O polskości, żydostwie, chamstwie i Holokauście

Pozostaje tajemnicą, dlaczego udział innych społeczności Europy Wschodniej w zagładzie Żydów – tak ewidentny, porażający i masowy nie został aż dotąd rozliczony, ukazany, wytłumaczony na arenie świata. Pozostaje tajemnicą, dlaczego na tej światowej arenie wciąż winna jest Polska (bo Niemcy jakby coraz mniej), czyli ta, która powinna być raczej światowym wyrzutem sumienia – i która samotnie przeciwstawiała się Niemcom.

Motto: Mniej obawiałem się Niemców […] ile Ukraińców.

1. Kłótnia
Niedawno temu… rozmawiałem z kolegą, który wyznaje lewe zabobony. Ocenialiśmy polityków i publicystów. O jednym powiedziałem, że to klasyczny polski Żyd i że zapewne dlatego jego poglądy nie są mi bliskie (żeby było jasne, nie chodziło w żadnym razie o Bronisława Wildsteina).

Kolega się oburzył: „Przecież pochodzenie to rzecz nieważna!”. Ripostowałem: „Obrażasz tego człowieka, uważając jego żydowskie pochodzenie za nieistotne – to część jego tożsamości!” – „Ale dla mnie nieistotna!” – „Co? Chcesz głosować na niego i nie obchodzi cię jego świat wartości?” – „Co ty masz do jego świata wartości?! Popatrz na swój!”

„Mały Wawel” na bruk

Los Zespołu Zamkowo-Parkowego w Baranowie Sandomierskim wciąż niepewny. Renesansowa perła znana z podręczników historii idzie pod młotek.

Tymczasem chęć przejęcia obiektu wyraził Samorząd Województwa Podkarpackiego. Jaki zatem los czeka „Mały Wawel”? Czy o jego przyszłości zdecyduje odpowiednio gruby portfel, czy przeważy rozsądek i troska o zachowanie dla potomnych dziedzictwa narodowego?

Zespół Zamkowo-Parkowy w Baranowie Sandomierskim uchodzi powszechnie za jedno z najwspanialszych dokonań architektury renesansowej nie tylko w Polsce. Od 1997 r. w imieniu Skarbu Państwa zarządza nim Agencja Rozwoju Przemysłu SA. Spółka nie chce jednak dłużej utrzymywać zabytku, którego zarządzanie w ostatnich latach przynosiło straty finansowe.

Decyzja o pozbyciu się zamku wywołała stanowczy sprzeciw miejscowej społeczności. Mieszkańcy Baranowa Sandomierskiego przygotowują protest, zbierają podpisy przeciwko sprzedaży dobra kultury narodowej. W zaproszeniu do składania ofert na zakup Zespołu Zamkowo-Parkowego w Baranowie nie znalazły się żadne zapisy gwarantujące funkcjonowanie muzeum w zamku i pracę dla zatrudnionych w nim dziś osób. Tym samym istnieje zagrożenie, że przyszły właściciel zamknie muzeum.

Narodowe Siły Zbrojne – wojna na dwóch frontach

Leszek Żebrowski dla PCh24.pl

Dla tej organizacji nie było wroga numer jeden, czy wroga numer dwa. Wyrażano to jasno i bez kamuflażu. Był jeden wróg, obojętne, jak się nazywał, Niemiec czy bolszewik – przypomina Leszek Żebrowski, historyk i badacz dziejów Narodowych Sił Zbrojnych.

Fot. Piotr Mecik / Newsweek / FORUM

Elity III RP niechętnie mówią o Narodowych Siłach Zbrojnych. Tymczasem była to duża organizacja, z wieloma sukcesami militarnymi, i całą koncepcją polityki po zakończeniu wojny. Proszę krótko przybliżyć czym był NSZ. 

Dziś w ogóle historia polskiej konspiracji niepodległościowej w czasie okupacji 1939-1945 i po wojnie zeszła na dalszy plan. To naturalny proces, wszak tamto pokolenie wymiera w przyśpieszonym tempie, a dla ludzi młodych to bardzo odległa historia.

Z NSZ jest problem zaszłości – przez cały powojenny okres dla propagandy komunistycznej to był najgorszy straszak. Było to uosobienie najgorszego zła, kolaboracji z Niemcami, „faszyzmu” i reakcji.

