Zmarł Jerzy Kulej – legenda polskiego boksu

Jerzy Kulej był uznawany za największego walczaka w historii polskiego boksu. Był też jedynym polskim pięściarzem, który dwukrotnie zdobył złoty medal igrzysk olimpijskich. Jego problemy ze zdrowiem zaczęły się w grudniu ubiegłego roku, gdy stracił przytomność podczas benefisu Daniela Olbrychskiego. Okazało się, że miał zawał serca. Wtedy uratował go Adam Torbicki, obecny na sali lekarz. Następne tygodnie spędził w szpitalu i na żmudnej rehabilitacji. Wydawało się, że wracał do pełni sił. Niestety, legendarny pięściarz zmarł w wieku 71 lat.

Już jako dziecko znalazł się na życiowym zakręcie. Był jedynakiem wychowywanym przez wspaniałą, kochającą, ale zapracowaną i borykającą się z materialnymi kłopotami matkę. Uciekał ze szkoły, chuliganił, i jak sam przyznał po latach, był bliski wykolejenia się. Miał jednak to szczęście, że w częstochowskim klubie Skra spotkał trenera boksu, Wiktora Szyińskiego, który – jak twierdził sam Kulej, zastąpił mu ojca. Pierwszą decyzją szkoleniowca było wyrzucenie kruchego 12-latka z sali treningowej, gdyż uznał, że dla niego na uprawianie boksu jest jeszcze za wcześnie. Kulej zaczął więc porządkować swoje życie, przestał wagarować.

Zanim jednak na dobre trafił do boksu został młodzieżowym mistrzem Częstochowy w jeździe na łyżwach. Podstaw boksu uczył się zaś z książki „ABC boksu”, po to, by znajomościom zasad zaimponować trenerom.

W wieku 16 lat rozpoczął pierwsze treningi pięściarskie w Skrze, a już dwa lata później, mając zaledwie 18 lat zadebiutował w reprezentacji Polski seniorów u samego Feliksa Stamma. W spotkaniu z Jugosławią Kulej zdobył punkty dla Polski, pokonując dużo starszego i silniejszego Slobodana Viticia. W tym samym roku został też uznany za najlepszego zawodnika mistrzostw Polski juniorów.

Rok później Kulej znalazł się w kadrze na mistrzostwa Europy w Lucernie. W walce o medal (w ćwierćfinale) przegrał jednak z Włochem Markiem Brondim i… utracił zaufanie Stamma. Kulej zdecydował się wtedy na przeniesienie do Gwardii Warszawa, w tym samym roku ukończył też szkołę średnią.

Stamm zdecydował, że na igrzyska olimpijskie do Rzymu (1960 r.) w wadze lekkopółśredniej pojedzie nie Kulej, a Marian Kasprzyk. Sytuacja powtórzyła się rok później, kiedy szkoleniowiec polskiej kadry ogłosił skład na ME w Belgradzie.

Zagrożenie szczepionkową zagładą bardzo realne

Coraz wiecej faktów wskazuje, że producenci szczepionek wraz z WHO przygotowują się do przymusowego wyszczepienia miliardów ludzi zabójczymi szczepionkami przeciw ptasiej grypie. Chcą to czynić na podstawie wyssanych z palca teorii i urojeń producentów oraz biurokratów (dla zysków), bez żadnych dowodów istnienia jakiejkolwiek pandemii czy epidemii tej grypy, do której prawdopodobnie nigdy nie dojdze.

Teraz już wiemy, że Polska została wybrana na taki kraj białych ludzi przeznaczonych do tych ekperymentów i prawdopodobnej szczepionkowej zagłady. Pamiętajmy, że właśnie ta szczepionka zabiła parę lat temu kilkunastu bezdomnych Polaków (w Grudziądzu), którym podstępnie ją podano. Sprawę wyciszono, nikt nie odpowiedział za tę zbrodnię. Taki właśnie los przygotowały Polakom polski Sejm i Senat . Nie można mieć co do tego złudzeń.

• http://www.reuters.com/article/2012/07/11/us-birdflu-pandemic-vaccination-idUSBRE86A06B20120711
• http://therefusers.com/category/refusers-newsroom/

Prof. Maria Dorota Majewska, e-mailem
http://www.monitor-polski.pl/

Nie wiemy, czy rzeczywiście chodzi o dokonanie Holocaustu na mieszkańcach ziemi celem zwolnienia miejsca dla tych, którzy na to zasługują.

