230 kg krówek, czyli sukces polskiej prezydĘcji

Nasza prezydĘcja była spektakularnym sukcesem. Nie wierzą Państwo? To proszę poczytać statystyki. W czasie spotkań delegaci wypili 200 tysięcy butelek wody i zjedli 230 kg krówek – pisze Łukasz Warzecha.

Czy wiedzą Państwo, że nie sprawujemy już prezydĘcji w Unii Europejskiej? (Uwaga korekta: proszę nie poprawiać. W Polskim wydaniu, ze względu na towarzyszące temu ZADĘCIE, była to właśnie prezydĘcja, a nie prezydencja.) Dla niektórych zaskakująca może być sama informacja, że ją w ogóle sprawowaliśmy. I ta niewiedza to wstyd, bo przecież rozpoczęcie prezydĘcji zostało ogłoszono z odpowiednim hukiem. Konkretnie ‒ był to koncert „Halo, tu Warszawa” ze scenariuszem napisanym przez niepokornych i niezależnych artystów Jakuba Wojewódzkiego i Krzysztofa Maternę. Niestety, nie wiemy i nie dowiemy się, ile obaj panowie zgarnęli za scenariusz. Tajemnica handlowa, choć pieniądze publiczne.

A jednak, wbrew narzekaniom malkontentów, nasza prezydĘcja była spektakularnym sukcesem. Nie wierzą Państwo? To proszę poczytać statystyki, którymi raczy nas rzecznik byłej już prezydĘcji (ale rzecznik wciąż aktualny, ponieważ zachował swoją funkcję w strukturach Kancelarii Premiera). Oto dowiadujemy się, że w Polsce odbyły się w tym czasie 452 spotkania, a w Brukseli spotkań było aż 1940. Dodajmy, że były to spotkania absolutnie kluczowe i przełomowe. Na przykład Jerzy Buzek spotkał się aż 32 razy w drzwiach swojego gabinetu ze swoim kierowcą, a Jose Barroso 67 razy spotkał na korytarzu Hermana van Rompuya. Nie mówiąc już o tym, że Donald Tusk 186 razy w różnych okolicznościach spotkał w tym okresie Konrada Niklewicza, rzecznika byłej już prezydĘcji, w tym 11 razy w toalecie Kancelarii Premiera.

Idźmy dalej, zanim dostaniemy zawrotu głowy od tych sukcesów. „W sumie na spotkania związane z prezydencją przyjechało do Polski około 30 tysięcy delegatów, akredytowało się 2150 dziennikarzy, zaś flota prezydencji przejechała 793 000 km”. W tym zestawieniu brakuje mi informacji, ile delegaci pochłonęli słonych paluszków, ile ciasteczek, ile zużyli rolek papieru toaletowego oraz ile razy grzebali w nosie podczas wizyt w naszym kraju. Dopiero dodanie tych danych pozwoliłoby nam w pełni docenić doniosłość polskiej prezydĘcji.

Kilka słów prawdy o naszych austriackich przyjaciołach

Niedawne obniżenie ranking Austrii z najwyższego możliwego poziomu AAA zaskoczyło wielu obserwatorów. Austria jest jednym z najbogatszych krajów UE, cieszącym się na dodatek najniższą stopą bezrobocia wynoszącą obecnie tylko 4%.

Czemu więc ten mały kraj z kwitnącą gospodarką oraz „pracowitą i pokojową ludnością” zawdzięcza takie traktowanie ze strony finansistów? Wydaje się, że w tym wypadku względy jakimi kierował się Standard& Poor’s były natury czysto pragmatycznej.

Od wieków kraj ten prowadził swą imperialną politykę w zupełnie inny sposób niż bratnie Niemcy. Mieszkańcom tego państwa udało się nawet wmówić sąsiadom, że w rzeczywistości nie są oni Niemcami tylko „Austriakami”. Fakt, że Hitler pochodził z tego właśnie pięknego kraju nie wpłynął zbytnio na jego wizerunek.

W czasie gdy Cesarstwo Niemieckie siało postrach wśród swych sąsiadów, podbite narody, a w szczególności Polacy, gnębieni byli w bezwzględny sposób, Imperium Austro-Węgierskie było przykładem harmonii w jakiej mogą żyć różnorodne narody, rasy i religie. Do dziś mieszkańcy Krakowa z rozrzewnieniem wspominają „złote” czasy Galicji nie mogąc się doczekać powrotu swych ówczesnych władców.

Prawdą jest, że Austria starała się nie uciekać do fizycznej przemocy wobec podbitych narodów, unikając też kulturkampfu bezwzględnie stosowanego przez Niemcy. Zaległości w tej dziedzinie nadrabiała ona z nawiązką dzięki swej przebiegłej polityce gospodarczej.