Tymczasem to przecież komuniści mając na sumieniu najgorsze grzechy, to oni potrafili wydawać Niemcom ludzi z podziemia niepodległościowego. To oni podstępnie atakowali i mordowali przeciwników z AK czy NSZ. Mordowali ukrywających się Żydów a po wojnie skazywali za to żołnierzy podziemia niepodległościowego, w tym NSZ. Ale też były wewnętrzne, utajone śledztwa przeciwko własnym działaczom, stąd o tym dużo dziś wiemy.

Niewiasta winna zniewieścienia

Mężczyźni coraz częściej traktują kobiety w sposób grubiański i wulgarny. Choć nie wolno tego w żaden sposób usprawiedliwiać, należy zadać sobie pytanie, czy części winy za taki stan rzeczy nie ponoszą same kobiety?

Fot.Tomasz Lesniak / FORUM

Od dłuższego czasu słyszy się utyskiwanie na źle wychowanych, grubiańskich czy zwyczajnie chamskich mężczyzn. Samce, które nic nie robią, leżą, żłopią piwo a ich największą aktywnością fizyczną jest wzmożona praca kciuka na pilocie od telewizora – takie oto „wyroby mężczyznopodobne”, zdaniem feministek, zaludniają Polskę i cały wszechświat. Ci z Polski są do tego obleśni bo noszą wąsy, piją wódkę i mówią językiem zaledwie ocierającym się o polszczyznę. Choć znajdzie się w tym stereotypie ziarenko, ba, czasem całkiem spore ziarno prawdy, jest on tak prawdziwy jak większość tego typu intelektualnych dróg na skróty, nie wspominając nawet, że jest mocno krzywdzący wobec niejednego mężczyzny.

Co nie zmienia faktu, iż oburza obraz młodych mężczyzn czy kawalerów dobiegających wieku męskiego, którzy traktują kobiety w sposób daleki od rycerskości. Czy jednak tylko oni, jako nosiciele tych godnych pożałowania postaw, winni być napiętnowani?

Otóż zdecydowanie nie! Wina leży też po stronie kobiet.

Fotki z worka bieszczadzkiego

Gajowy skupił się tu na fotografowaniu głównie tego, co pozostało po ludziach, których tu już nie ma i nie będzie. Nie ma tu cerkiewek, są ślady bytności człowieka.
Fotki opiewające piękno przyrody ukażą się oddzielnie.

Nowy kościół w Tarnawie Niżnej (2009 r) zamieszkanej przez 7 rodzin.

Tarnawa Niżna by night

Hotelik „Nad Roztokami” w Tarnawie Niżnej

Pozostałości po niegdyś potężnym Igloopolu w Tarnawie Niżnej, który poszedł w diabły podczas transformacji ustrojowej

Torfowisko koło Tarnawy Niżnej

Krzyż koło Mucznego, przy którym ktoś wciąż zapala lampkę

W drodze do nieistniejącej wsi Dźwiniacz Górny

Krzyż przy drodze przez dawne tereny Dźwiniacza Górnego

Krzyż przy drodze przez dawne tereny Dźwiniacza Górnego

Jeszcze jeden krzyż przy drodze przez dawne tereny Dźwiniacza Górnego

Wiata dla turystów koło starego cmentarza w Dźwiniaczu Górnym. Zarządzeniem Dyrekcji Parku Narodowego nie wolno tam przebywać w nocy.

W wiacie koło cmentarza w Dźwiniaczu Górnym

Stary cmentarz w Dźwiniaczu Górnym

Nagrobek na cmentarzu w Dźwiniaczu Górnym

Nagrobek na cmentarzu w Dźwiniaczu Górnym

Krzyż na grobie powstańca z 1863 roku

Drugi, mniej znany i niemal pusty cmentarz w Dźwiniaczu Górnym

Resztki nagrobka na drugim cmentarzu w Dźwiniaczu Górnym

Gajowy gotuje sobie herbatę na przedpotopowym, acz b. lekkim, urządzeniu

Krzyż w okolicach niestniejącej wsi Bukowiec

Nad potokiem Negryłów. Tu kiedyś był ostatni schron turystyczny, ale go rozebrano. Został budynek dawnego gospodarstwa, obecnie używany przez Park Narodowy.

Drugi, drewniany budyneczek nad potokiem Negryłów.

Drewniany budyneczek Parku Narodowego nad potokiem Negryłów.

