Medjugorie – przekonania i dowody.

Bardzo dobra wypowiedź wielce przeze mnie szanowanej siostry Marii Kominek. Za zwrócenie na nią uwagi dziękujemy „Gościowi”. – admin.

Ostatnio dostałam kilka listów na temat Medjugoria. Uważam, że nie ma sensu ustosunkowanie się słowo po słowie do każdego zarzutu Dlatego postaram się po raz kolejny ująć zagadnienie ogólnie i w ten sposób odpowiedzieć na listy czytelników.

W pierwszym z nich zarzucono mi niedocenianie owoców Medjugoria i jednostronną interpretację wypowiedzi Kościoła. W drugim zaś Autor, choć sam stwierdza, że nie zajmuje stanowiska w sprawie prawdziwości wydarzeń Medjugoryjskich sugeruje, że mam emocjonalny stosunek, co nie pozwala mi widzieć prawdy. W jego liście również pojawia się pytanie: dlaczego właśnie ja zajęłam się tym tematem, wymagającym „wielkiej rozwagi i znajomości zagadnienia”.

Zajęłam się tym tematem, z tego samego powodu, z którego zajmuje się i innymi tematami. Interesuje mnie to, co się dzieje w Kościele. Gdy piszę na jakiś temat staram się zagadnienie zgłębić i poznać w jego wymiarze teologicznym i pastoralnym na tle całej nauki Kościoła. Sprawa Medjugoria wymaga podejścia naukowego. Niestety naukowe publikacje w tym temacie są wielką rzadkością. Choć literatura zagadnienia jest wyjątkowo obfita. Nie wiem czy jest inny temat, który doczekał się aż tylu publikacji. Większość jednak to literatura „świadectwa”. Mówiąc literatura „świadectwa” mam na myśli książki, których głównym tematem są przeżycia ludzi, który byli w Medjugorie i w jakiś sposób czują się z nim związani. Inny temat tej bardzo obfitej literatury to kolejne „orędzia”.

Podkreślam jeszcze raz – bardzo mało jest opracowań naukowych na ten temat.
Mam przed sobą jedno z niewielu takich opracowań – znakomitą pracę doktorską Doroty Rafalskiej zatytułowanej „Medjugorie – prawda czy fałsz?” (Dorota Rafalska, Medjugorie: prawda czy falsz?, Lublin, 2003) Jest to bodajże najpoważniejsze studium na temat Medjugoria. Uważam, że jest godne polecenia każdemu, kto chce naprawdę dowiedzieć się coś więcej o zjawieniach w Medjugorie i o ich interpretacji według nauki Kościoła. Autorka rozpatruje je w świetle kryteriów teologiczno-psychologicznych, przy czym potrafi prowadzić swoje badania w sposób wyjątkowo wyważony i z niezwykle spokojnym krytycyzmem. Pozwolę sobie w dalszym ciągu tej polemiki skorzystać kilkakrotnie z Jej badań.

Co jednoczy Polskę i Rosję

Od redakcji: poniżej prezentujemy znakomitą analizę rosyjskiego politologa Olega Niemenskiego. Zgadzając się w wieloma jego tezami nie zgadzamy się z jedną – przypisuje on poglądy rusofobiczne opcji konserwatywno-prawicowej, co nie jest prawdą. Pisaliśmy o tym nie raz, także w oświadczeniu kilku środowisk narodowych i konserwatywnych. Mimo tego zastrzeżenia – uważamy, że to jedna z lepszych analiz na temat stosunków polsko-rosyjskich, jaka ukazała się w ostatnich latach. Tytuł pochodzi od redakcji Myśli Polskiej.

Wizyta patriarchy Cyryla w Polsce 16-19 sierpnia – jest wydarzeniem niewątpliwie o znaczeniu historycznym. Przenosi ona kontekst ogłoszonej „normalizacji” polsko- rosyjskiej z problemów i historii stosunków międzypaństwowych Rosji i Polski do sfery o skali znacznie większej. Są to zarówno stosunki pomiędzy naszymi kościołami i w ogóle pomiędzy prawosławiem i katolicyzmem, a poza tym – co jest szczególnie ważne – stosunki pomiędzy Polską i Rusią.

