Pogrzeb ś.p. Dariusza Ratajczaka

Nie mam najmniejszego pojęcia, w jaki sposób władzom udało się wyciszyć sprawę pogrzebu ś.p. Dariusza Ratajczaka. Jego śmierć wywołała duże poruszenie, nie tylko w Opolu. Informacja, że w pogrzebie wzięło udział zaledwie kilkadziesiąt osób, w tym głównie rodzina i najbliżsi jest dla mnie niezrozumiała.

Albo jest to kłamstwo, albo też zmuszono rodzinę do przemilczenia daty pogrzebu, który przeprowadzono w warunkach nieomal konspiracyjnych. Powinniśmy dotrzeć do znajomych z kręgów niezależnych i patriotycznych z Opola z prośbą o przeprowadzenie przez nich wyjaśnienia, dlaczego pogrzeb ś.p. Dariusza Ratajczaka nie stał się manifestacją protestu przeciwko zaszczuciu przez władze Uniwersytetu Opolskiego, Gazetę Wyborczą i t.zw. „niezawisłe sądownictwo” niewygodnego historyka. Ponadto pogrzeb ten mógł być manifestacją determinacji ludzi domagających się rzetelnego i uczciwego śledztwa wyjaśniającego wszystkie okoliczności zabójstwa Dariusza Ratajczaka, a także domagania się ujęcia sprawców tej zbrodni. Niezwykle istotny byłby także masowy udział w pogrzebie jako protest przeciwko kneblowaniu i niszczeniu historyków tylko dlatego, że ujawniają oni prawdy historyczne skazane przez rządców naszego kraju na niebyt z przyczyn politycznych. Najprawdopodobniej właśnie tego obawiały się władze Opola.

Pogrzeb ś.p. Dariusza Ratajczaka zorganizowano po cichu, bez powiadomienia opinii publicznej. Dokonano w ten sposób świadomego wyłączenia z udziału w pogrzebie wielu zainteresowanych osób, chcących towarzyszyć ś.p. Dariuszowi Ratajczakowi w jego ostatniej drodze.
http://www.tvopolska.pl/Artykul/Index/Spoleczenstwo,Dr_Dariusz_Ratajczak_pochowany_w_rodzinnym_grobie,1889.html
http://opole.gazeta.pl/opole/1,35086,8047234,Pogrzeb_dr_Dariusza_Ratajczaka.html

Sprawa jest o tyle istotna, że każdego z nas może spotkać podobny los.

Andrzej Szubert
http://fronda.pl/andrzej_szubert/blog

Eskalacja białorusko-rosyjskiego konfliktu gazowego

Gazprom zwiększył ograniczenie dostaw gazu na Białoruś do 30%. Prezes koncernu Aleksiej Miller ocenił, że Białoruś nie podjęła żadnych działań, by spłacić dług, i podtrzymał zapowiedź dalszych redukcji w kolejnych dniach “proporcjonalnie do zadłużenia”.

W reakcji na to prezydent Białorusi Alaksandr Łukaszenka polecił rządowi wstrzymanie tranzytu rosyjskiego gazu przez terytorium białoruskie do czasu, aż Gazprom ureguluje swój dług wobec Mińska za tranzyt. Poinformował o tym podczas spotkania z szefem rosyjskiej dyplomacji Siergiejem Ławrowem. Według Łukaszenki Gazprom jest już winien Białorusi za tranzyt 260 mln USD. Łukaszenka skrytykował przy tym „poniżające dla narodu białoruskiego” wypowiedzi rosyjskiego kierownictwa na temat kryzysu gazowego (konkretnie reakcję prezydenta Rosji na propozycję Mińska, by rozliczyć dług gazowy w barterze – Miedwiediew wykluczył wtedy przyjęcie na poczet długu „ciastek, masła, sera albo blinów”).

Ostrą fazę gazowej wojny poprzedziły konsultacje stron prowadzone 21 czerwca. Rzecznik Gazpromu Siergiej Kuprijanow poinformował nazajutrz, że dostał od pierwszego wicepremiera Białorusi Uładzimira Siemaszki pisemną odpowiedź z pogróżką, że w razie dalszego obcinania dostaw Mińsk zacznie pobierać gaz z gazociągu tranzytowego. Według Kuprijanowa w liście Siemaszki nie było zobowiązania do spłaty zadłużenia.

