Syjonizm – śmiertelnym wrogiem katolicyzmu

Poniższy artykuł jest oparty na wpisie dokonanym przez użytkownika PAROLE na forum dyskusyjnym Bractwa Kapłańskiego Św. Piusa X: http://forum.piusx.org.pl/
Admin.

1. Czy wrogiem śmiertelnym katolicyzmu jest syjonizm?

Tak. Syjonizm jest wrogiem śmiertelnym katolicyzmu. I to z kilku powodów.

A) Z powodów teologicznych. Ponieważ głosi uznanie Żydów pod względem etnicznym, religijnym i politycznym jako zbiorowości posiadającej specjalny status ontologiczny. Z punktu widzenia katolicyzmu, społecznością doskonałą i wybraną przez Boga do realizacji Jego zakrytych przed oczami ludzi planów jest założony przez Jezusa Chrystusa Kościół katolicki, jedyny posiadający legitymistyczną ciągłość władzy od czasów apostolskich. Stanowisko to stoi w oczywistej sprzeczności z poglądami żydowskimi, które przyjmują, że Żydzi stanowią naród wybrany, a ich wybraństwo jest wieczne. Dodatkową kontrowersją, której żydowscy i chrześcijańscy zwolennicy syjonizmu oraz katolicy poświęcają sporo trudu, jest sprawa Ukrzyżowania Chrystusa, które było automatycznym (tak to widzą Ojcowie Kościoła) zerwaniem Starego Przymierza, a zarazem ostateczną sygnaturą postawioną na wybraństwie uczniów Chrystusa. Żydzi wiadomo, że odrzucają Chrystusa jako Mesjasza, starając się w syjonistycznych dywagacjach teologicznych wybrnąć z tego problemu, przedstawiając Joszuę, nauczyciela żydowskiego, jako jednego z szeregu żydowskich mesjaszy. Koncepcja ta po II wojnie światowej w interpretacji wyznawców Religii Holocaustu została sprowadzona do poglądu przyjmującego, że każdy Żyd posiada w sobie potencjalny element mesjasza. Stąd prosty wniosek, że Żydzi jako zbiorowość stanowią zbiorowego mesjasza ludzkości. Syjoniści (obojętnie czy prawicowi-religijni, czy lewicowi-agnostyczni) podzielają w większości ten pogląd, pomimo tego, że stanowią (jak to widzi część rabinów) herezję w obrębie judaizmu. Kontrowersja żydowska polega wyłącznie na problemie, na ile możliwy jest kult narodu wobec jedynego prawowitego kultu Boga. Jest to jednak nie tylko problem Żydów jako etnosu, ale wszystkich nacjonalistów.

B) Z powodów ściśle politycznych. To znaczy, że syjoniści dokonali na przestrzeni ostatnich stu lat przeniesienia judaistycznego poglądu o wybraństwie w sferę bieżącej polityki. Było to działanie, o którym nie marzył nie tylko Herzl, ale które nie przyszło do głowy nawet Żabotyńskiemu. Po II wojnie światowej, która zlała się w swoim okrucieństwie względem Żydów z jednej strony z wyobrażeniami mesjanistycznymi (a więc mitologicznymi judaizmu), z drugiej zaś z postulatami politycznymi utworzenia państwa żydowskiego wysuwanymi przez syjonistów, dokonało się przekucie dotychczas pomijanego poglądu religijnego w konkretny pogląd polityczny. Jest on jednym z najważniejszych dogmatów Religii Holocaustu i aż dziw bierze, że nie został on przez czytelnika zauważony. Jednak chyba nie o syjonizm chodzi, a o insynuowaną Hajduckiemu sympatię do Palestyńczyków. Syjoniści, w zależności od stopnia swojego ureligijnienia, różnie rozumieją to wybraństwo. Dla jednych jest ono tożsame z judaistycznym pojęciem wybraństwa, dla innych jest pojmowane w humanistyczny sposób, jako zbiorową doskonałość etniczną Żydów, wreszcie dla trzecich jako pojmowanie Żydów w kategoriach elementów odpowiedzialnych za wyzwolenie społeczne, polityczne, religijne itd. całej ludzkości.

