Historia Franciszka Walusia

Opowiem państwu historię Franciszka Walusia, przedstawię jego żywot, przygody, przejścia i dotkliwe prześladowania, jakich doznał na wolnej ziemi Waszyngtona.

Urodził się Waluś 22 lipca 1922 r. w Hof-Wendorf na wyspie Rugii, na pruskim Pomorzu. Jego rodzice, polscy robotnicy rolni pracowali w wielkim latyfunium należącym do starej rodziny junkierskiej. Matka pochodziła ze ‚wsi Fanisławice koło Kielc, ojciec z okolic Żywca. Poznali się „na Saksach” w Niemczech i tam pobrali, mieli dwoje dzieci. Ojciec zmarł wskutek wypadku przy maszynie, a matkę z dziećmi deportowano do Polski w 1932 r, po dojściu Hitlera do władzy. Deportowano wtedy tysiące rodzin polskich robotników rolnych. W Niemczech szalała depresja, a w hitlerowskim, .nowym porządku świata” nie było miejsca dla Polaków. Nie pytajcie mnie jak żyła matka Waiusia w Polsce. Nie pochodziła z bogatej rodziny, bo bogaci „na Saksy” nie chodzili. Co robiła, jak żyła? Jak żył Franciszek Waluś? Prawdopodobnie tak, jak setki tysięcy innych młodych ludzi na przeludnionej polskiej wsi w okresie przedwojennym. Kto ciekaw niech przeczyta .Pamiętniki chłopów” i .Pamiętniki bezrobotnych” wydane przez Uniwersytet Warszawski w 1937r.

Gdy przyszła wojna wywieziono Waiusia na roboty przymusowe do Niemiec, do Bawarii. Sprzedano go w Areiłsamcie w Umie jakiejś rodzinie bauerów i u różnych bauerów pracował przez wszystkie lata wojenne. Bauerzy na ogół go bardzo lubili, bo był posłuszny i pracy nie unikał, ale się go pozbywali przy najbliższej nadarzającej się okazji, gdyż był chuderlawy, słabowity, na swój wiek bardzo mały, nakazanych robót nie mógł szybko wykonać. Bauerzy potrzebowali mocarza, a dostali głodnego słabeusza.

Po wojnie był zatrudniony w amerykańskich kompaniach wartowniczych. Do Polski wrócił na płaczliwe żądanie matki w jesieni 1948 r. W roku 1959 udało mu się wyjechać z Polski i przyjechać do Stanów Zjednoczonych, do Chicago. Pracował w fabryce General Motors, był pilnym pracownikiem. Lubiano go, nawet trochę awansował. Nie miał żadnych absolutnie kłopotów. Był gorliwym członkiem Partii Demokratycznej i pełnił funkcję „kapitana precynku”. W Chicago „kapitan precynku* to taki partyjny naganiacz „budzisuka* pilnujący, by w każdych wyborach wszyscy mieszkańcy głosowali przynajmniej raz
1 to tak, jak tego sobie życzy politykierska machina partyjna.

Niebo zawaliło się na świat Walusiowy 26 stycznia 1977 r., gdy INS (Immigration and Naturalization Service) wręczyło mu pozew sądowy na rozprawę mającą na celu odebranie mu obywatelstwa amerykańskiego. Za agentem INS pojawili się reporterzy prasy, telewizji, radia usłużnie poinformowani przez władze. Reporterzy chcieli naocznie zobaczyć jak wygląda monstrum w ludzkiej formie, potwór, szatan, jeden z najokrutniejszych zbrodniarzy wojennych, który osobiście, w obecności świadków mordował jako członek Gestapo i SS rozlicznych Żydów w Kielcach, Radomiu i Częstochowie. Nie pomogło sumitowanie, dowody, że to nie prawda, że to jakaś straszna omyłka. Władze wszystkie dokumenty i zeznania świadków uznały za fałsz, za spisek .Odessy”, za jeszcze jeden dowód zbrodniczych powiązań Waiusia, Nawet sąsiedzi okrzyczeli go gestapowcem. Nikt mu nie wierzył. Adwokaci nie chcieli się podjąć jego obrony.

