Telefony na kartę pod większą kontrolą?

Nasz kraj słynie z nieżyciowych przepisów, utrudniających życie obywateli i sprawiających, że prowadzenie biznesu coraz bardziej przestaje się opłacać. Jednak najnowszy pomysł to już prawdziwe przegięcie, które może wywołać poważną burzę.

Ilu z Was posiada telefon komórkowy na kartę, czyli tzw. prepaid? Zapewne sporo, ale nic dziwnego, w końcu jest to bardzo wygodne rozwiązanie, pozwalając w pełni kontrolować wydatki na rozmowy. A jeśli chcemy zmienić numer, to idziemy do pierwszego lepszego sklepu, czy nawet saloniku prasowego i kupujemy kolejny.

Wkrótce będzie to nieco trudniejsze, ponieważ od przyszłego roku sprzedawca, u którego zechcemy kupić nową kartę, przywita nas słowami: „dowodzik poproszę”, a następnie spisze z niego nasze dane. To za sprawą nowej propozycji służb specjalnych, które chcą ograniczyć anonimowość użytkowników telefonów prepaid.

Służby twierdzą, że telefony na kartę upodobali sobie przede wszystkim przestępcy, a ich namierzanie lub podsłuchiwanie jest bardzo utrudnione. W przestępczym półświadku utarło się tak, że z jednej karty wykonuje się tylko jedno połączenie, stąd przestępcy są tak trudni do namierzenia.

Służby mają nadzieję, że posłowie już po wakacjach zajmą się zmianami w prawie telekomunikacyjnym, które sprawią, że sprzedawcy będą zobligowani do spisywania naszych danych.

My widzimy jednak kilka przeszkód stojących na drodze realizacji tego pomysłu. Przede wszystkim naruszona zostałaby ustawa o ochronie danych osobowych, ponieważ każdy sprzedawca miałby wgląd do naszych danych, a to jest niedopuszczalne. Druga przeszkoda to sami operatorzy, którzy doskonale wiedzą, że spowodowałoby to odpływ klientów, a tym samym spadek zysków.

http://technowinki.onet.pl/

A co z kontrolowaniem tożsamości w restauracjach? Kto wie, po co gajowy Marucha zamawia flaczki z bułką i co z nimi chce zrobic – admin.

Atak Google na Polskę

Firma Google postanowiła po raz kolejny wesprzeć lobby homoseksualne. Koncern planuje przeprowadzić zakrojoną na szeroką skalę kampanię przeciwko tzw. homofobii.

Google zamierza w najbliższy weekend forsować tę ideologię w krajach, które uznało za wyjątkowo nieprzyjazne związkom jednopłciowym. Na pierwszy ogień idą więc… Polska i Singapur.

Takie plany przedstawił „przewodniczący ds. różnorodności” firmy Google Mark Palmer-Edgecumbe na światowym szczycie społeczności homoseksualnej, informując, iż nowa inicjatywa pt. „Legalizacja Miłości” zadebiutuje w Polsce. Dlatego że nasz kraj nie uznaje układów homoseksualnych.

Akcja ma się odbyć też w Singapurze, gdzie sodomia jest przestępstwem. W jego ocenie, inicjatywa ma „promować prawa człowieka” oraz „zwalczać dyskryminację w zatrudnieniu” w krajach, których prawo jest „antygejowskie”. Ostateczny cel to rozszerzenie kampanii na wszystkie kraje, w których Google ma swoje biura. Lecz jak podkreśla Palmer-Edgecumbe, zacząć ją należy tam, gdzie panuje „homofobiczna kultura”. – Singapur chce być międzynarodowym centrum finansowym i światowym liderem, to znaczy, że musi traktować wszystkich ludzi tak samo – stwierdza, dodając, że osoby o odmiennej orientacji są często szykanowane w swoich biurach i miejscach pracy. Oczywiście jak to zawsze bywa w takich przypadkach, Palmer-Edgecumbe nie podaje żadnych przykładów na poparcie swoich tez, a jedynie powtarza utarte slogany homopropagandy.

