Obalenie Asada w Syrii oznacza rzeź chrześcijan

Stanowisko Rosji w kwestii Syrii nie koniecznie musi być dla niej korzystne, lecz jest ono moralne. Wobec tego jest jedynie słuszne w tej sytuacji. Oświadczył to jeden z najbardziej szanowanych arabistów na świecie członek akademii nauk Jewgienij Primakow (na zdjęciu).

Jewgienij Primakow w różnym czasie kierował rządem Rosji, był szefem MSZ. Wspominał o tym w wywiadzie prasowym, podkreślając, że gdyby zajmował te stanowiska obecnie, poparłby właśnie linię Rosji wobec Syrii. Bardzo imponuje mu to, że Moskwa nie stawia sobie za cel ciągnięcia za wszelką cenę korzyści z tego konfliktu. Rosja wykazuje podejście moralne. U jego podstaw leży troska o życie i bezpieczeństwo milionów ludzi, troska o przyszłą stabilność w olbrzymim i ważnym regionie. Jest to jedyne możliwe podejście w tej sytuacji. Według Jewgienija Primakowa, wynik nie jest znany. Nikt nie wie, czy Rosja potrafi uczynić zadość sprawiedliwości. Zwrócił on uwagę na dwa czynniki, które realnie na to nie pozwalają.

Jeden to zakrojona na pełną skalę wojna domowa, jaka toczy się w Syrii. „Przy tym uczestniczą w niej siły z zewnątrz” – podkreślił Jewgienimj Primakow, i wymienił je: Arabia Saudyjska i Katar finansują wszelkiego autoramentu najemników i ochotników z innych krajów. Turcja udziela im w tym aktywnego poparcia. Prezydent Stanów Zjednoczonych Barack Obama wydał bezpośrednie rozporządzenie CIA co do wspierania opozycji syryjskiej. „Stanowi to brutalną ingerencję w sprawy wewnętrzne suwerennej Syrii” – oświadczył Jewgienij Primakow. Syria w żaden sposób nie zagraża ani Stanom Zjednoczonym, ani komukolwiek innemu.

Czy Andrzej Szubert stanie przed nazistowskim sądem kapturowym?

W sierpniu br. roku otrzymałem z Sądu Rejonowego w Opolu zawiadomienie (załącznik), że 30 sierpnia „odbędzie się posiedzenie w przedmiocie właściwości sądu (…) w sprawie oskarżonego Andrzeja Szuberta” – czyli w mojej sprawie. W zawiadomieniu nie było żadnych szczegółów, o co, przez kogo i z jakiego paragrafu jestem oskarżony. 

10 września br. otrzymałem wezwanie do stawiennictwa się w sądzie na posiedzenie w charakterze oskarżonego (załącznik). Także i tym razem wezwanie nie zawierało żadnej informacji o tym – o co, przez kogo i z jakiego paragrafu jestem oskarżony. Sprawę wcześniejszego zawiadomienia i obecnego wezwania do sądu konsultowałem w gronie znajomych. Od jednego z nich otrzymałem opinię nie znanej mi osoby (jej tożsamości nie mogę ujawnić) takiej oto treści:

„Uważam osobiście, że należy zrobić z tego użytek we wszystkich dostępnych mediach niezależnych, by skompromitować opolski sąd jeszcze przed rozprawą. Należy podkreślać lekceważenie przepisów i arogancję w stosunku do strony. Równolegle należy żądać od opolskiego sądu zarówno wyjaśnienia tego lekceważącego stosunku, jak i, moim zdaniem, doręczenia szczegółowego aktu oskarżenia oraz związanego z tym unieważnienia wezwania i zmiany terminu ewentualnej rozprawy z uwagi na uwłaczające postępowaniu elementarne braki uniemożliwiające jakąkolwiek obronę czy zajęcie stanowiska stronie (oskarżonemu). Sytuacja ta bowiem odbiera stronie możliwość, a zatem przysługujące każdemu realne prawo do obrony. Tekst wezwania wraz ze stosownym pismem do sądu upubliczniłbym, bo to wyraźny akt bezprawia, którego konsekwencje mają szerszy niż sądowy wymiar.”

