się do wstąpienia do strefy euro-landu. Na chwilę obecną nic nie wskazuje na to, ażeby polski rząd wyciągnął wnioski z tych przykładów. Skoro przykład Grecji nie jest dość  przekonywający, może problemy Włoch otworzą oczy Donaldowi Tuskowi?

Tolerancja triumfuje we Francji. Nie będzie Targów Bożonarodzeniowych, będą „Zimowe”.

Dla francuskich elit politycznych niszczenie wszystkiego co wspomina w najmniejszy choćby sposób kulturę chrześcijańską, staje się niemal podstawowym punktem program. Antychrześcijańskie decyzje tłumaczy się troską o to, by nie drażnić muzułmańskiej wrażliwości.

 Najnowszym przykładem takiej polityki jest decyzja socjalistycznego merostwa Amiens (stolicy regionu Pikardii). Tradycyjny Targ Bożonarodzeniowy, organizowany od lat w drugiej połowie grudnia, stracił dotychczasową nazwę. Politycy decyzją administracyjną przemianowali targ na „zimowy”.

Decyzję merostwa skomentował redaktor naczelny tygodnika „Le Point”, Franz-Olivier Giesber. Stwierdził, że „Przechrzczenie przez notabli Amiens tradycyjnego Targu Bożonarodzeniowego, na brzydką nazwę Targ Zimowy jest czymś komicznym”. Dziennikarz stwierdził, że decyzja ta spowodowana była przede wszystkim chęcią skuteczniejszego respektowania zasady „życia-razem” w ideologii multikulturalizmu. „Tak więc nazwa Święta Bożego Narodzenia nie będzie już dyskryminować biednej, pokrzywdzonej wspólnoty muzułmańskiej” – kpił Giesber.

http://www.pch24.pl

Ostatnia bitwa Szatana (2)

The Devil’s Final Battle
o. Paul Kramer i Stowarzyszenie Misjonarzy (2002)
http://www.devilsfinalbattle.com/content2.htm
Tłumaczenie Ola Gordon

Poprzedni odcinek:
https://marucha.wordpress.com/2012/11/05/ostatnia-bitwa-szatana-1/

Jest dla mnie rzeczą niezwykle doniosłą, iż mogę tu zamieścić tekst książki, pracowicie przetłumaczonej przez p. Olę Gordon – admin.

Słowo od redakcji

Wprowadzenie

Trójka fatimskich wizjonerów – bł. Hiacynta Marto, bł. Franciszek Marto i Łucja dos Santos, na zdjęciu przed domem Marto kilka dni przed 13 października 1917 roku, datą cudu słońca.

Od redaktora

Najświętsza Maria Panna obiecała w Fatimie pokój dla całej ludzkości, kiedy zostaną spełnione Jej prośby. Jest istotne żeby Jej orędzie i prośby głoszono jasno i całkowicie. Akty wojny i terroryzmu, takie jak atak na bliźniacze wieże w Nowym Jorku 9 września 2001 roku, są wynikiem przekręcania i ukrywania Orędzia Fatimskiego. Książka opisuje nieustanną walkę szatana i jego świadomych i nieświadomych zwolenników z Matką Najświętszą i Jej Orędziem Fatimskim. Dopóki Orędzie Fatimskie nie będzie powszechnie znane i wykonane, więcej wydarzeń takich jak 11 września i dużo gorszych – aż do i łącznie z przepowiedzianym “unicestwieniem różnych narodów” – będzie miało miejsce jako wynik ignorowania i nieposłuszeństwa przez ludzkość Jej Orędzia. Związek między atakami terrorystycznymi, groźbą wojny i tłumieniem Orędzia Fatimskiego wyjaśniony jest dalej na stronach tej książki.