Skąd takie straszne oskarżenie? Waluś sam był sobie winien, gdyż zaprzyjaźnił się i dobre serce okazał przybyszowi z Polski, który się nazywał Marian Lipowski. Był to bardzo pobożny człowiek, chodził do kościoła i cio spowiedzi co niedzielę, krzyżem leżał przy bocznym ołtarzu, To powinno być ostrzeżeniem dla Waiusia, bo już przecież nasi chłopscy przodkowie mawiali, że „ten co leży pod figurą diabla ma za skórą”. Lipowski mieszkał u Waiusia kilka lat, Waluś mu znalazł zajęcie, pomagał jak mógł, nawet wtedy, gdy z Chicago Lipowski przeniósł się do Wiednia. Gdy wrócił z Wiednia znowu mieszkał u Waiusia. Poróżnili się o zwrot pożyczki, jaką Lipowski zaciągnął. Waluś domagał się zwrotu, groził dłużnikowi i wtedy to Lipowski ujawnił swą przeszłość: jest Żydem, którego podczas wojny przemocą ochrzczono, ale dzięki temu ocalał. I Lipowski udał się do organizacji żydowskich w Chicago i tam złożył oskarżenie: Waiuś jest zbrodniarzem wojennym, sam mu opowiadał o tym jak mordował Żydów w Kielcach i Częstochowie. Był członkiem „Geheime Staats Polizei” (Gestapo) i .Waffen SS”,

Chicagowskie organizacje nie próbowały same niczego sprawdzić. Natychmiast powiadomiły Simona Wiesenthala i z miejsca poszła w ruch cała machina tropicielska. Tu pozwolę sobie zadać parę pytań: czy Lipowski był naprawdę Żydem, czy też oportunistą i nabieraczem? Jeśli go przemocą ochrzczono, dlaczego nie wrócił na łono swej wiary już w 1945 r.? Dlaczego nie kontaktował się z tymi organizacjami żydowskimi po przybyciu do Chicago? Z całą pewnością te organizacje znalazłyby mu lepsze zajęcie niż mógł to uczynić Waiuś!

Oportunistów i farbowanych lisów udających Żydów po wojnie było sporo, czy Lipowski był jednym z nich? Lipowskiemu uwierzono. Uwierzono prawdopodobnie z tego powodu, że od wielu lat żydowscy literaci w USA twierdzili, że to Polacy stworzyli polskie obozy zagłady”, że to „ze względu na polski .antysemityzm” zbudowano Oświęcim, Brzezinkę, Treblinkę, Majdanek. W dziesiątkach, ba, setkach książek opisywano udział Polaków w zbrodni Holocaustu. Żydowscy komicy opowiadali w telewizji polskie szmoncesy i .kawały”, ale to wszystko było nikczemnymi strzałami w próżnię. Nie było dowodów polskiego udziału w niemieckich, hitlerowskich zbrodniach. INS stworzyło listę podejrzanych o zbrodnie wojenne przybyszów do Stanów Zjednoczonych. Na tej długiej liście znajdują się nazwiska czterech Żydów, wielu Ukraińców, Litwinów, Łotyszów i Chorwatów, ale ani jednego Polaka. Nic dziwnego, że z takim zapałem rzucono się na ten kąsek. Miał to być coup de grace dla Polaków, dowód ich winy i zbrodni.

Simon Wiesenthal nie zasypywał gruszek w popiele. Już w grudniu 1974 r. powiadomił o wykryciu zbrodniarza wojennego” w Chicago rząd Izraela i władze amerykańskie. Wiesenthal robił uprzednio wspaniałą robotę śledząc zbrodniarzy wojennych, tropiąc winnych. Za ten wysiłek należy się mu najwyższe uznanie, ale z drugiej strony jest on bardzo nieżyczliwie nastawiony wobec Polaków, We wszystkich jego książkach przewija się ten antypolski wątek. Wiesentha! potrafi wybaczyć członkom ukraińskiej dywizji SS Galizien, ale jak może czepia się Polaków. Pamiętać należy również, że Bruno Kreisky, premier Austrii i z pochodzenia Żyd parokrotnie oskarżył publicznie Wiesenthala o kolaboracje z Niemcami podczas wojny.

