Przemilczana victoria, czyli rzecz o Powstaniu Wielkopolskim

W innych krajach rocznice nieudanych przedsięwzięć społeczno – politycznych albo są przemilczane, albo oddaje się w skupieniu, wręcz przy wstydliwej ciszy hołd ofiarom i na tym koniec. U nas przeciwnie – z polityczno – wojskowego nieudacznictwa zrobiono cnotę.

Mija kolejna rocznica rozpoczęcia zwycięskiego Powstania Wielkopolskiego. Był to jeden z nielicznych zrywów zbrojnych w historii naszego kraju, który przyniósł zwycięstwo na wszystkich płaszczyznach: militarnej, politycznej i społecznej. Paradoks polega na tym, że tego zwycięskiego powstania nie świętuje się i nie obchodzi tak hucznie w skali kraju jak innych, przegranych insurekcji. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że to zwycięstwo jest wstydliwie przemilczane.

Obserwatorowi naszej społeczno – politycznej rzeczywistości rzuca się w oczy fakt, że praktycznie oprócz lokalnych, wielkopolskich władz i mediów rocznica tego zwycięskiego przecież dla Polski powstania, zrywu zbrojnego praktycznie minęła bez echa w skali kraju. Ani prezydent, ani premier nic nie powiedzieli publicznie na temat tej wspaniałej victorii. Ta zdumiewająca prawidłowość trwa już kolejny rok.

Patrząc na to jak w skali kraju gloryfikuje się i celebruje przegrane Powstanie Warszawskie i jak przemilcza się zwycięskie Powstanie Wielkopolskie trudno oprzeć się wrażeniu, że albo Polacy uwielbiają się pławić w cierpiętniczym sosie klęsk, albo komuś zależy, aby w społeczeństwie podsycać kult bezsensownych, przegranych zrywów. A może i jedno i drugie?

W innych krajach rocznice nieudanych przedsięwzięć społeczno-politycznych albo są przemilczane, albo oddaje się w skupieniu, wręcz przy wstydliwej ciszy hołd ofiarom i na tym koniec. U nas przeciwnie – z polityczno-wojskowego nieudacznictwa zrobiono cnotę. Teraz, gdy należy świętować, cieszyć się z udanego zrywu Wielkopolan i wskazywać polskiej młodzieży, że Powstanie Wielkopolskie to wspaniały przykład jak należy realizować w praktyce politykę polską, to jest wielka cisza. Prezydent i premier – cytując klasyka – ani me, ani be, ani kukuryku. Media coś tam nieśmiało bąknęły pod nosem i na tym koniec. I tak z pokolenia na pokolenie trwa wbijanie do głów młodym Polakom, że nie należy świętować zwycięstwa i zwycięskich rocznic, ale nadal uskuteczniać to swoiste polityczno – historyczne dance macabre z okazji tragicznych rocznic nad mogiłami poległych.

Powstańcy Wielkopolscy nie poszli trójkami do nieba, ani nie byli rzucani przez kierownictwo polityczno – wojskowe powstania jak kamienie na szaniec. Na dodatek zwyciężyli, a to takie niemodne we współczesnej Polsce zakochanej w kulcie przegranych powstań czy pozbawionej jakichkolwiek szans na zwycięstwo walce Żołnierzy Wyklętych. Paradoks i ironia losu w przypadku Powstańców Wielkopolskich polega na tym, że zwyciężyli i popadli w niełaskę we współczesnej Polsce, bo… zwyciężyli.

Zastanawiając się nad tym paradoksem rocznicowym przypomina się fragment utworu, który śpiewali Przemysław Gintrowski i Jacek Wójcicki: „Stanął w ogniu nasz wielki dom. Dom dla psychicznie i nerwowo chorych…”. Obserwując jak hucznie obchodzi się u nas porażki i przemilcza doniosłe zwycięstwa takie jak Powstanie Wielkopolskie, to słowa tej pieśni wydają się być jak najbardziej aktualne.

Łukasz Wielicki, diarium.pl
http://mercurius.myslpolska.pl/