Wspomnienie o śp. dr Dariuszu Ratajczaku

Darek – przez pryzmat Jego kontaktów z Wydawnictwem WERS

Pożegnano Go z honorami. Katolicki „Nasz Dziennik” insynuacją o Jego samobójstwie[1], narodowo-demokratyczna „Myśl Polska” tezą o braku „równowagi psychicznej”[2], fryzujący się na konserwatywny dziennik „Rzeczpospolita” trzykolumnowym opisem Jego alkoholizmu[3].

Poznałem Darka niedługo po wydaniu jego najbardziej znanej książki „Tematy niebezpieczne”. Głośna była w owym czasie, w kręgach patriotycznych w kraju, obrona Darka w audycji Radia Maryja, w jakiej wzięli prof. Ryszard Bender i dr Peter Raina[4]. Profesor Bender, za sprawą tej audycji i swojej w niej wypowiedzi[5] ciągany był przez długie miesiące przez prokuraturę, z powodu donosu złożonego przez lewacką młodzieżówkę Unii Pracy. Było to też ostatnie – jak dotychczas – wystąpienie dr Rainy w Radiu Maryja. Jak widać opowiedzenie się po stronie „oświęcimskiego kłamcy” nadal stygmatyzuje.

Z propozycją pomocy Darkowi w formie wydania Jego kolejnej książki zwrócił się do mnie – Piotrek (przepraszam Piotrze, ale tak spolszczamy twoje imię) Raina. W poznańskim środowisku patriotycznym i narodowym „sprawa” dr Ratajczaka była długo dyskutowana. Inicjatywę zbieżną z propozycją dr Rainy podniósł znany poznański działacz narodowy i – rzecz jasna – „antysemita” Józef Woźniak  (z rodu Dziarmagów).  Tak powstała – i zmaterializowała się – za sprawą funduszy Józka Woźniaka, kolejna książka Darka – „Tematy jeszcze bardziej niebezpieczne”[6]. Wydawnictwo WERS przygotowało skład komputerowy, jak i okładkę tej książki. Co istotne dla podkreślenia: Józek Woźniak specjalnie powołał dla tego przedsięwzięcia Wydawnictwo Miecz i Pług w swych rodzinnych Kociatach (nakład wydrukował nieistniejący już zakład poligraficzny Politechniki Poznańskiej w Poznaniu). Józek przekazał nieodpłatnie! ¾ nakładu książki dla Darka jako formę wsparcia dla Niego.

Od czasu powstawania książki „Tematy jeszcze bardziej niebezpieczne” nawiązały się między nami przyjacielskie stosunki Darka. Darek często zaczął odwiedzać Poznań. Nasza trójka – Józek Woźniak, Maciej Andraszyk – jeszcze tu nie wspomniany – wybitny poznański grafik komputerowy i fotografik, projektant i autor większości okładek Wydawnictwa WERS i niżej podpisany – spotykała się z Darkiem zwykle w gościnnym domu Macieja Andraszyka na ul. Wierzbięcice, lub u Józka na wsi.

Darek bardzo mile wspominał poznańską dzielnicę Wilda z okresu swych studiów na UAM. Bardzo dobrze była mu ona znana. Ulica Wierzbięcice stanowi centrum tej dzielnicy. Pamiętam jedną z zimowych wizyt Darka, gdzie z przyprószoną śniegiem czupryną wchodził do domu Macieja. Długo wtedy rozmawialiśmy, przy kaflowym, opalanym węglem piecu w pokoju Macieja o przygotowywanej dla Wydawnictwa WERS kolejnej książce Darka zatytułowanej „Inkwizycja po polsku czyli sprawa dr Dariusza Ratajczaka”[7]. Zdjęcia z wnętrza tego rozżarzonego kaflowego pieca, wykonane podczas wizyty Darka w mieszkaniu Macieja posłużyły mu za leitmotiv do projektu okładki do „Inkwizycji…”. Mądry i piękny wstęp do tej książki napisał Piotr Raina. Podobnie jak w przypadku poprzedniej – drukowanej w Poznaniu – książki Darka, jako formę wsparcia otrzymał on znaczną część nakładu. Niezwykle miłe dla Macieja (i dla nas – Poznańczyków) były słowa Darka – wypowiedziane podczas jednego z kolejnych naszych spotkań – iż Maciej jest autorem dwóch najładniejszych okładek dla jego książek.

Terror skandynawskich “Rzeczników Ochrony Praw Dziecka”

Grupa detektywistyczna Krzysztofa Rutkowskiego przyznała, że pod koniec czerwca (br.) odebrała polskie dziecko z domu norweskiej rodziny zastępczej w Oslo. Dziewięcioletnia Nikola została przekazana rodzicom w Polsce. Wydarzenie zwróciło uwagę na pewien kontrowersyjny proceder stosowany w wielu europejskich krajach.

Dziewczynka została przekazana norweskiej rodzinie zastępczej 30 maja za sprawą gminnej organizacji praw dziecka w Oslo. Z nieoficjalnych wiadomości wynika, że Nikola była smutna i osowiała, co zdaniem norweskich urzędników “miało wskazywać, że w polskim domu dzieje się coś niepokojącego”.