Wiemy jednak, że organizacja WHO (światowa Organizacja Zdrowia) siedzi w kieszeni wielkich firm farmaceutycznych i ich zyski oznaczają także dopływ gotówki dla urzędników WHO.
Admin.

Prokuratura bezradna wobec Antify

Warszawscy śledczy nie mogą (nie chcą?) poradzić sobie z nawołującymi do agresji stronami lewackiej organizacji Antifa. Prokuratorzy albo nie wszczynają postępowania w oczywistych sprawach, albo nie są w stanie wykryć sprawców.

Sprawa dotyczy stron internetowych organizacji Antifa, która deklaruje walkę z bliżej nieokreślonym „faszyzmem”. Jej działacze publikują w sieci nazwiska i adresy osób, które mają być faszystowskimi aktywistami. I tak „faszystami” są m.in. działacz sportowy i pracownik muzeum na Majdanku.

Takie działania podejmowane przez Antifę są jawnym nawoływaniem do agresji wobec tych osób. Sprawą miała zająć się więc prokuratura. Efekt? Trwające siedem miesięcy śledztwo zakończyło się porażką organów ścigania. – W ramach prowadzonego śledztwa nie udało się ustalić osoby, która zamieściła wpisy – przyznaje prokurator Dariusz Ślepokura, rzecznik Prokuratury Okręgowej w Warszawie. [Żenujące. Autorów wpisów antysemickich wyławia się bez trudności – admin]

Lista nazwisk nadal wisi w Internecie, a prokuratura odmawia nawet zamknięcia strony, zasłaniając się brakiem właściwych przepisów.

Zamordowane królestwo świętego Ludwika

Niesłabnąca aktualność doświadczenia rewolucji 1789 roku polega na tym, że ­stanowiła ona pierwszą w dziejach, toteż wzorcową, totalną próbę realizacji utopii społecznej – gigantyczny eksperyment na żywym i wielkim organizmie społecznym, ­najdoskonalej rozwiniętym w całym ówczesnym świecie.
W jakobińskiej demokracji tkwią korzenie wszystkich ideologii oraz ruchów egalitarnych XX wieku z międzynarodową i ­narodową odmianą socjalizmu na czele. Od gilotyn i kazamatów Conciergerie ­prowadzi prosta droga do Auschwitz i Archipelagu Gułag. Jedna i niepodzielna, centralistyczna republika Robespierre’a nie mogła ścierpieć żadnej różnorodności ponad sto lat przed tym, zanim gauleiterzy NSDAP przeprowadzali glajchszaltung Rzeszy, a ­komisarze bolszewiccy – zrównanie wszystkich i wszystkiego w Raju Krat.

Akademia terroru

Rewolucję (anty)francuską można postrzegać jako archetypową matrycę uniwersalnych mechanizmów każdej rewolucji: politycznej, społecznej, religijnej i obyczajowej. W pierwszym rzędzie dotyczy to wszechobecności terroru, sadyzmu i kłamstwa, dalej przechodzenia chaotycznych aktów gwałtu i „spontanicznych” zbrodni pierwszej fazy rewolucji w terror permanentny i planowy, a w końcu w metodyczne ludobójstwo metodami „przemysłowymi” (genocyd wandejski to właśnie jego pierwszy historyczny przykład). Jeśli sobie przypomnimy, że uwięzionych w Rennes cechowano jak bydło literami: „F” (fusiller – rozstrzelać) lub „G” (guillotiner – zgilotynować), niechybnie stanie nam przed oczami obraz selekcji Żydów na rampie oświęcimskiej; jeśli z kolei wspomnimy słowa prokuratora Carriera: Raczej zamienimy Francję w cmentarz, niż odstąpimy od zamiaru odrodzenia jej na nasz sposób, usłyszymy, że jak echo odpowiadają mu ponad wiek później słowa Lenina: Lepiej, żeby zginęło dziewięć dziesiątych Rosjan, niż gdyby jedna dziesiąta nie miała ujrzeć zwycięstwa komunizmu.

Jugendamty odebrały rodzicom niemal 40 tys. dzieci

Federalny Urząd Statystyczny poinformował, że w roku 2011 niemieckie Urzędy do spraw Młodzieży, tzw. Jugendamty odebrały rodzinom rekordową liczbę – 38 500 nieletnich. W tym roku może być jeszcze gorzej.