Świątobliwy Patriarcha Moskiewski i Wszechrusi jest przecież reprezentantem nie tylko Rosji, lecz i całej historycznej ziemi ruskiej, kanonicznego terytorium Cerkwi Ruskiej. Zresztą w prasie polskiej starali się nie nazywać patriarchy przy pomocy jego tytułu oficjalnego, w zasadzie określając go jako „patriarchę rosyjskiego”, „patriarchę Moskwy”, „patriarchę Rosji”. Dla obu jednak stron tego spotkania na najwyższym poziomie charakter jego był w pełni zrozumiały. I w tym, znacznie szerszym kontekście, problematyka stosunków rosyjsko- polskich ma zarówno dużą historię, jak i dużą głębię oraz dużą wagę.

Rosyjscy konserwatyści gotowi do współpracy z Polakami – rozmowa z metropolitą Wołokołamskim Hilarionem

Poniżej zamieszczamy fragmenty bardzo ważnego wywiadu jakiego metropolita Wołokołamski Hilarion udzielił tuż przed wizytą Cyryla I w Polsce. Hierarcha prawosławny mówi w nim o wspólnej walce Polaków i Rosjan z antycywilizacją zachodnią.

Czy Kościoły obu krajów mogą dzisiaj sprzyjać umocnieniu stosunków Rosjan i Polaków?

– Na przestrzeni wielu wieków chrześcijaństwo jest religią dominującą w Rosji i w Polsce, w znacznej mierze określa ono system wartości i sposób życia w naszych krajach. Większość Rosjan znajduje wsparcie duchowe w Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej, a przeważająca część Polaków – w polskim Kościele katolickim. Okoliczność ta wymaga od naszych Kościołów uczestnictwa w życiu społecznym. Ludzie widzą przecież w Cerkwi siłę autorytetu, słyszeć chcą jej zdanie w całym szeregu kwestii.

Rosjanie i Polacy mają wspólną wielowiekową historię. Wyszliśmy z jednej rodziny słowiańskiej, jesteśmy sąsiadami, wyznajemy wiarę chrześcijańską. Stosunki nasze nie zawsze charakteryzował rozwój postępujący, były w nich momenty ciężkie i dramatyczne. Niestety, ostatnie właśnie epizody dominują w naszej pamięci historycznej, stają się przedmiotem zwiększonej uwagi niektórych sił społecznych i dziennikarzy. Głęboko jestem przeświadczony o błędności tej tendencji. Jako krewniacy i chrześcijanie powinniśmy zmierzać ku sobie z sercem otwartym.

W imię czego Piotr Zychowicz hańbi polską historię?

Poprzedni artykuł na temat książki Piotra Zychowicza:
https://marucha.wordpress.com/2012/09/01/wrzesien-39-szkola-politycznego-realizmu/

23 sierpnia 2012 roku, w rocznicę paktu Ribbentrop-Mołotow, wydawnictwo „Rebis” wydało książkę pt. „Pakt Ribbentrop-Beck, czyli jak Polacy u boku III Rzeszy mogli pokonać Związek Sowiecki”. Autorem książki jest Piotr Zychowicz, urodzony w 1980 roku w Warszawie, absolwent Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, dziennikarz „Rzeczypospolitej” i tygodnika „Uważam Rze”, zastępca redaktora naczelnego miesięcznika „Uważam Rze Historia”, jeden z czołowych publicystów związanych z Prawem i Sprawiedliwością. Książka liczy 363 strony.

Wydawca – Dom Wydawniczy „Rebis” z Poznania – słynie nie od dzisiaj z wydawania książek, które mają jeden wspólny mianownik: możliwie najbardziej negatywne spojrzenie na Rosję (ZSRR). Z tego też powodu są bardzo cenione w środowisku tzw. prawdziwych patriotów. Wydawnictwo „Rebis” w następujący sposób reklamuje na swojej stronie internetowej książkę Zychowicza: „Piotr Zychowicz konsekwentnie dowodzi (…), że decyzja o przystąpieniu do wojny z Niemcami w iluzorycznym sojuszu z Wielką Brytanią i Francją była fatalnym błędem, za który zapłaciliśmy straszliwą cenę. Zamiast porywać się z motyką na słońce, twierdzi autor, powinniśmy byli prowadzić Realpolitik. Ustąpić Hitlerowi i zgodzić się na włączenie Gdańska do Rzeszy oraz wytyczenie eksterytorialnej autostrady przez Pomorze. A następnie razem z Niemcami wziąć udział w ataku na Związek Sowiecki. 40 bitnych polskich dywizji na froncie wschodnim przypieczętowałoby los imperium Stalina. Czy w 1939 roku na Zamku Królewskim w Warszawie należało podpisać pakt Ribbentrop-Beck…?”