Bezradne państwo

Rutkowski działał na zlecenie rodziców dziecka. Podczas akcji Nikola pozostawała w ciągłym kontakcie z rodzicami. Dlatego bez sprzeciwu zsunęła się na lince z okna i ufając grupie detektywistycznej, pojechała do Polski. Zanim doszło do akcji odbicia dziecka, sprawa dziewięciolatki została zgłoszona do kierownika Wydziału Konsularnego polskiej ambasady w Oslo. Marek Pędzich przekonywał rodziców, że powinni współpracować ze stroną norweską. Zachęcał, aby skorzystali z adwokata i tłumacza oraz dostosowali się do norm państwa demokratycznego.

Rodzice Nikoli nie posłuchali przedstawiciela polskich władz. Wiedzieli, że nie mogą spodziewać się pomocy.

Szczęśliwi rodzice

Opis akcji Rutkowskiego przypomina film sensacyjny. Nieoznakowane samochody podjechały pod dom rodziny zastępczej. Sypialnia była na pierwszym piętrze. Nikola posiadała przy sobie telefon i pozostając w kontakcie z rodzicami, wiedziała, że będzie uwolniona. Zsunęła się na lince z okna i wsiadła do samochodu, aby wrócić do kraju. Rodzice zastępczy dopiero rano zorientowali się, że dziecka nie ma w pokoju. Rozpoczęło się poszukiwanie w całym kraju. Tymczasem prawdziwi rodzice już w Polsce, na konferencji prasowej zwołanej przez Krzysztofa Rutkowskiego, wyrażali swoje wzruszenie i zadowolenie. Detektyw stwierdził, że dziecko było po prostu więzione przez norweskie władze. Akcja odbicia była trudna, gdyż istniało ryzyko aresztowania i surowego ukarania przez norweski wymiar sprawiedliwości.

Św. Jan z Avili będzie ogłoszony Doktorem Kościoła Powszechnego

Na zakończenie Mszy św. dla seminarzystów w Katedrze Santa Maria la Real de la Almudena, podczas pielgrzymki do Hiszpanii, Ojciec Święty Benedykt XVI zapowiedział, że św. Jan z Avili, kapłan, zostanie niedługo ogłoszony Doktorem Kościoła Powszechnego.

– Podając do publicznej wiadomości tę informację tutaj, pragnę, aby słowo i przykład tego czcigodnego Pasterza były światłem dla kapłanów i tych, którzy z radością i nadzieją przygotowują się, by pewnego dnia otrzymać sakrament Święceń – powiedział papież.

Święty św. Jan z Avili urodził się w miejscowości Almodóvar del Campo koło Ciudad Real (środkowa Hiszpania) 6 stycznia 1499 lub 1500 r., a zmarł w Montilli koło Kordowy 10 maja 1569 r. Rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Salamance, ale przerwał je po IV kursie, gdy przeżył głębokie nawrócenie. Zapragnął zostać kapłanem i wyjechać na misje do nowo odkrytych „Indii”, czyli Ameryki. W 1526 r. przyjął święcenia kapłańskie, a aby uświetnić ten obrzęd, na przyjęcie z okazji swej Mszy prymicyjnej zaprosił 12 ubogich i postanowił sprzedać swój pokaźny majątek rodzinny i rozdać wszystko potrzebującym.

Był przyjacielem i doradcą wielkich świętych swoich czasów: Teresy od Jezusa, Jana od Krzyża, Ignacego Loyoli, Franciszka Borgiasza, Tomasza z Villanueva, Piotra z Alcántary i wielu innych. Prowadził intensywne życie duchowe, skupione zwłaszcza na modlitwie, kaznodziejstwie i formacji kandydatów do kapłaństwa. To sile jego kazań zawdzięczali swe nawrócenia tacy wybitni święci, jak marki de Lombay – późniejszy św. Franciszek Borgiasz czy św. Jan Boży, najwięcej jednak korzystali zwykli ludzie dzięki jego trosce o nich i zakładaniu kolegiów, w których kształciły się dzieci i młodzież. Napisał wiele dzieł, głównie o charakterze teologicznym i moralnym, a także prowadził rozległą korespondencję, pozostawiając po sobie obfitą liczbę listów. Kanonizował go w 1970 r. Paweł VI, a wcześniej Pius XII ogłosił go w 1946 r. patronem hiszpańskiego duchowieństwa diecezjalnego.

Kościół katolicki nadał dotychczas ten tytuł 33 świętym mężczyznom i kobietom.

Dwie Ameryki. Ameryka Romańska i Ameryka Fenicka.

Artykuł traktuje o jednym z ulubionych tematów gajowego: różnice między obu Amerykami, wynikające z różnic między katolicyzmem kolonizatorów Ameryki Południowej a protestantyzmem kolonizatorów Ameryki Północnej. – admin

Czołowi metapolitycy południowoamerykańscy (Carlos A. Disandro, Alberto Buela czy Primo Siena), reorientujący refleksję geopolityczną na tory humanistyczne i transcendentalne, od dawna zwracają uwagę na fundamentalną przeciwstawność dwu Ameryk, powstałych i rozwijających się w zupełnie odmiennym kontekście religijnym, kulturalnym i politycznym. W tej krótkiej nocie streścimy zasadnicze myśli jednego z tych autorów – argentyńskiego filologa klasycznego, filozofa, teologa i poety Carlosa Alberta Disandro (1919-1984).

Punktem wyjścia jego refleksji jest teza, iż Ameryka jako kontynent stanowi geograficzny, geologiczny i kosmograficzny odpowiednik półkuli wschodniej; to przestrzeń geopolityczna otwarta na sakralizację, jaka dokonała się w naszej części świata, ale do czasu jej odkrycia przez Kolumba i innych konkwistadorów „dziewicza” i niejako uśpiona.

