Rostowski jak straszył, tak straszy

Minister finansów Jacek Rostowski przekonywał wczoraj europejskich parlamentarzystów, aby bezzwłocznie poświęcili suwerenność budżetową swoich krajów na rzecz ratowania wspólnej europejskiej waluty.

W piątek minister zamierza przekonywać do solidarności z euro kraje G20 obradujące w Waszyngtonie. Pogrążoną w sporach eurostrefę uratował w ubiegłym tygodniu Fed, dostarczając jej płynności dolarowej.
Sześćdziesięciu parlamentarzystów z 22 krajów Unii i 3 aspirujących do Wspólnoty (Turcji, Chorwacji i Czarnogóry) gościło wczoraj na konferencji w Senacie poświęconej kryzysowi eurostrefy.

– Kryzys światowy przekształcił się w kryzys finansów publicznych niektórych krajów strefy euro. Jeśli go nie opanujemy, zagrozi on spójności eurostrefy, a może i samej Unii. Skutki gospodarcze byłyby zatrważające – tymi słowami minister finansów Jacek Rostowski straszył i ponaglał przewodniczących komisji finansów parlamentów narodowych UE do działań na rzecz szybkiego przyjęcia „sześciopaku”. Tak określa się unijną dyrektywę i pięć rozporządzeń, które dyscyplinują finanse publiczne krajów eurostrefy pod rygorem sankcji finansowych w razie przekroczenia przez nie bariery deficytu lub zadłużenia. Dokumenty te pod koniec września ma przegłosować Parlament Europejski.

Wyjaśniłem przewodniczącym komisji finansów, o jak wielką stawkę chodzi – relacjonował minister Rostowski. Według niego, absolutnie konieczne jest wprowadzenie w życie postanowień szczytu UE z 21 lipca w sprawie Grecji. Chodzi o jak najszybsze dostarczenie szóstej transzy pomocy z pierwszego pakietu ratunkowego i uruchomienie drugiego pakietu pomocy. Grecja, zdaniem ministra, mimo ogromnych problemów przeprowadzi reformy strukturalne, ale ważne jest utrzymanie delikatnej równowagi pomiędzy konsolidacją finansów a wzrostem. Grecja poinformowała ostatnio, że kraj wskutek ostrych cięć pogrążył się w recesji. W przekonaniu Rostowskiego równowaga osiągnięta przez cięcie wydatków jest znacznie trwalsza niż równowaga osiągnięta przez podwyższenie podatków.

Proces o tzw. antysemityzm w Lublinie

8 września w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie przy Krakowskim Przedmieściu 78, odbyła się rozprawa w procesie przeciwko Grzegorzowi Wysokowi fałszywie oskarżonemu o znieważenie i nawoływanie do nienawiści wobec narodu żydowskiego.

Stawiło się tylko 5 świadków: 3 byli radni miejscy – Michał Widomski, Marek Wójtowicz i Paweł Bryłowski, aktualny radny miejski Zbigniew Targoński oraz Marian Kowalski, kandydat na posła z listy Nowej Prawicy Janusza Korwin-Mikke.

Świadek Targoński nic nie pamiętał, świadkowie Widomski, Wójtowicz i Kowalski zeznali, że teksty Grzegorza Wysoka zamieszczane w jego czasopiśmie nie znieważają i nie nawołują do nienawiści wobec narodu żydowskiego. Z kolei świadek Paweł Bryłowski (były radny PO i prezydent Lublina w latach 1994-98, za przyczyną którego toczy się niniejszy proces) zeznał, że “takie takie pisanie może przerodzić się w rzecz straszną, nawet w zbrodnię holocaustu, a zaczyn nienawiści może doprowadzić do do tragedii – przykład to sprawa Breivika”. Świadek okazał się przeciwnikiem publikowania materiałów historycznych zeznając, że “przypominanie takich zdarzeń z przeszłości nastawia nieprzychylnie do tych nacji”.