W czasie wspomnianego szczytu lobby LGTB (lesbijek, gejów, transseksualistów i biseksualistów) wywieranie takiego nacisku na Polskę, Singapur i inne kraje poparli m.in. Bob Amnnibale z finansowego konglomeratu Citigroup, Harry Gaskell z firmy Ernst & Young, a także Claire Lucas z amerykańskiej Agencji ds. Rozwoju Międzynarodowego (USAID). Podmioty te z USAID na czele są znane z promocji nie tylko związków jednopłciowych, ale także środków antykoncepcyjnych, legalizacji aborcji, sterylizacji i dofinansowywania wszystkich typów programów kontroli populacji w krajach rozwijających się.

http://naszdziennik.pl/

APEL POLSKIEJ FEDERACJI RUCHÓW OBRONY ŻYCIA

Przeciw podpisywaniu niebezpiecznej Konwencji

Polska Federacja Ruchów Obrony Życia wyraża zdecydowany sprzeciw wobec zapowiedzi podpisania przez rząd Konwencji Rady Europy w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej z dnia 11 maja 2011 roku.

Nie kwestionując konieczności przeciwdziałania przemocy wobec kobiet, dostrzegamy z całą wyrazistością, że dokument ten zamiast realizować ten cel, nastawiony jest na walkę z tradycją, moralnością chrześcijańską i wartościami określonymi w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej – małżeństwem rozumianym jako związek kobiety i mężczyzny i rodziną.

Jak podkreślają konstytucjonaliści, podpisując, a następnie ratyfikując Konwencję, Polska ograniczy w sposób istotny zakres swojej suwerenności w sprawach dotyczących prawa rodzinnego i osobowego.

Kluczową kwestią jest całkowicie zmieniona definicja płci (art. 3), którą będziemy musieli przyjąć, a która jest sprzeczna z założeniami, na jakich opiera się Konstytucja RP, rozumiejąca płeć w wymiarze biologicznym. Według Konwencji, płeć to „społecznie skonstruowane role, zachowania, działania i cechy, które dane społeczeństwo uznaje za właściwe dla kobiet i mężczyzn”. Taka definicja wymusza instytucjonalizację tzw. nowych form rodzinnych, tj. związków homoseksualnych, i zrównanie ich z małżeństwami, także w kwestii prawa do adopcji dzieci. Niesie to ogromne zagrożenie dla więzi rodzinnych i małżeńskich, chronionych przecież przez art. 18 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Globalizacja niesie globalne załamanie

Małe jest piękne, a różnorodność stanowi o sile natury. Tych prostych reguł, które od zarania rządzą światem, nie wzięli pod uwagę ojcowie globalizacji. [Ależ wzięli, wzieli! Właśnie o to chodzi, aby zniszczyć różnorodność, aby zniszczyć to co małe a niezależne od kilkunastu rodzin banksterskich, aby zapanował totalitaryzm… ech, po co my to tłumaczymy po raz n-ty… – admin]

Nową ideologię, która miała chronić interesy firm i instytucji finansowych krajów wysoko rozwiniętych, ukuto ad hoc na początku lat 90. ubiegłego wieku – po upadku komunizmu i rozpadzie imperium sowieckiego. [To się zaczęło dużo wcześniej – admin]

W zamian za kapitał i know-how ponadnarodowe korporacje chciały sięgać po coraz to wyższe zyski, oszczędzając więcej i więcej na kosztach pracy. Lokowały zakłady produkcyjne w krajach o jak najtańszej sile roboczej. Strategia okazała się krótkowzroczna, ponieważ wraz z przenoszoną za granicę produkcją pomniejszano sferę realnej gospodarki i przyszłe przychody podatkowe macierzystych krajów. Zastąpić ją miał rozrastający się w zamian sektor usług finansowych.

Rozziew między realną gospodarką, która za granicą wytwarza dobra użytkowe, a wirtualną gospodarką, która wie najlepiej, co robić z kapitałem, narastał szybko.