Odkrycie Ameryki zmienia tę sytuację: odtąd spotykają się w niej i łączą ze sobą geografia z historią. Ameryka staje się przestrzenią geopolityczną włączoną w dziedzictwo Imperium Rzymskiego i jego średniowiecznych następstw, na czele z religijnymi (chrześcijaństwem). Z tą samą chwilą jednak następuje na półkuli zachodniej odtworzenie sięgającego starożytności podziału świata (post)rzymskiego na dwie części: centrum („przestrzeń wewnętrzną”) i peryferie imperium. Owo odtworzenie przebiera postać polaryzacji na „zromanizowaną Amerykę hiszpańską” (América hispánica romanizada) oraz peryferyjną Amerykę brytyjską (América británica), która jest „oddzielona od większości świata” – jak pisał już o starożytnej Brytanii poeta Wirgiliusz.

Żydomasońska rewolucja w Kościele Katolickim: meksykańska żydomasoneria opłakuje śmierć „Jana XXIII”

To było dawno, ale przeczytajmy… – admin.

Źródło: http://www.traditioninaction.org/ProgressivistDoc/A_145_J23-Masons.html
Tłum. z jęz. ang. GREGORIUS

W związku ze śmiercią „papieża Jana XXIII” dnia 3 czerwca 1963 roku, meksykańska żydomasoneria opłaciła ogłoszenie prasowe opublikowane w meksykańskich gazetach.

Powyżej zamieszczona jest kopia oryginalnego ogłoszenia Meksykańskiej Zachodniej Wielkiej Loży opublikowanego dnia 4 czerwca 1963 roku w gazecie „El Informador”. Poniżej przedstawiamy tłumaczenie treści ogłoszenia z języka hiszpańskiego.

„MEKSYKAŃSKA ZACHODNIA WIELKA LOŻA Wolnych i Uznanych Wolnomularzy w związku ze śmiercią PAPIEŻA JANA XXIII otwarcie wyraża swój żal i smutek z powodu straty tego wielkiego człowieka, który przeprowadził rewolucję w sferze idei , myśli i formach liturgii rzymskokatolickiej. Encykliki „Matka i nauczycielka” i „Pokój na ziemi” dokonały rewolucji w pojęciach akceptując PRAWA CZŁOWIEKA I JEGO WOLNOŚĆ. Ludzkość straciła wielkiego człowieka a my wolnomularze uznajemy jego wzniosłe zasady, jego humanitaryzm i jego ducha WIELKIEGO LIBERAŁA.”

Guadalajara, Jalisco, Mexico, 3 czerwca 1963
MEKSYKAŃSKA ZACHODNIA WIELKA LOŻA
Jose Guadalupe Zuno Hernandez

http://stopsyjonizmowi.wordpress.com

Gajowy przypomina, że w Kościele Katolickim każdy  odpowiada za swe czyny osobiście i indywidualnie – odpowiedzialność zbiorowa nie istnieje. I choć w oczach ludzi niezorientowanych wydawać się może, iż Kościół popełnia błędy, to błędy popełniają konkretni ludzie. Kościół Chrystusowy pozostaje święty. – admin.

Coroczna inspekcja Lasów (jeszcze) państwowych – Aktualizacja

W chwili gdy, mili goście gajówki, będziecie czytali niniejsze słowa, gajowy będzie już w drodze do Lasów Państwowych i siłą rzeczy gajówką będzie się opiekował jedynie zdalnie, w miarę dostępu do sieci.

Dlatego proszę o wyrozumiałość i cierpliwość, zwłaszcza autorów tych komentarzy, które z różnych powodów nie ukażą się natychmiast po wpisaniu.

Gajowy Marucha

Aktualizacja 02.09.2011

Drodzy goście!
Nadal mam b. słaby dostęp do sieci i gajówka nierządem jakby stoi…
Korzystając z okazji wrzuciłem na forum zatrzymane przez system komentarze, a było ich kilkadziesiąt. Dlatego warto będzie przejrzeć ponownie forum.
Ewentualnie można skorzystać z czytnika newsów (np. na stronie Google, gdzie trzeba założyć sobie konto) aby mieć łatwiejszy dostęp do starszych komentarzy.
Pozdrawiam wszystkich!

Gajowy Marucha

PRL a III RP próba oceny obyczajowej

Polska weszła w okres PRLu pozbawiona praktycznie swych elit. Skoordynowane wysiłki Niemiec i Rosji w okresie II Wojny Światowej doprowadziły do zupełnego wymordowania jej przedstawicieli. Stan ten w sposób zasadniczy zaciążył na dalszych losach naszej Ojczyzny.

Naród bez elit, będących naturalnym depozytariuszem jego wartości cywilizacyjnych, kulturowych i etycznych, jest jak człowiek pozbawiony głowy. Dobrze zdawali sobie z tego sprawę okupanci inicjując programy eksterminacji polskich elit. Oświęcimski obóz zagłady miał w swym pierwotnym założeniu służyć powyższemu celowi.

Administracyjny zakaz ponadpodstawowego kształcenia pozostałej przy życiu ludności polskiej, miał zagwarantować „rasie panów” tanie i niekonfliktowe źródło siły roboczej. Niewątpliwy sukces obu okupantów w wyżej przedstawionej sprawie nie był jednak pełny. Nie udało się bowiem dokończyć eksterminacji warstwy średniej polskiego społeczeństwa tzw. inteligencji. Warstwa ta kierowała się nadal starą polską zasadą „Bóg, Honor, Ojczyzna” i nadal mogła stanowić wzór do naśladowania dla reszty społeczeństwa. Z czasem sfera ta mogłaby wykształcić nowe narodowe elity zdolne do prowadzenia Państwa w kierunku zgodnym z jego interesami.