Jugendamty – niemieckie urzędy do spraw młodzieży, obdarzone olbrzymią władzą – pochwaliły się, że w ubiegłym roku interweniowały w mieszkających na terenie Niemiec rodzinach tak często i skutecznie, że odebrały rodzicom prawa rodzicielskie aż w 38 500 wypadkach! W dwóch trzecich wypadków dzieci zostały odebrane rodzicom z ich rodzinnych domów (ponad 25 tys.), reszta to małoletni zabrani z domów dziecka lub rodzin zastępczych. Statystyki nie podają, ile z podejmowanych przez Jugendamt interwencji odbyło się z pogwałceniem prawa – podaje „Gazeta Polska Codziennie”.

Wiele osób – w tym prawnicy – zwraca uwagę, że praca Jugendamtów nie jest w wystarczającym stopniu kontrolowana przez instytucje państwowe, co jest ewenementem w skali wszystkich państw europejskich. Pokrzywdzeni przez urzędników rodzice, niezależnie od narodowości, nie mają w starciu z nimi żadnych szans. W każdej chwili do drzwi może zapukać urzędnik Jugendamtu i oznajmić, że za chwilę zabierze dziecko. Często wystarczy jakiś błahy powód, podejrzenie o złe wychowywanie lub… niesprawdzony donos.

Zdaniem Mirosława Kraszewskiego ze Stowarzyszenia Polskiego Rodzice przeciw Dyskryminacji Dzieci T.Z. do statystyki Jugendamtu należy doliczyć nieznaną liczbę dzieci oddawanych przez rodziców „dobrowolnie”. Ta „dobrowolność” często jest wymuszona szantażem lub nakładaniem na rodziców niewykonalnych nakazów i zobowiązań. – Szczególnie łatwym łupem są dzieci rodziców cudzoziemców słabo mówiących po niemiecku i niezorientowanych w przepisach prawnych.

Niemieckie przymusowe wychowanie dzieci obcokrajowców jest jednym z elementów dzisiejszej polityki zwanej obecnie już nie Kulturkampf tylko Deutsche Leitkultur – niemiecka kultura wiodąca – powiedział w rozmowie z „GPC” Kraszewski.

Źródło: „Gazeta Polska Codziennie”
http://www.pch24.pl/

Znamy to jeszcze z czasów II Wojny – odbieranie dzieci rodzicom, wywóz do Niemiec i tam przymusowa germanizacja. – admin.

Rodzenie dzieci może nie pomóc

Z góry zaznaczam, iż artykuł jest kontrowersyjny – autor nie bierze, jak się zdaje, pod uwagę, iż rosnąca liczba Polaków stwarza również nowe miejsca pracy – zaś bezrobocie jest skutkiem polityki zarówno Unii Europejskiej, jak i „naszych” rządów, nadgorliwych wykonawców jej poleceń, a zarazem złodziei majątku narodowego. – admin.

Tak się zastanawiam – zewsząd słychać ostrzeżenia, że w Polsce rodzi się zbyt mało dzieci, społeczeństwo się starzeje i że z tego powodu w przyszłości pojawi się problem z tym, kto będzie miał pracować na powiększającą się rzeszę emerytów. W celu zapobieżenia temu problemowi proponuje się najczęściej różne warianty prorodzinnej polityki państwa, od ulg podatkowych na dzieci, poprzez zwiększone becikowe, budowę nowych żłobków i przedszkoli, dłuższe urlopy macierzyńskie, „wspieranie instytucji małżeństwa”, aż po dodatkowe podatki dla tych, którzy nie mają dzieci.

A jednocześnie wzrasta bezrobocie wśród młodych. Wskaźnik bezrobocia rośnie pomimo tego, że młodzi ludzie „chowają” się przed brakiem pracy na studiach albo wyjeżdżają za granicę. Czyli nowe ręce do pracy się pojawiają, ale brak miejsc do ich wykorzystania.
No więc jak z tym jest? Może jest tak, że teraz jest nadwyżka rąk do pracy, przez pewien czas będzie jeszcze się nawet zwiększać, ale w długim okresie ich jednak braknie?
No to policzmy. Wg opracowanej przez GUS prognozy ludności do 2030 roku liczba ludności w wieku produkcyjnym ma w latach 2010-2030 spaść o ok. 4 miliony i wynosić w 2030 r. 20,8 mln. W III kwartale 2011 r. liczba pracujących wynosiła ok. 16,3 mln.