Wiesenthal dostał natychmiastową pomoc od Izraela. „Mossad” (agencja wywiadu) umieściła ogłoszenie poszukujące świadków wypadków z Kielc i W odpowiedzi zgłosiło się 44 osoby, z tego 8 osób .rozpoznało’ Waiusia z przedstawionych fotografii. Piszą o tym dwaj amerykańscy dziennikarze: Charles Ashman i Robert Wagman w książce noszącej tytuł .The Nazi Hunters”, książkę wydała firma .Pharos Books” w 1988 r. Obydwaj autorzy są żydowskiego po­chodzenia, obydwaj ostro krytykują i potępiają aferę Waiusia, uważają że przez prześladowanie niewinnego człowieka, jakim jest Watuś ośmieszono cały pościg prawdziwie winnych i uniemożliwiono pociągnięcie ich do odpowiedzialności. Dla Ashmana i Wagmana niewinność Waiusia jest niezaprzeczalna.

Rozprawę przeciw Walusiowi, w sądzie federalnym w Chicago, prowadził „sędzia senior* Julius Hoffman. Ashman i Wagman określają jego akcje sadowe jako „cudaczne” i „niesamowite”. Jeszcze przed rozpoczęciem rozprawy sędzia Julius oznajmił dziennikarzom, że jego zdaniem Waluś jest winnym. Podczas roz­prawy .sędzia senior” Hoffman zachowywał się tak, że nawet carski generał „wieszadeł” Murawiew, oprawca Litwy może być uważany za przykład sądowej bezstronności i godności. Sądy stalinowskie lat przedwojennych używały takich samych metod, jakich używał sędzia Julius. Wszystkie dowody przedstawione przez prokuraturę, jak to podkreślają Ashman i Wagman, często z sobą sprzeczne, Hoffman przyjmował jako świętą prawdę. Dokumenty rzeczowe obrony odrzucał jako „szwindel” i fałsz. Adwokat obrony Robert Korenkiewicz nie byl dopuszczony do głosu, Hoffman krzyczał na niego, jak na pastwisku krzyczy się na bydło, nie zezwalał Walusiowi na dawanie odpowiedzi. Te wybryki autorzy „The Nazi Hunter” nazwali słowami „weird” i .bizarre”.

Na koszt skarbu Stanów Zjednoczonych sprowadzono z Izraela ośmiu „naocznych świadków”, którzy zeznali, że TAK Waluś to zbrodniarz, pamiętają go bowiem doskonale. Pokazywali palcem, że to ten, „bo któż mógłby tę twarz zapomnieć?” Ani jeden nie został później pociągnięty, do odpowiedzialności karnej jako krzywoprzysięzca. Z działaczy Polonii tylko profesor Eugene Kusielewicz, były prezes Fundacji Kościuszkowskiej, parokrotnie wysunął postulat żądania kary dla kłamców i krzywoprzysięzców. Sędzia Julius oczywiście wydał wyrok, że Waiuś jest zbrodniarzem wojennym, że mu odbiera obywatelstwo.

Sprawa poszła do apelacji. Znalazł się nowy adwokat, Charles Nixon, który odkrył stosy nowych dokumentów, m.in. zeznania francuskiego Żyda, jeńca wojennego, który pracował w Niemczech w tej samej wsi, u tego samego bauera co i Waluś. Ten jeniec wyś­miał oskarżenie, podobnie jak i księża niemieccy, którzy Waiusia znali. Sad apelacyjny nakazał nową rozprawę, ale prokuratorzy Stanów Zjednoczonych powiedzieli, że z braku dowodów sprawę wycofują.

Tylko Simon Wiesenthal i władze Izraela nalegały, by mimo wszystko, jeszcze raz Waiusia sądzić! Dla nich „brak dowodów” jest potwierdzeniem winy.

Sprawa toczyła się cztery lata i w jej wyniku Waluś obłożnie zachorował (miał pięć zawałów serca), zbankrutował wydając ostatni grosz na obronę. Lipowski zmienił nazwisko i przepadł bez wieści. I wielu autorów nadal przytacza casus Waluś jako „dowód polskiego udziału” w zbrodni Holocaustu.

Taka jest opowieść o Franku Walusiu, którego krzywdy nikt nie wynagrodził, którego nie broniła żadna polonijna organizacja, O tym warto pomyśleć, nad tym się zastanowić.

Stanisław Grzesznik
http://polskainfo2.tripod.com/