Pełna gama poglądów politycznych – od prawa do lewa. Taki jest syjonizm, różny i stale ewoluujący. To syjonistyczni przedwojenni „faszyści”?, tzw. rewizjoniści, defilujący w brunatnych koszulach i sojusznicy socjalistów oraz komunistów tęskniący za laickim państwem, pokroju Uri Hupperta. Wszyscy jednak z nich uznawali i uznają zbiorowość żydowską jako społeczność o statusie wyższym od pozostałych społeczności etnicznych na świecie. Janusz Korczak, popijający likiery z działaczami przedwojennej Falangi, postulował całkowitą separację wychowawczą dzieci żydowskich od chrześcijańskich, jako działanie korzystne dla zachowania integralnej specyfiki żydowskiej mentalności wychowanków. Jak widać ta gettyzacja nie wynikała z chrześcijańskiego antysemityzmu, ale ksenofobii pleniącej się wśród Żydów, na którą pomstował już w XIX wieku rabin Izaak Kramstück.

Wracając do głównego wątku, a zarazem do wniosków. Syjonizm jest wrogiem śmiertelnym katolicyzmu ponieważ jego działanie nie jest „równoległe”? do katolicyzmu, ale jest „prostopadłe”? do nauczania Chrystusa. Utrzymuje pogląd o trwałym wybraństwie Żydów. Głosi żydowski ekskluzywizm wśród innych narodów. Przyjmuje pogląd o Żydach jako zbiorowości mesjańskiej, nadając specjalny status ontologiczny państwu Izrael wśród innych państw. Podważa mesjański (jedyny i ostateczny!) charakter Jezusa Chrystusa, jednocześnie wynosząc ponad śmierć Krzyżową Chrystusa tragiczne dla Żydów wydarzenia II wojny światowej, nadając im status „biblijny”?, specjalny i wyższy. Obciąża chrześcijan odpowiedzialnością za wydarzenia przeszłości (antysemityzm, holocaust), podkreślając, że wydarzenia przeszłości w razie rezygnacji z idei specjalnego statusu (min. Wiesenthal i wielu innych) mogłyby doprowadzić do powtórzenia się tamtych wydarzeń. Syjonizm jest zaciekłym wrogiem idei państwa katolickiego, jako zorganizowanej społeczności politycznej, która jest sprzeczna z wysuwaną przez środowiska syjonistyczne ideą dywersyfikacji religijnej i etnicznej chrześcijańskich społeczeństw. Koegzystencja Żydów i chrześcijan jest nie tylko możliwa, ale i konieczna z powodów religijnych zawartych w przepowiedniach dotyczących końca czasów. Koegzystencja syjonistów i chrześcijan jest całkowicie niemożliwa, ze względu na rozbieżne cele Kościoła i syjonistów. W pierwszym wymiarze jesteśmy zobowiązani do nawracania Żydów, w drugim skazani na walkę polityczną.

2. Czy katolicyzm nie miał i nie ma większych wrogów np. komunizmu, islamu, modernizmu, masonerii?

Gdybyż dzisiejszy czas był wiekiem szlachetnych przeciwników, dających się wyzwać na pojedynek według szczytnych zasad św. Gambrinusa sprawa byłaby prosta. Jednak dzisiejsze czasy są wiekiem wojny wszystkich z wszystkimi. Żadna konwencja na świecie nie jest aż tak głupia, w dzisiejszych czasach wszechmocnej głupoty, by określać wysokość limitów na wrogów śmiertelnych.