Temu naturalnemu procesowi zapobiegł jednak zabieg „podmienienia” elit PRLu przez Stalina, który wyekspediował do naszej Ojczyzny polskojęzycznych komunistów pochodzących z azjatyckiego plemienia wybranego. Ci zaś wraz z miejscowymi szumowinami z „awansu społecznego” ustanowili nową PRL-owską elitę. Rak ten przez lata wrósł w społeczeństwo stając się praktycznie nie do odróżnienia. Jego potomkowie do dziś brylują w studiach telewizyjnych, „kształcą” młodzież na „renomowanych uczelniach”, obsadzają redakcje „poważnych czasopism” i szlifują korytarze władzy. W przeciwieństwie bowiem do omówionej w poprzednim artykule sfery gospodarczej, której funkcjonowanie uległo diametralnej zmianie w momencie „transformacji ustrojowej”, w aspekcie duchowym (obyczajowym) mamy do czynienia z degradującym Naród kontinuum.

Mój polityczny „Syllabus Errorum”

Wybory

Gdy byłem świeżo opierzonym narodowcem, w moim środowisku wybuchł spór co do
celowości udziału Polaków w referendum zorganizowanym przez rząd Zbigniewa Messnera.
Mniejsza już o to, czego ono dotyczyło, bo wówczas i tak nikt z nas nie był w stanie przewidzieć jego konsekwencji. To, co dobrze pamiętam z tamtego gorącego okresu, to namolna medialna propaganda ukierunkowana na powszechny udział w referendum, na wysoką frekwencję. Mnóstwo obupłciowych gadających głów z całą gamą przedrostków przed nazwiskami namawiało „mieszkańców miast i wsi do wypełnienia obywatelskiego obowiązku”.

Mnie – o paradoksie! – do bojkotu referendum mimowolnie przekonało mędrkowanie jednego z warszawskich profesorów: „Jeśli ktoś mnie o coś pyta, to grzeczność wymaga, bym mu odpowiedział”.

Na pierwszy rzut oka trudno przyczepić się do takiego postawienia sprawy. Skoro jednak
ówczesnej (i nie tylko) władzy obce były choćby podstawy savoir vivre, to dlaczego stosować je w stosunku do niej samej? Przecież jakakolwiek odpowiedź ma sens tylko wówczas, gdy pytający przejawia szczerą wolę poznania opinii innych ludzi i od nich uzależnia swoje dalsze postępowanie.

Na tym właśnie polega szacunek wobec zapytanego. A w tym przypadku to nikt inny, tylko rząd Messnera – za pomocą monopolu oficjalnych mediów – mieszał Polakom w głowach wyłącznie po to, by podczas referendum usłyszeć od nich to, co sam im wmówił!

Większość Polaków nie wzięła udziału w referendum. Zbigniew Herbert powiedziałby, że
była to „kwestia smaku”, która trafnie rozpoznaje każdy fałsz. I racja byłaby po jego stronie. Jeżeli jeszcze wczoraj władza miała w nosie każdego z nas, to czyż jej dzisiejsze łaszenie się nie przypomina wilka odzianego w kostium Czerwonego Kapturka? A jeśli tak jest w istocie, to na co władzy taka – nie licująca z jej powagą – maskarada?

Odpowiedź jest prosta: uzurpatorom potrzebna jest legitymizacja władzy, choćby na pokaz! „Naród nas słucha, a my słuchamy naród” – z takimi słowami na ustach klepali się po plecach partyjni aparatczycy, gdy media ogłaszały stuprocentową frekwencję w kolejnych wyborach i zwycięstwo Frontu Jedności Narodu.

A dziś mamy swój Front Jedności Narodu z Unią Europejską, a w nim Wielkich Mistrzów
świata polityki, na pozór różnych orientacji i rytów. Parafrazując poetkę o każdym z nich powiemy za parę tygodni: „Posłem wybrano pewnego posła, który miał zostać posłem”.

Krzykniesz: „- Nieprawda. Wszyscy mają równe szanse”.

Czyżby?

No to przyprowadź swoich kibiców, załóż rękawice i stań naprzeciw… Tomasza Adamka. To nic, że facet naparza się od wielu lat, to nic, że ma sztab trenerów i doradców, kupę kasy na najróżniejsze odżywki i medykamenty, to nic, że jest cięższy od Ciebie o jakieś czterdzieści kilogramów. Stań, walcz i wygraj! On jest przecież takim samym facetem jak Ty, ma dwie ręce, nogi, spodenki do kolan i czuły podbródek. A jeśli zniosą Cię z ringu już w pierwszej rundzie, nie upadaj na duchu. Przekonaj lekarzy, żonę i wiernych kibiców. Próbuj raz jeszcze i jeszcze, i jeszcze…

Wystarczy? No to pójdź wreszcie po rozum do głowy, a ring omijaj szerokim łukiem. Z
Adamkiem umów się na kwalifikacje do teleturnieju „Jeden z dziesięciu”, a współczesnym
Messnerom zafunduj własne referendum. Pod Twoją kontrolą i na Twoich zasadach. Ale najpierw zakasaj rękawy i weź się do roboty. Rzetelnej i systematycznej. Rób swoje.

Krzysztof Zagozda

Międzynarodowa konspiracja: Pionki w grze. William Guy Carr.