Pozbawiona zamorskich kolonii Austria traktowała poszczególne części swego rozległego imperium jako obszar kolonialnej eksploatacji. Wyjątek z tej reguły stanowiły Czechy, które Wiedeń traktował jako niezbywalną część swego państwa. Dzięki takiemu paradygmatowi udało się małym Czechom uzyskać zasłużony status jednej z pierwszych potęg przemysłowych Europy. Wiedeń uznał bowiem za zasadne lokalizowanie swych mocy produkcyjnych na terenie tego kraju. Inaczej traktowane były inne prowincje, które poddawano bezlitosnemu wyzyskowi kolonialnemu. Galicja osiągnęła dzięki takiej polityce poziom najbardziej zacofanego regionu Europy z ogromną nędzą i wynikającą z niej emigracją.

Amerykańskie żydostwo to rząd globalny

AMERICAN JEWRY IS A GLOBAL REGIME
http://www.realzionistnews.com/?p=691
Brat Nathanael Kapner – 17.01.2012, tłumaczenie Ola Gordon

Całe chrześcijaństwo i zachodni świat są w rękach ponadnarodowego amerykańskiego żydostwa.

Po zakończeniu II wojny światowej amerykańskiemu żydostwu nie tylko udało się zniewolić Niemcy, ale również W Brytanię i cały kontynent europejski.

Teraz, kiedy amerykańskie NATO (w gruncie rzeczy żydowska machina wojenna) przejęło Libię, a reszta Afryki wkrótce znajdzie się pod żydowskim przywództwem kontrolującym cały światowy handel, zasoby naturalne, rynki wschodzące i ceny złota, można śmiało powiedzieć, że amerykańskie żydostwo jest rzeczywiście „rządem globalnym”.

Gdy Napoleon otworzył drzwi żydowskim wpływom, przyznając prawa obywatelskie Żydom na początku XIX wieku, a reszta Europy poszła jego śladem, oznaczało to dla nich umożliwienie wytłoczenia swego stempla na całej infrastrukturze zachodniego świata.

Rozszerzono przechwałkę Mayera Rotszylda: „Dajcie mi kontrolę pieniądza państwa, i nie obchodzi mnie kto ustanawia prawa” na cały świat. Ta ”kontrola” ma siedzibę w Waszyngtonie i Nowym Jorku, a dokonuje się poprzez należący do Żydów Bank Rezerw Federalnych i jego służalcze żydowskie banki inwestycyjne.

Jej sieć łączy Londyn, Paryż, Frankfurt i Szanghaj, poprzez dynastię Rotszyldów. Amerykańskie żydostwo, dzięki duszącemu uściskowi na amerykańskim życiu politycznym i finansowym, stanowi rzeczywiście rząd globalny.

Albin Siwak o Doladzie Tusku – szokujące wspomnienie

[Ostatnio zamieszczamy wiele fragmentów Albina Siwaka, ponieważ jest chyba jedynym, znanym nam byłym politykiem z czasów PRL, który odważnie pisze o sprawach zakazanych. – admin]

Donald Tusk 13 czerwca 1992 r. na Kongresie Kaszubskim przedstawił Pomorską Ideę Regionalną – swój program pełnej autonomii dla Pomorza (Kaszub), które powinno posiadać, nie tylko własny rząd, ale własne wojsko i własne pieniądze. „Czy człowiek, który od wielu lat wykazuje działanie na rzecz dezintegracji Polski i narodu Polskiego może być premierem i kandydować na prezydenta? Gdzie i po co Polskę zaprowadzi”. Tak dzisiaj „bez strachu” przedstawia sprawę Albin Siwak – znana postać z PRL.

„(…) A jeśli idzie o zachowania i przeszłość to myślę, że warto, żeby ludzie wiedzieli jaki był i co mówił obecny nasz premier Tusk. I nie piszę tego wspomnienia żeby człowieka pognębić, bo przecież nie jemu jednemu zdarzyło się powiedzieć coś nie tak jak trzeba. Może i nawet dziś tak nie myśli będąc premierem i zabiegając o prezydenturę, może wyrósł z tej piramidalnej głupoty, taką mam nadzieję i wątpliwości.

Otóż w 1992 roku, po powrocie z Libii zaprosił mnie do siebie dyrektor jednej z firm, mającej kontrakt w Libii. A że zżyliśmy się i uważaliśmy się za przyjaciół, to zaprosił mnie do siebie do Gdańska. Było to tuż po upadku rządu Bieleckiego i Zarząd Główny Związku Kaszubów Polskich robił drugi Kongres Kaszubski. Przyjaciel jako biznesmen sponsorował ten Kongres, gdyż czuł się Kaszubem, a wtedy była moda na sponsorowanie, gdyż prawie wszystkie zarządy główne były biedne jak myszy kościelne. Więc ten mój przyjaciel otrzymał zaproszenie na dwie osoby i to w pierwszym rzędzie.