Jeśli więc stan zatrudnienia pozostanie w 2030 r. na obecnym poziomie, to liczba rąk do pracy będzie nadal wystarczająca. Prawda, zwiększyć ma się o ponad 3 miliony liczba osób w wieku poprodukcyjnym – do 9,6 mln. Ale ubytek 4 mln ludności w wieku produkcyjnym przy zachowaniu zatrudnienia na obecnym poziomie będzie oznaczał po prostu spadek liczby osób niepracujących w tym wieku. Więc mimo iż liczba emerytów się zwiększy, to liczba niepracujących ogółem się zmniejszy. A przecież można założyć, że wskutek postępu technicznego wydajność pracownika się zwiększy.

Kontrowersje wokół poglądów teologicznych nowego prefekta Kongregacji Nauki Wiary

Abp Gerard Ludwik Müller, nowo mianowany prefekt Kongregacji Nauki Wiary

Czwartego lipca br. nowo mianowany prefekt Kongregacji Nauki Wiary abp Gerard Müller udzielił wywiadu związanej z Konferencją Episkopatu Niemiec agencji prasowej Katholische Nachrichten­‑Agentur (KNA). Na pytanie dziennikarza o problemy, których źródłem — dla Bractwa Św. Piusa X — były postanowienia II Soboru Watykańskiego, hierarcha odpowiedział:

„Każdy, kto się uważa za katolika, musi się trzymać zasad wiary katolickiej. Ani Kongregacja Nauki Wiary, ani nikt inny nie jest ich autorem, lecz otrzymaliśmy je dzięki Objawieniu Bożemu w Jezusie Chrystusie, które zostało powierzone Kościołowi. Nie można zatem po prostu wybierać z Objawienia tego, co komu pasuje do jego koncepcji.

Przeciwnie, trzeba być otwartym na całość wiary chrześcijańskiej, na całe wyznanie wiary, na historię Kościoła i rozwój jego nauczania. Trzeba być otwartym na żywą Tradycję, która nie kończy się gdzieś w latach 50., ale wciąż się rozwija. W tym samym stopniu, w jakim cenimy historię z jej wielkimi osiągnięciami, musimy też dostrzegać, że każda epoka jest również bezpośrednio związana z Bogiem. Każda epoka ma swoje własne wyzwania. Nie możemy uznać żadnej konkretnej epoki za «klasyczny standard», ale [raczej] posuwamy się od szczytu do szczytu”.

Prawa użytkownika wieczystego w Polsce

Instytucja prawa użytkowania wieczystego została wprowadzona do polskiego prawa ustawą z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach. Jej celem pierwotnym było wspieranie budownictwa mieszkaniowego. Wobec ideologicznych założeń o utrzymaniu i prymacie własności państwowej poszukiwano takiego rozwiązania, aby zachowując monopol własności państwowej, zagwarantować podmiotom na tyle silne prawo do gruntu, by zmniejszyć ryzyko inwestowania. Taką instytucją okazało się użytkowanie wieczyste.

Mimo że nabywanie gruntów państwowych na własność stało się możliwe od 5 grudnia 1990 r., prawo użytkowania wieczystego zachowało się w systemie polskiego prawa i od 27 maja 1990 r. rozszerzono możliwość jego ustanawiania na grunty gminne.

Użytkowanie wieczyste jest najszerszym, po własności, prawem rzeczowym, zbywalnym, dziedzicznym i ustanawianym odpłatnie na czas oznaczony (od 40 do 99 lat) z możliwością przedłużenia. Grunt może zostać oddany w użytkowanie wieczyste na cele mieszkaniowe, rolne, gospodarcze osobie fizycznej lub prawnej, lub tzw. ułomnej osobie prawnej, np. osobowej spółce komunalnej. Przedmiotem prawa użytkowania wieczystego może być wyłącznie nieruchomość gruntowa. Użytkownik wieczysty może korzystać z cudzego gruntu w granicach wyznaczonych przez ustawę, umowę i zasady współżycia społecznego. Prawo własności budynków oraz innych urządzeń jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym, a to oznacza, że przechodzi z tym prawem na kolejnego nabywcę użytkowania wieczystego z mocy ustawy oraz że wygasa, kiedy upływa termin trwania użytkowania wieczystego zawarty w umowie.