Żródło: http://www.michaeljournal.org/Pionki.htm

William Guy Carr, komandor Kanadyjskiej Królewskiej Marynarki Wojennej, urodzony 2 czerwca 1895 r. zmarł 2 października 1959 r.

W wieku 12 lat autor został grun­townie wpro­wadzony w ideologię bolszewicką przez dwóch re­wolucyjnych misjonarzy, którzy podróżowali z nim tym samym okrętem do Azji w 1907 r. W przeciwieństwie do wielu innych nie połknął on przy­nęty, którą mu podsunęli. Postanowił mieć umysł otwarty i zbadać sprawy gruntow­nie, zanim wycią­gnie ja­kieś wnioski. Jego badania i studia wszel­kich aspektów międzynarodowej konspiracji za­prowa­dziły go do niemal wszystkich krajów świata.

Komandor Carr odznaczył się wybitną karierą w marynarce wojennej. W czasie pierwszej wojny światowej służył jako oficer nawigacyjny królewskich łodzi podwodnych. W okresie drugiej wojny światowej był oficerem kontroli marynarki na rzece św. Wawrzyńca. Potem był sztabowym oficerem operacyjnym w Shelbourne w Nowej Szkocji, na­stępnie starszym oficerem marynarki w Zatoce Gęsiej na Labradorze. Jako oficer w zespole do­wódcy eskadry Reginalda Brocka organizował siódmą Pożyczkę Zwycięstwa dla 22 Oddziałów Treningowych Królewskiej Kanadyjskiej Marynarki.

Przed „Pionkami w grze” (Pawns In The Game) opublikował siedem książek. Część z nich została specjalnie opra­wiona, żeby można je było włączyć do Biblioteki Królewskiej, Biblioteki Mu­zeum Wojny Imperialnej, Biblioteki sir Millingtona Drake’a (która została przekazana Eton College) i Biblioteki Braille’a dla niewidomych. Kilka jego książek zostało opubliko­wanych w Europie.

Komandor Carr był dobrze znany w Kanadzie. W latach 1930-31 odwiedził Kluby Kanadyjskie, gdzie ostrzegał ludzi o istnieniu międzynarodowej konspiracji. Przewidział wtedy, że konspiratorzy, o ile nie zostaną powstrzymani, wciągną świat w na­stępną wojnę światową. W latach 1931-39 miał wykłady w społecznych i wojskowych domach kul­tury w całym Ontario. W latach 1944-45 został wy­słany w inną trasę wykładową po Kanadzie przez kierownictwo marynarki. Wyjaśniał dlaczego nie­zbędne jest utrzymanie pokoju, jeśli owoce zwy­cięstwa militarnego nie miały być znowu utra­cone.

Komandor Carr zdecydowany był przekazać jak największej grupie ludzi informacje na temat sił zła, które niepomyślnie wpływają na całe nasze życie i życie naszych dzieci. Jego książka otwiera oczy rodzicom, klerowi, nauczycielom, uczniom, politykom, rządzącym i przywódcom pracowni­czym.

Międzynarodowa konspiracja 

Wstęp

Jeśli to, co ujawniam zaskakuje i szokuje czy­telników, proszę nie popadać w kompleks niższo­ści, ponieważ uczciwie przyznaję, że choć praco­wałem od roku 1911, próbując wyjaśnić, dlaczego ludzka rasa nie może żyć w pokoju i cieszyć się szczodrością i błogosławieństwem, jakich Bóg do­starcza dla naszego użytku i korzyści w takiej ob­fitości, to dopiero w 1950 roku zgłębiłem tajem­nicę, że wojny i rewolucje, które nękają nasze ży­cie i chaotyczne warunki, które biorą górę, są ni mniej ni więcej wynikiem bezustannej lucyferycz­nej kon­spiracji.

Broń skuteczniejsza, niż jądrowa

Artykuł nadesłał p. Maciej w formie komentarza. Drobne poprawki pochodzą od gajowego.  – admin.

W mojej skromnej opinii używanie broni jądrowej w którymkolwiek zakątku świata jest nierealną wizją przyszłości. Broń jądrowa to przeżytek, obecnie święcą triumfy inne formy zagłady totalnej. To na nich chciałbym się skupić i przedstawić wizję zagłady w którą może zostać popchnięty świat. Stawiam ją na co najmniej takim samym poziomie urzeczywistnienia, co wizja przedstawiana w artykule pana MarkaS.

Bronią potężniejszą, wszechobecną, paraliżującą człowieka, demolującą cywilizację kontrolowaną przez wąską klikę globalistów – jest dług.

Dług morduje setki milionów ludzi na całej planecie rokrocznie, a ma potencjał mordowania miliardów –  i, co gorsza, wydaje się w tym kierunku rozpędzać. Hamuje przyrost naturalny, chorym każe czekać w kolejce po zdrowie (realnie zabijając w kolejce ); dług odbiera ludziom wodę i posiłek od ust.

Dług działa wszędzie tak samo, różni się tylko skalą swojego barbarzyństwa. Co gorsza, jest modny, nowoczesny, ładnie się prezentuje, a przynajmniej ma pełne poparcie rządzących, perfekcyjnie transformuje społeczeństwa i narody ze statusu nie zadłużonych to niebotycznie zadłużonych. Działa szybko – zanim społeczeństwo pojmie, co się dzieje, zanim zauważy i  zrozumie, że to przez dług jest tak źle, dług święci swoje zwycięstwo uzyskując status normy, co także jest niezastąpioną cechą długu.