Nie byle jaką sensację wywołała moja gęba, znana wtedy z telewizji. Więcej robiono nam zdjęć niż siedzącym w prezydium. Donald Tusk był wtedy wiceprzewodniczącym Zarządu Głównego i miał oczywiście programowe wystąpienie. Cała impreza odbywała się w domu technika w Gdańsku przy ulicy Ratajskiej 6. Głos zabrał pan Tusk 13 czerwca, mówiąc tak:
„Moje wystąpienie ma charakter programowy, by rozpisać go na kierunki działań i wcielać w życie, nosi to wystąpienie tytuł Pomorska Idea Regionalna jako zadanie polityczne”.

Przedstawił w nim swój program pełnej autonomii dla Pomorza (Kaszub), które powinno posiadać, nie tylko własny rząd, ale własne wojsko i własne pieniądze.

Warszawa: Demonstracja poparcia dla serbskiego Kosowa 2012

Oderwanie od Serbii historycznej dla niej prowincji Kosowo było ciosem zadanym narodowi serbskiemu przed czterema laty przez połączone siły NATO i UE.

Polska choć oficjalnie widniała wśród ponad siedemdziesięciu krajów uznających nowe „niepodległe państwo”, w rzeczywistości pozostawała miejscem, z którego nieprzerwanie płynął głos dobitnie ukazujący prawdziwe stanowisko Polaków w kwestii ograbienia bratniego nam narodu z ich ziemi. Dziesiątki demonstracji i pikiet, niezliczone ilości akcji informacyjnych na obszarze całego kraju, transparenty i tematyczne okrzyki na stadionach, stały aktywizm uliczny, czy wreszcie niosące wsparcie wizyty polskich patriotów w Serbii i na terenie Kosowa – to wszystko działo się przez ostatnie cztery lata.

Sprawa Kosowa w dalszym ciągu nie straciła na aktualności, przy okazji przenikając się z kilkoma wątkami polskimi, dlatego też podobnie jak w zeszłym roku, warszawscy Autonomiczni Nacjonaliści wspólnie z inicjatywą Polacy na Rzecz Serbskiego Kosowa i stowarzyszeniem Zjednoczony Ursynów organizują demonstrację przypominającą o smutnej rocznicy oderwania Kosowa od Serbii oraz piętnującą obecną sytuację na Bałkanach.

18 lutego przejdziemy najbardziej reprezentatywnymi ulicami Warszawy, aby ukazać nasze duchowe wsparcie dla nieprzerwanych dążeń Serbów do odzyskania kolebki swojej państwowości. Ustawiane od wielu miesięcy serbskie żywe barykady na granicach z Kosowem, stałe fizyczne ataki natowskich sił KFOR na serbskich obywateli, usilnie wyciszana sprawa rządu quasi-państwa Kosowo składającego się z mafijnej kliki (zamieszanej m.in. w masowe mordy na Serbach, nielegalny handel organami, czy obrót narkotykami i bronią), kontynuacja podjętych w 1999 roku w byłej Jugosławii amerykańskich „humanitarnych bombardowań” w wielu innych krajach na świecie (wszystko to w imię „pokoju i demokracji”), czy represjonowanie przez obecne władze Serbii nacjonalistów przypominających o serbskości Kosowa – obok każdego z tych wątków nie można przejść obojętnie. Wychodząc razem na ulice Warszawy ponownie przypomnimy nasze niezmienne stanowisko w tej sprawie. Kosowo jest serbskie!

Gdzie: Warszawa, Ogród Saski (róg Marszałkowskiej i Królewskiej)
Kiedy: 18.02.2012 (sobota), godzina: 17:00

http://autonom.pl/

Polacy też potrafią

Szef koncernu Fiat Sergio Marchionne oficjalnie przyznał, że decyzja o przeniesieniu produkcji samochodu Panda z fabryki w Polsce do Włoch była podyktowana nie względami ekonomicznymi, ale politycznymi.

W tym samym czasie polski holding miedziowy KGHM poinformował, że kupuje za gigantyczną kwotę 9,44 mld zł kanadyjską firmę wydobywczą Quadra FNX, operującą również na złożach w USA i Chile. Dzięki temu KGHM zwiększy produkcję docelowo nawet o 50 proc., umocni swoją pozycję na globalnym rynku i stanie się czwartym producentem miedzi na świecie.