Pękają kolejne absurdalne bańki spekulacyjne. Przykładowo, w USA wiarygodność kredytową zyskał nowy typ klienta banków, osławiany NINJA (No Income, No Job, No Assets), któremu, choć bez pracy, majątku, a nawet dochodów, dane było przez chwilę spełnić „american dream” o własnym domu.

Rosyjski plan wobec Syrii

Rosja przedłożyła Radzie Bezpieczeństwa ONZ własny projekt rezolucji w sprawie przedłużenia misji ONZ w Syrii, której mandat wygasa 20 lipca br. – poinformował zastępca stałego przedstawiciela Rosji przy ONZ Aleksander Pankin.

Rosyjski projekt rezolucji zawiera także poparcie dla planu pokojowego zakończenia konfliktu w Syrii, przygotowanego przez wysłannika ONZ i Ligi Arabskiej Kofiego Annana, ale – jak zauważa anonimowy dyplomata, na którego powołuje się agencja AP – nic nie wspomina o ewentualnych sankcjach wobec reżimu w Damaszku. Według opozycyjnego Syryjskiego Obserwatorium Praw Człowieka, konflikt w Syrii kosztował już życie ponad 17 tysięcy osób.

Do tej pory Rosja i Chiny, sojusznicy prezydenta Baszara al-Asada, wetowały w Radzie Bezpieczeństwa ONZ projekty rezolucji, potępiające reżim w Damaszku i domagające się ustąpienia Asada.

IK, PAP
http://naszdziennik.pl/

Istotnie, dziwne, że Rosja nic nie wspomina o jakiś sankcjach wobec „reżimu” Assada za to, że usiłuje bronić kraju przed agresją uzbrajanych przez Zachód (głównie USA) bandytów.. pardon, demokratycznej opozycji. – admin.

Gangsterzy napadają na tiry

Byli członkowie gangu „Dziada” po wyjściu na wolność okradają tiry z paliwem i elektroniką.

„Rzeczpospolita” („Rz”) informuje, że policjanci przyznają, że bandyci wrócili na drogi. I w tym roku kradzieży tirów może być więcej. Zdarza się też, że z przestępcami współpracują kierowcy samochodów, mówi rzecznik Komendy Głównej Policji, Mariusz Sokołowski.

Podaje on, że w przypadku napadów na tiry przestępcy najczęściej podszywają się pod policjantów i używają aut specjalnie ucharakteryzowanych na policyjne. W ten sposób zatrzymują kierowcę.

Zdaniem cytowanego przez „Rz” oficera CBŚ: Bandyci nie dość, że udają nas, to często są dobrze wyposażeni. Zdarza się, że korzystają ze sprzętu zakłócającego GPS i CB-radio, dlatego kierowcy nie mogą się ostrzec czy wezwać pomocy.

IK, PAP
http://naszdziennik.pl/

Nieuchronny komentarz gajowego:
Wedle nauk, propagowanych przez żydowskich prawników i prawodawców, odstrasza nie surowość kary, ale jej nieuchronność. Dlatego bandyci są znów na wolności, zamiast gnić w więzieniu aż do wieku emerytalnego. Łagodne kary dają ponoć możliwość resocjalizacji przestępców oraz ich powrotu do społeczeństwa, co właśnie widać, jak na dłoni.

Nieśmiertelny Stanisław Cat-Mackiewicz

Choć wielu Polaków nie znosi jego konserwatywnych poglądów, to czyta jego książki każdy. I o dziwo, każdy – od lewicy po prawicę – znajduje w nich często wiele treści, z którymi się utożsamia.

Stanisław Cat-Mackiewicz (1896-1966) to jeden z najbardziej popularnych polskich pisarzy politycznych. Pamfleciarz, zgrywus, sybaryta, trefniś, a jednocześnie bardzo bystry umysł i wielki erudyta.

Nie mieści się w ciasnych polskich szufladkach – nikt do końca nie może uznać go za „swojego” w 100 procentach. Piłsudczycy i niepodległościowcy nie mogą mu wybaczyć powrotu w 1956 roku do PRL i kontaktów ze służbami. Endecy też nie pałali do niego miłością, bo bardzo często ich wyśmiewał i krytykował.