Oni już nie zaniżają standardu życia, jaki się należy lucyferianom na przeludnionej, ich zdaniem, Ziemi

Dług może świetnie współpracować z najbardziej wydajną formą depopulacji, jaką jest prozaiczny głód. Jakieś konflikty zbrojne w obrębie naszego kraju wydają się fikcją polityczną. Choćby tytułem tego, że wszystkie narody europejskie (w tym rosyjski, choć tam sytuacja wydaje się najmniej stabilna ) są w pełni spacyfikowane i idą do rzeźni potulnym, wolnym krokiem. Tryb życia który nam zafundowano nie daje chwili, by pomyśleć, a co dopiero zacząć konstruktywnie działać na szerszą skale.

Przepowiednie Benjamina Franklina

Benjamin Franklin (1706 – 1790), jeden z „Ojców Założycieli” Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, współautor amerykańskiej Deklaracji Niepodległości oraz konstytucji. Dążył do zniesienia niewolnictwa, wynalazł piorunochron, fotel bujany i okulary dwuogniskowe. Jako pierwszy pisał także o potrzebie stosowania czasu letniego.
W Paryżu na popiersiu Franklina widnieje napis: eripuit coelo fulmen, mox sceptra tyrannis („grom wydarł niebu a berła tyranom”) a na banknocie $100 jego podobizna.

Wiele jego sformułowań i myśli cytuje się do dzisiaj, np.:

• Demokracja jest wtedy, kiedy dwa wilki i owca głosują, co zjedzą na obiad.
• Wolność jest wtedy, kiedy dobrze uzbrojona owca podważa wynik głosowania!
• Nędza łamie ludzkie charaktery – nie sposób sprawić by pusty worek stał prosto.
• Kto żyje nadzieją, umrze głodny.
• Człowiek mądry więcej uczy się od swoich wrogów, niż głupiec od przyjaciół.
• Wszyscy ludzie rodzą się równi i całe życie walczą przeciwko temu.

Benjamin Franklin pozostawił również po sobie bardzo ważny dokument, wstydliwie skrywany w Benjamin Franklin Institute w Filadelfii, którego treść dla diaspory żydowskiej była istnym trzęsieniem ziemi, zwłaszcza tak obiecującej jak ta amerykańska. Ów dokument to proroctwo męża stanu, jednego z twórców niepodległości USA.

A oto jego treść:

O pieśni „Bogurodzica”

Bogurodzica, uważana powszechnie za najdawniejszą polską pieśń religijną, a zarazem arcydzieło poezji średniowiecznej, do dzisiaj stanowi zagadkę zamkniętą na „siedem pieczęci” (A. Brückner).

Nie rozstrzygnięto definitywnie tak podstawowych kwestii, jak czas i miejsce powstania utworu, jego autorstwo, związki z liturgią czy ewentualna zależność od wzorów obcych. Nie całkiem jasne pozostaje również pierwotne znaczenie niektórych wyrażeń i zwrotów oraz składniowa segmentacja tekstu. Pierwotnego brzmienia Bogurodzicy nie znamy; zanim pieśń utrwalona została na piśmie, przez dłuższy czas funkcjonowała w obiegu ustnym, co z pewnością wiązało się z przekształcaniem jej oryginalnej postaci.

Najstarszy znany przekaz Bogurodzicy pochodzi z początku XV w.; po r. 1408 zapisany został w zbiorze łacińskich kazań skopiowanych przez Macieja z Grochowa, wikariusza w Kcyni k. Gniezna. Są to dwie zwrotki zakończone refrenem Kyrie eleison (gr. Panie, zmiłuj się), opatrzone nutami. Zapis ten uważany jest za najbliższy nieznanemu oryginałowi.

Na pocz. XV w. dwuzwrotkową Bogurodzicęzaczęto łączyć z innymi pieśniami (najwcześniej z tropem wielkanocnym Nas dla wstał z martwych Syn Boży), w rezultacie czego powstał niejednolity treściowo i wersyfikacyjnie konglomerat kilkunastu zwrotek. W obrębie tak poszerzonej Bogurodzicy badacze wyodrębniają 3 części: cz. archaiczną – właściwą Bogurodzicę (zwrotki 1–2), „pieśń wielkanocną” (zwrotki 3–6) oraz „pieśń pasyjną” (strofy 7–15).

Analiza języka, wersyfikacji i melodii Bogurodzicy (cz. archaicznej, dwuzwrotkowej) skłania do wniosku, że powstała ona wcześniej niż Kazania świętokrzyskie, a więc przed pocz. XIV w. Mogą o tym świadczyć m.in. występujące w tekście archaizmy: dziela (dla) i bożycze (synu Boga) oraz związki gatunkowe i wersyfikacyjne a łacińską poezją sekwencyjno-tropową XII–XIII w. Również oparta na kombinacji czterech fraz melodia posiada reminiscencje w zachodniej twórczości muzycznej tego okresu.

W oparciu o te przesłanki Bogurodzica datowana jest najczęściej na wiek XIII (A. Brückner, J. Woronczak, H. Feicht), rzadziej na XII lub nawet XI (T. Lehr Spławiński, E. Ostrowska), wyjątkowo na XIV (S. Urbańczyk, J. Krzyżanowski).