Historia prywatyzacji polskiego przemysłu

Proszę bardzo, oto jak na dłoni widać, co zrobiła z Polską ruska „razwiedka” i Putin. – admin.

Od 1990 do końca ubiegłego roku, jak informuje w oficjalnym raporcie Ministerstwo Skarbu Państwa, przekształceniami własnościowymi objęto 5 tys. 992 państwowe przedsiębiorstwa. Gdy prywatyzacja startowała, państwo było właścicielem około 8,5 tys. zakładów.

Pierwszym akordem skoku na majątek wypracowany przez kilka pokoleń Polaków było uwłaszczenie się komunistycznej nomenklatury. Skala tego złodziejstwa była ogromna – w latach 1988-1989 powstało około 12 tys. spółek, które na bazie państwowego majątku zakładali dyrektorzy zakładów przy współudziale członków rodzin, urzędników i działaczy partyjnych. To ze spółek nomenklaturowych wyrosły fortuny ludzi, spośród których wielu jest dziś obecnych na listach najbogatszych. Inną formą wysysania aktywów z państwowych firm były przedsięwzięcia typu joint venture, w które zaangażowały się firmy zagraniczne lub polonijne – zakładane często przez komunistyczne służby specjalne.

Balcerowicz wzywa do wyprzedaży

Wyprzedaż za bezcen majątku narodowego była bardzo istotnym elementem programu Leszka Balcerowicza. Wicepremier – minister finansów w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, a potem Jana Krzysztofa Bieleckiego i Jerzego Buzka – ochoczo wdrażał w Polsce pomysły amerykańskiego spekulanta George´a Sorosa i ekonomisty Jeffreya Sachsa oraz Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego: połączenia finansowej terapii szokowej z wyprzedażą firm państwowych.

Balcerowicz naciskał na szybką prywatyzację, osoby krytykujące wyprzedaż majątku, pokazujące oszustwa, patologie przy prywatyzacji nazywał demagogami, populistami, szkodnikami itp.

Nowy traktat: dziejowa konieczność Unii Europejskiej

Deklaracja przewodniczącego Komisji Europejskiej, Jose Manuela Barroso na temat przekształcenia Unii Europejskiej w „federację narodowych państw” to jasny sygnał, że w unijni eurokraci odczytali kolejną dziejową konieczność Europy. I teraz poprowadzą nas ku nowej jutrzence. Oczywiście nie pytając, czy w ogóle mamy ochotę z nimi iść.

Jose Manuel Barroso, były komunista z odłamu maoistów. Pochodzenie etniczne wiadome. Fot. ZumaPress/Forum

Model integracji, za którym opowiedział się niedawno Barroso jest całkowicie koherentny z pomysłami niemieckiej dyplomacji. Chodzi o pogłębianie integracji politycznej. Tym bardziej jest to zaskakujące, że podobne pomysły na gruncie ekonomicznym (integracja monetarna) przyniosły Unii Europejskiej opłakane skutki.

Nasuwa się od razu pytanie o to, jak mogłaby wyglądać polityczna integracja, jakie nowe instytucje powstaną w Brukseli i jaki kształt ma mieć w związku z tym nowe, europejskie superpaństwo? Nie zdziwi chyba już nikogo, że na ten temat wiadomo niewiele. Wszyscy piewcy nowego modelu integracji zgodnie deklarują, że chodzi o demokrację, scentralizowanie władzy wykonawczej w Unii i wzmocnienie jej prerogatyw. Idzie przede wszystkim o sprawniejsze podejmowanie decyzji w kwestiach finansowych (stąd pomysł z ministrem finansów UE), choć mówi się również o realnym wzmocnieniu władzy politycznej.