Paradoks polega na tym, że w 1956 schronił się pod skrzydła PAX-u Bolesława Piaseckiego i przez lata otwierał wiele numerów „Słowa Powszechnego” swoimi przenikliwymi felietonami. Konserwatyści i monarchiści lubią go chyba najbardziej, choć i oni mają nieraz nietęgie miny, czytając niektóre teksty Mistrza lub zapoznając się z jego życiowymi zakrętami. W sumie to jednak dobrze – Cat jest w tej sytuacji dobrem narodowym. Cieszy więc fakt, że Wydawnictwo UNIVERSITAS z Krakowa podjęło się, przy wsparciu Ministra Kultury, wydania 10 tomów dzieł Mackiewicza. Wyszły już dwa pierwsze.

Tajemnicza śmierć najemnika

Dyskusja o zgonach Andrzeja Leppera i generała Petelickiego przypomina nam o dziwnej śmierci Jana Zumbacha, bohatera II wojny światowej a następnie najemnika i handlarza bronią. Zumbach zmarł 3 stycznia 1986 roku we własnym łóżku w Paryżu. Poraniony.

Jan Zumbach byl jednym z asow polskiego lotnictwa podczas II wojny swiatowej, w legendarnym dywizjonie 303 stacjonujacym w Wielkiej Brytanii.

Po wojnie Zumbach, posiadajacy obywatelstwo szwajcarskie, pozostal za granica. Powojenna kariera Zumbacha to prywatny biznes, przemyt a także udzial w afrykanskich konfliktach zbrojnych. Zycie Zumbacha to temat na scenariusz filmu przygodowego.

W latach 70-tych Zumbach zaczal robic interesy z szajkami z PRL. Kupowal kradzione zloto od braci Janoszow, zlodzei i agentow SB, ktorzy zaslyneli w kadrze operacji „Zelazo” (finansowanie wywiadu PRL poprzez zloto kradzione przez Janoszow w RFN). Zumbach zaczal tez przyjezdzac do PRL, gdzie spotykal sie przy wodce z generalami i agentami. Zumbach handlowal z Arabami jako przedstawiciel francuskich firm. Wywiad wojskowy PRL z kolei finansowal i ochranial arabskich terrorystow:
http://historia.newsweek.pl/strzaly-w-victorii,80551,1,1.html

PRL pod swiatlym przywodztwem generala Jaruzelskiego szkolil pilotow Saddama Husseina i pulkownika Kadaffiego. O tym szybko zapomniano. General Jaruzelski robi dzisiaj za statecznego dziadka, podczas kiedy jego koledzy wydaja rozkaz „Gazecie Wyborczej” obsmarowania s.p. generala Petelickiego libijskim blotem:
http://monsieurb.nowyekran.pl/post/65961,pogrom-petelickiego

Nacjonalizują za nasze pieniądze

Na zielonej wyspie gruchnęła wieść, że obecna rządowa ekipa chce ratować wybrane spółki budowlane. W tym zwłaszcza zbankrutowane PBG, Hydrobudowę i dolnośląski DSS wspomagając je naszymi pieniędzmi.

Za pieniądze polskich podatników ma mieć miejsce nacjonalizacja tych budowlanych bankrutów. Nie było pieniędzy, jak i chęci ratowania polskich stoczni, zadziwiające więc, że V-ce Premier W.Pawlak przy pełnym poparciu tzw. „liberałów” z PO zapałał chęcią uratowania wybranej części sektora budowlanego.

Po pięciu latach kompletnie wolnej amerykanki w budownictwie i drogownictwie, całkowitym bezhołowiu, braku właściwego nadzoru ze strony państwa, przekrętów, fuszerek i wreszcie zwykłego złodziejstwa władza się ocknęła i chce podać pomocną dłoń bankrutom. Oczywiście nie wszystkim i bez głębszej analizy, tych mocno podejrzanych bankructw firm budowlanych, które budowały trzy stadiony, autostrady czy wreszcie gazoport.