„Oczyścić Trypolis”. Kaddafi przemówił, jego siły zaatakowały

Fot. Reuters

Wycofanie się z kompleksu koszarowego Bab al-Azizija było jedynie manewrem taktycznym – powiedział Muammar Kaddafi w przesłaniu do narodu, wyemitowanym w nocy z wtorku na środę, zapewniając, że będzie walczył do „śmierci lub zwycięstwa”. Za słowami poszły czyny. Siły wierne dyktatorowi tej samej nocy zaatakowały pociskami rakietowymi zajęte przez powstańców Trypolis i Misratę – poinformowała telewizja Al-Arabija, powołując się na świadków. Rozpoczęły także szturm na miasto Ajelat, na zachód od stolicy.

Kaddafi przemówił do narodu

Według brytyjskiej BBC i stacji Al-Orouba, wchodzącej w skład kuwejckiej telewizji satelitarnej Al-Rai, Kaddafi wygłosił swe krótkie orędzie na antenie lokalnej, sprzyjającej mu rozgłośni radiowej w Trypolisie.

Kaddafi stwierdził, że musiał wycofać się z obiektów Bab al-Azizija, w których znajdowała się także jego kwatera, gdyż zostały one zrównane z ziemią na skutek 64 ataków lotnictwa NATO. Zapewnił Libijczyków, że zamierza walczyć przeciwko „agresorom” do „śmierci lub zwycięstwa”.

Kaddafi wezwał mieszkańców Trypolisu do „oczyszczenia” libijskiej stolicy z rebeliantów.

– Wszyscy Libijczycy muszą być obecni w Trypolisie, młodzi mężczyźni, członkowie plemion i kobiety muszą przejść przez Trypolis i przeczesać miasto w poszukiwaniu zdrajców – mówił libijski przywódca.

Dodał, że „po cichu” jeździł po Trypolisie „przez nikogo niezauważony” i nie miał wrażenia, by miasto „było w niebezpieczeństwie”.

Stacja Al-Orouba poinformowała także, że w rozmowie telefonicznej rzecznik dotychczasowego rządu libijskiego powiedział, że władza, na czele której stoi Muammar Kaddafi, będzie stawiała opór miesiącami a nawet latami. (…)

Więcej (także zdjęcia i wideo):
http://wiadomosci.onet.pl/

Jedyny komentarz, jaki można dać: odwalcie się, bydlaki, od Libii – i niech Was piekło pochłonie! – admin

Putin rozgrywa Polskę

Włos się zjeżył gajowemu i jego kotom po przeczytaniu o zagrożeniach, na jakie narażona jest Generalna Gubernia… pardon, Województwo Polskie Unii Europejskiej. Szczególnie przeraziło nas utrudnianie prawidłowego funkcjonowania demokracji oraz nacjonalizm Putina przejawiający się w popieraniu własnej gospodarki i polityki. – admin

Raport Freedom House: Rosja celowo destabilizuje sytuację w regionie swych dawnych wpływów.

Władimir Putin, obecny premier, a wcześniej przez dwie kadencje prezydent Rosji, został oskarżony przez amerykańską organizację pozarządową Freedom House o celowe utrudnianie prawidłowego funkcjonowania demokracji w państwach byłego ZSRS i sowieckiej strefy wpływów, w tym w Polsce. Zdaniem ekspertów organizacji, Putin w różnych okresach „stosował taktykę zastraszania względem krajów bałtyckich oraz Polski i Ukrainy”.

Raport zatytułowany „Narody podczas przejścia 2011” („Nations in Transit 2011”) zajmuje się przestrzenią postsowiecką po 20 latach od upadku imperium. W dokumencie można przeczytać, że premier Rosji był osobą wytrwałą w napędzaniu nacjonalizmu i stwarzaniu sąsiednim krajom problemów w celu utrudnienia im stabilizacji rozwoju struktur demokratycznych.

Freedom House zwraca uwagę, że ma to związek ze wzrostem cen surowców energetycznych za czasów jego prezydentury.

Władimir Putin miał zręcznie „integrować w swojej polityce na arenie międzynarodowej ekonomiczne i energetyczne interesy swojego kraju, prowadząc agresywny atak na potencjalnych dostawców energii w Europie”. Korzystając z energetycznego atutu Rosji, zmuszał europejską krytykę do milczenia na tematy związane z nim samym, jak i z prowadzoną przez niego polityką oraz coraz bardziej narastającym autorytaryzmem. Według raportu, ewentualny powrót Putina na stanowisko prezydenta „przyniesie nowe problemy dla demokracji w całym regionie”.

Bank Światowy jest gotów „pomóc” Libii

W poniedziałek World Bank rozesłał e-maile, w których zobowiązał się do ponownego „związania się” z Libią i do pomocy w odbudowie kraju. Dodano, że podczas trwania konfliktu, Bank „monitorował sytuację ekonomiczną w Libii w koordynacji z ONZ, jednak nie było przedstawicielstwa w Trypolisie”.

To hipokrytyczne oświadczenie jest dowodem na to, że głównym celem inwazji NATO na Libię było zniszczenie jej niezależnego systemu finansowego oraz infrastruktury. Libia jest jednym z nielicznych krajów świata, który nie posiada żadnych długów. Co więcej, ma poważne zasoby 144 ton złota, co mogło być celem gangsterów przejmujących kontrolę nad światem przez takie właśnie instytucje jak Bank Światowy.

Starannie ukrywa się fakt, że Libia miała najwyższy poziom życia w Afryce, darmową służbę zdrowia, wysoko rozwiniętą edukację, a system nawodnienia zbudowany przez Kadafiego uczynił z Libii jedną wielką oazę. Wszystko to co Kadafi zbudował dla swojego narodu zniszczyły barbarzyńskie naloty NATO.