O czym mówią wyniki egzaminów – pokłosie reformy edukacji

Kiedyś byliśmy dumni z poziomu naszego szkolnictwa, a polscy uczniowie po wyjeździe za granicę natychmiast wybijali się poziomem wiedzy wśród rówieśników… – admin.

Egzamin gimnazjalny w nowej formule i po nowemu oceniany, matura według dotychczasowych zasad i oceniana po staremu – takie reguły egzaminacyjne obowiązywały tegorocznych absolwentów gimnazjów i szkół ponadgimnazjalnych. Egzamin kończący edukację w gimnazjum nie ma wprawdzie progu zdawalności, ale jego wynik budzi emocje nie mniejsze niż wynik egzaminu maturalnego. Jeden i drugi wynik ma niezwykle ważne znaczenie nie tylko dla samych uczniów i nauczycieli, ale również dla organów prowadzących szkoły oraz kuratoriów oświaty sprawujących nadzór pedagogiczny. Ponadto wyniki egzaminów gimnazjalnych i maturalnych niosą ze sobą szereg istotnych informacji o stanie polskiej edukacji i kondycji współczesnej szkoły poddawanej w ostatnich latach nieustającej reformie.

 W polskich szkołach wszystkich szczebli trzynaście lat temu rozpoczęto wdrażanie reformy całego systemu edukacyjnego, obejmującej przede wszystkim zmiany programowe. Zostały przebudowane wszystkie segmenty tego systemu. Dodano też elementy nowe, między innymi model egzaminów zewnętrznych i ściśle z nim związany nowy sposób oceniania.

Rozdzielono przy tym ocenianie egzaminacyjne zewnętrzne i ocenianie wewnętrzne typowe dla poszczególnych szkół. W obrębie oceniania wewnątrzszkolnego zaczęły funkcjonować zasady specyficzne dla konkretnych przedmiotów. Rezultaty pracy ucznia na koniec danego etapu kształcenia poddano zatem podwójnej weryfikacji: ocenie z przedmiotu wyrażonej cyfrą w sześciostopniowej skali oraz ocenie z danej grupy przedmiotów w gimnazjum i z przedmiotów maturalnych w szkole ponadgimnazjalnej podanej w punktach.

Kolejne setki ofiar w Syrii

Ponad 200 osób, głównie cywilów, zginęło w rezultacie ostrzału i represji w ogarniętej antyrządową rebelią syryjską prowincją Hama.

Hama

Według źródeł, wojska rządowe ostrzelały z broni ciężkiej rejon wioski Tremseh (Taramseh), którą później opanowały oddziały prorządowej milicji złożonej z Alawitów. Wioska była zamieszkana przez sunnitów wrogo nastawionych do reżimu prezydenta Baszara el-Asada.

Wiele ofiar poniosło śmierć podczas bombardowania wioski, a pozostałe rozstrzelano po zajęciu wioski. Większość ofiar to osoby cywilne.

Opozycyjna wobec reżimu Asada Rada Przywódców Rewolucji prowincji Hama poinformowała, że wioska została zaatakowana przez helikoptery szturmowe i czołgi. Później milicja prorządowa dokonała w istocie zbiorowej egzekucji. – Była to prawdziwa masakra – powiedział przedstawiciel Rady. – Wydaje się, że alawiccy milicjanci z sąsiednich wiosek wkroczyli do Taramseh, po wycofaniu się stamtąd jej rebelianckich obrońców i zaczęli zabijać ludzi. Wiele domów zostało zniszczonych lub spalonych w rezultacie ostrzału – powiedział miejscowy opozycjonista Fadi Sameh. – Chyba każda rodzina straciła kogoś z bliskich – dodał.

Spod znaku Skorpiona – Powstanie i upadek Imperium Rosyjskiego (1)

Under the Sign of the Scorpion
The Rise and Fall of the Russian Empire
(Fragment)
Juri Lina [2002]
Nadesłała p. Ola Gordon

ROZDZIAŁ IX – Amerykańska pomoc dla Związku Sowieckiego

15 sierpnia 1871 roku, amerykański generał Albert Pike, wysokiego szczebla masoński lider, napisał list do lidera włoskich iluminatów Giuseppe Mazziniego. W nim opisał swoje zdumiewające plany, łącznie ze zniszczeniem Rosyjskiego Imperium.