Następna rozprawa odbędzie się w czwartek 29 września o godz. 10.00, sala XIV, na który to termin wezwani są Józef Kawa, prezes Fundacji Shalom Chachmej Lublin imienia Symcha Wajsa, red. Piotr Zychowicz z Rzeczypospolitej, a także red. Stanisław Michalkiewicz. Kolejne terminy sprawy to 7 i 21 listopada 2011, na których zeznawać będą aktualni radni miejscy – Jan Madejek, Wojciech Krakowski, Krzysztof Siczek i Zdzisław Drozd, byli radni – Monika Wac z SdPl (trzykrotnie się nie stawiła), Dariusz Piątek, Krzysztof Podkański i Kamil Zinczuk, a także Adam Leks, Piotr Sławiński, prof. Ryszard Bender, Eugeniusz Sendecki, senator Stanisław Gogacz, Paweł Chojecki, Tadeusz Pasztyka, Adam Gmurczyk, Ryszard Milewski i powołany przez sąd jako biegły prof. Ryszard Tokarski z UMCS.

Rozprawa jest jawna, wstęp wolny.

http://www.bibula.com/?p=43859

Więcej na: http://grzegorzwysok.blogspot.com(rm)

Polska jest pograniczem dwóch światów – wywiad z Aleksandrem Duginem

Z Aleksandrem Duginem, rosyjskim geopolitykiem, historykiem religii i głównym ideologiem rosyjskiego ruchu Neoeurazjatyckiego, rozmawia Michał Soska.

1 sierpnia premier Władimir Putin powiedział, że popiera on ideę połączenia Rosji i Białorusi, oraz że jest ona „możliwa, bardzo pożądana, i całkowicie zależna od woli narodu białoruskiego“. Czy Pana zdaniem jest to wyraz realizacji idei eurazjatyckiej, i czy ma ona współcześnie szanse powodzenia?

– Związek Rosji i Białorusi sam w sobie jest bardzo ważną sprawą. Ale to jeszcze bynajmniej nie są wszystkie postulaty zawarte w programie eurazjatyckim, takie jak odbudowa Związku Eurazjatyckiego, a to obejmuje i Kazachstan, i Ukrainę, i Tadżykistan, i Mołdawię, i Azerbejdżan, i Armenię, i Gruzję, i Uzbekistan. Jednocześnie, w przeciwieństwie do Putina, ja nie sądzę, by integracja z Białorusią zależała od białoruskiego narodu. Ona zależy także od polityki w Rosji. Na Białorusi atmosfera społeczna i obecny kurs są bardziej ludowe [w znaczeniu tradycjonalistyczne – M.S], niż w Rosji. Tam nie ma zjawiska oligarchii, nie ma takiej korupcji. Łukaszenko obawia się, że integracja z Rosją w takich warunkach zagrozi tożsamości Białorusi i zrobi z tym krajem to samo, co zrobili oligarchowie w latach 90. z Rosją. Proces zbliżeniu przebiegnie szybciej, jeśli Rosja zajmie się sobą, wypracuje ideologię, strategię, programem, zamiast tego, by zajmować się pustym i pozbawionym znaczenia piarem. Problemu z integracją należy szukać w samym Putinie i jego reżimie. W tym leży główna przeszkoda.

Państwo federalne Rosji i Białorusi formalnie istnieje już 11 lat, ale stosunki pomiędzy obydwoma krajami są czasami napięte, a rząd Białorusi już dwukrotnie odrzucił propozycje zjednoczeniowe Putina. Czy widzi Pan w ogóle „wolę narodu białoruskiego” na zjednoczenie z Rosją?

– Ja widzę wolę narodu białoruskiego stowarzyszenia [z Rosją – M.S.], ale postęp integracji nie przebiega gładko. W pierwszej kolejności dlatego, że w Rosji nie ma jasnej strategii działania na przestrzeni postsowieckiej.

Nieśmiałe dzieci zagrożone zdiagnozowaniem zaburzeń psychicznych

Eksperci ostrzegają, że u dzieci nieśmiałych i wstydliwych już wkrótce będą mogły zostać zdiagnozowane zaburzenia psychiczne, leczone silnymi lekami antydepresyjnymi. Najnowsze wytyczne, opracowywane w ostatnim czasie w USA, mogą doprowadzić do postrzegania młodego człowieka borykającego się z problemami swojego wieku nie jako osoby potrzebującej wsparcia i pomocy, a jako potencjalnego pacjenta z poważnymi zaburzeniami osobowości. Ostrzega się między innymi przed możliwością częstego i pochopnego diagnozowania tzw. fobii społecznej (social anxiety disorder), czy nawet zaburzeń depresyjnych np. u dzieci osieroconych.

Z kolei dzieciom, które przeciwstawiają się dorosłym lub często się denerwują, może zostać postawiona diagnoza oppositional defiant disorder (ODD, w wolnym tłumaczeniu „zaburzenie wyzywającego sprzeciwu” – zob. Myślisz samodzielnie, kreatywnie? Mogą Cię z tego leczyć).