Według oficjalnej białoruskiej agencji Biełta, Siemaszko w imieniu rządu Białorusi skierował 21 czerwca do Gazpromu list z propozycją kompromisowego rozwiązania kryzysu gazowego. Polegała ona na tym, że Gazprom miałby niezwłocznie uregulować zadłużenie wobec koncernu Biełtransgaz za tranzyt gazu, natomiast Biełtransgaz do 5 lipca spłaciłby zadłużenie wynikające z niedopłaty za gaz dostarczony w okresie od stycznia do kwietnia , a do 23 czerwca uregulowałby pełną należność za dostawy majowe (22 czerwca Biełta podała, że opłata za maj została już przekazana Gazpromowi). Równocześnie Siemaszko zaapelował w liście o niezwiększanie ograniczeń w dostawach do czasu uregulowania wzajemnych zobowiązań finansowych, ostrzegając, że w przeciwnym razie działania Gazpromu będą zachętą do poboru gazu z sieci tranzytowej na zaspokojenie potrzeb gospodarki narodowej i ludności Białorusi.

Gazprom potwierdził w końcu istnienie swojego długu za tranzyt, uznał jednak, że powstał on z winy strony białoruskiej, która odmawia podpisywania protokołów wykonania usługi według obowiązującej taryfy. Mińsk zapewnia, że protokoły są podpisane.

22 czerwca premier Ukrainy Mykoła Azarow zadeklarował gotowość zwiększenia tranzytu rosyjskiego gazu przez terytorium ukraińskie o 15-20 mld m3.

Informacje podajemy za Ośrodkiem Studiów Wschodnich
Nowa Myśl Polska

Absmak podkarpacki

Wdowa po senatorze Stanisławie Zającu, Alicja, jako jedyny kandydat, zdobyła w wyborach uzupełniających do Senatu RP, 270 tys. głosów w okręgu Przemyśl-Krosno. Jednocześnie, oddano 60 tys. (słownie: sześćdziesiąt tysięcy) głosów nieważnych.

To oczywiście nie przypadek, ale protest wyborców, potraktowanych niczym obywatele specjalnej troski. Jest to efekt gestu miłości i pojednania pośród „bandy czworga”, która wspólnie i w porozumieniu uznała, że mandat w okręgu wyborczym 21 należy się wdowie po senatorze PiS. W ten oto groteskowy sposób, „wybory uzupełniające” okazały się fikcją, ze wskazaniem na oligarchiczną formułę dziedziczności mandatu senatorskiego. Wyborcy – sądząc po komentarzach w internecie – są, najdelikatniej rzecz ujmując, zażenowani zachowaniem partyjniaków, którzy w oparach tzw. miłości i pojednania uwzięli się zajeździć autorytet Senatu RP.

Demokracja parlamentarna w pięknym województwie podkarpackim okazała się tragifarsą, co najwyżej obiecującą kanwą dla surrealistycznych skeczy kabaretu MUMIO. Pożal się Boże statyści , którzy wypichcili całą tę sytuację, okazali się nadsprytni. Nie przewidzieli, że szantaż moralny i wielotygodniowe szastanie na prawo i lewo trumnami smoleńskimi może w końcu znużyć, zniechęcić, wyprowadzić z równowagi, wręcz wzbudzić agresję. Zupełnie nie liczyli się przy tym ze stratami moralnymi, jakie może ponieść pani Alicja Zając, tłumacząca się teraz w mediach z sytuacji, w którą została wmanewrowana.

Wszystko na sprzedaż? Okazuje się, że nawet w dobie piaru – nie za bardzo. Tych 60 tys. wyborców świadomie alarmuje, że – jak powiada wybitny lewicowy polityk gen. Wojciech Jaruzelski – „są granice, których przekraczać nie wolno”.

Marek Bednarz, mp.info

Soros: Nie można wykluczyć upadku euro

Nie można wykluczyć, że dojdzie do załamania się euro i projektu europejskiego – ocenił „amerykański finansista” [czytaj: żydowski aferzysta pochodzący z Węgier, pachołek Rotszyldów – admin] George Soros w opublikowanym w środę wywiadzie dla niemieckiego tygodnika „Die Zeit”. Uważa on, że niemiecka polityka oszczędności zagraża Europie.