Skąd te nagłe antyrynkowe nacjonalizacyjne uczucia rządzącej kasty? O co chodzi? Oczywiście o pieniądze. Pytanie tylko czyje ? Z pewnością chodzi o ogromne pieniądze, samo PBG ma tych zobowiązań, kredytów, obligacji, niezapłaconych faktur na ok. 2-2,5 mld zł.

Gdzie więc rozpłynęły się te gigantyczne pieniądze? DSS wspomagane doradztwem nie tyle mózgu finansowego, co raczej „móżdżku” finansowego w osobie byłego premiera K.Marcinkiewicza również utraciła ogromne kwoty idące w setki milionów złotych. Dziennikarze śledczy informowali swego czasu, że pieniądze dolnośląskiej firmy – DSS, która bez przetargu trafiła na budowę słynnego już odcinka C autostrady A-2 ponoć wywędrowały aż do Mongolii. CBA nie tak dawno złożyła zawiadomienie do prokuratury gdy idzie o budowę poznańskiego stadionu Lecha. PBG było również wykonawcą Stadionu Narodowego w Warszawie, który dopiero czeka na swoją całościową kontrolę.

Masoneria wg Watykanu

Na artykuł zwróciła nam uwagę p. Aga – admin.

„Prawda niczego się nie wstydzi i nie musi się ukrywać”

Papież Leon XIII nazwał masonerię „sektą starającą się ujarzmić Kościół i postawić go niczym pokorną służącą u stóp państwa””. Podkreślał w swojej encyklice Humanum genus, że masoneria jest, rozpatrując jej działania i ideologię pod kątem celów, „punktem środkowym” – kloaką zlewającą w sobie wszystkie sekciarskie błędy „nowych czasów”. Już ponad sto lat wcześniej Klemens XII ubolewał nad powstaniem i rozprzestrzenianiem się nowej synkretycznej sekty „masońskiej”, definiując po raz pierwszy te tajne stowarzyszenie. Najwcześniejsza definicja masonerii zwracała uwagę na tajny, ukryty charakter organizacji, na „pokrywane nienaruszalnym milczeniem” tajemnice, na które składa się przysięgę „pod groźbą najcięższych kar”. Od samego początku pojawił się problem, jak ten konglomerat różnych poglądów i różnych celów nazwać.

Używana dzisiaj potocznie nazwa „masoneria” – tak przez „adeptów Hirama”, jak i przez katolików – jest w istocie nazwą umowną, która określa cały zbiór różnorodnych organizacji tajnych, zakonspirowanych stowarzyszeń, odzwierciedlających szeroką paletę poglądów teologicznych, filozoficznych, politycznych i społecznych. Papież Benedykt XIV pisał o „stowarzyszeniach nazwanych potocznie wolnomularskimi”, Leon XII, Pius VIII i Pius IX o „tajnych stowarzyszeniach”, jak podkreślał Pius IX – istniejących „pod różnymi nazwami”. Najważniejszymi tajnymi stowarzyszeniami, posiadającymi największe wpływy w XIX i XX wieku, było wolnomularstwo „francuskie” i tzw. „szkockie” oraz europejski karbonaryzm. Warto jednak w tym miejscu wymienić jeszcze pomniejsze, choć równie niebezpieczne sekty: Iluminanci, Zakon Martynistów, włoska sekta Mazziniana oraz Societa Emancipatrice della Chiesa Romana Cattolica, irlandzcy Fenianie, gnostyccy Różokrzyżowcy, tzw. pruskie loże „niehumanitarne” czy tajne związki żydowskie, jak np. B’nai B’rith [1].

Tego nam nie wolno zapomnieć!

11 lipca 2012 – rocznica Krwawej Niedzieli

Upamiętnienia i modlitwy z okazji 69 rocznicy wymordowania księży i wiernych świeckich w kościołach rzymskokatolickich na Wołyniu.

Informacje o nich proszę zamieścić na swoich portalach i blogach oraz rozesłać do swoich znajomych.