W rezultacie, dzieciom, u których zostanie „wykryte” jedno z powyższych „schorzeń”, mogą zostać zaaplikowane tak silne medykamenty, jak Prozac i Ritalin – wszystko po to, aby kontrolować i/lub zmienić ich zachowanie.

Podczas środowego spotkania brytyjskich związków zawodowych służby zdrowia dyskutowano o analogicznych rozwiązaniach, mogących na szeroką skalę pojawić się w Wielkiej Brytanii.

Kate Fallon, sekretarz generalny Zrzeszenia Psychologii Wychowawczej stwierdziła, że „modele zachowań kształtują się w dłuższym okresie czasu, (…) nie można „leczyć” zachowań, które nam się nie podobają, szybką dawką lekarstw. Zazwyczaj wymaga to ostrożnego działania ze strony wszystkich dorosłych będących w otoczeniu dziecka”. Fallon dodała również: „spodziewamy się, że w 2013 roku zostaną tu w Wielkiej Brytanii wprowadzone nowe kryteria, według których dużo więcej dzieci będzie diagnozowanych jako psychicznie chore, na podstawie ich zachowań. (…) W ten sposób będziemy ładować silną medycynę w dzieci, nie mając pojęcia do czego to doprowadzi. W społeczeństwie, które lubi szybkie efekty, wykorzystanie leków do poprawy zachowania jawi się jako kusząca propozycja. Są jednak inne sposoby na zmianę dziecięcego zachowania, te wymagają jednak poświęcenia czasu i energii.”

Badania wykazały, że w Wielkiej Brytanii dzieci poniżej sześciu lat mające ADHD otrzymują psychotropowy Ritalin, co jest alarmującą informacją szczególnie w obliczu możliwych fatalnych długoterminowych skutków wywołanych aplikacją tego lekarstwa w tak młodym wieku. Obecnie 650 tysięcy dzieci w wieku od 8 do 13 lat otrzymuje leki psychotropowe. Jeszcze dwie dekady temu takich przypadków było tylko 9 tysięcy (!). Pojawia się obawa, że takich przypadków będzie z każdym rokiem więcej, szczególnie od 2013 roku, kiedy nowa psychiatryczna „biblia” zostanie opublikowana za oceanem.

Na podstawie: telegraph.co.uk

http://autonom.pl

W 70. rocznicę wojny niemiecko-sowieckiej

Pp Hitler i Stalin

Czy 22 czerwca Hitler wyprzedził Stalina o dwa tygodnie? Istnieje pogląd, że wprawdzie Hitler parł do wojny i jest odpowiedzialny za jej wywołanie, ale to Stalin zaprojektował kształt wojny w Europie i nakłonił upatrzonego partnera do złożenia oferty rozbioru Polski oraz pogwałcenia niepodległości państw bałtyckich. Wszystko po to, by uwikłać Hitlera w walkę z Zachodem, a następnie podyktować „pax sovietica (russica) dla całej Europy”. Okazało się jednak, że ten sprytny plan spalił na panewce. Wojna z Rosją stała się dla Niemiec nieunikniona. 

Rankiem 22 czerwca 1941 roku hitlerowskie wojska zaatakowały Rosję. Był to koniec niemiecko-sowieckiej „przyjaźni”, a zarazem początek końca III Rzeszy. W historiografii utrwalony jest pogląd, że to Adolf Hitler wywołał II wojnę światową i zdominował politycznie Józefa Stalina, by zaskoczyć go potem niespodziewanym uderzeniem na ZSRR i spróbować zdobyć w ten sposób „przestrzeń życiową na Wschodzie”. Paul Johnson twierdził np. w swej „Historii świata od roku 1917 do lat 90-tych” (Londyn 1992), że „Nic innego, jak osobiste poczucie zagrożenia i obsesyjna obawa przed Niemcami kazały Stalinowi podpisać fatalny pakt” (Ribbentrop-Mołotow), a zaskoczenie i bierność Sowietów w 1941 r. wynikały – jego zdaniem – stąd, iż Stalin „łudził się, gdyż pakt nazistowsko-radziecki był dla niego niezwykle korzystny.” Przeciwstawny pogląd zaprezentował m. in. Wiktor Suworow, który pisał wprost: „Kolejnej wojny światowej mogło w ogóle nie być. Decyzja należała do Stalina. (…) Jeszcze zanim zagrzmiały działa Adolf Hitler poniósł całkowitą klęskę polityczną.” (Dzień „M”, Warszawa 1996).  Gdzie zatem leżała prawda i dlaczego 70 lat temu doszło do wojny między tymi dwoma sojusznikami?