Zdaniem Sorosa, upadek wspólnej waluty i UE byłby „tragiczny, bo Europie groziłyby konflikty między państwami, które ukształtowały historię kontynentu”. „Dezintegracja już ma miejsce: różnice zdań między Niemcami a Francją w polityce gospodarczej są większe niż przed 10 laty” – powiedział Soros.

W jego opinii Niemcy są izolowane na świecie w swych poglądach na politykę gospodarczą. „Przez wzgląd na swą historię obawiają się bardziej inflacji niż recesji. Reszta świata jest odmiennego zdania” – dodał.

„Niemiecka polityka jest zagrożeniem dla Europy, może zniszczyć europejski projekt. Stabilność nie oznacza tylko braku inflacji, ale też brak deflacji. W chwili obecnej Niemcy wpędzają sąsiadów w deflację: zadłużone kraje muszą ograniczać płace i ceny. Grozi to długą fazą stagnacji. A ta prowadziłaby do nacjonalizmu, niepokojów społecznych, wrogości wobec obcych. Zagrażałaby zatem demokracji” – powiedział Soros.

Jego zdaniem jeśli Niemcy nie zmienią swej polityki, pomocne byłoby wystąpienie tego kraju z unii walutowej. Choć – jak przyznał – politycznie byłoby to fatalne.

Na początku czerwca rząd Niemiec zaproponował program oszczędności budżetowych i kroków podatkowych, co pozwoli wygospodarować 80 mld euro do 2014 roku. Berlin naciska na zaostrzenie zasad dyscypliny budżetowej przez UE. Tymczasem USA obawiają się nadmiernego zaciskania pasa przez Europejczyków. Waszyngton ostrzega, że może to zaszkodzić globalnej gospodarce, dławiąc rodzące się ożywienie gospodarcze.

http://biznes.onet.pl/soros-w-die-zeit-nie-mozna-wykluczyc-upadku-euro,18493,3304104,3219970,3304104,1,komentarze-detal

Kwestia smaku

Głosowałem na Marka Jurka. Przegrał. Podjął walkę, gdy inni kandydaci w imię pragmatyzmu z walki rezygnowali. Na przekór sondażom, dobrym radom, szedł do przodu. Szło to jak po grudzie. Nie miał szans po katastrofie smoleńskiej na nawiązanie walki z obozem PiS-u. Ale walczył. Miał nadzieję, że katolicki i konserwatywny elektorat dokona racjonalnego wyboru i choć w części odda głos na niego. Jego rachuby rozminęły się z ludzką empatią i emocjami. Przegrał mocno, ale absolutnie nie żałuję, że na niego głosowałem.

Nie pójdę jednak za głosem Marka Jurka i nie zagłosuję w drugiej turze na Jarosława Kaczyńskiego. Uważam zresztą, że Marek Jurek pospieszył się ze swoim poparciem. Grając o palmę pierwszeństwa Jarosław Kaczyński coraz bardziej odsłania swoje lewicowe oblicze, które dotychczas umiejętnie skrywał. Oblicze o tyle niebezpieczne, że obleczone w silny ornament religijny. Jego ukłony i umizgi do formacji, która jest genetycznym, ideowym i etycznym przeciwieństwem prawicy, jest smutnym zwieńczeniem tej kampanii. Będzie jeszcze smutniejszym, kiedy lider PiS-u dostanie od SLD czarną polewkę.

Ja rozumiem, że taka jest taktyka. Ok., niech będzie. Ale po cholerę w takim razie sztab PiS-u wieszał się w tej kampanii na Zbigniewie Herbercie? Jakże żałośnie brzmią dzisiaj słowa apelu do Kaczyńskiego miłośników poezji Herberta: „Dzisiaj zgłaszając nasze poparcie dla kandydatury Jarosława Kaczyńskiego na urząd prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, czujemy się wykonawcami poetyckiego testamentu Zbigniewa Herberta”.

Cóż, Herbert w jednym szeregu z Napieralskim, Oleksym, Millerem, Jaskiernią w walce o prezydencki stołek… O tempora, o mores!

Powtórzmy za Herbertem:
lecz w gruncie rzeczy była to sprawa smaku
Tak smaku
w którym są włókna duszy i chrząstki sumienia

Komuś tego smaku zaczyna brakować.

Maciej Eckardt, Nowa Myśl Polska

Admin wyraźnie deklaruje, iż Marek Jurek nie  był jego kandydatem.