Te dwie informacje tylko na pozór nie mają ze sobą związku. W rzeczywistości pokazują, jak ważna jest budowa silnych polskich podmiotów, a to jest konsekwencją właściwej polityki gospodarczej państwa.

Panda nie dla Polski

Prezes koncernu Fiat bez ogródek powiedział, że decyzja o przeniesieniu produkcji nowej wersji samochodu Panda z Polski do Włoch nie miała motywu ekonomicznego ani przemysłowego. „Zrobiliśmy tak, bo uważamy, że naszym obowiązkiem jest oddać pierwszeństwo krajowi, w którym są korzenie Fiata” (!) – oświadczył szef motoryzacyjnego giganta z Turynu. Zrobił to podczas uroczystości oficjalnego uruchomienia produkcji Pandy w zakładach pod Neapolem, które specjalnie wyposażono w odpowiednie linie produkcyjne za 800 mln euro. Jednocześnie powiedział, że w Polsce w fabryce Fiata w Tychach „produkcja tego samochodu zostanie zakończona w nadchodzących miesiącach”. W praktyce oznacza to zwolnienia z pracy polskich robotników, a zatrudnienie włoskich. Nawet jeśli w ogólnym rozrachunku będzie to dla koncernu mniej korzystne. Ale, jak sformułował to Marchionne, w taki sposób Włochy mogą wyjść z kryzysu.

To gorzkie doświadczenie jest kolejnym przykładem, że dla gospodarki nie jest obojętne, kto jest dominującym właścicielem w kluczowych przedsiębiorstwach. W myśl zasady: „Mądrej głowie dość dwie słowie” powinno to być wystarczającym ostrzeżeniem, jakich decyzji państwo polskie ma unikać przy przekształceniach własnościowych. A mimo to rząd PO-PSL zachowuje się, jakby był głuchy i ślepy. W projekcie ustawy budżetowej na 2012 r. zapisano po raz kolejny bardzo wysokie wpływy z prywatyzacji, przekraczające 10 mld zł. Tym razem planuje się sprzedać większościowe udziały nie tylko w Grupie Lotos i PKP Cargo, ale także w spółkach energetycznych. Pod młotek ma iść poznańska Enea – jeden z największych producentów i dostawców energii w Polsce. Rząd chce się też pozbyć Kopalni i Zakładów Chemicznych Siarki Siarkopol w Grzybowie koło Tarnobrzega.

„Che” Guevara był Żydem o nazwisku Sheinerman

Źródło: http://www.caballerodelainmaculada.blogspot.com/2009/11/en-verdad-en-verdad-os-digo.html
Data publikacji: 21.11.2009
Tłum. i oprac. GREGORIUS

Niektórzy widzą go jako fanatycznego mordercę, który odebrał życie ludziom w imię wątpliwej i błędnej idei. Inni uważają go za chwalebnego bohatera, obrońcę słabych i uciśnionych, romantyczny charakter całego pokolenia młodzieży. Kim naprawdę był?

Czy był żarliwym rewolucjonistą amerykańskim, który osiągnął szczyty władzy na Kubie i został zabity na obcej ziemi, obiektem kultu swoich przyjaciół i nienawiści swoich wrogów, nawet po śmierci?

Dopiero 40 lat po śmierci Ernesto „Che” Guevara’y, odtajnione materiały z archiwów służb wywiadowczych supermocarstw pokazały nam sedno nieprawdopodobnych i tragicznych wydarzeń, które znaczyły życie Comandante. Nowe ujawnione dokumenty z przeszywającą jasnością pokazują dramatycznego bohatera, który poznał tajemnicę swego żydowskiego pochodzenia, powrócił do swego ludu i wiary i zginął dążąc do zbawienia ziemi i ludu Izraela.

Prawdopodobnie wszystko zaczęło się pod koniec 1964 roku. Być może wtedy matka Ernesto, czując zbliżającą się śmierć (umiera w 1965 roku) ujawnia swemu ukochanemu synowi tajemną historię swego życia. Celia (matka Ernesto) urodziła się w 1908 roku w Buenos Aires w religijnej rodzinie żydowskich uchodźców z Rosji. Dostała imię na pamiątkę ciotki, która zginęła w czasie pogromów w Rosji. Aż do osiągnięcia wieku 18 lat Celia Sheinerman wzrastała w getcie, zamkniętym i zatłoczonym przez emigrantów, nabywając tradycyjne żydowskie wykształcenie. Kiedy osiągnęła wiek 18 lat opuściła rodzinny dom, rodzinę i porzuciła religię, jednocześnie zmieniając swoje żydowskie nazwisko.