Droga bolszewików do władzy została wybrukowana pod względem finansowym przez Jacoba Schiffa, Paula Warburga, Johna Rockefellera, Franklina Vanderlipa, Johna Pierpointa Jr (dał co najmniej milion dolarów Leninowi) i Williama Averella Harrimana ze Stanów Zjednoczonych. Podobne siły o takich samych celach były również w Europie. Tam bolszewików wspierali angielski wielki mistrz Alfred Milner i rodzina Rotszyldów. Związek Sowiecki zaczął używać czerwony sztandar Rotszyldów jako oficjalny symbol socjalizmu-komunizmu.

Jest kilka książek napisanych przez uczciwych badaczy, takich jak Antony Sutton “Wall Street and the Bolshevik Revolution” [Wall Street i rewolucja bolszewicka] i Gary Allen “None Dare Call It Conspiracy” [Nikt nie odważy się nazwać to konspiracją], ujawniających te kręgi finansowe, które pomagały bolszewikom wszelkim kosztem utrzymać władzę. Bez tego wsparcia finansowego byłoby niemożliwe ich utrzymanie się w siodle; Rosja szybko by ich z siebie zrzuciła.

Doktor ekonomii Antony C Sutton spędził kilka lat na gromadzeniu dokumentów by to udowodnić. Znaleziony przez niego materiał został opublikowany w serii książek, w tym gigantycznym trzytomowym dziele, “Western Technology and Soviet Economic Development” [Zachodnia technologia i sowiecki rozwój ekonomiczny], wydanym przez Hoover Institute. Opublikował również dwie ważne książki na ten temat: “The National Suicide” [Narodowe samobójstwo] i “The Best Enemy Money Can Buy” [Najlepszy wróg jakiego można kupić za pieniądze].

Święty Benedykt i Jego dzieło

Św. Benedykt z Nursji

Był mąż, z łaski Bożej iż imienia „Błogosławiony” (Benedictus), którego życie przepełniała świętość. Od dzieciństwa miał serce dojrzałe i wyrastając daleko ponad swój wiek cnotami nie zaprzedał swojej duszy żadnej rozkoszy. A choć żyjąc jeszcze na ziemi mógł przez czas pewien swobodnie korzystać ze świata, wzgardził nim i jego kwiatami, jakby już wszystkie uwiędły (…)
Św. Grzegorz Wielki

Łacińskie imię Benedykt oznacza „błogosławiony”. Już samo imię określa więc kierunek, w którym podążał ten święty mąż. Św. Benedykt przyszedł na świat w zamożnej chrześcijańskiej rodzinie ok. roku 480 w Nursji, niewiele ponad 100 km na północ od Rzymu. Studiował w Rzymie, jednak atmosfera rozpasania i użycia, panująca w mieście po upadku Cesarstwa Zachodniego, spowodowała, że Benedykt postanowił zostawić wszystko i pójść za Chrystusem. Został pustelnikiem w Enfide (dziś Affile), a następnie przeniósł się w okolice Subiaco, na wschód od Rzymu w Górach Albańskich.

Wieść o świątobliwym życiu eremity szybko rozeszła się po okolicy. Już niebawem Benedykt uczył prawd wiary mieszkających w pobliżu pasterzy. Wtedy też żyjący w pobliskim Vicovaro mnisi zwrócili się do Benedykta z prośbą, by został ich przełożonym. Kiedy jednak Benedykt zapowiedział, a następnie zaczął egzekwować większą karność i dyscyplinę, natychmiast napotkał twardy opór mnichów. Doszło nawet do tego, że zakonnicy próbowali go otruć. Szczęśliwie jednak św. Benedykt w cudowny sposób przewidział ich zamiary i wrócił do swej groty w Subiaco. Wkrótce jednak coraz większy napływ uczniów skłonił go do założenia dla nich dwunastu małych klasztorów. Wrogie nastawienie mieszkającego w pobliżu kapłana spowodowało, że przeniósł się na wzgórze Monte Cassino, gdzie w pogańskiej jeszcze okolicy założył klasztor i napisał słynną Regułę, która przetrwała do dziś.

