Uwaga! Strzelcy maszerują!

Rusofobi nigdy nie mają dość. Do takiego wniosku prowadzi ukazanie się numeru zerowego (bezpłatnego) Nowego Biuletynu Łódzkiego. Wydawcą jest Fundacja Strzelecka (wewnątrz jest także anons Komitetu Założycielskiego Związku Strzeleckiego Rzeczypospolitej). Ma 8 stron, bezpłatny (ktoś jednak płaci za bezpłatność). Treść? Wiadomo – Rosja, Czerwoni, Rosja, Łódź tonie, państwo tonie itd. Czyli „co ci przypomina zestaw znajomy ten”. Nie warto się rozwodzić nad nowym tytułem. Tylko dwie uwagi.

Po pierwsze – creme de la creme numeru stanowi wywiad ze znanym skrajnym rusofobem i równie skrajnym ukrainofilem, dr P. Żurawskim vel Grajewskim. Cytat: „(…) jeżeli mamy rozpatrywać jakieś czarne scenariusze, to głównym aktorem będzie naturalnie Rosja„. Prosty świat, nieprawda? Pan doktor kreśli wizję samotnej wojny Polski o Estonię, zdradziecko zaatakowaną przez Moskwę oraz obraz dywersji rosyjskiej na pograniczu Polski i Ukrainy. Wystarczy.

Dmytro Kłaczkiwski, ps. Kłym Sawur, jeden z inicjatorów i główny kierujący rzezią wołyńską.

Po drugie – wpis w „Kalendarium” pod hasłem, o dziwo, „Świat” (jest też „Łódź” i „Polska”). Taka oto informacja: „14.10.1942 A.D. organizacja Ukraińskich Nacjonalistów powołała na Polesiu (jak widać nie pasuje do działu „Polska”, choć ziemia ta była legalną częścią okupowanej Polski, zaś niewielki jej fragment należy do Polski do dziś) pierwszy oddział Ukraińskiej Powstańczej Armii, na której czele stanął Dmytro Kłaczkiwski (ani słowa, że to krwawy zbrodniarz ps. Kłym Sawur, autor rozkazu bezpośrednio nakazującego eksterminację Polaków). Formacja zbrojna walczyła przez okres wojny z okupantem sowieckim (w 1942, 43 i na początku 44 byli tam Niemcy!) i Polakami, którzy zgłaszali przedwojenne pretensje do Galicji wschodniej (oj, niedobrzy ci Polacy, niedobrzy; uwierzycie Państwo, że podobne brednie wyszły spod pióra Polaka, w XXI w., z całym bagażem wiedzy, jaki mamy o ludobójstwie banderowskim na narodzie polskim?). Podpisano SMJCB. W zasadzie wszystko jedno, kto to jest, bo tak czy inaczej, panom Strzelcom już dziękujemy…

Coś to wszystko (z neoendekami włącznie) zaczyna pachnieć tworzeniem nowej fikcji, nowego rozdania sceny politycznej. Zaiste, bogaty wybór – piłsudczycy, prometeiści, mesjaniści, endecy-romantycy… W każdym bądź razie, będziemy się przyglądać temu towarzystwu.

http://www.jednodniowka.pl

Nowocześni eNDecy

W dzisiejszych czasach niewiele może człowieka zaskoczyć. I rzeczywiście, wszystko już było. Co najwyżej dziwi upór niektórych ludzi. Zwłaszcza na naszym, jakże skromnym, narodowym poletku. Poletko skromne, a rewizjonistów co niemiara.

Duża ich część wciąż walczy zażarcie z komuną [:-) – admin], wielbiąc leśnych ludzi z lat powojennych i jakby myląc epoki. Charakteryzuje ich głęboka nienawiść do Rosji (niektórzy wykazują nawet sympatie proukraińskie!) przejęta od wszelkiej maści piłsudczyków, mesjanistów, prometejczyków i innych koryfeuszy walki z „synem Wasilowym”. Potrafią posiłkować się jednym wyrwanym z kontekstu zdaniem Dmowskiego, przekreślając za to, zupełnie swobodnym i pełnym młodzieńczej nonszalancji gestem, całą Jego i Narodowej Demokracji linię polityczną, bo to już nie te czasy, bo się świat zmienił itp. Wskazania Dmowskiego odnośnie Rosji nie mają, ich zdaniem, waloru ponadczasowości, a jedynie ściśle związany z wycinkiem czasu, w którym Dmowski działał. Niezmienna pozostaje za to obłąkańcza rusofobia i program rozbioru Rosji. Ci nasi rewizjoniści w istocie przyznają milcząco rację wspomnianym piłsudczykom et consortes.