Jak co roku zachęcam też do tego, aby w tym dniu zapalili znicze we wszystkich miejscach pamięci narodowej. Także 11 lipca o g. 21.00 w swoich okanach.

http://www.isakowicz.pl/

Krwawa niedziela 11 lipca 1943

Trzeba tę krwawą niedzielę przypominać przy każdej okazji, zwłaszcza przy każdej rocznicy, bo inaczej Bóg na niebie zapomni o nas.

W niedzielę 11 lipca 1943 r. oddziały UPA – zbrodniczej ukraińskiej formacji, współpracującej z SS – zaatakowały 167 polskich kościołów na Wołyniu, mordując tysiące bezbronnych ludzi – wśród nich wiele dzieci – modlących sie w świątyniach, by Pan Bóg zachował ich od nagłej i niespodziewanej śmierci. Zbrodniarze wybrali niedzielę, Dzień Pański, bo mogli zabić więcej ludzi, przybyłych na msze św. lub po to, by ukryć się przed mordercami w świątyni. Ale dla nich świątynia nic nie znaczyła.

To była najkrwawsza niedziela w dziejach narodu polskiego. W trwających od początku wojny do roku 1947 zbrodniach ukraińskich na Polakach – bez wątpienia aktach ludobójstwa – zginęło męczeńską śmiercią ok. 150 tys. Polaków z Kresów Wschodnich. Ginęli też żydowscy i ormiańscy sąsiedzi Polaków oraz Ukraińcy i Ukrainki z mieszanych rodzin polsko-ukraińskich. Nikt z żyjących nie ma moralnego prawa do przebaczania zbrodniarzom w imieniu tych, którzy przed śmiercią przeżyli nieludzkie męki. W imieniu niewinnych dzieci zabijanych na oczach rodziców. Niech będą na wieki przeklęci Stepan Bandera, Dmytro Doncow, Roman Szuchewycz i ich pomocnicy w zbrodni. Niech zamilkną ci, którzy dla politycznej poprawności i fałszywie rozumianych stosunków dobrosąsiedzkich chcą zabić pamięć o zbrodniach, choć tylko ta pamięć nam pozostała. „Nie o zemstę, lecz o pamięć wołają ofiary” – głosi napis na Pomniku Ofiar Ludobójstwa na Kresach, na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Droga do samounicestwienia

Mężczyźni z wielkimi jak szpule od nici krążkami rozciągającymi małżowiny uszne i wszczepionymi pod skórę implantami imitującymi rogi, kobiety z wylewającymi się spod skąpych ubrań ohydnymi, wielobarwnymi tatuażami; kolczyki pokrywające całe połacie ciała, przekłute nosy, rozszczepione języki, demonicznie zmodyfikowane szkłami kontaktowymi oczy. Wszyscy wstrętni aż do bólu. Niektórzy prawie nadzy.

Czy jesteśmy w wiosce jakiegoś oddającego się demonicznym kultom prymitywnego plemienia? A może w piekle? Niezupełnie. Tak mogą wkrótce wyglądać przechodnie na ulicach przeciętnego polskiego miasta.

A zaczęło się tak niewinnie. Tatuaż, będący w przeszłości domeną marginesu społecznego, w latach osiemdziesiątych zaczął się rozpowszechniać pośród członków subkultur młodzieżowych. Jak zazwyczaj dzieje się z wieloma zjawiskami tego typu, promotorami tej mody stały się przede wszystkim gwiazdy rocka i muzyki pop. Długo jednak tatuowano sobie przede wszystkim niewielkie, delikatne wzory, aż kilkanaście lat temu karierę zaczął robić piercing – przekłuwanie skóry w rozmaitych miejscach i umieszczanie w uczynionych tak otworach metalowych kolczyków o zróżnicowanych rozmiarach. To uruchomiło prawdziwą lawinę. Dziś widok kolczyków w nosie, języku czy pępku u normalnie z pozoru wyglądających osób przestał szokować już w nawet stosunkowo konserwatywnych środowiskach.