Wszystkie te pomysły są jednak dosyć mętne. Jeśli postulaty eurokratów faktycznie byłyby realizowane, to najprawdopodobniej powstanie nowy traktat, a ten lizboński będzie można spokojnie wyrzucić do śmieci.

Wszechwładna homowładza na Wyspach?

Legalizacja „małżeństw” pederastów i lesbijek będzie miała daleko idące konsekwencje dla szkół, szpitali i wspólnot religijnych. Jeśli brytyjski rząd zalegalizuje „małżeństwa jednopłciowe”, dyrektorzy szkół będą mieli prawo zwalniać nauczycieli, którzy odrzucą podręczniki, promujące dewiacyjne związki – twierdzi prawnik Aidan O’Neill.

Naturalnie najbardziej dotkliwe konsekwencje będą odczuwane przez wspólnoty religijne. Duchowni, w tym księża katoliccy, którzy odmówią udzielenia związku małżeńskiego parze lesbijek lub pederastów będą mogli być pozwani do sądu. O’Neill przygotował ekspertyzę prawną w związku z planowanymi przez rząd Camerona zmianami przepisów w ustawie cywilnej. Brytyjski premier chciałby zalegalizować „homo-małżeństwa” w 2015 r. Jego inicjatywę popierają liberalni demokraci i wielu konserwatystów.

O’Neill, specjalizujący się w sprawach dot. wolności religijnej i praw człowieka, ostrzegł rodziców,że w razie przyjęcia ustawy redefiniującej małżeństwo, nie będą mogli wypisać dziecka z zajęć, propagujących takie związki. W swoim raporcie prawnik stwierdził również, że legalizacja „małżeństw” pederastów i lesbijek będzie miała daleko idące konsekwencje dla szkół, szpitali, wspólnot religijnych, opiekunów zastępczych i urzędów publicznych.

Ojciec Kolbe i Janusz Korczak

Wielokrotnie w ostatnich czasach wysuwane było w Polsce i w świecie nazwisko dr Janusza Korczaka (prawdziwe nazwisko Henryk Goldszmit, 1878-1942), jako męczennika, którego należałoby postawić, na równi ze świętym Maksymilianem Kolbe, gdyż tak jak i on, poszedł dobrowolnie na śmierć z rąk hitlerowskich.

Janusz Korczak

Był on w latach 1911-1942 współkierownikiem (i współzałożycielem) żydowskiego Domu Sierot w Warszawie. Organizował także w pewnych okresach czasu sierocińce dla dziatwy polskiej. Jego sierociniec żydowski został w roku 1942 wywieziony przez hitlerowców do Treblinki i tam zgładzony w całości w komorze gazowej. Korczak mógł był uniknąć podróży z tymi sierotami, a więc uniknąć śmierci. Nie tylko, że z nimi pojechał do Treblinki, ale w samej Treblince, wciąż mogąc się od pochodu sierot odłączyć, nie skorzystał z tego, lecz towarzyszył sierotom aż do śmierci i poszedł z nimi do komory, dodając im ducha i zapewne budząc w nich złudzenie, że nic im strasznego nie grozi.

Każdy człowiek o poczuciu sprawiedliwości uznać musi wielkość czynu doktora Korczaka, który przez miłość dla mordowanych maleństw sprawował nad nimi czułą opiekę aż do ostatniej sekundy ich życia i ofiarował w tym celu swe życie. Różnice z losem św. Maksymiliana są drugorzędne: Św. Maksymilian nie miał obowiązku ratowania akurat Gajowniczka, a Korczak miał obowiązek troszczenia się do końca o swoich podopiecznych. Oraz śmierć od trującego gazu, trwająca tylko kilka chwil, była lżejsza od śmierci głodowej, trwającej tygodnie. W swej istocie, poświęcenie obu było jednakowe. Dr Korczak kanonizowany być nie może, gdyż nie był katolikiem. Ale jest męczennikiem w służbie cierpiących i skrzywdzonych. Męczennikiem, którego w istocie ożywiał chrześcijański duch miłosierdzia.