Ale poza nimi, wchodzą na nasze terytorium ludzie ideowo obcy, którzy po prostu uznają się za narodowców i już. Ot, po prostu! Ni mniej ni więcej, tylko za eNDeka i to nowoczesnego (aż zadrżeli z trwogi epigoni zacofanej, nie-nowoczesnej eNDecji) uważa się, z uporem godnym lepszej sprawy, p. Rafał Ziemkiewicz.

Ja, „rosyjski agent”

Droga moja koleżanko, moi polityczni oponenci. Porzućcie błędną romantyczną myśl polityczną! Nie idźcie tą drogą!!! Prowadzi ona bowiem do politycznego i gospodarczego unicestwienia Polski. Przejdźcie na rozsądne ścieżki politycznego realizmu, będącego jedynym gwarantem potęgi naszego państwa.

Do tej pory uważałem romantyzm za domenę jedynie politycznych zadymiarzy mieszających katolicyzm z jakobinizmem. Jednak po 25 października 2012 roku wyzbyłem się wszelkich złudzeń. Dotarł do mnie szokujący fakt, że ta zgubna dla Polski ideologia, popularna jest pośród młodzieży wykształconej „nie humanistycznie”. To oznacza, że mam dużo pracy w dziedzinie uświadomienia historycznego nieszczęśników w moim wieku. Droga, którą niechlubnie kroczą, skazuje nasze państwo na fatalne zabetonowanie rodzimej sceny politycznej pomiędzy dwie przyjazne demoliberalizmowi, syjonizmowi i rewolucjonizmowi partie: PO i PiS.

Romantyzm w swej naturze jest zaprzeczeniem Realizmu. Polska odmiana romantyzmu, związana z tradycją powstańczą, ma korzenie jakobińskie. XIX-wieczne powstania na ziemiach polskich, przygotowywane były w zgodzie z wytycznymi francuskich i amerykańskich republikanów. Była to ideologia o laickim, oświeceniowym rodowodzie, na polski grunt zaszczepiona dzięki sprytnej syntezie tejże z katolicyzmem. Powstania rujnowały zabiegi dyplomatyczne Realistów, którzy latami pracowali na coraz korzystniejsze dla Polaków warunki pod zaborami. Praca ich polegała na stopniowym, oraz skutecznym, budowaniu polskiej państwowości u boku Carskiej Rosji (najczęściej) lub Królestwa Pruskiego (rzadziej).

Realiści kierowali się poszanowaniem Tradycji kształtującej Narodowe Dziedzictwo Polski. Romantycy to dziedzictwo odrzucili na rzecz utopijnych ideałów rewolucji „amerykańskiej” i „(anty)francuskiej”. W ich chorym zamyśle setki lat polskiej tradycji były „średniowiecznym ciemnogrodem”. Odrzucili je zatem jakby nigdy nic. A te wartości kształtowały naszą tożsamość w ramach Cywilizacji Europejskiej. Były więc bardzo ważne. Odrzucenie ich było de facto wyrzeczeniem się kluczowych elementów składowych Polskości. W obliczu tego, współcześni ich spadkobiercy, określający się bezprawnie mianem „prawdziwych patriotów”, są w rzeczywistości „prawdziwymi grabarzami” Polskiego Dziedzictwa.

Muzułmańska dewiacja: związki z małoletnimi dziewczynkami

Przewodniczący głównego islamskiego autorytetu w Sudanie, Komitetu Religijnych Mędrców, Mohamed Osman Salih wyraził oficjalną aprobatę dla praktyki małżeństw niepełnoletnich dziewczynek. Skandaliczne słowa wypowiedział podczas debaty współorganizowanej przez ONZ w stolicy kraju – Chartumie.

Salih stwierdził, że małżeństwo nieletnich jest aprobowane przez islam i ma wiele zalet. Jedną z nich jest możliwość wydania na świat licznego potomstwa. Sudańskie prawo od 1991r. zezwala na małżeństwa dziewcząt od 10 roku życia. Warto zauważyć, że Komitet Uczonych Religijnych (Religious Scholars Committee) w 2009r. poparł praktykę obrzezywania kobiet.