Bank Światowy dokonuje przejęcia kontroli nad krajami poprzez „pomoc finansową”, która z uwagi na wysoką lichwę, przez większość krajów nie może być zrealizowana. W takiej sytuacji stanęło kilka krajów europejskich. Grecja została zmuszona do wysprzedaży części swojego terenu w ręce prywatnych bankierów. Podobna sytuacja czeka niedługo Hiszpanię, Irlandię, Portugalię i Włochy, a także Polskę i to być może jeszcze wcześniej niż w.w. kraje. Schemat przejmowania kontroli nad światem przez mafię Rotszyldów, Warburgów, Oppenheimerów i innych międzynarodowych rodzin bankierskich – tych samych, którzy finansowali Hitlera i rewolucję sowiecką, został opublikowany m.in. przez Johna Perkinsa – ekonomicznego hit-mana.

Ten sam schemat stosuje się w przypadku Libii. Atak „rebeliantów” czyli szkolonej przez Mossad, CIA, MI5 i inne agencje globalnych syjonazistów był przykrywką medialną dla ataku NATO, które to rzekomo miało tylko ochraniać ludność cywilną. W kontekście oświadczenia Banku Światowego, widać wyraźnie cel zamachu na Libię – przejęcie kontroli finansowej nad jednym z ostatnich przyczółków wolności. Zniszczono ten kraj, by zniewolić Libijczyków poprzez „pomoc finansową” na odbudowę.

Bank Światowy kontroluje już 187 krajów, jesteśmy więc bardzo blisko momentu gdy oficjalnie powołany zostanie prywatny „Rząd Światowy” ze „światową policją”, „światową armią” i „światowym sądem”. Każda próba oderwania się od tego ultra-faszystowskiego układu spotka się z interwencją „sił pokojowych świata”. Jedyną nadzieją są nie kontrolowane jeszcze w pełni przez syjonazistów Rosja i USA. Chiny także są na dobrej drodze do usamodzielnienia. Kluczowym momentem w unicestwieniu planów depopulacyjnych syjonazistów mogłoby być przejęcie rządów w USA przez Amerykanów. Ron Paul ma najwyższe notowania wśród kandydatów na Prezydenta. Usunięcie go spowodowałoby tylko rewolucję w USA, a to nie było by na rękę międzynarodowej mafii.

World Bank ready to help Libya (AFP)
Wielka demonstracja poparcia dla Kaddafiego

Za http://monitorpolski.wordpress.com/

Od Hiroszimy do Fukuszimy: dokończenie zadania. Czas na ostateczny cios.

Hiroshima to Fukushima, Finishing the Job
A Time for the Kill
http://www.veteranstoday.com/2011/08/18/hiroshima-to-fukushima-finishing-the-job/
Bob Nichols – 18.08.2011, tłumaczenie/skrót Ola Gordon

Zespół IAEA dokonuje inspekcji Fuku – 11.05.2011

(San Francisco)  6 sierpnia 1945 roku dwie 10.000 lb (4.545 kg) „brudne” bomby z uranowym gazem trującym i z małymi urządzeniami rozpylającymi, ustawiły Japonię, Hiroszimę i Nagasaki na drodze do zagłady.

Zestaw sześciu zmodyfikowanych i rozbudowanych amerykańskich reaktorów w okrętach podwodnych, wprowadzonych do użytku przez adm.  Hymana Rickovera i wyprodukowanych przez amerykański General Electric (GE), zadał ostateczny cios 11 marca 2011 roku. Za przyczyną reaktorów atomowych, zaprojektowanych przez US Navy i skonstruowanym przez GE, Japończycy umierają, Japonia już nie istnieje,  a jej ziemia jest na zawsze niezdatna do zamieszkania.

Zabójcza para nuklearna wykreowana przez zniszczone reaktory Navy / GE  i przez tysiące ton zużytych i palących się starych rdzeni reaktora, rozprzestrzenia niewidoczną radioaktywną śmierć i choroby na cały świat.

Co więcej: reaktory atomowe przelały swoją palącą się zawartość do piwnic i są dowody na to, że stopione rdzenie reaktora nadal „reagują”, 160 dni później. Zamknięcie ich jest w większości po prostu niemożliwe. Palące się, radioaktywne bramy piekła są nadal szeroko otwarte. Wszyscy oddychajmy głęboko. Wdychajcie własne zatrute powietrze, skażone przez Fuku.

Całkowity współczynnik dzietności [Total Fertility Rate TFR]

Najlepszą miarą wzrostu lub spadku populacji kraju jest współczynnik dzietności (TFR). Jest to, mówiąc wprost, średnia liczba dzieci rodzonych przez kobiety w okresie rozrodczym. Dwoje dzieci na kobietę to „wartość odtworzeniowa” dla jednej kobiety i jednego mężczyzny. Dwoje dzieci na kobietę oznacza, że mężczyzna i kobieta odtwarzają samych siebie, oraz że następne pokolenie będzie liczebnie takie samo jak poprzednie.

Im wyższy TFR, tym większy wzrost populacji. Z drugiej strony TFR niższy od 2 oznacza, że populacja w następnym pokoleniu zmniejszy się. Eksperci nuklearni uważają, że niemożliwe jest odtworzenie czy wzrost populacji, jeśli współczynnik TFR wynosi 1,3 dzieci na kobietę. Krótko mówiąc, społeczeństwo zanika. Od sierpnia 1945 roku, od zrzucenia 2 bomb z niszczącym nasienie i jajniki trującym gazem uranowym, TFR Japonii spadło do 1,2