Komunizm był w istocie największym wrogiem Kościoła w wieku XX, jednak czas tego najbardziej zbrodniczego na świecie bożka się już skończył. Pozostawił po sobie licznych bezpłodnych epigonów, kilka politycznych rezerwatów, sporo intelektualnego śmiecia dobrze ulokowanego w dzisiejszej przestrzeni ideowej. Długo nam jeszcze przyjdzie sprzątać te hałdy śmieci. Jednak pochylając się z drwiną lub w zadumie nad kolejnymi odpadkami, zauważymy wśród nich dawnych czcicieli wybraństwa klasy robotniczej, dziś (jak np. zmarłego niedawno Szczypiorskiego, ale i Lema, Bartoszewskiego) rozważających „ortodoksyjnie”? i „bogobojnie”? dogmaty nowej religii lewicowych i prawicowych klerków.
Modernistyczni teoretycy oderwani od rzeczywistości religijnej (taki np. abp Życiński), również spoglądają łapczywie na nowe horyzonty, nad którymi wschodzi nowa religijna gwiazda. Jednak jeśli się dobrze przyjrzeć całkiem znajoma, sześcioramienna gwiazda wczesnochrześcijańskich heretyków marzących o dziś zwiastowanym przez publicystów „Arki Noego”? i „Tygodnika Powszechnego”? judeochrześcijaństwie.

Dla masonerii, zwłaszcza tej „ureligijnionej”? „szkockiej”?, która od dłuższego czasu swój środek ciężkości przeniosła za ocean, dziwnym trafem to również interesująca podnieta intelektualna. Cała dzisiejsza amerykańska elita „likudowców”? Busha (neokonserwatystów) szlify zdobywała w cichych lożach rytu szkockiego. Dziś priorytetem ich polityki jest obrona pozycji politycznych Izraela za pieniądze amerykańskiego podatnika. To również śmiertelny wróg Kościoła, bo najbardziej fanatyczny w sekcie syjonistów (polecam dostępnego w Polsce Marvina Byers”a lub Jana Wilhelma van der Hoeven).

A islam, o który tak bardzo czytelnikowi chodzi? Był sobie. Jest i prawdopodobnie będzie. Będzie coraz istotniejszym elementem politycznym i społecznym Europy, którego dynamika religijna sukcesywnie będzie wzrastać. Dynamika etniczna tego elementu społecznego naszego kontynentu jest już najwyższa. Niewątpliwie to również śmiertelny wróg Kościoła. Na razie islamiści zajęci są walką z „Wielkim Szejtanem”?. Europą i jej przegniłymi ideami liberalnego postoświecienia islamiści gardzą, pozostawiając Europę jej własnemu upadkowi, którego żadna jaśnieoświecona banda brukselskich biurokratów nie zahamuje.

Co czeka biedny katolicki Kościół w starciu z takimi wrogami? Niewątpliwie jesteśmy skazani na ostateczne zwycięstwo. Wszak to zostało nam obiecane przez Jezusa Chrystusa. I nie jest to, jak może czytelnik sądzić, ani przejaw religijnego fanatyzmu, ani brak jasności widzenia politycznego. Sprawy teologiczne są dobrze widoczne i kolejne wydarzenia historyczne pokazują jasno wypełnianie się Bożych przepowiedni zawartych w maryjnych objawieniach i Apokalipsie. Natomiast gnilne procesy polityczne i społeczne w Europie zaszły już tak daleko, że próba konserwowania czegokolwiek w tym wymiarze zakrawa na szaleństwo. Jedyne co można zrobić to trwać.

Zapewne wielu z nas zostanie zmiecionych przez nadchodzącą falę wydarzeń historycznych, nie należy jej jednak powstrzymywać. Należy się do niej przygotować. A kiedy brudna fala przypływu przejdzie niosąc za sobą brudny szlam, sterty nieczystości i cały ten bałagan dzisiejszej cywilizacji, rozpoczniemy to co zrobili nasi przodkowie już niejednokrotnie w samej Europie i na krańcach świata. Zaczniemy budować. Wszak – odwołując się do ulubionego porównania amerykańskich prawicowych, chrześcijańskich syjonistów – Europa to Grecja. Po peloponeskiej hekatombie Hellady deptanej przez barbarzyńskie hordy nadchodzi czas na imperialne szlaki Aleksandra.