Problem małżeństw nieletnich w krajach islamskich nie ogranicza się do Sudanu. Według UNICEF ponad 400 mln kobiet, które teraz są w wieku 20-49 lat wstąpiło w związek małżeński jako dzieci. Chociaż odsetek małżeństw nieletnich maleje, to spadek ten jest bardzo nieznaczny.

Tymczasem skutki zawierania małżeństwa w młodym wieku są szkodliwe zarówno ze społecznego jak i medycznego punktu widzenia. Szacuje się, że co roku z powodu komplikacji związanych z porodem ginie około 50 tys. matek w wieku 15-19 lat. Ryzyko śmierci w czasie ciąży i porodu jest pięć razy większe u dziewczynek w wieku 10-14 lat niż u kobiet w wieku 20-24 lat.

Przykładem kraju, w którym przedwczesne małżeństwa odgrywają znaczącą rolę jest Nigeria. Z powodu przedwcześnie podjętego współżycia i ciąży cierpi tam 800 tys. kobiet.

Z kolei w Maroku szejk Mohamed Ben Al-Abderrahmana Maghraoui, zarządzający sześćdziesięcioma szkołami koranicznymi, uzasadniał małżeństwa z 9-latkami przykładem Mahometa. Rząd jednak nakazał zamknięcie tych szkół.

W Afganistanie przed 18 rokiem życia za mąż wychodzi połowa kobiet. Natomiast w Iranie wymagany do zawarcia związku małżeńskiego wiek to 14 lat dla mężczyzn i 9 lat dla kobiet. Zwyczaje islamskie przenoszą się także do Europy wraz z napływem imigrantów. Małżeństwa nieletnich stają się coraz powazniejszym problemem w Wielkiej Brytanii.

Źródło: sudantribune.com/pkwp.org/euroislam.pl/konfliktywp.pl
Marcin Jendrzejczak
http://www.pch24.pl

Syjoniści ozłocili się na rewolucji 1917 roku

Źródło: http://ru-an.info/news_content.php?id=1524

Za: http://3rm.info/23690-otkuda-dengi-na-revolyuciyu.html
Data publikacji: 3.05.2012
Tłum. RX

Na zorganizowanie w Rosji państwowego przewrotu w 1917 roku przez międzynarodowy syjonizm wydano gigantyczne pieniądze. Ale grabież pokonanej Rosji, która była następstwem przewrotu, wielokrotnie zrekompensowała wszystkie wydatki syjonistów.

Oni, po prostu, ozłocili się…

„Cziornoje dno krasnogo płamieni” (Czarne dno czerwonego płomienia) – Olieg Sliepynin

O tym, że rewolucja w Rosji była „nieunikniona” napisano sporo. Wielu jest o tym przekonanych bez żadnych wątpliwości. Rzeczywiście, zniszczenie historycznej Rosji przygotowywano długo, nie mniej niż pół wieku, jeżeli liczyć od Karakozowa, który wyszedł ze stowarzyszenia „Ad” (Piekło) i wystrzelił w 1866 roku kulę w kierunku imperatora Aleksandra II. Ale rewolucja była przygotowywana w całej Europie – przygotowywana była światowa rewolucja, którą także uważano za nieuniknioną.

Wielu kochających historyczną Rosję dręczyło się potem, tak jak protojerej, ojciec Siergiej Bułhakow: „Za co i dlaczego Rosja odrzucona została przez Boga, skazana na rozpad i śmierć? Nasze grzechy są ciężkie ale nie aż tak żeby wyjaśnić losy wyłącznie w Historii. Takiego losu Rosja nie zasłużyła, ona jest jak baranek dźwigający brzemię grzechów świata europejskiego. Oto tajemnica, pochylić się trzeba ku Wierze…”