Powtarzam: każdy musi to uznać. Ale to uznanie nie może nam zaciemniać tego, co o doktorze Korczaku powiedzieć trzeba krytycznie.

Powstańcza Armia Krajowa, terroryści jednej akcji

Powstańcza Armia Krajowa pojawia się w 1982 roku, w jednym przebłysku swojej aktywności, znika. Do dzisiaj historycy spierają się, czy rzeczywiście istniała, jeżeli tak, była to pierwsza i ostatnia polska organizacja terrorystyczna.

O Powstańczej Armii Krajowej świat usłyszał 6 września 1982 roku, kiedy czteroosobowy oddział zajął ambasadę PRL w stolicy Szwajcarii-Bernie. Operacją dowodził Florian Kruszyk, który zwerbował do niej trzech polskich imigrantów z RFN. Byli to Krzysztof Wasilewski, Mirosław Plewiński i Marek Michalski.

Kruszyk na pierwszym spotkaniu przedstawił się jako członek-założyciel PAK, organizacji, która za cel postawiła sobie walkę z komunistycznymi rządami w Polsce, a także doprowadzenie do zniesienia stanu wojennego, trwającego już od roku.

Podczas drugiego spotkania, które odbyło się w Monachium powstał plan zamachu, a za cel obrano polską placówkę w Bernie. Po kilkunastu godzinach wstępnych przygotowań grupa udała się w kierunku niemiecko-szwajcarskiej granicy, którą przekroczyła bez problemów. W jednym ze sklepów w Zurichu zakupili broń, były to cztery strzelby myśliwskie Remington Wingmaster, kaliber 12 mm, atrapa pistoletu maszynowego Skorpion wz. 61, bagnety, maski przeciwgazowe i umundurowanie typu moro. Z zakupionym zaopatrzeniem PAKowcy udali się pociągiem do Berna.

Wojujący feminizm, czyli upadek Zachodu oczyma Rosjanina

Wydawnictwo TRIO ma przyjemność poinformować Państwa, że ukazała się na rynku księgarskim publikacja Aleksandra Nikonowa “Koniec feminizmu, czym kobieta różni się od człowieka”. Książka rosyjskiego autora jest prawdziwym fenomenem. W czasach dyktatu poprawności politycznej Aleksander Nikonow otwarcie krytykuje ideologię feministyczną, wykazując absurdalność i szkodliwość realizacji jej założeń.

Nikonow przedstawia genezę feminizmu, sięgając do niejednokrotnie szokujących, nieznanych lub świadomie przemilczanych źródeł i faktów. W bardzo czytelny sposób przedstawia podobieństwo feministycznej ideologii i sposobów jej popularyzowania do innych destrukcyjnych ideologii funkcjonujących w XX wieku – komunizmu i faszyzmu. Nikonow wnikliwie opisuje także opłakaną kondycję współczesnego „białego mężczyzny”, który stał się głównym celem ataków „ziejących nienawiścią” feministek. Jednak nie jest to książka jedynie o feminizmie. Autor przedstawia także dramatyczne skutki realizowania poprawności politycznej, zwłaszcza w sferze edukacji wyższej. W książce znajdziemy wiele absurdów politycznej poprawności, wymownie uzasadniających smutną refleksję autora nad współczesną cywilizacją.

W świetle toczących się dyskusji nad kondycją ideową i przyszłością społeczeństwa polskiego książka wydaje się być szczególnie interesująca dla czytelnika w Polsce. Oparta na faktach, pozostaje głęboką refleksją, ale przede wszystkim przestrogą, jak opłakane skutki może przynieść realizacja idei feministycznych i innych pomysłów politycznie poprawnych gorliwców.