Wrześniowe preludium

W telegramie z dnia 21.08.1939 roku Stalin powiedział Hitlerowi jasno: „Spodziewam się, że niemiecko-radziecki pakt o nieagresji stanie się decydującym punktem zwrotnym dla poprawy stosunków między naszymi krajami” (Białe plamy. ZSRR-Niemcy 1939-1941, Wilno 1990, s. 52). Życzenie to zostało spełnione. Pierwszego września 1939 roku Hitler już wiedział, że Stalin zaatakuje Polskę od wschodu, a Stalin był tak pewien lojalności swego partnera, że nie musiał się zbytnio śpieszyć z zajmowaniem jakichkolwiek rubieży w Polsce i mógł spokojnie przygotować się do odegrania roli „wyzwoliciela” Rusinów żyjących na Kresach. Stalin spodziewał się co najmniej od marca 1939 roku, że Hitler pochwyci podsuwane mu przynęty i pomoże Rosji w realizacji pięknego scenariusza, przewidującego niemal bezkrwawe zajęcie przez Sowietów połowy Rzeczypospolitej. Owszem, był także wariant jeszcze dla nich korzystniejszy, tak zwana sowiecka pomoc wojskowa dla Polski, ale nie można chyba sądzić, że Stalin poważnie liczył na to, iż cała Polska podda mu się bez walki. Był to tylko materiał przetargowy na użytek pozorowanych negocjacji z mocarstwami zachodnimi, które chętnie by przystały i na wjechanie wojsk sowieckich do Polski, i na wiele innych pomysłów Stalina, w zamian za… wojnę Rosji z Niemcami! Tymczasem to Stalin wciągnął Niemcy w wojnę z połową Europy.

Lucyferianom rogi jeszcze bardziej rosną

Żydowska “Liga Przeciwko Zniesławieniu” domaga się od Papieża nacisków na Bractwo św. Piusa X, aby zaakceptowało “pozytywne nauczanie” Soboru Watykańskiego II.

Żydowska masońska organizacja o nazwie “Liga Przeciwko Zniesławieniu” wydała komunikat, w którym domaga się od Papieża Benedykta XVI aby Bractwo św. Piusa X, z którym Watykan prowadzi dialog, zmuszone zostało do zaakceptowania “oficjalnego pozytywnego nauczania kościoła wobec Żydów i judaizmu, przed pełnym przyjęciem [Bractwa] z powrotem do Kościoła rzymsko-katolickiego”.

Abe Foxman, dyrektor Anti Defamation League, wyraża zaniepokojenie, że “najnowszy komunikat Watykanu” dotyczący rozmów z Bractwem św. Piusa X, “nie zawierał wymagań”, aby Bractwo przyjęło “reformy Soboru Watykańskiego II wraz z dalszym nauczaniem, które odwróciły niemal 2000-letnie antysemickie nastawienie kościoła, odrzucając zarzuty bogobójstwa Żydów i nawołując do pozytywnego i pełnego respektu dialogu międzyreligijnego”.

Dyrektor Foxman w imieniu organizacji ADL wydał komunikat, w którym stwierdza, że:

“Jesteśmy przekonani, że papież Benedykt XVI będzie kontynował wywieranie nacisków na Bractwo św. Piusa X – które wyznaje antysemickie i antyjudaistyczne poglądy – aby publicznie zaakceptowało, mające miejsce od 1965 roku pozytywne nauczanie kościoła w stosunku do Żydów i judaizmu, przed tym jak przyjmie je z powrotem do Kościoła rzymsko-katolickiego.

Byłoby nie do pomyślenia aby można było pozwolić by odłączona [od Kościoła] katolicka sekta – w której szeregach jest negujący Holokaust, biskup Richard Williamson – mogłaby być zintegrowana z kościołem, dalej promując antysemityzm i antyjudaizm, co czyni od wielu lat w swoim nauczaniu i na swoich stronach internetowych.

Wierzymy w zapewnienie papieża Benedykta, dane nam podczas naszego spotkania w 2007 roku, o wspólnej walce przeciwko wszystkim formom antysemityzmu.”