Bronisław Komorowski złoży hołd Romanowi Dmowskiemu

„Źle się stało, że 11 listopada stał się okazją do świętowania przeciwko so­bie i budowania podziałów. Dlatego podejmę ryzyko, by tak jak prowadziłem 11 listo­pada w latach 70. i 80., tak i teraz poprowadzić marsz i zademonstrować, że przy istotnych różnicach sza­nujemy odmienne tradycje pracy dla Polski z naszej hi­storii. Dlatego zaczniemy przy Grobie Nieznanego Żoł­nierza, który powinien być wspólny dla wszystkich. Chcę, byśmy poszli koło pomnika prymasa Wyszyńskiego, który uosabia tradycję wspólnoty i uwzględnia rolę Kościoła w polskiej historii. Chciałbym, byśmy poszli koło redakcji „Robotnika” na Krakowskim Przedmieściu przy Wareckiej. Chciałbym, byśmy złożyli kwiaty pod pomnikiem mar­szałka Piłsudskiego (symbolu wałki o wolność), pomnikiem Witosa, Paderewskiego, Dmowskiego, czyli przywód­ców różnych nurtów patriotyzmu. Oni wszyscy za­służyli się Polsce, choć wcale się nie lubili. Im wszystkim należy się nasza wdzięczność. Oni się nie kochali, ale wszyscy kochali Polskę” – powiedział prezydent Bronisław Komorowski w wywiadzie dla „Rzeczpospolitej”.

Tak oto, po raz pierwszy od 2006 roku, kiedy odsłonięty został pomnik Romana Dmowskiego – Głowa Państwa Polskiego odda hołd jednemu z głównych współtwórców odrodzonej w 1918 i 1919 Niepodległości. Będzie to także pierwszy przypadek oficjalnego złożenia wieńca przez przedstawiciela państwa pod tym pomnikiem.

Godzi się przypomnieć, że pomnik powstał dzięki wysiłkom Komitetu Budowy (w jego skład wchodzili wtedy m.in. prof. Stefan Kurowski, gen. Tadeusz Wilecki, Ryszard Parulski, Bogusław Kowalski), który zawiązał się na początku obecnego wieku. Jednak dopiero wejście na scenę polityczną Ligi Polskich Rodzin i jej wpływy w Radzie Miasta Warszawy i Sejmiku Województwa Mazowieckiego – uczyniły te starania realnymi. Miasto Warszawa, mimo niechęci Lecha Kaczyńskiego, wyasygnowało na ten cel 400 tys. złotych i podjęło się go wybudować. W tej sprawie niewątpliwą zasługę ma Roman Giertych, który niejako „wymusił” na Lechu Kaczyńskim decyzję o wpisaniu do budżetu miasta tej sumy. Brakującą sumę 150 tys. zł wyasygnował Sejmik Województwa Mazowieckiego. Tu oporów nie było – rządząca na Mazowszu koalicja PSL-LPR-PO-PiS była jednomyślna.

Polska i Rosja mają wspólne cele

Przemawia Modest Kolerow
(fot. Uniwersytet Rzeszowski)

„Nie ma innej alternatywy dla ułożenia dobrych relacji z sąsiadami, jak i poszukiwanie pomostów współpracy na różnych polach” – mówił Marszałek Mirosław Karapyta podczas debaty „Porozumienie między Kościołem Katolickim w Polsce a rosyjską Cerkwią Prawosławną” na Uniwersytecie Rzeszowskim. Konferencja odbyła się 22 października 2012 roku.

Temat wiodący debaty brzmiał: „Przesłanie z 17 sierpnia – wydarzenie historyczne czy ślepy zaułek?”. Jej gośćmi byli prof. dr hab. Anna Raźny z  Instytutu Rosji i Europy Wschodniej Uniwersytetu Jagiellońskiego, dr Paweł Kowal – poseł do Parlamentu Europejskiego, dr Modest A. Kolerow – doradca państwowy I stopnia Federacji Rosyjskiej, Roman I. Chudiakow – poseł do Dumy, Komisji ds. WNP oraz Aleksiej Martynow – dyrektor Instytutu Międzynarodowego Nowych Państw. W debacie głos zabierali także Rektor Uniwersytetu Rzeszowskiego prof. Aleksander Bobko, dziekan Wydziału Historyczno – Socjologicznego UR – prof. Zbigniew Budzyński oraz ks. prof. dr hab. Stanisław Nabywaniec z UR.

17 sierpnia 2012 roku Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Józef Michalik oraz patriarcha Moskwy i całej Rusi Cyryl I podpisali „Wspólne przesłanie do narodów Polski i Rosji”. W przesłaniu tym oba kościoły zwracają się do swoich wiernych oraz wszystkich ludzi dobrej woli ze słowem pojednania, mówiąc o dialogu, leczeniu ran przeszłości, przezwyciężaniu uprzedzeń i umacnianiu, w dążeniu do pojednania między narodami.