Klasztor na Monte Cassino – mimo iż na przestrzeni wieków był wielokrotnie niszczony, do dziś pozostaje miejscem szczególnego kultu św. Benedykta i jego siostry św. Scholastyki. Dla swoich braci Benedykt napisał wspomnianą już Regułę. To ona uwieczniła jego imię. Pomogła całej ówczesnej Europie – po zamieszaniu spowodowanym upadkiem Cesarstwa Rzymskiego i po katastrofach spowodowanych „wędrówką ludów” – osiągnąć chrześcijański Ład i Pokój (Ordo et Pax).

O micie „ciemnego” średniowiecza i „światłej” nowożytności polemicznie

Niejeden historyk, śledzący rozwój ludzkiej świadomości i wiedzy na przestrzeni wieków, skłonny jest przyjąć tezę, że nie mające wiele wspólnego z obiektywną prawdą fikcje i mity, mają często o wiele trwalszy żywot niż prawda historyczna.

Do tego poglądu przychyli się zapewne wielu mediewistów ex professo zajmujących się szeroko rozumianą kulturą średniowiecza, obejmującą zarówno naukę i sztukę, jak również moralność i religię tej epoki. Mimo już dwieście lat trwających, bardzo poważnych i zwieńczonych olbrzymią ilością naukowych ustaleń na temat wielkiego znaczenia osiągnięć ludzi średniowiecza dla rozwoju nowożytnej nauki, cywilizacji technicznej, sztuki itd., mit o ciemnym, przepełnionym zabobonami, fanatyzmem religijnym i niewyobrażalnym okrucieństwem średniowieczu, nadal jest żywy w świadomości bardzo wielu ludzi i nadal jest rozpowszechniany przez niezliczone media, przez wielu nauczycieli wykładających w najróżniejszych szkołach, aż, nawet przez polityków i parlamentarzystów, którzy z lubością kwalifikują zwalczanych przez siebie adwersarzy do „ciemnego” średniowiecza, siebie kreując przy tym na niezłomnych nosicieli i obrońców postępu, wyrażającego się na przykład w swobodzie dokonywania aborcji, eutanazji itp.

Roman de la Rose – Ogród.

Po ukazaniu się tysięcy doskonałych, opartych na rzetelnie zbadanych źródłach; publikacji, które z pełnym krytycyzmem oddają wielkość tej epoki, jaką było średniowiecze, wydawałoby się, że dalsze dowodzenie jej olbrzymiego znaczenia dla współczesnej kultury byłoby wyważaniem dawno już otwartych drzwi.

Między Napoleonem a Aleksandrem

W Muzeum Niepodległości w Warszawie otwarto w dniu 10 lipca wystawę pt. „Wojna 1812 roku”. W roku bieżącym mija 200-lecie tej wojny, która przyniosła Polsce wiele nadziei i rozczarowań.

Epoka napoleońska w Polsce (1806-1812) to okres największych nadziei na odzyskanie niepodległości w wieku XIX. Nigdy potem, aż do roku 1918, nie zaistniała tak korzystna koniunktura międzynarodowa, która mogła doprowadzić do odbudowy państwa polskiego. Wysiłki Polaków zmierzające do urzeczywistnienia tego celu były w tym czasie ogromne i objawiły się głównie na polu wojskowym. Ale także aktywność polityczna dwóch orientacji – francuskiej i rosyjskiej – zaowocowała potem narodzinami nowoczesnych koncepcji geopolitycznych na przełomie XIX i XX wieku.

Można zaryzykować twierdzenie, że w epoce napoleońskiej należy doszukiwać się źródeł polskiej myśli niepodległościowej. Na pewno epoka ta i jej wspomnienie inspirowały prawie wszystkie XIX-wieczne zrywy powstańcze. „Przez cały wiek, lecz również w wieku XX, epoka napoleońska i wspomnienie owych kilku wiosen „nadzieją brzemiennych” były hasłem dla tych, którzy twierdząco odpowiedzieli na najważniejsze bodaj pytanie stulecia: „Bić się czy nie bić?” Wiara w pomoc Zachodu, symbolizowanego przez Napoleona, choć złudna, była jednym z najważniejszych czynników psychiki narodu, który chciał wierzyć, że Europa się nim interesuje” – napisał dr Andrzej Nieuważny w książce „My z Napoleonem”. Legenda Napoleona przeżyła wiek XIX i fascynowała Polaków prawie do końca XX wieku, stając się swoistym fenomenem na skalę europejską.