Drogowskaz do nieistniejącego już schronu turystycznego nad Negryłowem

Widoczny na zdjęciu pociąg jest ukraiński (okolice Beniowej)

Cmentarz w nieistniejącej wsi Beniowa

Tu kiedyś stała cerkiew

Cmentarz w nieistniejącej wsi Beniowa

Cmentarz w nieistniejącej wsi Beniowa

Nagrobek na cmentarzu w Beniowej

Nagrobek na cmentarzu w Beniowej

Nagrobek na cmentarzu w Beniowej

Nagrobek na cmentarzu w Beniowej

Nagrobek na cmentarzu w Beniowej

Cmentarz w Beniowej

Nagrobek w Beniowej

Resztki krzyża w Beniowej

Nagrobek w Beniowej

Parking w nieistniejącej wsi Bukowiec – najbardziej wysunięty na południowy wschód w Polsce.

Gajowy Marucha

Sedewakantyzm – Analiza teologiczna i kanoniczna (2)

Poprzednia część:

• https://marucha.wordpress.com/2012/09/19/sedewakantyzm-analiza-teologiczna-i-kanoniczna-1

Problemy hipotezy sedewakantystycznej

Skoro rozważyliśmy teologiczną i kanoniczną możność popadnięcia papieża w herezję, przejdźmy do zagadnienia, które nas dotyczy, a mianowicie: co możemy sądzić o teoriach sedewakantystycznych, które się wokół nas propaguje?

Widzialność i niezniszczalność Kościoła

Główną trudnością sedewakantyzmu jest wyjaśnienie, w jaki sposób Kościół pozbawiony głowy może istnieć widzialnie. Święty Robert Bellarmin podkreśla powszechność i niezmienność wiary w widzialność Kościoła. Twierdzi, że konieczne jest posłuszeństwo widzialnej głowie Kościoła pod karą wiecznego potępienia (1). Widzialność Kościoła jest bezpośrednio związana z Biskupem Rzymu. I Sobór Watykański uczy, że trwanie i źródło jedności Kościoła i jego widzialny fundament zależą od wiecznego istnienia Biskupa Rzymskiego:

Aby zaś episkopat był jednym i niepodzielnym i aby przez zespolenie ze sobą kapłanów całość wierzących zachowała jedność wiary i wspólnoty, uczynił św. Piotra zwierzchnikiem innych Apostołów i w nim ustanowił zasadę i widzialny fundament obydwu jedności. (…) Uważamy z aprobatą Świętego Soboru za rzecz konieczną dla ustrzeżenia owczarni Chrystusowej, dla jej bezpieczeństwa i wzrostu — aby przedstawić wszystkim wiernym naukę, jaką mają wyznawać i zachować w myśl prastarej i nieprzerwanej wiary całego Kościoła o ustanowieniu, trwaniu i naturze świętego prymatu Stolicy Apostolskiej, na którym spoczywa moc i trwałość Kościoła, a także obowiązek potępienia i odrzucenia błędów przeciwnych i zgubnych dla owczarni Pańskiej (2).

Ks. Gréa używa bardzo mocnych sformułowań, by wyjaśnić wiecznotrwałość Stolicy Piotrowej:

Taki jest urząd św. Piotra, że przez niego, i tylko przez niego, Jezus Chrystus, Pan Kościoła, staje się widzialnie obecny. Stąd jest oczywiste, że ten urząd musi trwać tak długo, jak istnieje Kościół; ponieważ Kościół nie może być pozbawiony ani na chwilę życiodajnego strumienia płynącego od swego Pana. Skoro więc Kościół nie może być pozbawiony nawet na jeden dzień widzialnego i zewnętrznego zarządu ze strony swego Boskiego Oblubieńca, jest zatem konieczne zapewnienie sukcesji św. Piotra (3).

Cytat z ks. Gréi musi być właściwie rozumiany. Między śmiercią jednego papieża a wyborem następnego występuje stan sedewakancji, kiedy widzialny i zewnętrzny zarząd Kościoła w sprawach bieżących jest sprawowany przez urzędy Stolicy Apostolskiej. W ten sposób jest zachowywana trwałość urzędu Piotrowego. Papieże Pius X, Pius XI, Pius XII, Jan XXIII, Paweł VI i Jan Paweł II ustanawiali dokładne reguły na czas wakatu Stolicy Apostolskiej, czyli od śmierci papieża do wyboru jego następcy. Te reguły określają władzę kardynałów i Kurii Rzymskiej podczas interregnum.